โฮ่ง โฮ่ง ใครก็ว่าผมหมาเพี้ยน ตอนที่ 2 อาหารมื้อพิเศษของผม

ศรรกรา

..... แกร๊ก  เสียงไขประตูดังขึ้น  ไอ้ทิชชูไม่พูดพร่ำทำเพลง  มันส่งเสียงเห่าตามสัญชาติญาณหมาบ้าอำนาจ  โฮ่งๆๆ....  ผั๊วะ!!!  เอ๋ง  สิ้นเสียงเห่าก็ตามด้วยเสียงโขลกกระโหลกชุดใหญ่  จิ๊กซอร์นายของมันนั่นเอง แกเห็นว่าเป็นข้า  แล้วจะเห่าทำซากอะไรนักว่ะ  มันวิ่งไปตั้งหลักอยู่มุมห้อง  แล้วส่งเสียงเห่าอีกครั้ง  เหมือนกับเถียง  ถ้าตูพูดได้จะฟ้องสมาคมพิทักษ์สัตว์คอยดู  มันคิดในใจ  พลันสายตาแลไปเห็นหมูปิ้งนอนอยู่บนโซฟา  และกำลังจ้องมันอยู่เช่นกัน  เยาะเย้ยตูเหรอ   เดี๋ยวตูก็งับจมเขี้ยวเลยเนี้ย  นั่นพาลอีก  นายทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา ทำให้หมูปิ้งผงกหัวขึ้นเพราะโซฟาเด้งจากน้ำหนักตัวของเขา  ก่อนจะนอนต่อ เขาวางถุงอะไรบางอย่างลงบนโต๊ะรับแขก  ฟุด...ฟิด   กลิ่นที่อยู่ในถุง มันชวนให้น้ำลายไหล  สุนัขสองตัวเหลียวมองไปที่ถุงโดยไม่ได้นัดหมายแต่อย่างใด  ก่อนจะกรูเข้ามารวมตัวกันที่ถุงด้วยความสนใจ
	..... เอ้ย!! ใจเย็นๆพวก  ข้ายังไม่ได้กินเลย   เขาร้องห้าม  เมื่อเห็นว่าไอ้สองตัวทำท่าจะตะกายของกินที่อยู่ในถุง   ไก่ทอดแสนอร่อย   ไอ้ทิชชูรู้ได้เลยว่าของในถุงก็คือไก่ทอดจากร้านชื่อดัง  มันพรำในใจ  และกระดี๊กระด๊าดีใจออกนอกหน้า   ก่อนจะเห่าเหมือนจะบอกกับนายว่า กินเร็วๆ สิ   ส่วนเจ้าหมูปิ้งก็ได้แต่นอนมองของในถุงแล้วกลืนน้ำลายอึกใหญ่  รอเวลาให้นายกินเสร็จก่อน   เขาเทไก่ใส่จาน  ไอ้ทิชชูเห็นไก่ชิ้นโตๆอยู่ประมาณ 2-3 ชิ้น กับนัตเก็ตอีกประมาณสิบกว่าชิ้น  ยิ่งชวนทำให้น้ำลายไหล ไอ้ทิชชูรบเร้าให้นายกินเสร็จไวๆ เพื่อหวังว่าของที่เหลือจะตกถึงมันบ้าง   แต่ก็เหมือนกับว่ายิ่งรบเร้าเขาก็ยิ่งแกล้งกินช้าๆ  มันมองไก่ในมือของนายหมดไปแล้วชิ้นที่ 1  และตามด้วยชิ้นที่ 2  ยังมีไก่ชิ้นใหญ่อีกชิ้น กับนัตเก็ตอีกหลายชิ้น  มันยังมีความหวังอยู่
.....ไก่ชิ้นที่ 2 หมดไปแล้ว และดูเหมือนว่าเขากำลังจะหยิบไก่ชิ้นใหญ่ชิ้นสุดท้าย  ไอ้ทิชชูกับเจ้าหมูปิ้งดูจะหมดหวังแล้ว  หากนายกินไก่ชิ้นสุดท้ายในมือหมด  ก็เหลือเพียงนัตเก็ตเพียงไม่กี่ชิ้น กับสุนัข 2 ตัว คาดคะเนจากสายตาสุนัขขี้ตะกละของไอ้ทิชชูดูไม่เพียงพอ   ถ้านายแบ่งไก่ชิ้นเล็กๆที่เหลือ  ข้าก็จะแย่งเจ้าหมูปิ้ง  ไอ้ทิชชูคิดแผนชั่วร้ายไว้ล่วงหน้า  ถ้าหากนายกินไก่ชิ้นใหญ่ในมือหมดไปจริงๆ  เสียงเรอของจิ๊กซอร์จุดประกายความหวังของไอ้ทิชชูทันที  เขาวางชิ้นไก่ที่ยังกินไม่หมดไว้ในจาน  และเหมือนกับว่าไอ้สองตัวจะรู้ว่าถึงคิวของมันแล้วที่จะได้ลิ้มรสไก่แสนอร่อยบ้าง  ไอ้ทิชชู ข้าให้สิทธิ์แกเลือกไก่ก่อนว่าจะกินชิ้นไหน  จิ๊กซอร์ยื่นจานไก่ตรงหน้ามัน  ไอ้ทิชชูไม่ลังเล  มันเลือกไก่ที่ชิ้นใหญ่สุด  แล้วคาบไปไว้ที่จานของมันเหมือนกลัวว่านายจะเปลี่ยนใจ  มันค่อยๆลิ้มรสชาติไก่พร้อมกับเหลือบตาด้วยความหวาดระแวง  เกรงว่าจะมีใครอาจหาญแย่งไก่ไปจากมัน  ส่วนไก่ที่เหลือนายก็จัดแจงเทลงในจานของเจ้าหมูปิ้งที่อยู่คนละมุมกับไอ้ทิชชู
	.....เจ้าหมูปิ้งกระโดดลงจากโซฟา  เมื่อเห็นว่าเขาเทนัตเก็ตไก่ลงใส่ในจานมันแล้ว  มันค่อยเดินไปช้าๆ และนั่งกินอย่างสงบ (ก็มันเป็นสุนัขเรียบร้อยนี่หน่า)  พลันไฟริษยาของไอ้ทิชชูก็ลุกพรึบขึ้น  เมื่อเห็นว่าความจริงแล้วไก่ในจานของเจ้าหมูปิ้งมิได้น้อยกว่าไก่ของมันเลย  มิหนำซ้ำจะดูมากกว่าด้วยซ้ำไป  ไก่ในจานของมันมีแค่กระดูกไก่ที่มีเนื้อเหลืออยู่บ้าง  แต่ของเจ้าหมูปิ้งถึงจะเป็นไก่ชิ้นเล็กๆ แต่มีปริมาณมากจนพูนจาน   อะไรว่ะ  ทำไมเจ้าหมูปิ้งมันได้เยอะกว่าล่ะ  มันคิดในใจ  ว่าแล้วก็ค่อยๆย่องเดินเพื่อจะแย่งไก่ในจานเจ้าหมูปิ้ง  แต่ยังไม่ทันจะถึงก็มีมือใหญ่ๆ หนาๆ หนักๆ ตีผั๊วะที่หัวมัน    เอ้ย..จะทำอะไร  ข้าให้เอ็งเลือกก่อน  ยังจะหน้าด้านแย่งเจ้าหมูปิ้งเหรอ  ไอ้หมาโรคจิต   เขาเท้าเอวต่อว่ามัน  ข้ารู้สันดานดีว่าแกเป็นหมาตะกละ  ข้าเลยให้แกเลือกก่อน  และเดาได้เลยว่าแกต้องเลือกไก่ชิ้นใหญ่  เขาพูดเสร็จก็หัวเราะสะใจมัน  แกนั่งแทะกระดูกไก่นั่นแหละดี  ฟันจะได้แข็งแรง จะได้แทะรองเท้าข้าได้อีกนานๆ   ประโยคหลังเหมือนว่านายจะประชดที่มันชอบขโมยรองเท้าเขาไปแทะประจำ  อ๊ะๆๆ  อย่าคิดจะไปแย่งเจ้าหมูปิ้งอีกน่ะ  เพราะข้าจะนั่งเฝ้าพวกเอ็งกินใก่จนกว่าจะหมด  ว่าแล้วเขาหัวเราะอย่างสะใจ  ก่อนจะนั่งดูเจ้าสองตัวกินไก่
	.....อาหารมื้อนี้ถือว่าเป็นมื้อที่พิเศษสำหรับเจ้าหมูปิ้ง เพราะมันแทบไม่ต้องทำอะไรเลย  มันก็อิ่มได้ด้วยกินไก่ที่แสนอร่อย  ตรงข้ามกับไอ้ทิชชูที่นั่งแทะกระดูกไก่โดยไม่มีทีท่าว่าจะช่วยให้มันหายหิวได้เลยแม้แต่น้อย
	.....เรื่องราวซนๆ ของไอ้ทิชชูจะเป็นไงต่อไป ติดตามตอนต่อไปนะคะ