สามสาว สามโก้ สามชุก

เฌอมาลย์

  เมื่อคืนวันเสาร์ที่ผ่านมา..
กำลังท่องเนท..ดูแหล่งข้อมูลท่องเที่ยวใกล้ๆบ้าน
ว่ามีที่ไหนบ้างที่ยังไม่ได้ไปอยู่นั้น จู่ๆก็มีคนเขย่าหน้าจอเอ็ม แบบถี่ยิบ
จะใครซะอีกล่ะ ถ้าไม่ใช่จอมจิก ยาแก้ปวด อิอิ
"ทำอะไรยะ"
คำทักทายแรกๆของเขาละ
ไม่มีเหมือนชาวบ้านชาวช่องเขาหรอกที่ส่วนมากจะทักทายว่า
"หวัดดี" 
"ดีจ้า"
อิอิ
				

เฌอก็ตอบไปว่ากำลังดูของเก่าอยู่ ตลาดร้อยปีสามชุกน่ะ
ยาก็ชะงักการติดต่อไปพักหนึ่ง สงสัย งงๆ หรือว่าลูกค้าเข้าร้านก็ไม่ทราบได้
คราวนี้เฌอ ก็ส่งลิงค์ ตลาดสามชุกไปให้
สักพัก ยาก็ถามว่า" ส่งอะไรมา "
" ก็ตลาดสามชุกไง สนไหมล่ะ " อันนี้เฌอบอก

หายไปอีกแระ ไม่รู้ไปดูตามลิงค์ หรือไปงุ่นง่านกับของโปรดของหล่อนกันแน่ อิอิ

" เออ น่าไปนะ ไปกันไหมพรุ่งนี้หยุดงานไม่ใช่เหรอ?"
หารู้ไม่ว่า เข้าทางเฌอเลย ฮี่ๆๆ
แต่ก็ไว้ฟอร์มหน่อยไงว่า "ไปเร้อ" "ไปไม่ถูกอ่ะ"
"ไปยังไง เดี๋ยวหลง"
"ดูแผนที่ก่อง"

ยาแก้ปวดก็บอกว่า "สุพรรณบุรีแค่นี้เอง ขับแป๊ปๆก็ถึงแล้ว
เพราะเมื่อก่อนไปซื้อของที่แมคโครบ่อยๆที่สุพรรณบุรี "
"อ้าว งั้นเหรอ โอเค กี่โมงดีล่ะ"
"ล้อหมุน11.00น เป็นไง"
"อ้อ ได้ๆ แล้วเจอกัน"
" เฮ้ย แต่งตัวอะไรดีล่ะ ชุดไทยป่าว ไปย้อนยุคกัน"
"ว๊า ไม่เอาหรอก"
"งั้นแต่งตามสบายนะ อิอิ"
"โอเค ได้เวลากินเบียร์ แระ บาย "
หล่อนบอกแล้วก็ต่างคนต่างบายกัน แยกย้ายกัน..
				

11.00น.วันอาทิตย์ ตรงเวลาเป๊ะเลย ราชรถมาเกยจอดรับถึงหน้าประตูบ้านแระ
เราไปกันสามสาว อีกสาวหนึ่งคือหลานสาวของยาแก้ปวดเขาน่ะ
เป็นเพื่อนที่รู้ใจดีจริงๆ ขึ้นรถปุ๊ป มีชาเย็นจ่อให้ถึงปากเลย 
ถ้าจะให้ดีกว่านี้น่าจะเป็นรีเจนซี่นะ คริคริ
วันนี้ยาเพื่อนเราแต่งตัวแปลกๆแฮะ วันนี้ดูเท่ห์ผิดปรกติ ใส่กางเกงยีนส์ซะด้วย
อ้าว ยังไม่เข้าเกียร์อีก รออะไรหว่า อ้อ หล่อนกางแผนที่ออกให้ช่วยกันเบิ่งทาง ว่าไปทางไหนดี
บังเอิญเฌอ เป็นนักสำรวจ นักเดินทางมาก่อนน่ะ ดูปราดเดียวก็บอกทางไปได้เป็นฉากๆเลย
ออกจากลพบุรี แล้วไปอ่างทอง แล้วดูป้ายสามโก้-ศรีประจันต์ และสุดท้ายคือเป้าหมาย สามชุก..
ยาแก้ปวดคำนวนทางว่าขับไปประมาณ ชั่วโมงครึ่ง ไม่น่าเกินสองชั่วโมงน่ะนะ
ก็ช่วยกันคลำทางไปได้ไม่ยาก อาจจะเลยบ้าง เลี้ยวผิดบ้างก็มีทั้งไปและกลับนิดหน่อยอ่ะ เอิ๊กๆๆ
				

แหม กะเวลาไว้พอดิบพอดีเลยนะ
ไปถึงประมาณเที่ยงครึ่ง
หลานสาวยาแก้ปวดบอกว่าที่ตลาดร้อยปีนี่ ที่จอดรถหายากมากๆเลย
พอได้ยินอย่างนี้ ยาแก้ปวดเจอป้ายคำว่า ที่จอดรถ 20 บาท 
หล่อนก็เลี้ยวรถขวับเข้าไปหาที่จอดทันที
"แต่ท่าทางจะเดินไกลนะ "
หลานสาวยาแก้ปวดบอกเพราะเขาเคยมาแล้ว
แต่โชคดีที่มีรถแบบซาเล้งบรรทุกผู้โดยสารไปถึงตลาด 
คิดราคาคนละ5บาท ก็ดีไม่ต้องเดินตากแดดไกล
และถือว่ากระจายรายได้สู่ภูมิภาคค่ะ อิอิ ตั้ง5บาทแน่ะ
...


นี่ไงล่ะตลาด พอไปถึงเราต่างตื่นเต้นกันใหญ่เลย
ผู้คนเดินขวักไขว่เหมือนกัน อากาศก็กำลังดีไม่ถึงกับร้อนเกินไปนัก
แต่เดินไปมาสักพัก มีคนบ่นๆมาว่า แหม ! มองอะไรก็ดูน่ากินไปหมด
เฌอคิดในใจสงสัยจะหิวเป็นแน่แท้ เลยชวนกันหาอะไรรองท้องกันก่อนน่ะ
แบบว่ากองทัพต้องเดินด้วยท้องเนาะ ถ้าอิ่มแล้วจะได้มีแรงเดิน ถือว่าย่อยอาหารไปในตัว
หลานสาวคนสวยก็บอกว่าไปกินก๋วยเตี๋ยวเรือกันก่อนเถอะมีอยู่เจ้านึง อร่อยมาก
สามคนกินกันไป 5 ชาม อย่าให้ทายเลยว่าใครเบิ้ล คริคริ
ความที่หิวจัด เลยไม่ได้ถ่ายรูปก๋วยเตี๋ยวหรือร้านที่ว่านี่เลย
จำชื่อร้านยังไม่ได้เลยอ่ะ แบบว่า ตาลาย หุหุ				

เห็นข้าวห่อใบบัวตอนนี้ก็กินไม่เข้าแล้วละ

ตอนแรกๆเห็นอะไรน่ากินไปซะหมดเลยง่ะ 				

ขนมหวานก็มีมากมายสารพัดเลย
เลือกกินไม่ถูก หลานสาวยาแก้ปวดได้ขนมอะไรมาไม่รู้ สองสามอย่าง
ส่วนยาแก้ปวดได้ขนมตังเม กับกิมจ๊อด้วยมั้ง				

รูปร่าง รูปทรงที่บรรจุกิมจ๊อ น่ารักดีจัง3 ไห 20บาท เฌอก็ซื้อมาดูเล่นด้วย				

พิพิธภัณฑ์บ้านขุนจำนงจีนารักษ์ 

ไปเที่ยวตลาดร้อยปีสามชุก สุพรรณบุรี แวะบ้านขุนจำนงจีนารักษ์ เพื่อชมบ้านโบราณ

ขุนจำนงจีนารักษ์ นามเดิมว่า หุย แซ่เฮง เป็นคนจีนเกิดในเมืองไทย ประกอบอาชีพ
ค้าขาย มีโรงเหล้าและโรงยาฝิ่น กิจการค้ารุ่งเรืองจึงเป็นที่รู้จักของบุคคลทั่วไป
ท่านเป็นคนดี มีเมตตา ชอบช่วยเหลือผู้ตกทุกข์ได้ยาก คุณความดีของท่านได้รับ
บรรดาศักดิ์เป็น ขุนจำนงจีนารักษ์ ตำแหน่ง กรรมการพิเศษจังหวัดสุพรรณบุรี
นายอากรสุรา-ฝิ่น ศักดินา 400 ไร่ จากพระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัว
เมื่อวันที่ 8 พฤศจิกายน พ.ศ. 2474

เมื่อรัฐบาลยกเลิกการสูบฝิ่น ท่านจึงหันมาทำสวนทำไร่
ท่านเสียชีวิตเมื่อ พ.ศ. 2517 รวมอายุได้ 83 ปี

บ้านของท่าน บุตรสาวอนุญาตให้คณะกรรมการพัฒนาตลาดสามชุกปรับปรุงเป็น
พิพิธภัณฑ์โดยใช้ชื่อ "พิพิธภัณฑ์บ้านขุนจำนงจีนารักษ์" ซึ่งใช้เป็นสถานที่เก็บของโบราณ สำหรับผู้สนใจเข้าชมเพื่อศึกษาหาความรู้


บ้านไม้ตกแต่งแบบเมื่อร้อยปีก่อน พื้นปูเสื่อน้ำมัน

				

 ตู้เย็นน่ะเอง โบราณดีจัง 				

 มุมหน้าต่าง ดูวังเวงดีจัง
ยาแก้ปวดชักภาพไปป พูดเขย่าขวัญสั่นประสาทไปด้วยว่า

เสียว ชัทเตอร์ กดติด...... บรื๋อส์				

ห้องนอนชั้นสอง  				

 บริเวณห้องโถงมั้ง

				

ห้องบนสุดชั้นสามค่ะ 				

ออกจากพิพิธภัณฑ์ 
ก็เดินดูของที่ระลึกไปเรื่อยๆ 
ร้านนี้ได้รูปที่เรารัก และบูชาที่สุดกันละหลายรูปเลยละ
 				

แต่สำหรับร้านนี้เป็นของโปรดของยาแก้ปวด
หล่อนได้ของที่ระลึกไปเล่น 2 ชิ้น ทายสิว่าอะไรอ่ะ อิอิ				

และร้านนี้เฌอก็ได้ของที่ระลึกจากยาแก้ปวด

นี่ไง สวยไหม				

เดินกันมาเหงื่อไหลไคลย้อยและ

เห็นบ้านโค๊ก..ก็อดไปชมไม่ได้ เดี๋ยวว่ามาไม่ถึง
เสียค่าเข้าชม(ค่าแอร์) คนละ 5 บาทก็โอเคนะคะ
เดินกันจนไม่อยากออกมาเลยแหละ
ก้อ มันเย็นสบายดีนี่นา				

 พรีเซนเตอร์โค๊ก เจอกับพรีเซนเตอร์สามช่า อิอิ				

แม่นางกวักที่นี่ สมบูรณ์ดีจังเลย 				

 นี่เลย คำที่ประทับใจเสมอ 
มีในบ้านโค๊กด้วยแหละ 				

 พอหายร้อนแล้ว 
เราก็เดินเตร็ดเตร่ออกมาเตรียมจะกลับก็เจอกับ งานศิลปะเข้า ถูกใจเฌอเลยละ
ถามราคา 299 บาท ต่อรองเขาได้ 9 บาท อิอิ
เฌอได้เสื้อยืดลายนี้มาแหละ สวยไหมล่ะ				

แหม..

ก่อนจะออกจากที่นี่ เจอะร้านนี้ อดไม่ได้ที่จะถ่ายไว้สักหน่อย
เอ๊ะ เตี่ยเฌอ มาเปิดร้านที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่น๊า คริคริ 				

 ร้านนี้ขายเสื้อยืดที่ระลึกเหมือนกัน
ราคาตัวละ100 บาท แบบคอกลม ยาแก้ปวดซื้อไปเป็นที่ระลึก 1 ตัว
เฌอเลือกเอาแบบคอปก ราคา 150 บาท ไปเป็นที่ระลึกอีก 1 ตัว
เสร็จแล้วเราก็เดินหารถซาเล้ง เพื่อกลับไปที่ที่จอดรถ เฮ่อ ร้อนมากๆ 				

พอขึ้นรถกันปุ๊ป เราก็ถามกันไปมา
 ว่าไปไหนต่อดี หรือว่ากลับกันเลย 
เฌอบอกถ้าจะไปต่อก็ไปบึงฉวาก ไปอีกไม่กี่กิโล เป็น
สถานแสดงพันธุ์สัตว์น้ำ มีอุโมงค์ปลาน่ะ
เฌอบอกแต่เฌอมาครั้งสุดท้ายก็นานมาแล้วง่ะ
แต่หลานสาวของยาแก้ปวดบอกว่า
 ตอนนี้มีอุโมงค์ใหม่เป็นปลาฉลาม เฌอก็สนใจ
ไม่เคยไปดูอุโมงค์ใหม่สักครั้ง ไปก็ไปกัน				

ตีตั๋วค่าเข้าชม ด่านแรกเป็นปลาน้ำจืดราคา 30 บาทต่อคน (ผู้ใหญ่)

ถ้าจะเข้าไปชมปลาฉลามก็ต้องตีราคาอีกคนละ 150 บาทค่ะ
 เสียค่าธรรมเนียมเสร็จสรรพก็เดินกัน ชมกัน ทัศนากันเองละกัน
เฌอก็หมดแรงเดิน
ขาแทบลาก ยาแก้ปวดก็หอบแฮ่กๆ การฝืนสังขารมันเป็นเช่นนี้แล				

 เห็นฉลามหลายตัว แต่หมดอารมณ์จะถ่ายภาพแล้ว
แบบว่าหมดแรงไปตามๆกันเลย
เห็นฉลามก็คิดแต่ หูฉลามน้ำแดง
เห็นปลาเนื้ออ่อนก็คิดถึงแต่ ฉู่ฉี่ปลาเนื้ออ่อน เห็นปลาม้าก็คิดถึงต้มยำปลาม้า

มันเป็นอาการของคนโหยหิวโดยแท้ อิอิ				

 เห็นหงส์ ก็ทำให้คิดถึงอะไร ทายสิ อิอิ

 				

ออกจากบึงฉวากมาก็หาอาหารรับประทานกันใกล้ๆบริเวณนั้น ด้านหลังเป็นทุ่งนา บรรยากาศก็ดีไม่น้อย
แต่เราสามคนเพลียไปตามๆกัน

แต่กลับมาถึงแถวบ้านแพรก เห็นสะพานมิตรภาพ แล้วอดไม่ได้ที่จะถ่ายรูปเป็นที่ระลึกอีก
 ดูสิ มิตรภาพไม่มีพรมแดนจริงๆเลย แถวนั้นรู้สึกว่ามีทั้งหมดอยู่ 4 สะพานนะ ถ้านับไม่ผิด

ขอบคุณโลกออนไลน์ที่ทำให้เราเจอมิตรที่ดีๆหลายๆคนเลย

แล้วพบกันใหม่เมื่อชาติต้องการนะ
ช่วงนี้อาจห่างหายไปบ้างเพราะมีภาระกิจจำเป็นบางประการค่ะ

บ๊าย บาย