แก้วประภัสสร

21 เมษายน 2554 15:59 น. - comment id 74711

ทุกข์เราท่านกระติ๋วเพียวนิ้วก้อย
มากกว่าร้อยทุกข์กว่าที่ตาเห็น
ทุกข์ทั้งภัยธรรมชาติสาดกระเด็น
น้ำท่วมอยู่มิเว้นทั้งเป็นตาย

ทั้งอีสานเหนือใต้หรือออกตก
ต้องระหกระเหินเกินเสียหาย
ไร้ข้าวปลาอาหารพาลวอดวาย
เดินย่างกรายพึ่งพาอาศัยวัด

นอนบนเสื่อไร้ฟูกมาผูกเห่
บ้างร่อนเร่ฟั่นเพือนเลือนเป๋ปัด
นั่งจ่อมจมอมทุกข์จุกพรากพลัด
แสนสาหัสกว่าเราเศร้าอาดูร

ข้าวในนาต้องล่มจมกับน้ำ
ทุกข์ยิ่งย้ำยอกจิตจนติดศูนย์
กว่าจะฟื้นตั้งหลักปักจำรูญ
ก็ต้องสูญเสียทรัพย์กันเงินตรา

ทุกข์นั้นเกิดทุกผู้ทุกหมู่เหล่า
ทุกข์ที่เจ้าที่นายไม่เลือกหน้า
ทุกทุกสิ่งอิงทุกข์ลุกขึ้นมา
เถิดประชาหยุดทุกข์ร่วมสุขกัน

ครูกระดาษทราย

27 พฤษภาคม 2552 17:30 น. - comment id 105201

เวลาครูหลายๆ พูดถึงนักเรียน
ใช้คำแทนนักเรียนว่า "มันอย่างนั้น มันอย่างนี้" รู้สึกไม่ดีนัก
ถ้านักเรียน เรียกครูว่า "เขา" ยังโดนดุ
วันไหนเกิดเรียกคำเดียวกับแฟนคุณดีน ล่ะ???????

ฉางน้อย

27 พฤษภาคม 2552 18:32 น. - comment id 105202

เฌอมาลย์

28 พฤษภาคม 2552 12:37 น. - comment id 105207

อีนี่ แขกเพิ่งมาจากบังคลาเทศนะนายจ๋า

ผิดพลาดไปบ้างก็ขออำภัย 

แก้วประภัสสร

28 พฤษภาคม 2552 13:37 น. - comment id 105208

1คุณครูกระดาษทราย
น้องคนนี้เขาน่ารักนะคะน้องทราย แต่เขายังไม่เข้าใจภาษาไทยสักเท่าไหร่ค่ะ
แต่ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว เราคนไทย ต้องพยายามสอนให้เขาเข้าใจ คำไหนที่เหมาะหรือไม่เหมาะ ค่อยๆให้เขาเรียนรู้
แขกจะชอบพูดคำแปลกๆกับเราบ่อย เพราะว่าโดนเพิ่นแกล้ง สอนคำไทยผิดๆให้
คิดถึงเสมอจ้าคนเก่ง

แก้วประภัสสร

28 พฤษภาคม 2552 13:42 น. - comment id 105210

2ฉางน้อย
แหนะ ทำตาโต ยิ้มหวาน หลอกให้เรารัก
แล้วก็ตีตัวออกห่าง อกหักรัดคุดตุ๊ดเมิน แงๆๆ อ้าวไม่ใช่ อิอิ
"ไปทะเลกันดีกว่า ปล่อยใจให้สุขสันต์"
ร้องเพลงให้น้องฟังครับผม
  

แก้วประภัสสร

28 พฤษภาคม 2552 13:50 น. - comment id 105211

3.คุณเฌอมาลย์
"ไอ้ดีนมันไปอยู่กับลูกมัน อีกนานมันจะมา"
และแล้ว เมื่อวานเจ้ ทนไม่ไหว ก็เลยเรียกเขามานั่ง อธิบายคำว่า "มัน" "ไอ้"
ดูเหมือนเธอจะเข้าใจ สุดท้าย เธอก็เลยเข้าใจว่า จับ มัน  ไอ้ คุณ มารวมอยู่ในหมวดหมู่เดียวกันเลย 55555
จบแระ รายงานจากแบ่มแบ้ม
  

เพียงพลิ้ว

28 พฤษภาคม 2552 14:01 น. - comment id 105212

คนน่ารักทำอะไรก็น่ารักไปหมดนะคะ อิอิ

โคลอน

29 พฤษภาคม 2552 08:36 น. - comment id 105219

เอื้องคำ

29 พฤษภาคม 2552 10:12 น. - comment id 105224

555+

แก้วประภัสสร

31 พฤษภาคม 2552 21:03 น. - comment id 105241

7  คุณเพียงพลิ้ว
สวัสดีก่อนนอนค่ะคุณกานต์ 
อิอิ แบมเขียนไปเรื่อยๆค่ะ 
นึกอะไรได้ก็เขียนเล่นๆ
ขอบคุณคุณกานต์ค่ะ หลับฝันดีนะคะ

แก้วประภัสสร

31 พฤษภาคม 2552 21:04 น. - comment id 105243

8 คุณโคลอน
ขอบคุณป้าโคลอนค่ะ ที่แวะมาอ่านอะไรบ๊องสๆ ของแบม อิอิ
หลับฝันดีนะคะ

แก้วประภัสสร

31 พฤษภาคม 2552 21:05 น. - comment id 105244

9 คุณเอื้องคำ
ขอบคุณที่แวะมาส่งยิ้มหล่อๆให้จ้า อิอิ

แจ้นเอง

6 มิถุนายน 2552 13:44 น. - comment id 105304

อ้าวจบซะแล้ว

สมกะเป็นเรื่องสั้นจริงๆ

แก้วประภัสสร

16 กันยายน 2553 15:55 น. - comment id 118336

ปลายต้นสักปักต้นส่ายป้ายต้องสึก
จำใจนึกจึกใจนำจำใจหนอ
ปลีกล้วยแยกแปลกกล้วยยีปีก่อนยอ
คล้ายบ่นบอคอบ่นบี้คลี่บ่อนบาย

ต้นผักกาดตาดผักต้นตนผักต่อ
ผึ้งบินรอผอบินร่อนผ่อนบินร่าย
ผีเสื้อเล่นเผ่นเสื้อลี้ผีสุดลาย
กางปีกส่ายก่ายปีกสลับกลับไปกิน

เห็นดอกไม้ให้ดอกเหม็นเห็นผึ้งหลีก
แอบไปปลีกอีกไปแอบแปลบปวดสิ้น
ดอกอะไรไรอะดอกยอกดวงจินต์
สาต้องดิ้นสิ้นต้องดาพาตื่นตัว

ลืมทุกคำลำทุกคู่อยู่หลัดหลัด
เราเห็นชัดรัดเห็นช้อยคล้อยสลัว
เมื่อต้นดีมีต้นหมายคล้ายเกรงกลัว
จำต้องชั่วจั่วต้องจำทำนองตาม

ทำเยี่ยงโจรโทนเยี่ยงจำคำบอกเล่า
ย่องตัวเบาเยาว์ตัวบ๊องส์ต้องถูกหยาม
เขียนกลบทขดกลเบียดละเมียดงาม
ไม่เกรงขามมามเกรงขลักกลักกำกวม

คุณว่าไหมใครว่าคุณการุณเถิด
ปล่อยไปเกิดเปิดไปกล่อยพลอยถูกสวม
เขาข่มขืนขื่นข่มเขาเอาไปรวม
เตะจนน่วมต่วมจนนิ่มแม่อิ่มเอม

เขียนเล่นลองของเล่นลิ้นไม่สิ้นซาก
ให้หายอยากหากให้เห็นเป็นเกษม
ก่อนจะบ้ากาจะบ้วนป่วนปรีเปรม
หมึกมันเข้มเม้มมันขั้วกลัวจริงเรา

หยุดแล้วน้องย่องแล้วหยุดมุดหน้าวิ่ง
อันที่จริงอิงที่จำขำขันเขา
เห็นเขียนเล่นเห็นเขียนหลอกหยอกเบาเบา
กราบแล้วหนอกอแล้วเน่าเราบ๊ายบาย

แก้วประภัสสร

23 สิงหาคม 2553 12:21 น. - comment id 118746

รักที่เห็นเป็นเช่นดวงตะวัน
แต่งแต้มฝันสาดแสงแห่งความหวัง
เป็นประกายคลายทุกช์ปลุกพลัง
จากฟากฝั่งแสนสวยด้วยอาทร

รักไม่ใช่ทุกสิ่งของทั้งหมด
แต่เป็นน้ำหนึ่งหยดจากสิงขร
คอยรินรดจากใจไม่ขาดตอน
ค่อยเซาะกร่อนความดีนี้ให้กัน

รักคือหวังอนาคตอันงดงงาม
เพราะเดินตามครรลองประคองฝัน
ด้วยหัวใจแกร่งกล้าร่วมฝ่าฟัน
ดีร้ายนั้นขวากหนามจะข้ามไป

รักคือลมหายใจที่มีอยู่
ทุกอนูเนื้อเยื่อเจือจานไว้
คือมั่นคงมิเปลี่ยนและแปรไป
ประสานใจไมตรีมิเดียวดาย

รักคือรักรักษาสัญญามั่น
ให้นิรันดร์ตราบดินสิ้นสลาย
รักในสิทธิ์ศรัทธาค่ามากมาย
รักอุ่นกายแนบชิดสนิทเนา

แก้วประภัสสร

24 สิงหาคม 2553 11:53 น. - comment id 118801

หากเห็นฉันนั้นเป็นเช่นคนอื่น
โปรดอย่ายื่นไมตรีนี้ให้ฉัน
ปล่อยให้เหงาเศร้าใจไปวันวัน
ดีกว่ามาฆ่ากันด้วยเฉยชา

--------------------
โปรดเก็บมีดกรีดใจไว้ในฝัก
อย่าเผลอชักออกไปให้ขื่นขม
หลากร้อยหญิงนั่งเบียดเพราะเฉียดคม
ต้องระทมน้ำนองจากสองตา

คมปากากาพาซื่อเพราะถือสัตย์
คมวาจาเร่งรัดเพราะเดียงสา
อันคมมีดกรีดเฉือนเปื้อนกายา
คมที่ว่าเพระปร่าในอารมณ์

------------

หากรักใครหวังเพียงจะได้สิทธิ์
เพื่อลิขิตบังคับและขู่เข็ญ
คงจะได้แต่กายตายทั้งเป็น
ไม่ต่างเช่นซากไม้ใกล้ผุพัง

------------------------

ใช่ชีวิตขาดชายจะตายรุ่ง
เชื่อเถอะพรุ่ง(นี้)ยังงามเดินตามฝัน
คงเหมือนเดิมเพิ่มขึ้นทุกคืนวัน
แต่งแต่มฝันด้วยตนบนความจริง

-------------------

ตั้งเป้าหมายอะไรอย่าให้โด่ง
เหมือนไก่โก่งคอขันประชันแข่ง
เมื่อเวลานานไปไร้เรี่ยวแรง
ก็ชัดแจ้งพลังหมดลดน้อยลง

จะทำการงานใดควรวิเคราะห์
แยกจำเพาะเหมาะการชาญประสงค์
ทำสิ่งเดียวเชี่ยวเหตุเจตจำนงค์
เป็นหลักตรงคงมั่นไม่สั่นคลอน

----------------------------

แก้วประภัสสร

24 สิงหาคม 2553 12:25 น. - comment id 118803

เก็บหัวใจคนดีไว้ที่รัก
อย่าหาญหักหวังครองทั้งสองหญิง
เลือกคนเดียวเกี่ยวใจไม่ประวิง
หากหวังอิงเคียงสองต้องระทม

อันหญิงชายใกล้กันมักหวั่นจิต
บ้างเผลอผิดพลั้งไปให้ขื่นขม
เพราะความรักแจกจ่ายคล้ายลมลม
ผ่านผสมกิเลสเป็นเหตุพา

ก่อนมีใจให้กันเช่นฉันท์เพื่อน
นานวันเลื่อนเลือนจิตปริศนา
ลืมผิดถูกชั่วดีแค่พริบตา
ครอบมายาครองใจให้มืดมน

ลืมทิ้งเมียมิ้งลูกลืมทุกอย่าง
ปล่อยเรือนร้างลาลับด้วยสับสน
หากหญิงชายหมายมั่นนั้นสองคน
จำหนึ่งคนตัดลาอย่าพะวง

ก่อนจะทำการใดให้ยั้งคิด
อย่าพลั้งผิดเผลอใจให้ลุ่มหลง
เมื่อมีรักคู่กันควรมั่นคง
แหละซื่อตรงนำทางระหว่างกัน

เก็บหัวใจคนดีเถิดที่รัก
ให้ตระหนักเวลาอย่าแปรผัน
มอบสิ่งดีสดชื่นทุกคืนวัน
เติมเชื้อรักปลอบขวัญนิรันดร

แก้วประภัสสร

24 สิงหาคม 2553 14:20 น. - comment id 118805

ภาพของชายวัยกลางคนถนนใหญ่
สวมชุดไสตน์โบฮีเมียนเลียนแบบนั้น
เป็นขอทานคุ้ยขยะไปวันวัน
กลับพลิกผันเป็นนายแบบได้แยบยล

เพราะตากล้องสมัครเล่นเห็นมาดเท่ห์
เขาเดินเตร่ขอทานข้างถนน
ขอเศษข้าวเอามาปะทังตน
หยิบคาบก้นบุหรี่มิสนใคร

ดูผมเผ้ารุงรังเหมือนรังนก
หนวดเครารกคิ้วย่นบนหน้าใส
ด้วยแมวมองมองเห็นเป็นถูกใจ
เปลี่ยนขอทานนั้นไซร้ให้ได้ดี

ก่อนหน้านี้ขอทานมีบ้านช่อง
แต่เมียรักลูกสองไม่ต้องหนี
เกิดขันสนเงินตรายากพาที
จำใจต้องหาที่ที่มีเงิน

ด้วยลูกสองต้องจรเหมือนหมอนหมิ่น
ต้องย้ายถิ่นวนวกระหกระเหิน
เมื่อเงินหมดอดข้าวปวดร้าวเกิน
ต้องจำเดินอยู่กับที่มิกลับไป

เมื่อสังคมเสนอข่าวเรื่องราวนี้
หนุ่มขอทานเซ็กซี่มาดเก๋ไก๋
ร่วมบริจาคเงินกันแบ่งปันไป
พลิกชีวิตฟื้นใหม่ให้ครอบครัว

เมื่อกลับบ้านหอห้องเขาต้องเศร้า
อุบัติเหตุพรากเอาเงาสลัว
พ่อและเมียลาไกลไปจากตัว
ทิ้งครอบครัวขาดคู่อยู่เคียงกัน

แต่เหมือนฟ้าลิขิตและกำหนด
ให้พลิกผันเปลี่ยนบทชะตานั้น
เป็นนายแบบถูกใจใครถ้วนกัน
เก็บเรื่องราวขงตน"คนขอทาน"

แก้วประภัสสร

24 สิงหาคม 2553 21:17 น. - comment id 118829

ในห้วงของความรู้สึก
ลึกลึกคือความห่วงหา
อบอุ่นเมื่อมองจ้องตา
ในช่วงเวลารักกัน
 

สนิทชิดแนบแอบเพ้อ
ละเมอปลุกปลอบใฝ่ฝัน
รู้สึกดีดีให้กัน
สิ่งนั้นคือความจริงใจ

 
อยากฟังเรื่องราวทั้งหมด
เป็นสื่อแทนความมั่นไว้
แทนรักและความห่วงใย
แทนใจทั้งหมดที่มี


อุ่นรักในความเป็นอยู่
ด้วยสองรับรู้สิ่งนี้
รอยยิ้มให้กันด้วยดี
เป็นสื่อแทนที่ตรงกัน


เวลาอาจเคลื่อนตามกาล
สองเราอย่าผ่านแปรผัน
จงรักนานเนานิรันดร์
สานฝันถักรักไม่คลาย

แก้วประภัสสร

24 สิงหาคม 2553 21:21 น. - comment id 118830

เพราะความจริงคือจริงไม่อิงเท็จ
สูตรสำเร็จเรื่องงานผ่านฉลุย
ไม่โอ้อวดนิ้วชี้หรือขี้คุย
ต้องเดินลุยทุกที่ที่มีงาน
 
ต้องกล้าเสียกล้าได้ในบางครั้ง
เพื่อหยุดยั้งเหตุร้ายหลายสถาน
ไม่จู้จี้ขี้บ่นคนรำคาญ
ก่อนใช้งานควรคิดพิจารณา
 
คำใดชอบไม่ชอบให้ตอบถ้อย
เรื่องเล็กน้อยปล่อยไปไม่ถือสา
จะเลี้ยงคนเลี้ยงใจใช้เวลา
อย่าข่มเขาโคขืนหญ้าพากลืนกิน
 
จะชื่นชมผู้ใดใช้ใจชั่ง
ต้องระวังตำหนิคนติฉิน
หญิงกับชายนายจ้างบ้างเคยชิน
อาจถูกหมิ่นลักลอบเพราะชอบพอ 
 
ยกตัวอย่างเลขานั่งหน้าห้อง
วันหนึ่งท้องร้องไห้ไม่มีพ่อ
เหตุเพราะคำสรรเสริญนายเยินยอ
เขาพะนอจึงเพลินเกินห้ามใจ
 
ต้องเปลืองเนื้อเปลืองตัวสลัวหม่น
ยอมทุกข์ทนจมปลักนายผลักใส
ยื่นซองขาวใส่มือคือออกไป
แลกความลับเก็บไว้มิให้เปรย
 
อนาคตหมดค่าเลือนพร่าหยุด
หากสมมุติเรื่องลูกถูกเปิดเผย
จึงเขียนไว้ให้ตรองลองเปรียบเปรย
ทำเกินเลยหน้าที่นี้ไม่ควร
 
เมื่อได้ยินคนนี้มียักยอก
อาจถูกหลอกอย่าไล่ให้ไต่สวน
หาหลักฐานค้านขัดจัดสำนวน
ตามกระบวนกฎหมายขยายความ
 
หากคนใดทำดีมีผลงาน
ด้วยเชี่ยวชาญขยันเก่งอย่าเกรงขาม
ให้ประเมินผลลัพธ์กับติดตาม
เลื่อนขั้นงามยื่นให้แลกใจมา
 
เพราะความจริงคือจริงอย่าอิงเท็จ
สูตรสำเร็จยืนยาวงานก้าวหน้า
ทั้งนายจ้างลูกน้องต้องศรัทธา
เหมือนสินค้าค่าล้นผลของงาน

แก้วประภัสสร

25 สิงหาคม 2553 12:22 น. - comment id 118841

วางใจในขลุ่ยนั้น.....บรรเลง
มือจับประสานเพลง.....หลั่นล้า
เสียงขลุ่ยเยือกวังเวง....โอแม่...งามเฮย
หลงเสน่ห์เองอ้า.........แว่วครื้มอารมณ์ฯ 

โอละพ่อหน่อเนื้อ.....กมล
โอละแม่ขลุ่ยคน.......เปล่งไว้
โอละพี่วังวน............แว่วแว่ว นาเฮย
โอละน้องแต่งไซร้.....ซาบซึ้งตรึงทรวงฯ

รำเพยเชยชื่นชู้.....ลอยลม
จำกลิ่นประทุมพรม....พร่างน้อง
หอมรินระทวยทม......หลงติด ใจนา
ลืมหมดทุกสิ่งข้อง......ไป่สิ้นเสน่หาฯ


ถอนพิษรักหักแล้ว....ยังคา
พิศวาทไป่เลือนลา....จ่อมแค้น
นองน้ำพรากจากตา......ขมขื่น จริงนอ
อกระทมอีแป้น... .......แน่นล้นกมลทรวงฯ


กว่าจะถอนรากรักที่ปักแน่น
เจือรอยแค้นฝังผลึกลึกขื่นขม
น้ำตาตกอกช้ำจำระทม
ต้องนอนซมสะอื้นกล้ำกลืนกัน

--------------------

แก้วประภัสสร

12 กันยายน 2553 15:11 น. - comment id 119099

ห่อนผูกซึ่งไมตรี           ร้อยความดีด้วยรักกัน
เพื่อนบ้านสมานฉันท์      ขุ่นเคืองกันให้คลายคลา

จับมือทั้งหญิงชาย             จิตคิดหมายสร้างหรรษา
ปี่พาทย์บรรเลงมา             ทั้งปะทัดปะทุดัง

เสียงพลุพลันกึกก้อง            ลั่นทั่วท้องพ้องความหวัง
โชติช่วงดุจพลัง                   ระยิบยับวับแวววาม

แม้แสงพลุแตกดับ                 แลเลือนลับจากสยาม
เสียงแผ่วแว่วยังงาม              ทั่วเขตคามนามลือไทย

ขอเพียงมีสำนึก                        ร่วมผนึกร่วมขานไข
ร่วมรักร้อยดวงใจ                    อย่าได้แยกแตกเหล่ากัน

แก้วประภัสสร

18 ตุลาคม 2553 14:12 น. - comment id 119287

วันที่เดินทางสร้างฝาย    ฉันเหมือนคล้ายจะเป็นไข้
กินยาน้ำตามเร็วไว    แล้วเดินทางไปพร้อมกัน

เขาคอยเฝ้ามองด้วยห่วง  เหมือนบ่วงผูกมัดใจฉัน
หวิวไหวร่างกายสะพรั่น    เนื้อตัวหนาวสั่นรุมรุม

เขาเอ่ยถามว่ากลัวไหม         หากวันไปพบมรสุม
ฉันแอบนั่งยิ้มกริ้มกรุ่ม       หากมีคนคุมคือเธอ

ไม่กลัวไม่เกรงอันใด          มั่นใจในคุณเสมอ
ผ่านวันเดือนปีที่เจอ          สม่ำเสมอมิคลาย

เมื่อถึงวันสร้างบ้านดิน      ได้ยินแยกกลุ่มสลาย
ต้องหมุนสับเปลี่ยนหญิงชาย  เราคล้ายต้องแยกจากกัน

ฉันแอบมองไปที่เขา          ตาเราปะทะจนหวั่น
เขาแอบส่งซิกให้ฉัน         มายืนข้างกันเร็วไว

แต่ฉันก็เป็นห่วงเพื่อน      ใจเตือนว่าทำไม่ได้
เพื่อนยืนตากแดดมากมาย  ร่ายกายก็ร้อนเหมือนกัน

เมื่อถึงคราเวียนสลับ      เขากลับเปลี่ยนร้อนแทนฉัน                        เห็นมั้ยเราไม่ต่างกัน
สำคัญคือความเข้าใจ

เมื่องานสำเร็จเสร็จสิ้น    เราต่างได้ยินใช่ไหม
จังหวะดนตรีที่ใจ            บอกใช่นี่แหละคือรัก

แก้วประภัสสร

4 ตุลาคม 2553 16:55 น. - comment id 119293

URL http://school.obec.go.th/somrongneur/song/k0012.wma 

^ ^ เพลงต้นไม้ของพ่อ 
 ขนุนอยู่ในถุงเดียวกันครับ
 อาจจะเห็นต้นที่สูงกว่าต้นอื่น
 http://www.icphysics.com/forums/viewtopic.php?t=1220  เพลงจากเปนี้ครับ

แม่แก้วแบม

4 ตุลาคม 2553 12:35 น. - comment id 119311

แล้วก้มลงกราบพิ้น    อธิษฐาน
วอนเทพไท้บันดาล    ปกป้อง
ผองชนหลากสถาน   ไหลหลั่ง   ร่วมนอ
สานสืบร่วมพี่น้อง      ก่อสร้างฝายชลฯ

ให้ลูกสมเสร็จสิ้น       ดั่งใจ
แม้อุปสรรคใดใด       อย่ากล้ำ
ศรัทธายึดโยงใย         ลุล่วง  
เพื่อปกปักรักษ์น้ำ    เก็บไว้รุ่นชนฯ 

โปรดเปิดทางส่องฟ้า      สว่างจินต์

แก้วประภัสสร

4 ตุลาคม 2553 15:56 น. - comment id 119315

ม่านหมอกเมฆผันผิน         ทั่วหล้า
ลอยล่องเลื่อนด้วยยิน-       ดีร่วม 
ช่วยเปิดทางสว่างจ้า          อย่าได้มืดมนฯ

แก้วประภัสสร

6 ตุลาคม 2553 14:49 น. - comment id 119349

ขอน้อมเกล้าอัญเชิญพระกระแส
รับสั่งแก่ตุลาการศาลกฏหมาย
ให้ทำงานอยุติธรรมอย่ากร้ำกราย
ตามถวายคำสัตย์ปฏิญาณตน

อย่าทรยศต่อชาติและบ้านเมือง
เรื่องทุกเรื่องทำคดีชี้เหตุชี้ผล
คำตัดสินเหมือนกันทุกชั้นชน
อำนาจตนที่ทำต้องคำนึง

พิพากษาว่าความไปตามจริง
หลักฐานอิงไต่สวนให้ถ้วนถึง
ถูกหรือผิดเป็นกลางนำทางตรึง
ให้นึกถึงหน้าที่ยุติธรรม

แก้วประภัสสร

6 ตุลาคม 2553 16:30 น. - comment id 119350

เฉลิมชนม์เกียรติก้อง  พระภูบาล
ดลสุขเกษมศานต์        จรัสหล้า
พระยศยิ่งชัชวาลย์   แซ่ซร้อง พิพัฒน์เฮย 
พระบารมีเกริกฟ้า      พสกน้อมถวายพรฯ


-------------------------

แก้วประภัสสร

6 ตุลาคม 2553 16:47 น. - comment id 119351

วสันต์ผันผ่านคล้อย      มาคลุม
มืดมิดคล้ายมรสุม          สะบัดเพี้ยน
กระแสหลั่งโถมรุม       ล้นเอ่อ   จริงนา
ตอกยิ่งตอกดั่งเสิ้ยน     ทิ่มเนื้อแปลบจินต์ฯ

ชาวนาต้องเกี่ยวข้าว     ก่อนตาย
พืชไร่นาเสียหาย         หมดสิ้น
หมด

แก้วประภัสสร

26 ตุลาคม 2553 22:09 น. - comment id 119425

แก้วประภัสสร

18 ตุลาคม 2553 16:09 น. - comment id 119450

เรียนนายกรัฐมนตรีที่เคารพ
หนูจะครบหลักห้าไม่ช้าหนอ
แต่เหมือนเกิดมีกรรมเกินข้ำรอ
กำพร้าพ่อขาดคู่อยู่เคียงกัน

ต้องระหกระเหินเดินหางาน
ตัดสินใจจากบ้านเพื่อสานฝัน
หวังเรียนจบครบเทอมเจิมเร็ววัน
ส่งเงินนั้นเลี้ยงแม่ที่แก่ชรา

หนูยอมอดยอมทนเพราะจนยาก
สู้ลำบากเพื่อท้องด้วยสองขา
แม้บางครั้งหกล้มจมโคลนมา
ต้องลุกยืนไม่ช้าเพื่อฝ่าฟัน

อนาคตขึ้นกับเงินกี่หมื่นบาท
หากประมาทอาจล้มจมความฝัน
ต้องสิ้นไร้ไม้ตอกยอกชีวัน
สำหรับฉันเปลี่ยนไปนั้นไม่กลัว

แต่ห่วงแม่แก่เฒ่าเฝ้ารออยู่
น่าอดสูโหดร้ายคล้ายเงาสลัว
นึกนึกแล้วใจแป้วแก้วตามัว
เหลือแต่ตัวหัวใจไว้นำทาง

เรียนนายกรัฐมนตรีที่เคารพ
หากว่าครบวาระช่วยสะสาง
อย่าให้หนูอยู่คี่ที่ปลายทาง
ช่วยหาทางก่อนแก่แย่ให้ที

เห็นว่าท่านประกันมากพืชผล
ทุกเกษตรตำบลบนทุกที่
ขอให้เปรียบตัวหนูเป็นปุ๋ยดี
รับประกันให้ทีมีออยอ

แก้วประภัสสร

25 ตุลาคม 2553 16:07 น. - comment id 119593

จะหาใดสุขเล่าเท่านกเถื่อน

แม้ตัวเปื้อนฝุ่นโคลนกระโจนผา

ยังสวยงามท่ามไพรในสายตา

ต่างตัวข้าไร้สิทธิ์อิสระจร

 

ช่างเหงาเหงอยพลอยโศกบนโลกเงียบ

ร่างเย็นเฉียบกายเป็นเช่นสิงขร

แตกต่างกับนกเถื่อนเพื่อนสัญจร

ไร้ที่นอนแต่สุขไม่ทุกข์ตรม

แก้วประภัสสร

26 ตุลาคม 2553 20:44 น. - comment id 119628

เสียงพระธรรมลึกซึ้ง       ตรึงกมล
ฆ้องลั่นกังวานดล           จิตแผ้ว
ผ่านโสตประสาทยล        ทบอก นี่เเฮย
พลันปลอดโปร่งโล่งแล้ว    เจิดแจ้งเห็นจริงฯ

ทึ่งในรสกลิ่นน้อม          ธรรมมา
องค์พระพุทธศาสนา     วัตรแท้
ดึงหลักปักนำพา           พ้นหลุด ทุกข์นอ
เห็นประจักษ์หลักแก้      ผ่านพ้นทางตันฯ

โลกมนุษย์แปดเปื้อน      ปุ่มปม
บางสุขบ้างโศกตรม       หม่นไหม้
กิเลสคลอบคลุมจม         สติเลื่อน ลอยนา
ลาภทรัพย์แทรกเสื่อมไขว้   ไขว่คว้าฤาหลงฯ

สรรเสริญผันผ่านพ้น          เร็ววัน
สรรพสิ่งย่อมแปรผัน           สลับได้
เสริมส่งสร้างผลักดัน          รวมหนึ่ง ใจเฮย
มีสติทุกข์ใกล้                    ยับยั้งโดยพลันฯ

สวดมนต์ดับแผดร้อน           ผ่อนคลาย
กาลผ่านวันเห็นหาย            ขื่นคล้อย
วับพรากจากจอดวาย         สงบว่าง จิตนา
เสียงเปล่งสวดคำร้อย        ผ่อนยั้งพลังผลาญฯ

ทึ่งถ่องแท้รสล้ำ              ธรรมมา
พ้นหลุดทุกข์ทุกครา       ชัดแจ้ง
พันปีผ่านพ้นมา             หาเสื่อม คลายเอย
คนเด่นไม่แห้งแล้ง         หากซึ้งถึงธรรมฯ

แก้วประภัสสร
15/10/2553

แก้วประภัสสร

29 ตุลาคม 2553 11:24 น. - comment id 119685

เพราะผิดพลาดคลาดเคลื่อนคืนเดือนดับ
คืนลาลับบดเบียดเหมือนเดียจฉันท์
เหมือนหน่ายแหนงแสร้งรักแล้วหักพลัน
หักใจนั้นให้เจ็บหนาวเหน็บกาย

หนาวสะพรั่นสั่นเทาเหมือนเจ้าเลื่อน
เหมือนเจ้าเลือนอื่นแทรกให้แยกหาย
ให้แยกทางย้อนกลับดินทับตาย
ดินกลบคล้ายปิดซ่อนแอบซ้อนเงา


แอบเย้ายวนชวนปลิ้มแล้วลืมใกล้
แล้วไฉนไม่สนว่าคนเหงา
ว่ามีหนึ่งนั่งจ้องจับจองเรา
จับจองเขาเคยชิดเหมือนติดลม

เหมือนเคยเดินเพลินเล่นด้วยเป็นสุข
ด้วยไร้ทุกข์ดั่งทองมากองถม
มากองใจให้ชื่นระรื่นลม
ระขื่นขมจรจากมาพรากกัน

มาพรากเราพรากเขาให้เศร้าโศก
ให้ทั้งโลกร่วมทางแล้วห่างฉันท์
แล้วลารักร้างใจให้จาบัลย์
ให้มิ่งขวัญล้มครืนแล้วลื่นตาย

แล้วล้มลุกคลุกคลานนับนานเนิ่น
นับนานเกินแผกผันฝันสลาย
ฝันข้ามคืนขื่นขมตรอมตรมกาย
ตรอมวางวายผวาเพียงคว้าลม

แก้วประภัสสร

30 ตุลาคม 2553 12:11 น. - comment id 119717

แสงพร่างพราวพร่างแสงแห่งความหวัง
ทอข้ามฝั่งข้ามทอพอเหลือบเห็น
ทางข้างหน้าข้างทางระหว่างเป็น
หวังหมายเช่นหมายหวังได้ดั่งใจ

ยื่นมือหมายมือยื่นสุดฝืนสั่น
หนาวอกหวั่นอกหนาวปวดร้าวไฉน
ผ่านทางเปลี่ยนทางผ่านสะท้านใจ
เนื้อนอกในนอกเนื้อหาเชื่อกัน

แก้วประภัสสร

1 พฤศจิกายน 2553 14:13 น. - comment id 119779

แม่น้ำเย็นฉ่ำใจ  ทะเลให้คลายเรื่องร้อน
สายลมพัดอ่อนอ่อน      เหมือนอาทรกันทุกวัน
 
ห่อนผูกซึ่งไมตรี           ร้อยความดีด้วยรักกัน
เพื่อนบ้านสมานฉันท์      ขุ่นเคืองกันให้คลายคลา

จับมือทั้งหญิงชาย             จิตคิดหมายสร้างหรรษา
ปี่พาทย์บรรเลงมา             ทั้งปะทัดปะทุดัง

เสียงพลุพลันกึกก้อง            ลั่นทั่วท้องพ้องความหวัง
โชติช่วงดุจพลัง                   ระยิบยับวับแวววาม

แม้แสงพลุแตกดับ                 แลเลือนลับจากสยาม
เสียงแผ่วแว่วยังงาม              ทั่วเขตคามนามลือไทย

ขอเพียงมีสำนึก                        ร่วมผนึกร่วมขานไข
ร่วมรักร้อยดวงใจ                    อย่าได้แยกแตกเหล่ากัน

แก้วประภัสสร

1 พฤศจิกายน 2553 14:18 น. - comment id 119780

ร้อยทุกข์ทมระบมเพราะอมทุกข์
ร้าวจนจุกอกช้ำจนกำสรวล
ร้างฤดีหลงเล่ห์เสน่ครวญ
รอนรานจวนจักเทียบคำเปรียบเปรย
 
แม้ข่มใจสงบลบรอยทุกข์
แต่ยังจุกพิโถโอ้อกเอ๋ย
กระไรนี่ชีช้ำย้ำเหมือนเคย
จะเอื้อนเอ่ยผู้ใดใคร่รับฟัง
 
อยู่คนเดียวเปลี่ยวกายให้หวาดหวาด
แอบนอนปาดน้ำตาล้าสิ้นหวัง
แต่หัวใจส่งเสียงสำเนียงดัง
เหมือนคำสั่งให้สู้อยู่ต่อไป
 
นึกถึงครายามเจ็บและเหน็บหนาว
หกล้มราวหมดแรงจะแข่งไหว
ก้มหน้าซบซุกเข่าสุดเหงาใจ
จะมีใครยื่นมือยื้อฉุดยืน
 
ทนลำบากตรากตรำก็จำอด
เหงื่อทุกหยดไหลรินจินต์ต้องฝืน
ยอมตากแดดทำงานผ่านวันคืน
อกสะอื้นกลัดหนองก็ต้องทน
 
เอ่เอ่เอ้เห่ลูกผูกเปลกล่อม
แม่ต้องยอมหยัดยืนฝืนอีกหน
เจ้าขาดพ่อเหลือแม่แท้กมล
จะเลี้ยงจนลูกรักจักได้ดี


แม้ดวงตาจะฟ่าฟาง  แม้กลางคืนจะไร้ดาว
แต่หัวใจของแม่    ยังคอยนำทางและเป็นแสงสว่างเพื่อลูกน้อยได้ แม้ชีวิตจะหาไม่

แก้วประภัสสร

1 พฤศจิกายน 2553 15:22 น. - comment id 119785

จิตรกรรมฝาผนัง
วัดระฆังโฆสิตาราม
วัดเก่ากรุงสยาม
เลื่องลือนามแต่นานมา

งดงามและชดช้อย
สลักรอยชูช่อฟ้า
ลวดลายใบระกา
ดูปราณีตวิจิตรงาน

หอพระไตรปิฏก
สร้างยอยกประดิษฐาน
ประตูอยู่นอกชาน
วายุภักษ์สลักลาย

งามเอยรามเกียรติ์
งามภาพเขียนจำเรียงราย
เนื้อซ้อนซ่อนความหมาย
สร้างถวายองค์ราชัน

งามสุดจะพรรณา
เลิศเลขาคำเสกสรรค์
ภูมิศิลป์ค่าอนันต์
ประทีปธรรม์สว่างใจ

อิ่มบุญและอิ่มตา
ล้านศรัทธามนัสไซร้
ระฆังกังวานไกล
แสนไพเราะเสนาะจินต์


พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว 
เคยตรัสไว้ว่า
 "ไปวัดไหนไม่เหมือนวัดระฆัง พอเข้าประตูโบสถ์ พระประธานยิ้มรับฟ้าทุกุที"
เพราะพระพักตร์ของพระพุทธรูปอ่อนโยนและเมตตา

แม่แก้วแบม

1 พฤศจิกายน 2553 16:19 น. - comment id 119786

แวะไปกราบทาบลงตรงองค์พระ
ตั้งสัจจะวาจาอธิษฐาน
ลูกหมั่นสร้างกรรมดีนี้มานาน
ขอเทวะประทานสะพานใจ

พระนาคปรกปกปักโปรดรักษา
ส่องดวงตาเติมธรรมนำสดใส
ให้หลุดพ้นหม่นทุกข์ปลอบปลุกใจ
ทั้งเภทภัยอย่ากล้ำให้ช้ำกัน

มาถึงซึ่งภาพเลิศ..........ปฏิมา
พลันก่อเกิดปัญญา........สว่างล้ำ
พระพุทธเจ้าโปรดพา-....พ้นหลุด ทุกข์นอ
สดับรับส่งค้ำ...............ก่อนร้างเรือนกายฯ

จตุรมุขเลิศล้ำ.............          เรือนงาม
ปราสาทสูงยอดคราม.......เสียดฟ้า
หนึ่งในวัดสยาม............ ขานเล่า สืบนา
ปางปฐมเอกอ้า...............วิจิตล้ำนำสมัยฯ

บันใดนาคราช      สูงผงาดพาดปฐม
ก้างย่างวางอารมณ์   ถึงยอดปลายหมายถึงบุญ

เบื้องบนจุดธูปเทียน   ก้มกราบเวียนพุทธคุณ
สวดมนต์บริบูรณ์        เพื่อเพิ่มพูนจำเริญใจ

พระเนตรปกเกศป้อง    แผ่ทั่วพ้องให้ผ่องใส
แม้ลูกทำการใด             ให้สำเร็จเสร็จตามความ

ระฆังกังวานแว่ว         เสียงเพราะแพร้วทั่วสยาม
โสตรรับสดับตาม         ดังกึกก้องท้องธานี

แก้วประภัสสร

3 พฤศจิกายน 2553 12:25 น. - comment id 119851

หากอ่อนไหวในอารมณ์จะขมขื่น

อาจจะยืนเซซังพังเสียหาย

ล้วนทุกคนที่เห็นต่างเป็นไป

เพราะจุดหมายมีฝันนั้นต่างกัน

 

จงแข้มแข็งอย่าท้อแลรันทด

นี่คือบทท้าทายให้หมายมั่น

ผ่านกี่หนาวร้าวแล้งเหือดแห้งพลัน

ใจเรานั้นยังอยู่ไม่รู้คลืน

 

หากได้พบแล้วพรากไม่อยากคิด

เรามาเติมทีละนิดไม่คิดฝืน

กำลังใจยังมีที่จุดยืน

ยิ้มระรื่นต้อนรับกับลมเย็น

แก้วประภัสสร

11 พฤศจิกายน 2553 12:56 น. - comment id 119948

ยามหนาวยิ่งหนาวนัก ไร้คนรักมาอุ่นอิง
ยามเจ็บก็เจ็บจริง        ไร้คนพิงแลทายา


ยามล้มก็จมอยู่               ไร้คนดูแลรักษา
ยามเหนื่อยก็สุดล้า        ไร้คนมาและเอาใจ

ยามนี้ช่างหนาวสุด        เกินจะฉุดแลรั้งไหว
หนาวเนื้อแลยอกใน     เกินจะต้านแลทานทน

เหลียวหาผู้พาพบ         คอยลบกลบรอยแผลหม่น
เหลียวมองไร้ผู้คน       จำใจจนบนเดียวดาย

แลมองทั้งสองฝั่ง           แม่น้ำยังมีหลากสาย
แลมองที่หัวใจ              หนึ่งเดียวนี้มีเพียงเธอ

ไร้คนผู้ผ่านมา          เพียงเบิ่งฟ้ากดความเพ้อ
เบิ่งดาวพราวแทนเธอ    ใจเกือบเผลอลอยล่องไป


หนาวนี้ช่างหนาวนัก      ฤาจะรักมาหวั่นไหว
ส่วนลึกของหัวใจ           ยังมีไว้เพียงให้เธอ

แก้วปรภัสสร

11 พฤศจิกายน 2553 21:20 น. - comment id 119951

คนใจร้อนค่อยนจิตรนจนใจแน่
มาเปลี่ยนแปลแม่เปลี่ยนไปกระไรเอ๋ย
คราวเคยอยู่คู่เคยยอพะนอเอย
คงเปรียบเปรยเคยเปลี่ยนแปลกเพราะแยกกัน

เมื่อไม่ชอบมอบไม่เชื่อเพราะเบื่อสิ้น
มาแลบลิ้นหมิ่นหลักลอยพลอยโศกศัลย์
จุกเพราะตรมจมเพราะตาพร่าเลือนกัน
ห่างเหินนั้นหันห่างหนีมีร้าวราน

อย่าหยามกันหยันเย้ยเกียรติจักเตรียดขึ้ง
ถ้อยคำนึงถึงคำน้อยละห้อยหาญ
หมองจิตคลายหมายจิตข้องต้องร้าวราน
จึงซมซานจานซบเซาเศร้าเหลือดี

เหมือนไร้ค่ามาไร้คู่ดูช้ำชอก
เหมือนมัดตอกพอกมัดใจไม่สุขขี
ย้ำต้องฝืนยืนต้องเฝื่อนเผื้อนชีวี
รักครั้งนี้รี่ครั้งนั้นฝันมลาย

แม่แก้วแบม

13 พฤศจิกายน 2553 12:20 น. - comment id 119968

เมืองไทยอุดมสมบูรณ์
เพิ่มพูนสินทรัพย์นับหลาย
ป่าพลูป่าหมากมากมาย
สบายเกิดถิ่นดินทอง

ในน้ำหาปลามากิน
บนดินหากบใส่ข้อง
ต้นไม้ออกผลคนมอง
เจ้าของคือเราชาวไทย

อีกทั้งวัดวาอาราม
งดงามธรรมทองผ่องใส
เมตตาปราณีพี่ไทย
เมืองใดหาเทียบเปรียบทัน

หล่อหลอมวิถีชีวิต
อุทิศใจกายหมายมั่น
รู้รักสามัคคีกัน
สร้างสรรสิ่งที่ดีงาม

เพราะมีในหลวงห่วงราษฏร์
ประพาสทั่วแคว้นแดนสยาม
เหนือใต้ออกตกยกตาม
ลือนามกษัตริย์ชาติไทย

ดำรงคงมั่นขันติ
ดำหริเที่ยงธรรมนำไซร้
ก่อเกิดใต้ร่มพรมไทร
ถวายทรงพระเจริญ

ด้วยเกล้าด้วยกระหม่อมขอเดชะ

ข้าพระพุทธเจ้า
แก้วประภัสสร

แก้วประภัสสร

15 พฤศจิกายน 2553 16:00 น. - comment id 120000

ตะวันแยงแหล่วเด้อ        บักหล่า
คือบ่ตื่นขึ้นมา                อาบน้ำ
ฟ่าวไปเบิ่งเถียงนา        ซ่ำแม่
จับกับแก้จากถ้ำ            ส่งเข้าไปขายฯ

ราคาแพงเติบเด้อ           บักหำ
เห็นเพิ่นบอกประจำ         หลักร้อย
ตัวใหญ่เท่ามือกำ           เป็นหมื่น 
กระตุกคอพอห้อย           อย่าให้ดิ้นตายฯ

เห็นเจ้าว่าอยากได้          เงินล้าน
หากแต่มัวเกียจคร้าน      อ่อนแฮ้ง
ผู้ได๋สิเยือนชาน               เล่าหล่า 
ขี้ตะวันแดงแจ้ง              บักน้อยบ่ตื่นฯ

ลุกขึ้นมาแท่แม้               สอนยาก
แก่เฒ่าสิลำบาก              เดือดฮ้อน
บ่มีหมู่ฮวมฮาก               โอบเจ้า  
แม่นสิเเอ่นปากอ้อน        อย่าเด้ออย่าหวังฯ

เห็นบ่น้อโลกใกล้           ลับลา
ฝนก็ตกลงมา                ฟ่าฮ้อง
ท่วมนาเกือบมิดตา         กะฮู่ 
ดินแยกลั่นดังก้อง          ถล่มพื้นเสียหายฯ

พายุก็ซัดเลี้ยว                เฮือนพัง
นั่นทะเลบ้าคลั่ง              กึกก้อง
คนอื่นเบิ่งบ้าหลัง            เศร้าโศก
ตื่นเถิดออกจากห้อง        ช่วยผู้หนีตายฯ

ก่อนโลกกระแทกห้วง        ยุบลง
หล่าอย่ามัวพะวง               เคลิบเคลิ้ม
นอนหลายสิงวยงง             สมองฝ่อ 
อย่าเฮ็ดตาหยาดเยิ้ม        จดจ้องแต่ฝันฯ

มาฮวมหมู่อยู่เฝ้า             ก่อนตาย
สิเลิศประเสริฐหลาย         ลูกเอ้ย
ยกดีใส่เหนือกาย              นั่นแล่ว
จึงสิน่าชมเช้ย                 รากเหง้าคนไทยฯ

แก้วประภัสสร

16 พฤศจิกายน 2553 12:33 น. - comment id 120007

ท่ามราตรีที่เมืองอันเรืองรุ่ง
อยู่เมืองกรุงอุทิศพิชิตผล
ต้องลำบากด้วยแรงลำแข้งตน
ห่างผู้คนพ่อแม่ที่แก่ชรา

ไม่เคยลืมบ้านเก่าถิ่นเนาอยู่
ทุกอนูหัวใจยังใฝ่หา
หวังเก็บเกี่ยวเติมทรัพย์เต็มอัตรา
จะย้อนกลับบ้านนามิลาไกล

ยังจำกลิ่นปลอกหมอนอันอ่อนนุ่ม
สองมืออุ้มร้องกล่อมถนอมไฉน
ยังจำรสนมแม่มิแปรไป
อ้อมกอดใดหาอุ่นละมุนจริง

ขอเวลาตั้งหลักสักพักหนึ่ง
คงจะถึงเวลามีค่ายิ่ง
พรุ่งนี้อาจได้เห็นฝันเป็นจริง
พร้อมสร้างสิ่งมอบสุขแด่ทุกคน

ผ่านร้อนหนาวมากพอแม้ท้อทด
ยังจำบทถ้อยคำแม่พร่ำบ่น
เมื่อลูกหวังสิ่งใดให้อดทน
อย่ายอมจนปัญหาชะตากัน

ฝากลมหนาวโลมไล้ไอแดดอุ่น
ยามอรุณถึงแม่อย่าแปรผัน
ฝากน้ำค้างพร่างพรายประกายจันทร์
แทนตัวฉันลูกนี้รักนิรันดร์

แก้วประภัสสร

25 พฤศจิกายน 2553 13:31 น. - comment id 120182

เพราะเมืองไทยเลิศล้ำด้วยธรรมะ
แหล่งอารยะแผ่นดินถิ่นสยาม
ประเพณีเหนือจรดแสนงดงาม
เลื่องลือนามวัฒนธรรมนำก้าวไกล

เมืองโบราณนานเนากรุงเก่าถิ่น
เล่าไขยินยลรับกับเคลื่อนไหว
ผ่านสงครามสู้ศึกผนึกใจ
กอบกู้ชาติเชื้อไทยได้อยู่กัน

ชนรักษาเผ่าพันธุ์สันติสุข
ไล่ศัตรูรานรุกปลอบปลุกขวัญ
เพื่อปกป้องบ้านเมืองเรืองอนันต์
แต่ปางบรรพ์สืบไว้ให้

แก้วประภัสสร

2 ธันวาคม 2553 09:31 น. - comment id 120334

เฉลิมชนม์บาทเบื้อง          พระภูมี
องค์สยามจักรี                   อุ่นหล้า
ทวยราษฏร์สดุดี                ถวายเกียรติ ก้องเฮย
พระบารมีเกริกฟ้า            สง่าแคว้นแดนสยามฯ


ทรงประดิษฐ์คิดค้น            กังหัน
ไชยพัฒนาอนันต์              ยิ่งแล้ว
บำบัดขจัดพลัน                  น้ำเน่า
เปรียบประดุจรากแก้ว     ประจักษ์แจ้งทุกชนฯ

ทรงอนุรักษ์ป่าน้ำ           ทำกิน
หญ้าแฝกปลูกคลุมดิน       ชุ่มชื้น
อุ้มน้ำซับร่วมยิน-             ดีครอบ คลุมนอ
ทุกหย่อมหญ้าแผ่นพื้น     ร่วมน้อมเกิดผลฯ

ทรงตะหนักลึกซึ้ง            พระหฤทัย
ศูนย์ศึกษาของไทย        ค่าล้ำ
พัฒนาส่งผลไกล             ต่อเนื่อง  จริงแฮ
คุณประโยชน์คุณค้ำ    ทั่วหล้าสรรเสริญฯ

คราวน้ำขาดเหือดแห้ง     เสียหาย
ราษฏร์ประสบมากมาย    เดือดร้อน
ฝนทิ้งช่วงพืชตาย            วิกฤติ ทั่วนอ
ธ.คิดค้นฝนป้อน           เมฆคล้อยก่อฝนฯ

ทรงเชื่อมใจปลุกสร้าง      ปลอบขวัญ
เสริมส่งโยงสัมพันธ์           ปกป้อง
เพียงพอทุกเขตขัณฑ์        เป็นอยู่  สบายแฮ
แลกเปลี่ยนอย่าเพื่อนพ้อง  พี่น้องปรองสมานท์ฯ


กาลนานผ่านล่วงแล้ว       ปกครอง
ฝ่าพระบาททั้งสอง             เสด็จด้าว
หนทางรุ่งเรืองรอง            ทั่วถิ่น จริงแฮ
พระบารมีปกเกล้า            ไพร่ฟ้าสุขเกษมฯ

ศิโรราบกราบก้ม             กษัตรา
ดลทวยเทพเทวา             ลั่นฆ้อง
พรประเสริฐพระชนมา-    ยืนยิ่ง นานเฮย
พสกนิกรร่วมพ้อง             แซ่ซ้องสรรเสริญฯ

ขอพระองค์ทรงพระเจริญ

ด้วยเกล้าด้วยกระหม่อมอขอเดชะ

ข้าพระพุทธเจ้า

นามปากกา   แก้วประภัสสร

02/12/2553

แก้วประภัสสร

2 ธันวาคม 2553 09:55 น. - comment id 120338

ร้อยใจทุกดวงปวงราษฏร์
รวมชาติเลือดเนื้อเชื้อไข
ร้อยรักมอบจากดวงใจ
ถวายแด่ไท้ราชันย์

รู้รักสมัครพรรคพ้อง
ปรองดองคล้องใจสุขสันต์
ประหยัดอดออมพร้อมกัน
จำเป็นเท่านั้นซื้อมา

พอเพียงหากเพียรอดทน
ยากจนย่อมหมดปัญหา
เศรษฐกิจพลิกฟื้นคืนมา
ปัญญาจะนำทางไกล

ชุมชนท้องถิ่นแข้มแข็ง
ด้วยแรงทุกคนอาศัย
เงินทุนหมุนเวียนเปลี่ยนไป
คิดใช้สมเหตุและการ

จัดแจงผืนดินถิ่นเกิด
ก่อเลิศประโยชน์สืบสาน
ปรับดินสิ้นเปรี้ยวเชี่ยวชาญ
ปลูกแฝกเบ่งบานอุ้มชู

ธ ทรงประดิษฐ์คิดค้น
สร้างฝนเทียมเท่าเรารู้
เก็บน้ำยามแล้งแห้งคู
ทุกผู้ต่างสุขทุกข์คลาย

พระทัยเปี่ยมล้นเมตตา
นำพาปวงราษฏร์ทั้งหลาย
อยู่ดีกินดีสบาย
คลี่คลายปัญหามากมี

พระคือแสงทองส่องไทย
ชนอยู่ใต้ร่มสุขขี
น้อมกายถวายภักดี
ทรงมีชนม์ยิ่งยืนนาน 

ขอพระองค์ทรงพระเจริญ

ด้วยเกล้าด้วยกระหม่อมของเดชะ

ข้าพพระพุทธเจ้า
นามปากกา  แก้วประภัสสร

02/12/2553

แก้วประภัสสร

3 ธันวาคม 2553 15:21 น. - comment id 120359

วันบุตรร้องอุแว้            ดีใจ
พ่อตื่นเต้นกว่าใคร       ยิ่งแล้ว
มารดาเจ็บเนื้อใน        กลับสุข    จริงเอย
เพียงพิศแลลูกแก้ว     มาดแม้นสมประสงค์

หยาดน้ำปิติล้น            จากตา
แม่หลับเพราะแรงล้า   เบ่งเจ้า
พ่ออุ้มเช็ดกายา          มือโอบ ลูกเอย
เนื้อนุ่มนิ่มจับเคล้า     เกลือกแกล้มแลถนอมฯ

ลูกเย็นดุจเช่นน้ำ          หลายสาย
รวมก่อตัวผิวกาย          โอบห้อม     
ดั่งเทพเปร่งเพริศพราย พิศพร่าง งามนอ
นาม"นิยม"ห่มอ้อม     เปล่งร้องประคองขวัญฯ

* * * * * * * * * *
สุขใจสว่างล้ำ            ธันวา
ยี่สิบเวียนครบครา      ครึกครื้น
เชิญเหล่าเทพเรขา    ขานรับ
ประสาทพรโลมพื้น   แผ่คุ้มชุ่มไสวฯ

รังสรรค์คำเสกถ้อย       โคลงกานท์    
ขอกิ่งโศกสำราญ          สุขล้น
ร้อนดับกลับเบิกบาน     เริงรื่น จริงเฮย
สุขภาพดีทุกข์พ้น         พรั่งพร้อมสุขเกษมฯ

แก้วประภัสสร

6 ธันวาคม 2553 12:14 น. - comment id 120401

หากสบสิ่งใดชั่ว  หลงเกลือกกลั้วจะหมองมอม
จิตเจ้าจะตรมตรอม   แลวงพักตร์บ่น่าชม

หากสบเสียงไพเราะ   แสนเสนาะหวานภิรมย์
เสียงยินอาจเพียงลม   ควรเพ่งคิดพิจารณา

หากสบสุคนธ์ปรุง        กลิ่นจรุงหอมนาสา
ควรเสพพอเป็นยา     ให้บรรเทาเพียงผ่อนคลาย

หากสบสิ่งใดรัก         ควรตระหนักอย่ามากมาย
จงคิดตามจิตหมาย     ให้พอควรและพอดี

หากสบผู้โทสะ             อย่าโมหะควรเลี่ยงหนี
ปะทะย่อมบ่ดี              ผิแต่เสียบ่สำราญ

หากสบผู้เป็นมิตร       สมานสนิทอย่ารำคาญ
กมลสุจริตกาล             ย่อมเกษมเปรมปรีดา

แก้วประภัสสร

6 ธันวาคม 2553 13:56 น. - comment id 120415

แก้วประภัสสร

11 ธันวาคม 2553 20:06 น. - comment id 120506

น้องบ่มักผู้ชายอวดคุยโม้
ชอบเลี้ยงโคโยตี้เป็นนิสัย
แถมปากหวานสิฮากข้อยอยากตาย
คนจั่งซี่อย่าหมายมาคู่กัน

น้องบ่มักหลายเด้อคนเพ้อพก
ทำเป็นจกนับตังค์นั่งมองฉัน
อย่านะอย่าบังอาจเงินฟาดกัน
คนอีสานอย่างฉันบ่เคยมัก  (แก้วประภัสสร)

แก้วประภัสสร

11 ธันวาคม 2553 20:18 น. - comment id 120507

พึงเตือนตนก่อนพลั้ง          พลาดไป

หากแต่หลงดงไพร            ทึบตื้อ

ใจวนวกทางไกล              ลางเลื่อน 

เสมือนดักดานดื้อ             ย่อมร้างทางไสวฯ

 

อักษรแลชัดแจ้ง               คือจริง

หากแต่วาจาสิง                หว่านล้ำ

ยากจะแยกเท็จจริง         แดงสาด   เทนอ

แท้สุดมนุษย์ย้ำ             วกว้างวงเวียนฯ

 

เพียรพึงหยุดยับยั้ง                 ชั่งใจ

ข้องขัดบ่มีใคร                       โอบเอื้อ

ขุ่นเคืองยิ่งห่างไฉน              ติส่ง    ไปนา

นับเนื่องถอยหมดเชื้อ           ศรัทธาร้างห่างถวิลฯ

แก้วประภัสสร

12 ธันวาคม 2553 21:02 น. - comment id 120525

พระอาทิตย์มีงอนทำค่อนแคะ
บอกพระจันทร์เตาะแตะกระแจะจ๋า
วันวันเจ้าทำอะไรไหนบอกมา
แสงน้อยนิดบนฟ้ามีค่าใด

ต่างตัวเราเฝ้าดูหมู่มนุษย์
ส่องแสงสุดทั่วโลกโยกสุกใส
ตั้งแต่เช้าจนเย็น

แก้วประภัสสร

13 ธันวาคม 2553 12:04 น. - comment id 120535

ทำแกงไก่ใส่อะไรไหนบอกหน่อย
ถึงอร่อยถูกคอพอทราบไหม
ทำกี่ครั้งรสเฝื่อนไม่เหมือนใคร
ทั้งเทใจลงหม้อมากพอดี

เหยาะน้ำปลาน้ำตาลผสานกะทิ
คนยังติรสชาติเหมือนขาดสี
เติมแดงเขียวพริกเคล้าหวังเข้าที
มะเขือสี่ผ่าลงยังคงเดิม

แก้วประภัสสร

30 ธันวาคม 2553 12:12 น. - comment id 120866

คมเคียวเกี่ยวลงลึก
ในสำนึกสู่มวลชน
รวงข้าวที่แตกตน
รอผู้หว่านมาเก็บไป
 
 ทุ่งนาในหน้าหนาว
รุ้งรวงข้าวปลิวไสว
ระริกระรี้ใบ
เปรียบประดุจยวงเงินตรา

 มนุษย์ผู้หว่านพืช
ชีวียืดยาวหนักหนา
แต่รวงโน้มร่วงลา
ผลิแล้วจากตามรูปรอย

กิ่งโศก says:
 เพราะครับ
 เขียนได้เร็วมาก
  Merry X'mas & Happy New Year 2011 says:
 จงดึงจิตสำนึก
ส่งรู้สึกอย่าร่วงผลอย
เม็ดข้าวมากค่าคอย
ให้ชนอิ่มเติมแต่งกัน
กิ่งโศก says:
 ..หนัหนา..หรือนั้นหนา...อย่าพยายามใช้ครับ

แก้วประภัสสร

3 มกราคม 2554 11:48 น. - comment id 121042

ปีกระต่ายหมายให้ไทยทั่วหล้า
รู้รักษากายจิตพิศมัย
รักสะอาดปราศจากหลากโรคภัย
เพิ่มนิสัยยิ้มแย้มบนแก้มตน

จะทำการกิจใดให้สะดวก
มีพรรคพวกเป่าปัดมิขัดสน
ทั้ตำแหน่งหน้าที่ดีทุกคน
ตั้งอยู่บนซื่อสัตย์ประหยัดกัน

เมื่อเราอยู่ในโลกมีเน็ตเวิร์ก
เป็นใบเบิกเครือข่ายไร้เขตขัณฑ์
การสื่อสารเชื่อมต่อก่อสัมพันธ์
มากคุณค่าอนันต์ก้าวทันไกล

เมื่อยินดียอมรับกับคอมพิวเตอร์
ไม่ควรเผลอเล่นเพลินเกินแก้ไข
จงกอบเกี่ยวศึกษาหากำไร
นำความรู้ที่ได้มาใช้งาน

หวังอยู่ดีมีเงินอย่าเพลินจ่าย
ปีกระต่ายตื่นเต้นอย่าเล่นผลาญ
หากตื่นตูมขาดสติมิช้านาน
คงถึงการย่อยยับและอับจน

ปีกระต่ายหมายให้ไทยทั่วหล้า
สุขหรรษาตั้งจิตสัมฤทธิ์ผล
อาราธนาพระศรีรัตน์พิพัฒน์ดล
ให้ทุกข์พ้นเป็นเกษมเปรมทั่วไทย

แก้วประภัสสร

3 มกราคม 2554 15:23 น. - comment id 121050

วิจิตรด้วยคุณงาม   ค่าสยามแม่คงคา
สายน้ำแห่งศรัทธา  ชโลมราษฎร์ให้ร่มเย็น

มั่นสุขเพราะรสธรรม   เหมือนหยดน้ำดับทุกข์เข็ญ
หลอมจิตไม่วายเว้น   รู้ดีชั่วที่ตัวตน

สำนึกพระคุณครู      กตัญญูบรรพชน
เปล่งเสียงแต่มงคล    ท่วงเสนาะไพเราะไกล

ลมโชยให้โปรยกลิ่น  เกสรศิลป์สว่างไสว
กำจรขจายไป            บรรจงลักษณ์ปักงดงาม

สร้อยแสงแห่งกวี      เหมือนมาลีแห่งสยาม
ชูดอกออกผลตาม      หอมแผ่นฟ้าทั่วธานี

ขับเคลื่อนพุทธคุณ    แผ่ค้ำจุนนำวิถี
ยึดมั่นในความดี     ยึดเหนี่ยวไว้ใจเบิกบาน

test

7 มกราคม 2554 14:58 น. - comment id 121146

t

7 มกราคม 2554 15:13 น. - comment id 121147

แก้วประภัสสร

10 มกราคม 2554 16:07 น. - comment id 121221

เป็นคำถามจากคนที่เพ้อเจ้อ
ที่รักเธอด้วยใจไร้แอบแฝง
หากวันหนึ่งทุกอย่างนั้นเปลี่ยนแปลง
โลกอับแสงดาวดับลาลับไป

ฉันอาจหลงท่ามกลางทางมืดมิด
ไร้เข็มทิศชี้ทางสว่างไสว
เดินวกวนคนเดียวเกี่ยวหนามไพร
นั่งร้องไห้เคว้งคว้างระหว่างคืน

ร่างอาจหนาวจนเหน็บเจ็บเข้าขั้ว
ท่ามความกลัวสับสนจนสุดฝืน
คงเหนื่อยล้านั่งรอท้อทั้งยืน
รอคนยื่นมือรับเพื่อกลับไป

ตั้งคำถามแต่งความตามรู้สึก
เธอจะนึกห่วงกันวันนั้นไหม
เธอจะออกตามหาหรือลาไกล
ทิ้งฉันไว้ทนสู้อยู่ลำพัง

จากคำถามของคนบ่นเพ้อเจ้อ
โปรดอย่าเผลอตอบไปให้ความหวัง
ที่ผ่านมายืนสู้อยู่ลำพัง
กับความหวังลมแล้งแสร้งหลอกตัว

แก้วประภัสสร

12 มกราคม 2554 16:32 น. - comment id 121277

ถ้อยคำเกริ่น..
บางครั้งเพลินเหมือนเที่ยวไพร
บางครั้งทำหวั่นไหว
เพราะหัวใจไม่เย็นชา

บทกวีแห่งชีวิต..
บ้างอุทิศวันเวลา
โถมหลั่งดั่งน้ำตา
พรั่งพรูซ่อนในกลอนกานท์

แต่งเติมโลก..
บ้างดอกโศกกำลังบาน
เจือถ้อยร้อยโวหาร
เกินสลดปลดอารมณ์


สีสันสวย
รินระรวยลดรสขม
ตามแต่ความนิยม
พอหายหนาวกับคราวล้า

เถอะมวลมิตร
จงใช้จิตเปลื้องปัญหา
จากสมองแลสองตา
นั่นคือผู้หยั่งรู้ตน

แก้วประภัสสร

15 มกราคม 2554 09:55 น. - comment id 121407

        สามีชื่อหมาย
 
        ภรรยาชื่อรอด

        วันหนึ่งสามีพยายามต้อนวัว ควายเข้าครอก

ทำยังไงก็ไม่ยอมเข้า ด้วยนิสัยขี้เล่นของเจ้าลูกวัว ลูกควายทั้งหลาย

มันวิ่ง ซ้ายที ขวาที จนทำให้ตาหมายเหนื่อยใจ

มิกาก็กระซิบบอกไปว่า 

"  พี่หมาย หากอยากให้มันเข้าครอก พี่หมายก็เหวี่ยงแหใส่มันสิ"

"  เออๆ แกนี่ฉลาดจริงๆอีหนู ขอบใจๆ"

       พี่หมายเดินไปหยิบแหมา และเหวี่ยงคลุมวัว ควาย

   สุดท้ายแกก็ยืนหัวเราะร่า 

      " ดูสิว่าแกจะไปไหนรอด..ไอ้วัว...โง่ "

       ขณะนั้น ภรรยาแกเดินผ่านมาพอดี

       " ขรา....พี่หมาย..เรียกรอดเหรอคะ..รอดกำลังจะไปตลาดค๊า....

   

แก้วประภัสสร

19 มกราคม 2554 12:59 น. - comment id 121513

ลำเดิน

http://h1.ripway.com/ppinter/000.lamdern-chocho Super Hit.wma 

---------------------------
เธอคือดวงใจของฉัน

http://h1.ripway.com/ppinter/003. turkueduangjaikongchan.wma 

-------------------
ฤดูที่แตกต่าง

 http://h1.ripway.com/ppinter/133. rueduteetaktang(Season Change)-Room 39.wma 

---------------------

แก้วประภัสสร

25 มกราคม 2554 13:22 น. - comment id 121545

แก้วประภัสสร

18 กุมภาพันธ์ 2554 14:54 น. - comment id 121940

ครั้นลืมตานั่งจ้องมองความคิด
มันหงุดหงิดงุ่นง่านฟุ้งซ่านหนอ
จึงหลับตาพลิกค้นหาต้นตอ
ถึงบางอ้อสติมิติดตัว

เคยแคล่วคล่องว่องไวไม่เหนื่อยหน่าย
แต่ร่างกายถอยถดลดแรงหัว
เพราะทำงานเกินสมองรองรับตัว
ใจเต้นรัวคล้ายกลองต้องหยุดมัน

ท่องพุทโธข่มจิตพิจารณา
พระธรรมพาสงบพบทางฝัน
ใจสว่างทางโล่งปรอดโปร่งพลัน
ที่อัดอั้นค่อยคลายสลายไป

แก้วประภัสสร

28 มกราคม 2554 21:12 น. - comment id 121961

ถึงเธอ..

เกสรดอกไม้ปลิวมาจากทิศทางใด

ฉันไม่ปรารถนาที่จะรู้ที่มา..

ฉันรู้เพียงแต่ว่า ..บัดนี้เกสรและกลีบดอกไม้

ที่ถูกบ่มด้วยกาลเวลาได้พัดพามาสู่อ้อมใจของฉัน

ฉันยิ้มให้มัน..

สินะ...เขาเรียกว่าความสุข

สายลมพัดพลิ้วผ่านไป กระทบผิวสัมผัส

มันเยือกเย็น ..

ฉันยืนอยู่คนเดียว...ท่ามกลาง สายลม 

ดอกหญ้าที่ยังไม่ร่วงหล่น ก็ชูช่อ พลิ้วไหว

เล่นลมไปตามประสามัน

ไม่ต่างกับฉัน ในวันนี้...

แม้ดูจะแข้มแข็ง แต่ภายใน เมื่อมีอะไร

มากระทบความรู้สึกลึกลึกที่อยู่ข้างใน

ใจฉันมันก็อ่อนไหว พลิ้วไปตามอารมณ์ 

ไม่ต่างกับดอกหญ้าที่พลิ้วไปตามลม

แต่เมื่อทุกอย่างนิ่ง สงบ ก็เป็นฉันคนเดิม

คนที่หัวใจแข็งแกร่ง ดั่งหินผา

แก้วประภัสสร

18 กุมภาพันธ์ 2554 16:09 น. - comment id 122035

แม้มากเกียรติมีศักดิ์รักถ้วนทั่ว
แต่หากมัวหลงมันอาจบั่นศรี
แม้มีกินอิ่มหนำสำราญมี
แต่หากเกินพอดีย่อมเสียดาย

เมื่อมากกามเมามัวสลัวสลด
ดูรันทดมองเห็นเช่นเสียหาย
ก่อกิเลสครอบจิตคิดวุ่นวาย
หลงเวียนว่ายราคะอเวจี

บ้างอ้างตัวขื่นขมมีปมด้อย
ด้วยบุญน้อยมากทุกข์ไร้สุขขี
จึงดึงปมด้อยซ้ำย้ำชีวี
ประดามีปิดปมถมปัญญา

หน้าตาเด่นงานดีมียศศักดิ์
หากมากรักไม่พ้นคนครหา
ควรมีรักหนึ่งเดียวเกี่ยวกายา
ย่อมมีค่ากว่าสองต้องทุกข์ใจ

แก้วประภัสสร

18 กุมภาพันธ์ 2554 16:56 น. - comment id 122037

แม้มากเกียรติมีศักดิ์รักถ้วนทั่ว
แต่หากมัวหลงมันอาจบั่นศรี
แม้มีกินอิ่มหนำสำราญมี
แต่หากเกินพอดีย่อมเสียดาย

เมื่อมากกามเมามัวสลัวสลด
ดูรันทดมองเห็นเช่นเสียหาย
ก่อกิเลสครอบจิตคิดวุ่นวาย
หลงเวียนว่ายราคะอเวจี

บ้างอ้างตัวขื่นขมมีปมด้อย
ด้วยบุญน้อยมากทุกข์ไร้สุขขี
จึงดึงปมด้อยซ้ำย้ำชีวี
ประดามีปิดปมถมปัญญา

หน้าตาเด่นงานดีมียศศักดิ์
หากมากรักไม่พ้นคนครหา
ควรมีรักหนึ่งเดียวเกี่ยวกายา
ย่อมมีค่ากว่าสองต้องทุกข์ตรม

ปรับความคิดชวนเชิญจำเริญสติ
ท่องพุทโธสมาธิจิตผลิเข้าข่ม
เอาปัญญาปิดกลบลบด้อยปม
ฝึกอารมณ์ให้เย็นย่อมเห็นงาม

แก้วประภัสสร

5 กุมภาพันธ์ 2554 16:27 น. - comment id 122066

ร้องเหมียวเหมียวหง่าวนั้น       ขอปราม
ฉันมักงอนไม่งาม                     บอกไว้
เห็นซื่ออย่าตีความ                  ว่าเซ่อ  กันนา
อาจซ่อนกรงเล็บไซร้              ควักใส้มากินฯ

ร้องอู๊ดอู๊ดอย่าได้                    ว่าหมู
ฉันอาจเปลี่ยนเป็นงู               สะบัดห้อย
จำศีลอยู่ในรู                          อย่าแหย่ คนเฮย
พิษซ่านวานอย่าสร้อย            โศกเศร้าเสียขวัญฯ

เห็นล้านขาว่าแท้                กิ้งกือ
โปรดอย่าแหย่สะดือ            เล่นด้วย
เธออาจจะลุกฮือ                  โกยแนบ
กลายตะขาบมอดม้วย         โอดร้องครวนครางฯ

จากหนึ่งเพียงเศษเสี้ยว     ความคิด
ถูกมิแปรเป็นผิด               อวดอ้าง
ตรองเอาเถิดผองมิตร        ปราชญ์เปรื่อง
กาลผ่านมาหาสร้าง            เจ็บช้ำนำเสนอฯ

ดีกลบลบชั่วสิ้น                    ทุกชน
ซื่อดั่งสันดานกมล               แต่อ้อน
แม้โลกอาจปลอมปน            ดีชั่ว  
หาเล่นลิ้นปลิ้นปล้อน           ยกฟ้ามาขยายฯ

ชนใดยึดมั่นแท้                  แต่ตัว
หลงทิฐิเมามัว                      ชัดชี้
เงาดำครอบใจสลัว              ยากบอก  
เป็นเศษเสี้ยวกระพี้          เลิศแล้วฤาไฉนฯ

แก้วประภัสสร

18 กุมภาพันธ์ 2554 13:44 น. - comment id 122182

ฤาอาจเป็นเช่นอาหารที่ทานอยู่
ลิ้นรับรู้แต่ใจไม่กังขา
เพียงถูกปากอิ่มท้องต้องอุรา
แต่โภชนาวิตามินสิ้นสมดุลย์

ฤาเพราะนมข้นหวานเด็กทานได้
หากลั่นออกจากใจคล้ายเสียศูนย์
จะหาใดเหมือนนมแม่แท้การุณ
เลือดอุ่นอุ่นย่อมดีมีปัญญา

จึงว่ากันอาจสิ้นผันผินลบ
ฝัง แล กลบ การเมืองเรื่องล้ำหน้า
ต่างกอบโกยโกงกันพรั่นอุรา
แล้วจะหาธิปไตยที่ใดฤา

แก้วประภัสสร

22 มีนาคม 2554 20:39 น. - comment id 123070

ที่กบร้องทักทายคล้ายสนิท

กบคงคิดอยากอยู่เคียงคู่ฝน

จึงกระโดดโลดเต้นเหมือนเช่นคน

สัญจรบนวิถีที่คนทำ

 

แต่หากคนใช้เส้นเต้นเหมือนกบ

เท้าหลังกลบสิ่งร้ายกลายน่าขำ

แม้ตำแหน่งสูงส่งคงไม่จำ

คนอย่าทำเยี่ยงกบ...อ๊บอ๊บเลย

 

กบมาร้องทักมนุษย์

แก้วประภัสสร

22 มีนาคม 2554 20:42 น. - comment id 123071

หนึ่งมิตรคิดดีมีใจ     ทุกอย่างเป็นไป
ธรรมชาติสอนเราทุกคน

บางครั้งอาจดูสับสน      เส้นทางวกวน
ต้องหลงพะวงเรื่องราว

แต่หากเมื่อมองถึงคราว    จากเด็กสู่สาว
จวบถึงย่างวัยชรา

ทุกคนเรียนรู้ทุกครา     จากในตำรา
อีกทั้งเพื่อนพบคบเจอ 

หากใจเราหลงเผลอเลอ    ด้วยความเลินล่อ
ประมาทขาดความพิจารณา

หลายสิ่งอาจนำปัญหา  เหมือนผงเข้าตา
ยากจักเขี่ยทิ้งจริงกัน

แต่หากมีเพื่อนมองนั้น    มันง่ายกว่ากัน
เพราะต่างมองเห็นหนทาง

คอยชี้แนะนำหลายอย่าง  บางครั้งอ้างว้าง
กอดเพื่อนยังอุ่นละมัย

มือจับเมื่อยามมีภัย       จะหามิตรใด
เทียมเทียบแท้เท่าเพื่อนเรา

แม้ยกเรื่องเปรียบขุนเขา  ป่าไม้ลำเนา
ไม่เท่ามิ่งมิตรชิดใจ

นั่นคือแสงทองผ่องใส   ก่อเกิดที่ใจ
และด้วยพลังแรงศรัทธา

มาเถิดทุกท่านเชิญมา    ปลูกจิตเมตตา
กรุณาด้วยกันทุกคน

ทุกอย่างจะเกิดเป็นผล  มีความสุขล้น
บนผืนแผ่นดินถิ่นไทย

แก้วประภัสสร

29 มีนาคม 2554 21:22 น. - comment id 123133

ยิ่งพัฒนาเร่งร่างก่อสร้างตึก
ก่นเจาะลึกพื้นแยกแตกเสียหาย
แต่ละชั้นดินถล่มถมมากมาย
โลกยิ่งคล้ายบ้าคลั่งไม่ฟังคน

ทั้งรบราฆ่าฟันห้ำหั่นมนุษย์
ชนวนจุดกลียุคทุกแห่งหน
เสียงปืนลั่นสนั่นทางทั้งล่างบน
ประชาชนล้มตายคล้ายผักปลา

ไฟไหม้โหมโรมรันกระชั้นชิด
ป่าพงปิดสัตว์ตายดูไร้ค่า
กว่าจะฟื้นงอกเงยเช่นเคยมา
ต้องอาศัยเวลาชั่วตาปี

ความเจริญสร้างสบายคล้ายคมดาบ
ย้อนแทงอาบเลือดหลั่งพังป่นปี้
ฟ้าครืนครืนคลื่นซัดพัดธรณี
มากเกินที่คาดเดาแสนเศร้าใจ

หยุดทำลายหยุดพัฒนาหยุดฆ่ามนุษย์
ก่อนสิ้นสุดศาลาให้อาศัย
หยุดความหลงอัตตามายาใจ
หยุดโลกไว้ก่อนคลั่งพีงสังวรณ์

แก้วประภัสสร

6 เมษายน 2554 20:35 น. - comment id 123271

จากดินสู่บนฟ้า 
ต่างค้นหาความเป็นคน
บ้างดีและมีจน
ล้วนแตกต่างระหว่างกัน

อีกฟากฝั่งแม่น้ำ
ตกยามค่ำเย็นสุขสันต์
อีกฟากห่างไกลกัน
คนละโลกโศกย้ำใจ

แท้สุดอนิจจัง
บ้างทุกข์ขังครอบคลุมไว้
แท้จริงเหนือสิ่งใด
พบจุดจบกลบด้วยดิน

ฟากฟ้าในวันนี้
รอหวังที่มิหมดสิ้น
รอหวังจากต่างดิน
ให้เย็นเนื้อเอื้อโอบกัน

แก้วประภัสสร

9 เมษายน 2554 11:13 น. - comment id 123312

คนมักมองท้องฟ้าในหน้าฝน
หยดน้ำหล่นฉ่ำจินต์ทุกถิ่นฐาน
ปลาใหญ่น้อยโลดเต้นเป็นสำราญ
กบกบดานใต้กะลามารวมกัน

ทั้งอึ่งอ่างคางคกยกคอรับ
ร้องสลับขับถ้อยร้อยสุขสันต์
แม่จิ้งหรีดกรีดเสียงสำเนียงพลัน
ร่วมประชันไพเราะเพราะจับใจ

แม่กางงอบเดินไปที่ชายทุ่ง
เก็บผักบุ้งริมคลองอวบปล้องใส
ผักได้น้ำงามยิ่งเหนือสิ่งใด
แผ่กิ่งใบล้อฝนบนท้องนา

เปิดฝาโอ่งรองรับกับน้ำฝน
ยามขัดสนขาดน้ำนำหุงหา
ได้อาศัยในตุ่มชุ่มชีวา
ปราศจากกังขาสายวารี

สุขอื่นใดไหนเล่าเท่าฝนหลั่ง
เป็นความหวังแด่ชนบนวิถี
ปรารถนาเพียงขอฝนพอดี
อย่าล้นปรี่น้ำท่วมอ่วมทั้งบาง

แก้วประภัสสร

12 เมษายน 2554 15:41 น. - comment id 123357

นิยามแห่งความรู้สึก
ลึกลึกคือความอ่อนไหว
จินตนาจึงพาก้าวไป
แผ่กิ่งก้านใบปกคลุม

ชุ่มน้ำฉ่ำบานสะท้านภพ
สยบหยุดมรสุม
ด้วยเที่ยงแท้ธรรมนำคลุม
เป็นพุ่มขจรกำจาย

มาเถิดเหล่าปัญญาชน
ตั้งจิต
อุทิศผลผ่านร้าย
แสวงหาค่าอื่นมากมาย
ลืมค้นความหมายค่าคน

กิเลสไหลนองล่องลุ
ปะปุสลับสับสน
ซับซ้อนซ่อนเงื่อนเปื้อนปม
ทับถมจมหนองพองใน

แก้วประภัสสร

16 เมษายน 2554 16:01 น. - comment id 123502

แก้วประภัสสร

20 เมษายน 2554 21:41 น. - comment id 123542

อยากแต่งกลอนอ้อนแฟนก็แค้นจิต
คำถูกผิด ตัดต่อไร้ข้อสาน
ด้วยปัญญาเล็กน้อยคอยดูงาน
หวังชำนาญเช่นปราญช์ชาติกวี

 แต่ดูเหมือนยิ่งเค้นเฟ้นหาหลัก
ก็งอหักขาดวิ่นหมดสิ้นศรี
เก็บรู้สึกลึกล้นท้นทวี
มันยากที่จะเอ่ยเปรยกับใคร
 
 แม้บางคราเงียบหงอยนั่งทอยเหรียญ
น้ำตาเทียนหยดน้อยค่อยรินไหล
มีน้ำตาของฉันกลั่นจากใจ
ไม่มีใครได้เห็นเป็นทุกวัน  

 นอนสะอื้นคืนนี้ฤดีหม่น
ไร้แม้คนห่วงใยจนไหวหวั่น
ก่อนรุ่งเช้าอาจฝันร้ายคล้ายทุกวัน
จะข่มขวัญลำบากแสนยากเย็น

 เธอจะมองลึกซึ้งถึงความหมาย
รักมากมายหรือไม่ ไม่อาจเห็น
ไม่อาจล่วงรู้จิตเพ่งพิศประเด็น
ยามทุกข์เข็ญช่างท้อทรมา

  
 ต่อ ๆ

แก้วประภัสสร

20 เมษายน 2554 22:09 น. - comment id 123543

เธอยังไม่เห็นฝัน
จงมุ่งมั่นอย่าท้อถอย
นับเดือนเป็นเพื่อนคอย
แสงแดดอ่อนพาผ่อนคลาย

เหนื่อยนักพักสักครู่
หยุดมองดูหาความหมาย
เท้าย่ำกรำแดดกราย
เก็บรู้สึกอย่านึกกลัว

ฟ้ามืดหมอกคลุมมิด
ฝนหลงทิศปิดสลัว

แก้วประภัสสร

28 พฤษภาคม 2554 12:49 น. - comment id 124078

บนโลกนี้หลายสิ่งที่อิงแอบ
คละเคล้าแบบหลายหลากมากค้นหา
แต่ละมุมอาจแปลกแตกต่างตา
บ้างมีค่าน่าถนอมสู่อ้อมใจ

หรืออาจอยู่เวียนวนบนวิถี
ตามแต่มีดำรงค์คงชีพไว้
รอถึงวันจบจุดหยุดหายใจ
ความหลงไหลก็หมดลดตามลม

เพราะตั้งอยู่ดับไปไม่จีรัง
แท้ทุกข์ขังพอกทวีที่ทับขม
เป็นเพียงฉากบางเสี้ยวเกี่ยวอารมณ์
ขมวดปมก่อกั้นนั้นที่ใจ

เหตุเกิดด้วยเพราะร้อนมันกร่อนกรุ
ไฟระอุระคนจนหวั่นไหว
จิตจึงดิ่งห้วงเหวดุจเปลวไฟ

แก้วประภัสสร

29 มิถุนายน 2554 16:41 น. - comment id 124675

กักเก็บความรู้สึกแสวงหา
เพียงหวังมิตรามอบรักให้
ทั้งทั้งที่รู้ความเป็นไป
เป็นเพียงน้ำใสแค่ครั้งคราว

ที่หยดลงตรงกลางใจฉัน
ทุกวันน่านเนินเกินสืบสาว
คอยถามทุกข์สุขปลุกจากร้าว
ให้ตื่นตาราวพบมณี

รู้ค่าคำว่าเพื่อนเสมอ
ไม่เคยเผลอลบจากใจนี้
แม้รู้เริ่มต้นคงต้องมี
วันจบด้วยดีตามหลังมา

ทุกเช้าฉันยังคงนั่งมอง
นั่งจ้องเส้นสายที่ปลายฟ้า
ยามเย็นยังตรึงถึงเวลา
หวังเพียงปรารถนาพูดกัน

เสมือนหนึ่งมิตราผู้หายาก
มอบฝากวจีส่งถึงฉัน
จงเก็บความงามแต่ละวัน
เหมือนเส้นรุ่งนั้นสวยนาน

จงโค้งน้อมกายดั่งสายรุ้ง
ผดุงกายจิตมิตรสมานท์
ลดคมวาจาผ่าดวงมาลย์
มากเหมือนประหารเพื่อนตน

วันนี้รู้ซึ้งถึงความรัก
ตะหนักค่าเพื่อนเหมือนท่วมท้น
ไม่อาจจักฝืนเต้องยืนทน
น้ำใสไหลล้นปนเปลือกตา

ขอกลับมายืนตรงที่เดิม
เพื่อเสริมพลังแรงให้แกร่งกล้า
ถึงแม้หัวใจจะโหยหา
จากคำที่ว่า"เพื่อนเอย"

แก้วประภัสสร

5 สิงหาคม 2554 21:42 น. - comment id 125460

เมื่อรู้สึกหดหู่ อ้างว้าง เงียงเหงา

เกิดขึ้นในใจ

ทุกสิ่งก็ดูเหมือนไม่น่ามอง 

พลังเริ่มลดน้อย ถอยลง

บางวันไม่อยากพูดจากับใคร

บางวันเห็นดอกไม้บาน ก็พาลอิจฉามัน ว่า ไฉน เจ้าช่างสวย งามยิ่งนัก

บางวันเห็นนกบินมาเป็นคู่ ยิ่งทำให้รู้สึกปวดร้าวลึกๆในใจ คนรักที่เคยยืนอยู่เคียงข้าง ..หายไปไหน

หลากหลายความรู้สึก ลึกๆ ที่เกิดขึ้นมา

ขณะที่เราอยู่คนเดียว

เถอะนะ...เมื่อหมดพลัง...

จงเดินออกมา ..หาเพื่อนสักคน...ที่คุณไว้ใจ 

ระบายความรู้สึก หรือพูดคุย 

ชวนไปหนัง ฟังเพลง ชมวิว ทิวทัศน์

ความรู้สึกที่เป็นอยู่ มันจะค่อยๆ หายๆไป 

คยทำมาแล้วนี่นา ชิมะๆๆ น้องสาวคนเก่ง

อิ....ว่าแต่ วันนี้ ทำไมฉันถึงเหงาจัง 

เพื่อนหายไปไหนหมดว้า....

แก้วประภัสสร

25 สิงหาคม 2554 17:07 น. - comment id 126009

คำโบร่ำำโบราณท่านขานกล่าว
ยามหนุ่มสาวต้องตาพาหวั่นไหว
ย่อมมอบรักแบ่งปันกันด้วยใจ
ขวากหนามใหญ่ผ่านพ้นบนความจริง

แต่ถึงคราเลิกรักหักสวาท
ก็เหมือนคราดลากลบกลบทุกสิ่ง
เมื่อคราหมดวาสนามาแอบอิง
ต้องพึ่งพิงอาศัยในหลักธรรม

เป็นสิ่งเดียวเกี่ยวใจไม่ให้เจ็บ
แม้หนาวเหน็บเพียงใดไม่ถลำ
จะค่อยคลายหายโศกลดโลกกรรม
ลดรอยช้ำบาดแผลที่แผ่ทรวง

แหละลุกขึ้นยืนสู้อย่างผู้กล้า
ใช้ปัญญาแก้ไขให้ลุล่วง
ใช้สติเตือนตนบนความลวง
ค่อยคลายบ่วงปมมัดที่ขัดใจ

เมื่อก้าวผ่านความทุกข์พบสุขสันต์
รู้เท่าทันความคิดจิตสดใส
ย่อมมองเห็นรอยยิ้มอิ่มเอมใจ
เริ่มต้นใหม่มีค่ามากกว่าเ้ดิม

แก้วประภัสสร

27 กันยายน 2554 21:09 น. - comment id 126606

เจ้ากวาดเอาทุกสิ่ง ไหลแรงยิ่งคนโศกสันต์
ลงโทษเหตุใดกัน หรือพิโรทโกรธใครมี

ขอวอนและกราบไหว้ ให้ทั่วไทยเย็นสุขขี
ใต่ร่มพระบารมี แห่งสยามลทอนามกัน

แก้วประภัสสร

27 กันยายน 2554 21:10 น. - comment id 126607

น้ำมามากหลากล้น..........เกินพอ
ลำบากเหนือใต้หนอ.........ชัดร้าย
ธรรมชาติไม่รีรอ..............ซัดกระน่ำ จริงนา
เหลือจักยับยั้งย้าย.............เก็บข้าวหนีกันฯ

น้ำมาเห็นหลากล้น เริ่มสับสนกันเกินพอ
ลาบากกันแล้วหนอ ทั้งเหนือใต้อีสานตาม

ธรรมชาติไม่ปราณี กระหน่ำตีทั่วสยาม
ทำนบพังลงตาม ได้แต่มองแสนตรองตรม

เถิดหนอธรรมชาติ เจ้าเคยวาภาพสวยสม
สายน้ำและสายลม เคยพลิ้วไหวหายหมดกัน

เจ้ากวาดเอาทุกสิ่ง ไหลแรงยิ่งคนโศกสันต์
ลงโทษเหตุใดกัน หรือพิโรทโกรธใครมี

ขอวอนและกราบไหว้ ให้ทั่วไทยเย็นสุขขี
ใต่ร่มพระบารมี แห่งสยามลทอนามกัน