ลาวได้อีก...

แมงกุ๊ดจี่

"บินไปเดียวดายกลางสายลมแปรปรวน  เพียงทะเลครวญฟังคล้ายเป็นเพลงเศร้า
ค่ำนี้ฉันเพลีย ฉันเหนื่อยฉันหนาว  และเหงาเหลือเกิน  ไม่เคยมีใครมีรักแท้จริงใจ  
จะมองทางใดดูเคว้งคว้างว่างเปล่า  ฝ่าลมฝนลำพัง  มากี่ร้อนหนาว  จนล้าสิ้นแรง
ไม่อยากเห็นภาพใดแม้แต่ท้องฟ้า  อยากจะพักดวงตาลงชั่วกาล"
ฉันนั่งฟังเสียงโทรศัพท์ดังจนมันเงียบไป....แล้วมันก็ดังขึ้นอีกรอบ...
สายตากวาดไปดูหน้าจอโทรศัพท์...   โอ้เวียกเข้า....
อ้อ...ป๋าโทร.มานี่เอง   ต้องรีบรับด่วนเดี๋ยวจะของขึ้นซะ
"สวัสดีค่ะ  ปาป๊า"   ฉันรับด้วยถ้อยสุภาพผิดวิสัย.. คริ ๆ
"เอ่อ  จะไปกรุงเทพฯ   ตอนสี่ทุ่มนะเตรียมตัวไว้อย่าให้รอ" เสียงเฮียแกสั่งซะ
"ค่ะป๋า"  แล้วฉันก็วางไป    มันพร้อม ๆ  กับอาการถอนหายใจยาว...
ต้องไปอีกแล้วเหรอ?
ฉันหอบเสื้อผ้าไปกะอยู่ได้  4   วัน   พร้อม แอคเซสซอรี่  เพียบ  
ครบครันคร๊าบพี่น้อง...ขยันหอบ  บ้าหอบฟ่างเสียจริง....เหอ ๆ  
ขนของมาวางรอเก็บท้ายรถ   วางเรียงไว้  หมอน   ผ้
าห่ม เหอ ๆ กำ และก็...จนได้
"แกจะไปอยู่กรุงเทพฯ  เหรอ?  มะกรูด"   เสียงป๋าแกแควะซะ
ได้แต่ยิ้มแหย ๆ    กับหน้าเห่ย ๆ    แร๊งงงงงงงงงง  แรงเน้อป๋าเน้อ...
ขึ้นนั่งรถได้ก็เตรียมปลีกวังเวงวิเวกคร๊าบพี่น้อง...
ล้อหมุนตอนประมาณสี่ทุ่มก๋า ๆ    ประมาณเกือบห้าทุ่ม   รถกำลังจะขึ้นเขาภูพาน
โทรศัพท์จากคนไกลไทโคราชก็ดังขึ้น   เป็นเง็งคร๊าบพี่น้อง  มาได้ไงว่ะนี่
ตรูกำลังจะเข้าฌาน  และมันจะเข้าเขตปลอดสัญญาณโทรสับ
สอใส่เกือก  โทร.มาซะ   
แอบบ่นเล็กน้อยถึงปานกลาง  อิอิ...(เค้าหยอกเล่นน๊าตัวเอง อย่างอนเค้าน๊า)
.
.
.
.
.
ขอ "Sensor"  ข้อความบางประการเน้อ...  
.
.
.
เสียงป๋าก็แควะมา   อยากคุยโทรศัพท์ทำไม?  ไม่คุยอยู่บ้าน
อ้าวงานเข้าอีกแระตรู    คร๊าบ  ๆ    โชคดีที่ขึ้นเขาภูพานแล้วสัญญาณตัด
พร้อมกับตัดความรำคาญไป    โดยได้ช่วยชีวิตอิฉันไว้ได้ทัน....เหอ ๆ
มาถึงกรุงเทพฯ    ก็ตีห้าพอดี๊พอดี...มาคราวนี้ดีหน่อย
ราชรถส่งถึงบ้าน...โชคดีไป...ส่วนป๋าก็ไปอบรมฯ  ต่อ ส่วนอิฉันก็ตามยถากรรม
มาถึงก็นอนก่อนสักตื่น...   
แล้วก็บอกพี่โยไว้ว่าจะออกไปพร้อมตอนที่เขาออกไปทำงาน..
"อา  อา  อา"  เสียงเคาะประตูซะดังลั่น
ฉันงัวเงียไปเปิด   เห็นไอ้หมูอ้วนยืนเรียกอยู่หน้าห้อง
อ้อเจ้าตัวดีนี่เอง

น้องภูมิ   เด็กชายสุวรรณภูมิ
"อา  ไม่ไปทำงานกับพ่อหรอ?"   เสียงอ้อนแท้
"ไปคร๊าบ   ให้พ่อรอหน่อยนะครับ"   ฉันรีบบอกแล้วก็ต้องลืมหายใจ  
ทำภาระกิจให้เสร็จ  ก็เด๊วเฮียแกไม่รอ   ยิ่งใจร้อนอยู่ขานั้นหน่ะ
ระหว่างเดินทางไปในรถ  ฉันกะใช้ลูกอ้อน  แต่ก็ไม่ได้ผล  เหอ ๆ
"พี่โยไปซื้อตั๋วให้หน่อยสิ"  ฉันบอกพี่ชายแต่หน้าก็ไม่ได้มองอ๊ะนะ
"ขึ้นรถไหน?   รังสิตเบาะ"   สัญญาณเฮียแกตอบรับ
"ไม่  เอาที่หมอชิตดีกว่า"   กะไปลันลันล่าต่อคริๆ
"แกจะย้อนกลับมาอีกเหรอ? "   เสียงพี่แกท้วงกลับ
"อืม...ขี้เกียจรอบรรยายกาศไม่ค่อยปลื้ม"  ฉันบอกไปด้วยความสัตย์จริง
"ไม่โว่ย....ไปซื้อเองวันนี้แร่ะไปซื้อเอาเองเลย" เสียงพี่แกเหมือนรำคาญจัดซะ
"ก็ได้ ๆ "หน้าหงำ  ลงจากรถได้ปิดประตูซะเจ้าของรถอยากจะฝากรอยเท้าตาม 
หันซ้ายหันขวา...
ขึ้นรถไหน?ว่ะ  เนี๊ย    เป็นบ้านนอกเข้ากรุงซะเต็มภาคภูมิครับทั้น...
มองซ้ายที   ขวาที   รถเมล์  (ไม่ใช่คนึงนิจเน้อ)   มาพอดีสายอะไรจำไม่ได้แร่ะ
รีบขึ้นเลย  ไม่ได้มองอะไรเลย  ด้วยความเซ่อของชี...(ไม่ใช่มะกรูดเน้อ)  คริ ๆ
รถเมล์ไปสุดสายที่อู่มันเลย   เขาบอกพี่หมดระยะแล้วค่ะ   รถจะเข้าอู่แล้วค่ะ
อ้าว...หน้าซีดแล้วสิ... 
ทีนี่จะทำไงดี...เลยขึ้นคันใหม่  นั่งๆ   ไป 
 ตาก็เหลือกไปมองเห็นรถไฟฟ้าที่กำลังวิ่งอยู่
แหงนมองซะลายตาเชียว....แถมเมื่อยคออีกต่างหาก  
 ทำให้เกิดไอเดียบรรเจิดพี่น้อง...
เรายังไม่เคยขึ้นรถไฟฟ้านี่หว่า...คราวนี้ลองดูดีกว่า...
กลับไปจะได้ไปเล่าให้ใครเขาฟังได้...
ว่าแล้วก็เจอสถานีพอดี   เข้าใจว่าตอนนั้นมันใกล้จุดหมายตัวเองแล้ว...
จำได้ว่าวันนั้นขึ้นที่สถานีสนามกีฬามั่งถ้าจำไม่ผิดนะ...
ก็เดินดุยดุ๋ย   ขึ้นบันไดไปมองซ้ายมองขวา    ทำไงดีว่ะ  ทำก็ไม่เป็น
วันนั้นเห็นน้องคนหนึ่งหล่อนสวยมาก   ทำให้เราคนอัธยาศัยดีอยากทักทาย
"เอ่อ...น้องค่ะ  น้องค่ะ"  สายตาหันมามองหัวจรด TEEN    
"ว่าไง? "  สายตานี้จำได้ไม่ลืมเลยที่มองอิฉันด้วยความเอ็ดดูมาก ๆ  
(ขออนุญาตแดกดันเล็กน้อย) 
"คือว่าพี่ไม่เคยขึ้นน่ะค่ะ  พี่ต้องทำยังไงบ้างคะ"  ฉันถามไปแบบซื่อไร้เดียงสาซะ
"พี่ก็หยอดเหรียญตรงนี้นะ   ก่อนหยอดเหรียญพี่ก็เลือกปลายทาง กดหมายเลข
พี่จะไปไหน  พี่ก็ดูจะมีหมายเลขบอก  อย่างตรงนี้นะ"  
 หล่อนก็เอามือทาเล็บสีแดงแจ๊ดซะจิ้มว่าจุดนี้   
 ฉันมองตามด้วยความสนใจใคร่รู้...
"แล้วพี่ก็เลือก  เดี๋ยวพี่ดูนะพอดีจะไปสาทรนะ  ก็กดตรงนี้  
 แล้วก็หยอดเหรียญ  แล้วก็นี่  จะมีบัตรออกมา  
แล้วเราก็ไปสอดใส่ตรงช่องทางเข้า
แค่นี้ทำได้มั้ย? "   หล่อนมองมาฉันพยักหน้า  และก็ค่ะ ๆในลำคอ...หงอเลย
แล้วฉันก็กล่าวคำขอบคุณ   แม่ยอดหญิงของฉัน...เหอ ๆ
จากนั้นฉันก็ทำตามทุกขั้นตอนที่น้องเขาบอก...  สำเร็จ  ได้ขึ้นไฟฟ้าแล้ว
ด้วยความทุลักทุเล   สิ่งใหม่และแปลกสำหรับฉันเชียวล่ะ 
แต่ว่าไม่ค่อยปลื้มเลยพี่น้อง
พอเข้าไปในตู้รถไฟฟ้าแค่นั้นแร่ะ    
มันทำให้ฉันรู้สึกว่ารถไฟฟ้าไม่เหมาะสำหรับการเดินทาง
สำหรับฉัน   ของฉันมันต้องรถเมล์ฟรีของประชาชนเท่านั้น....เฮ้อ...
พอเข้าไปในตู้รถไฟฟ้าแค่นั้นแร่ะ
ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นสัตว์ประหลาดอะไรประมาณนั้น  
มีสายตาหลายคู่จ้องมาที่ฉัน ก็พยายามหลอกตัวเองว่าเขาคง
มองความสวยของฉันแน่ ๆ  เลย  อย่าเขิลนะมะกรูด
วันนั้นฉันก็แต่งสวยแบบเต็มยศซะ   รองเท้าแตะแบบคีบนะคร๊าบ  
"ขุนเดช"  ไม่รู้มีใครรู้จักป่าว
กางเกงขาสั้น   เสื้อก็บ้านๆ   เหอ ๆ   ผมวันนั้นไม่ได้หวี   จับม้วนไปข้างหลัง 
มีเด็กญี่ปุ่นมากับแม่สองคนวัยรุ่นแล้วแระ  มองหน้าฉันแล้วก็อธิบายให้กันฟัง
แล้วหัวเราะชอบใจ  ไม่รู้คิดมากป่าว   มันนินทาตรูต่อหน้า  เหอ ๆ  อโหสิ....
พอถึงสถานีจุดหมายที่ฉันต้องออกจากตู้แล้ว...
ทุกอย่างสำเร็จเรียบร้อย   ราบรื่น   ออกจากสถานีได้...
แต่ว่า  เหอ ๆ    ไม่รู้เข่าอ่อนหรือไปก้าวขาไงไม่รู้   ไปล้มตกบันไดซะได้....
กลิ้งลงมาเจ็บชะมัดเลย...  ระบมไม่หาย...
"ลาว   ยังไงก็ยังลาวได้อีก"   เหอ ๆ    ลาวแมงกุ๊ดจี่.....
หน้าลาวไง  ก็ลองเทียบหน้าอา กะหน้าหลานนะ  
เป๊ะ   เด๊ะ  เด๊ะ  


.