สุดท้ายก็แค่นั้น

zalux

ชีวิตผ่านมา  อันตรรกนั้น...คงไม่อาจเข้าถึงจิตวิญญาณ
หรือว่า ชีวิตจะพอเพียงเท่านี้... ไม่...
ชีวิตยังไม่จบ...อัตตา ก็เช่นกัน 
มันยังไม่จบ
แต่ถึงอย่างนั้น...เรายังไม่เข้าใจตัวเองอยู่ดี...เราอยากรู้จุดหมายข้างหน้า
ข้างหน้าที่ยังมองไม่เห็น...อนาคตเป็นเพียงแค่กาล
เพียงแค่ความเร็วแสง...เราอาจรู้อนาคต...แต่เราจะกลับมายังที่เดิม
เราต้องก้าวพ้นความเร็วแสง...เกินความรับรู้ของมนุษย์
เพียงไม่กี่เรื่องราวที่ผ่านมาในชีวิต...เวลาเพียงยี่สิบกว่าปีทำไมมันเหมือนยาวนาน
เพียงแต่ว่าบางครั้งมันช่างเร็วเหลือเกิน
อนัตตายังห่างไกลจากเรานัก เพราะในกาลแห่งนี้ ณ ตรงจุดนี้
เราถูกจองจำอยู่ใน อตรรก
หาความสัมพันธ์ไม่ได้
ณ ความสัมพันธ์ ของเรากับจักรวาล
ขณะนั้น...เมื่อเข็มนาฬิกากระดิกออกห่างจากเวลากลางวัน...
มองเห็นใช่ไหม...
"ความมืด" ?
เหตุใดจึงมองเห็นความมืดเล่า เมื่อกฎฟิสิกส์บอกว่าต้องมีแสง
จึงจะมองเห็น
หรือมันคือความมืดที่มีแสงสว่าง
หรือมันเป็นแสงสว่างในความมืด...
ตื่นนอนแล้วให้กระจกเงามองตัวเราเอง...
กระจกเงาบอกมาว่า อนัตตาหาได้สะท้อนตัวเราเองไม่
อัตตาก็เช่นกัน...
เพียงใช้ชีวิตอยู่ ในสภาพปัจจุบัน...
อย่างที่มันควรเป็น
พอใจ กับสภาพในเวลาช่วงนี้...
เลิกสบตากับกระจกเงา
และเริ่มจังหวะชีวิตอีกครั้ง...