อ่านหนังสืออย่างไรให้เป็นดร.

กระต่ายใต้เงาจันทร์

 ก่อนอื่นเราต้องย้อนมาดูตัวเองก่อนว่า   สาเหตุหลักที่ทำให้เราไม่มีสมาธิหรืออ่านหนังสือแล้วจำไม่ได้เพราะสาเหตุอะไรแล้วค่อยเขียนออกมาทีละข้อ  
อันดับแรกต้องหาสาเหตุก่อน  สาเหตุ  อาจจะมาสิ่งเหล่านี้
ขาดความสนใจความมุ่งมั่นในการที่จะทำ   บางคนอ่านหนังสือกับเพื่อนไปคุยไป   บางคนอ่านหนังสือ	พร้อมเปิดโทรทัศน์ไปด้วย
สนใจในสิ่งที่จะทำเกินไป       เช่นบางคนตื่นขึ้นมาตอนเช้า   ทุกวัน   แต่อ่านมากไปจนเบลอ    เราคิดอ่านหนังสือทุกวัน   แต่อ่านวันละสามถึงห้าหน้าแล้วจดหัวข้อใจความสำคัญเอาไว้
ความเป็นคนหัวดีทำให้เราคิดไว  ทำไว   คิดหลายเรื่องในเวลาเดียวกัน		ทำให้เราทำอะไรได้ไม่ดีสักอย่าง
เราจึงต้องมีวิธีสร้างสมาธิในการอ่าน  	เช่น   
ต้องสร้างนิสัย  อย่าผัดวันประกันพรุ่ง
ต้องสร้างนิสัยความมุ่งมั่น  ว่าต้องทำให้สำเร็จถ้าไม่สำเร็จจะไม่ทำสิ่งอื่น
จัดลำดับเรื่องที่จะทำก่อนลงมือ
ต้องคิดทีละเรื่องแบบเข้าใจไม่ใช่การท่องจำ
สร้างสิ่งแวดล้อมที่เหมาะสมในการอ่านหนังสือ
รู้จักพัก  และแบ่งเวลาเป็นช่วงๆ
ต้องเต็มใจและจริงใจในการกระทำสิ่งนั้น
ต้องคิดในเรื่องสร้างสรรค์
เลิกนิสัยเรื่องมากในการทำอะไรสักอย่าง
ต้องมีจุดมุ่งหมาย   ที่ชัดเจน
หลายคนอาจจะมีความเห็นนอกเหนือจากนี้   สำหรับข้าพเจ้า  สมัยที่เรียน  ประถม ขี้เกียจ  ทำการบ้าน   มาก  ขี้เกียจเรียน    เวลาครูสั่งการบ้าน  ก็แกล้งลืมไว้โรงเรียน    หรือไม่งั้นก็จะซ่อนไว้ในตู้กับข้าวเป็นประจำ
พอเข้ามัธยมพ่อกับพี่ต้องลากบังคับพาไปสอบเข้ามัธยมข้าพเจ้าก็ยังเหมือนเดิม
พอเข้ารั้ววิทยาลัย   ก็ไปสอบธรรมศาสตร์   ไม่กล้าไปดูผลสอบ
เลยมาลงเรียนที่รามคำแหงก็ด้วยความขี้เกียจอีกนั่นแระ    เพราะขี้เกียจเรียน   นาน   เลย  ไปนั่งมันทุกเอก   ทุกคณะ  ทุกภาควิชา    อย่างนี้เป็นเวลาหนึ่งเทอม   แล้วดูว่า  เราชอบคณะไหน    วิชาอะไร   ง่าย   และจบเร็ว   จึงได้คณะที่ชอบ  แล้วรีบลงเรียนก็เลยรีบเรียนให้มันจบๆ
พอถึงปริญญาโท   เงินหมด   อยากกลับบ้านเลยต้องรีบเรียนให้จบภายในสองปี   พอถึง  ปริญญาเอก    ความขี้เกียจเรียนมันก็ตามมาอีก เรียนห้าปีอะไรก็ผ่านหมดแล้ว  แต่ขี้เกียจไปสอบ    อาจารย์ก็โทรตามว่าวันสุดท้ายแล้ว   ถ้าไม่ไปสอบจะไม่ได้เป็นดอกเตอร์ เลยต้องไปสอบให้มันจบๆจะได้ไม่ต้องเรียนอีก   และไปทำอย่างอื่นได้บ้าง
ผลก็คือจบเป็นดร.สมใจ   ดังนั้น    ถ้าคนเราถ้ามุ่งมั่น   และสนใจ     จริงจังไม่มีอะไรเกินความสามารถของคนที่เราเรียกว่า   มนุษย์ได้หรอกคุณว่า   จริงไหม
ปล.  จากดอกเตอร์เพศชาย  นายคนหนึ่ง
                                                                     กระต่ายใต้เงาจันทร์