...ยังมีอีกคู่ที่บ้าน...

ปฏากร ดุริยางค์

ที่ทำงานของพี่ชายผม เป็นหน่วยงานราชการแห่งหนึ่งใน กทม. และก็มีข้าราชการหลายๆ คนที่เกษียญอายุแล้ว แต่ยังมาทำงานอยู่ เพราะอยู่ในภาวะที่เรียกว่า "ผู้ชำนาญการ" ข้าราชการใหม่ๆ บางคนยังไม่ค่อยรู้งาน จึงจำเป็นต้องอาศัยบุคคลเหล่านี้มาก และกลุ่มนี้ส่วนใหญ่ก็เป็นผู้สูงอายุ บางทีก็มีหลงๆ ลืมๆ บ้างตามปกติ ซึ่งอาการหลงลืมนี้ก็เกิดกับป้าราชการชำนาญการพิเศษ คนหนึ่งที่ร่วมงานกับพี่ชายผมเป็นประจำ เหตการณ์จะเป้นอย่างไร นั้น คอยติดตามครับ...
ป้าเนียร เดินเข้ามาที่โต๊ะทำงาน ซึ่งอยู่ข้างๆ โต๊ะพี่ชายผม ป้าเนียนอายุ 70 กว่าแล้ว แต่เขายังจ้างป้าเนียรอยู่ เพราะป้าเนียนติดต่องานราชการได้เก่งมาก วันนี้ป้าเนียรมาเช้า ยังไม่ถึงเวลางาน พี่ชายผมก็เลยชวนป้าเนียนคุยไปเรื่อย พลัยสายตาพี่ชายผมก็เห็นรองเท้าที่ป้าเนียรใส่มา ซึ่งมันก็เป็นคัทชู เหมือนกันทั้ง 2 คู่ แต่ที่แปลกคือสีไม่เหมือนกัน คือข้างหนึ่งสี่แดง ข้างหนึ่งสีเทา...
พี่ชาย - "ป้าเนียร ใส่มาได้ยังงัยเนี่ย คนละสี คนละข้างเลย?? ใส่มาได้งั้ย อายเขา" เสร้จแล้ว พี่ชายผมก็เอารองเท้าป้าเนียรไปแอบไว้หลังโต๊ะ
ป้าเนียร - (มองตามรองเท้าที่พี่ชายผมเอาไปแอบ)
พี่ชาย - "ผมเอาไปแอบให้แล้วนะป้า แหมใครเห็นอายเขาหมด ใส่มาได้ยังงัยเนี่ย"
ป้าเนียร - "อย่าเอาไปทิ้งนะ ... ที่บ้านมีแบบนั้นอีกคู่นึง"
พี่ชาย - "??????"
(เครดิต พี่เทพ)