ระดับดาต้า ระดับอินฟอเมชั่น ระดับโนวเลดจ์ ระดับวิสดอม ขออนุญาตครับพี่ ไอ้คำว่า วิสดอมเนี่ยแปลว่าอะไรขอรับ โฮะๆๆ ไม่บอกซะงั้น ผมมองดูแววตาคนอื่นแล้วต้องอดสูใจทีเดียว อดสูที่ว่าเรามันรู้น้อยกว่าคนอื่น(โง่) เมื่อออกมาจากห้องได้ก็รีบแจวแน๊บไปบ้าน ที่บ้านผมมีหอตำรา ไปเปิดดูแล้วก็ตบเข่าฉาดๆๆ ใช้ได้เลย ผมหัวเราะให้กับตนเอง ผมนั่งมองออกไปทางนอกหน้าต่าง และคิด เรื่องราวต่างๆของโลกปัจจุบันมันช่างมีความปิลึกดีแท้ แต่ทว่า เพียงคำอธิบายสี่บรรทัดแรกก็ทำให้เรากระจ่างแจ้ง แต่ก็ไม่รู้ว่าจะจริงหรือเปล่า ตราบใดก็ตามที่เราไม่สามารถจะสื่อสารให้คนอื่นสามารถเข้าใจความคิดของเราได้ก็ย่อมจะเป็นแบบเดิม ทำไมเราถึงไม่ไปเรียนด๊ากเต้อ จบมาแล้วคงจะหน้าตาผ่องใส หัวก็คงเถิกจากหน้าไปถึงข้างหลัง ผมก็จะฟูออกข้างๆ แต่งตัวก็จะเหมือนหมอ และแล้วผมก็นึกได้ถึงเพื่อนของผมคนหนึ่ง มันอยากจะเป็นด๊ากเต้อ แต่ทว่า มันสอบไม่ผ่าน ตอนนี้ มันเป็นด๊ากเต้อในโรงพยาบาลจิตว่างเปล่าไปแล้ว ในหลายวันก่อน ผมชวนๆเพื่อนพ้องน้องพี่ไปจิบของมึนเมาริมแม่น้ำ เฮและฮากันตามสะดวก พอรุ่งอีกวันหนึ่ง ญาตผมชวนผมไปนั่งดื่มสุราริมแม่น้ำวันออกพรรษา พอวันต่อมานายชวนไปกินอีก วันที่สามนี้ผมกินน้ำเปล่า เพราะว่าผมเบื่อชีวิต กินจนอ๊วกลงคลองไปสามครั้งแล้วก็ไม่เห็นจะมัน กลับรู้สึกผิดๆเสียด้วยซ้ำ แต่ก็นึกไม่ออกว่าผิดอะไร และมั่นใจว่าสิ่งที่ทำลงไปไม่ใช่ ผมเริ่มนึก กลับพบว่าเราลืม ลืมสิ่งที่เคยสัญญาให้กับตนเอง และเมื่อคิดได้ก็เริ่มใหม่ ความลืมนี่เอง ทำให้เกิดพลวัตร หมุนติ้วเชียว แต่ทว่า สำหรับผมแล้วเอาแค่กระเพื่อมนิดๆก็พอแล้ว ผมหัวเราะให้กับตนเอง พยายามรักษาสภาพจิตใจไม่ให้โกรธ ด้วยการมีน้ำใจในการขับรถมาตลอดทาง แต่ทว่า เมื่อจะเข้าหมู่บ้านหน้าป้อมยาม ก็มีมอเตอร์ไซด์ตะโกนให้ของลับดังลั่น ผมรู้สึกเฉยๆ ไม่ได้โกรธเลย และผมรู้สึกว่า หากเป็นของดีๆแล้วเราก็ควรจะรับ แต่หากเป็นของไม่ดีแล้ว ก็ควรคืนเขาไป ด๊ากเต้อน่าจะไกลเกินแกงเกินไป เอาแค่เอาตัวให้รอดก่อนน่าจะดี และเมื่อกลับสู่ชีวิตจริง ไม่ได้ฝันอย่างเมื่อครู่ ผมก็มีความสุขที่กลับจากทำงานแล้วมีเหงื่อท่วมกายเข้าบ้าน รถติดมาถึงเย็น ภรรยาและลูกยังมาไม่ถึง ผมก็เข้าครัวทำกับข้าวอุ่นข้าวที่เหลือเมื่อเช้าและรอ ผมนั่งทานผัดถั่วฝักยาวกับลูกชิ้นหมู และผัดผักบุ้งไฟแดง และผัดพริกหวานที่เหลือเมื่อเช้า ใช้ตะเกียบคีบเข้าปาก และพุ้ยข้าวทีละนิด ดื่มน้ำเย็นสะอาดๆ ตาก็เชียร์มวยไทยกับญี่ปุ่น ชนะแล้วก็ขึ้นมาเปิดอินเตอร์เน็ต โช๊ะ เน็ตหลุดไปแล้ว ปรากฏว่าลูกของผมเลิกเล่นและปิดไฮสปีดแล้ว ผมหัวเราะให้กับตนเอง แล้วผมก็ปิดคอมของผม บ้านอื่นอาจจะมีพ่อแม่คอยปิดไม่ให้ลูกเล่นเมื่อถึงเวลานอน แต่บ้านผม ลูกจะเป็นคนปิดครับ ขอบพระคุณที่ติดตามผลงานครับ
สะพั่งสะท้านไมภพ 6 ต.ค. 2552 21:14 น. - ID 10516 
859
0
0
7 ตุลาคม 2552 08:08 น. - comment id 108654
เมื่อวานดูมวยเหมือนกัน แต่ไม่ค่อยมันว่ามั้ย
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ