"บินไปเดียวดายกลางสายลมแปรปรวน เพียงทะเลครวญฟังคล้ายเป็นเพลงเศร้า ค่ำนี้ฉันเพลีย ฉันเหนื่อยฉันหนาว และเหงาเหลือเกิน ไม่เคยมีใครมีรักแท้จริงใจ จะมองทางใดดูเคว้งคว้างว่างเปล่า ฝ่าลมฝนลำพัง มากี่ร้อนหนาว จนล้าสิ้นแรง ไม่อยากเห็นภาพใดแม้แต่ท้องฟ้า อยากจะพักดวงตาลงชั่วกาล" ฉันนั่งฟังเสียงโทรศัพท์ดังจนมันเงียบไป....แล้วมันก็ดังขึ้นอีกรอบ... สายตากวาดไปดูหน้าจอโทรศัพท์... โอ้เวียกเข้า.... อ้อ...ป๋าโทร.มานี่เอง ต้องรีบรับด่วนเดี๋ยวจะของขึ้นซะ "สวัสดีค่ะ ปาป๊า" ฉันรับด้วยถ้อยสุภาพผิดวิสัย.. คริ ๆ "เอ่อ จะไปกรุงเทพฯ ตอนสี่ทุ่มนะเตรียมตัวไว้อย่าให้รอ" เสียงเฮียแกสั่งซะ "ค่ะป๋า" แล้วฉันก็วางไป มันพร้อม ๆ กับอาการถอนหายใจยาว... ต้องไปอีกแล้วเหรอ? ฉันหอบเสื้อผ้าไปกะอยู่ได้ 4 วัน พร้อม แอคเซสซอรี่ เพียบ ครบครันคร๊าบพี่น้อง...ขยันหอบ บ้าหอบฟ่างเสียจริง....เหอ ๆ ขนของมาวางรอเก็บท้ายรถ วางเรียงไว้ หมอน ผ้ าห่ม เหอ ๆ กำ และก็...จนได้ "แกจะไปอยู่กรุงเทพฯ เหรอ? มะกรูด" เสียงป๋าแกแควะซะ ได้แต่ยิ้มแหย ๆ กับหน้าเห่ย ๆ แร๊งงงงงงงงงง แรงเน้อป๋าเน้อ... ขึ้นนั่งรถได้ก็เตรียมปลีกวังเวงวิเวกคร๊าบพี่น้อง... ล้อหมุนตอนประมาณสี่ทุ่มก๋า ๆ ประมาณเกือบห้าทุ่ม รถกำลังจะขึ้นเขาภูพาน โทรศัพท์จากคนไกลไทโคราชก็ดังขึ้น เป็นเง็งคร๊าบพี่น้อง มาได้ไงว่ะนี่ ตรูกำลังจะเข้าฌาน และมันจะเข้าเขตปลอดสัญญาณโทรสับ สอใส่เกือก โทร.มาซะ แอบบ่นเล็กน้อยถึงปานกลาง อิอิ...(เค้าหยอกเล่นน๊าตัวเอง อย่างอนเค้าน๊า) . . . . . ขอ "Sensor" ข้อความบางประการเน้อ... . . . เสียงป๋าก็แควะมา อยากคุยโทรศัพท์ทำไม? ไม่คุยอยู่บ้าน อ้าวงานเข้าอีกแระตรู คร๊าบ ๆ โชคดีที่ขึ้นเขาภูพานแล้วสัญญาณตัด พร้อมกับตัดความรำคาญไป โดยได้ช่วยชีวิตอิฉันไว้ได้ทัน....เหอ ๆ มาถึงกรุงเทพฯ ก็ตีห้าพอดี๊พอดี...มาคราวนี้ดีหน่อย ราชรถส่งถึงบ้าน...โชคดีไป...ส่วนป๋าก็ไปอบรมฯ ต่อ ส่วนอิฉันก็ตามยถากรรม มาถึงก็นอนก่อนสักตื่น... แล้วก็บอกพี่โยไว้ว่าจะออกไปพร้อมตอนที่เขาออกไปทำงาน.. "อา อา อา" เสียงเคาะประตูซะดังลั่น ฉันงัวเงียไปเปิด เห็นไอ้หมูอ้วนยืนเรียกอยู่หน้าห้อง อ้อเจ้าตัวดีนี่เองน้องภูมิ เด็กชายสุวรรณภูมิ "อา ไม่ไปทำงานกับพ่อหรอ?" เสียงอ้อนแท้ "ไปคร๊าบ ให้พ่อรอหน่อยนะครับ" ฉันรีบบอกแล้วก็ต้องลืมหายใจ ทำภาระกิจให้เสร็จ ก็เด๊วเฮียแกไม่รอ ยิ่งใจร้อนอยู่ขานั้นหน่ะ ระหว่างเดินทางไปในรถ ฉันกะใช้ลูกอ้อน แต่ก็ไม่ได้ผล เหอ ๆ "พี่โยไปซื้อตั๋วให้หน่อยสิ" ฉันบอกพี่ชายแต่หน้าก็ไม่ได้มองอ๊ะนะ "ขึ้นรถไหน? รังสิตเบาะ" สัญญาณเฮียแกตอบรับ "ไม่ เอาที่หมอชิตดีกว่า" กะไปลันลันล่าต่อคริๆ "แกจะย้อนกลับมาอีกเหรอ? " เสียงพี่แกท้วงกลับ "อืม...ขี้เกียจรอบรรยายกาศไม่ค่อยปลื้ม" ฉันบอกไปด้วยความสัตย์จริง "ไม่โว่ย....ไปซื้อเองวันนี้แร่ะไปซื้อเอาเองเลย" เสียงพี่แกเหมือนรำคาญจัดซะ "ก็ได้ ๆ "หน้าหงำ ลงจากรถได้ปิดประตูซะเจ้าของรถอยากจะฝากรอยเท้าตาม หันซ้ายหันขวา... ขึ้นรถไหน?ว่ะ เนี๊ย เป็นบ้านนอกเข้ากรุงซะเต็มภาคภูมิครับทั้น... มองซ้ายที ขวาที รถเมล์ (ไม่ใช่คนึงนิจเน้อ) มาพอดีสายอะไรจำไม่ได้แร่ะ รีบขึ้นเลย ไม่ได้มองอะไรเลย ด้วยความเซ่อของชี...(ไม่ใช่มะกรูดเน้อ) คริ ๆ รถเมล์ไปสุดสายที่อู่มันเลย เขาบอกพี่หมดระยะแล้วค่ะ รถจะเข้าอู่แล้วค่ะ อ้าว...หน้าซีดแล้วสิ... ทีนี่จะทำไงดี...เลยขึ้นคันใหม่ นั่งๆ ไป ตาก็เหลือกไปมองเห็นรถไฟฟ้าที่กำลังวิ่งอยู่ แหงนมองซะลายตาเชียว....แถมเมื่อยคออีกต่างหาก ทำให้เกิดไอเดียบรรเจิดพี่น้อง... เรายังไม่เคยขึ้นรถไฟฟ้านี่หว่า...คราวนี้ลองดูดีกว่า... กลับไปจะได้ไปเล่าให้ใครเขาฟังได้... ว่าแล้วก็เจอสถานีพอดี เข้าใจว่าตอนนั้นมันใกล้จุดหมายตัวเองแล้ว... จำได้ว่าวันนั้นขึ้นที่สถานีสนามกีฬามั่งถ้าจำไม่ผิดนะ... ก็เดินดุยดุ๋ย ขึ้นบันไดไปมองซ้ายมองขวา ทำไงดีว่ะ ทำก็ไม่เป็น วันนั้นเห็นน้องคนหนึ่งหล่อนสวยมาก ทำให้เราคนอัธยาศัยดีอยากทักทาย "เอ่อ...น้องค่ะ น้องค่ะ" สายตาหันมามองหัวจรด TEEN "ว่าไง? " สายตานี้จำได้ไม่ลืมเลยที่มองอิฉันด้วยความเอ็ดดูมาก ๆ (ขออนุญาตแดกดันเล็กน้อย) "คือว่าพี่ไม่เคยขึ้นน่ะค่ะ พี่ต้องทำยังไงบ้างคะ" ฉันถามไปแบบซื่อไร้เดียงสาซะ "พี่ก็หยอดเหรียญตรงนี้นะ ก่อนหยอดเหรียญพี่ก็เลือกปลายทาง กดหมายเลข พี่จะไปไหน พี่ก็ดูจะมีหมายเลขบอก อย่างตรงนี้นะ" หล่อนก็เอามือทาเล็บสีแดงแจ๊ดซะจิ้มว่าจุดนี้ ฉันมองตามด้วยความสนใจใคร่รู้... "แล้วพี่ก็เลือก เดี๋ยวพี่ดูนะพอดีจะไปสาทรนะ ก็กดตรงนี้ แล้วก็หยอดเหรียญ แล้วก็นี่ จะมีบัตรออกมา แล้วเราก็ไปสอดใส่ตรงช่องทางเข้า แค่นี้ทำได้มั้ย? " หล่อนมองมาฉันพยักหน้า และก็ค่ะ ๆในลำคอ...หงอเลย แล้วฉันก็กล่าวคำขอบคุณ แม่ยอดหญิงของฉัน...เหอ ๆ จากนั้นฉันก็ทำตามทุกขั้นตอนที่น้องเขาบอก... สำเร็จ ได้ขึ้นไฟฟ้าแล้ว ด้วยความทุลักทุเล สิ่งใหม่และแปลกสำหรับฉันเชียวล่ะ แต่ว่าไม่ค่อยปลื้มเลยพี่น้อง พอเข้าไปในตู้รถไฟฟ้าแค่นั้นแร่ะ มันทำให้ฉันรู้สึกว่ารถไฟฟ้าไม่เหมาะสำหรับการเดินทาง สำหรับฉัน ของฉันมันต้องรถเมล์ฟรีของประชาชนเท่านั้น....เฮ้อ... พอเข้าไปในตู้รถไฟฟ้าแค่นั้นแร่ะ ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นสัตว์ประหลาดอะไรประมาณนั้น มีสายตาหลายคู่จ้องมาที่ฉัน ก็พยายามหลอกตัวเองว่าเขาคง มองความสวยของฉันแน่ ๆ เลย อย่าเขิลนะมะกรูด วันนั้นฉันก็แต่งสวยแบบเต็มยศซะ รองเท้าแตะแบบคีบนะคร๊าบ "ขุนเดช" ไม่รู้มีใครรู้จักป่าว กางเกงขาสั้น เสื้อก็บ้านๆ เหอ ๆ ผมวันนั้นไม่ได้หวี จับม้วนไปข้างหลัง มีเด็กญี่ปุ่นมากับแม่สองคนวัยรุ่นแล้วแระ มองหน้าฉันแล้วก็อธิบายให้กันฟัง แล้วหัวเราะชอบใจ ไม่รู้คิดมากป่าว มันนินทาตรูต่อหน้า เหอ ๆ อโหสิ.... พอถึงสถานีจุดหมายที่ฉันต้องออกจากตู้แล้ว... ทุกอย่างสำเร็จเรียบร้อย ราบรื่น ออกจากสถานีได้... แต่ว่า เหอ ๆ ไม่รู้เข่าอ่อนหรือไปก้าวขาไงไม่รู้ ไปล้มตกบันไดซะได้.... กลิ้งลงมาเจ็บชะมัดเลย... ระบมไม่หาย... "ลาว ยังไงก็ยังลาวได้อีก" เหอ ๆ ลาวแมงกุ๊ดจี่..... หน้าลาวไง ก็ลองเทียบหน้าอา กะหน้าหลานนะ เป๊ะ เด๊ะ เด๊ะ
.
แมงกุ๊ดจี่ 12 มิ.ย. 2552 19:33 น. - ID 10223 
2463
5
0
12 มิถุนายน 2552 19:51 น. - comment id 105407
แอบมาส่งยิ้มทักทายนะคะ
12 มิถุนายน 2552 20:49 น. - comment id 105408
บ้านน๊อก บ้านนอก..
มาป่ะ มาป่ะ เสาร์หน้า
13 มิถุนายน 2552 08:21 น. - comment id 105410
สาวลาดพร้าวเหรอคะเนี่ย อิอิ
15 มิถุนายน 2552 02:07 น. - comment id 105422
เปิ่นกว่านี้ พี่ก็ทำมาแล้วววว
16 มิถุนายน 2552 10:23 น. - comment id 105444
ว่างๆ ไปขึ้นใหม่นะ ตอนลงบัดได จะยืนเชียร์อยู่ข้างๆ
18 มิถุนายน 2552 10:04 น. - comment id 105475
อ่านจบ อารมณ์ดีขึ้นพลับ ทำงานดีกว่าอู้มากเดี๋ยวโดน
18 มิถุนายน 2552 13:02 น. - comment id 105485
ม่าย.ย..ด้าย.ย..เรื่อง..ง.. แต่ได้ลาววุ้ย.! .. คริ คริ..(แวะมาแซวหลังอาหาร)
/
19 มิถุนายน 2552 11:58 น. - comment id 105504
ไม่เป็นไรครับคุณมะกรูด ผิดเป็นครู ผิดบ่อยๆ เป็นครูใหญ่ครับ อิอิ
19 มิถุนายน 2552 13:19 น. - comment id 105508
โอ้ .. คุณมะกรูดคะ แก้มหลานอาหน้าหยิกจังค่ะ อิอิ เค้าก็ลาวเหมือนกันแหละ แรกๆมากรุงเตบ พี่ขับรถไปปล่อย ให้หาทางไปมหาวิทยาลัยเอง ไอ้เราเนี่ย คิ้วขมวดเลย 555 สุดท้ายนึกขึ้นได้ ไม่ถามใคร แต่เดินตามคนที่แต่งชุดนักศึกษา ใส่หัวเข็มขัดเหมือนเรา ขึ้นรถตามเขาไป สำเร็จค่ะ เล่ามั่งๆ อิ
20 มิถุนายน 2552 12:46 น. - comment id 105545
เอาละน่า อย่างน้อยมีคนตีลังกา ลงบันได เหมือนพีเปี๊ยบ อย่างน้อยเรายังลาวได้อีก เนาะ อิอิ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ