เหตุเกิดที่...ร้านหนังสือ

ฉางน้อย

1.......	เพราะความเบื่อๆเซ็งๆจากการนั่งๆนอนๆ อดเล่นเน๊ต ไม่ได้เปิดคอมพ์เป็นอาทิตย์ ทำให้มีเรื่องมาเล่าให้ฟังกันอีกจนได้
     กาลครั้งหนึ่งเมื่อไม่นานมานี่เอง บ่ายวันอาทิตย์ของวันที่ 29 มี.ค.ที่ผ่านมา ฉันหรือยัยวาหรือยิหวาเริ่มที่จะเบื่อการรอคอยเจ้า
คอมพ์ตัวใหม่ ตัวเก่าก็ยังซ่อมไม่เสร็จ ทำไงดีล่ะทีนี้ เอางี้ดีกว่า แว่บๆหาโอกาสไปตากแอร์ให้หูเย็นๆซะงั้น อิอิ 
เป้าหมายจู่โจมคือ ร้านหนังสือซีเอ็ด สาขาหนึ่งในห้างใกล้ๆบ้าน ขอไม่บอกว่าสาขาอะไรคะ ) ( บอกก็กลัวซิคะ อิอิ )
	" ไปไหนวะ ยัยวา " เฮียวิทย์ร้องถามขณะที่ฉันหรือยิหวาสุดสวยของพี่ชาย(ตัวดี)ก้มผูกเชือกรองเท้าผ้าใบ
สีซีดๆและเก่าๆ(แถมใกล้จะเน่าอีกต่างหาก อิอิ )
	" ไปแถวนี้แหละน่า ร้านหนังสือใกล้ๆตรงเนี๊ยะ " ฉันตอบพลางพยักหน้าเน้นความหมายว่า ตรงเนี๊ยะ ซึ่งก็คือ
ไม่ใกล้ ไม่ไกลจากบ้านฉันสักเท่าไหร่นั่นเอง
	" โห แล้วไปในสภาพยังงี้เนี่ยะนะ แต่งตัวยังกะโจรา500 " เฮียวิทย์ตอบพลางหัวเราะอย่างมีความหมาย
	" ห๋า ว่าอะไรนะ เมื่อกี้เฮียพูดว่าไร อะไรคือ โจรา 500 " ฉันอดที่จะสงสัยเสียมิได้
	
"  555 ว่าแล้วเชียวว่า ต้องถาม ก็ผู้ชายเขาเรียก "โจร"ใช่ไหมล่ะ งั้น ผู้หญิงก็ต้องเป็น "โจรา"ไงล่ะ 5555
เสียงเฮียวิทย์หัวเราะอย่างผู้ที่กำชัยชนะเหนือกว่า
	" เชอะ ถ้าวาเป็นโจรา500 เฮียก็เป็นโจร800ล่ะว๊า ยิ่งกว่าวาซะอีก อิอิ " วาเอาคืนได้สำเร็จก่อนวิ่งจู๊ดออกจากบ้าน
	" เฮ้ยๆ แล้วมันไปอย่างงั้นจริงๆน่ะเหรอไงวะ แป้งก็ไม่ทา หน้าก็ไม่ผัด มิหน้าหาแฟนไม่ได้สักที "
ขนาดรีบวิ่งโกยอ้าวทั้งนี้เพราะว่าแขวนหลวงพ่อโกย วัดหน้าตั้ง ฉันยังไม่ยั้งที่จะใส่เกียร์แมว 4*100 
แต่หูยังได้ยินเสียงเฮียบ่นแว่วๆตามหลัง(ขนาดแว่วๆนะเนี่ยะ อิอิ )
ฉันสะพายกระเป๋าใบเก่าสีดำภายในมีสมุดบันทึก ปากกา และที่ขาดไม่ได้คือ กล้องดิจิตอลเพื่อนยากขนาดเล็กธรรมดาๆตัวหนึ่ง
...............................................................................................
2........	" อ้าว พี่นี่เอง สวัสดีค่ะพี่ หนูคิดว่าพี่ไม่มาซะแล้วซิคะ " เสียงแม่สาวหน้าใสในชุดพนักงานร้านหนังสือร้องทักทายแต่ไกล
ฉัน ได้แต่คิดในใจ "  มาหรือไม่มา เกี่ยวไรด้วยฟร่ะ " 
ปากอยากบอกออกไปอย่างงั้นจริงๆ แต่ด้วยสมบัติผู้ดีแม่สอนมาดี เลยยั้งๆไว้ อิอิ 
อย่ากระนั้นเลย ส่งยิ้มให้เจ้าหล่อนสัก1ทีก็ได้ และแล้วมุมปากก็แยกเขี้ยวคำราม เอ๊ย ฉันหันไปยิ้มหวานให้เธอได้มีกำลังใจ อิอิ 
	" พี่ขา ฝากกระเป๋าไหมคะ หนูดูแลให้คะ รับรองไม่หายค่ะพี่ " 
เธอ แม่สาวคนนั้นยังคงเทคแคร์ลูกค้าอย่างฉันได้ดีเยี่ยม 
	" ค่ะ "  คำเดียวสั้นๆจากฉัน พลางส่งกระเป๋าสะพายสดหวงแหนให้เธอ มองอย่างสายตาอาลัยอาวรณ์
(ไม่ใช่อะไรหรอก กลัวหายน่ะซิ) 5555	
	เป้าหมายของฉันคือ ชั้นหนังสือหมวดวรรณกรรม เรื่องสั้น กวีนิพนธ์ ก้มๆเงยๆเพื่อมองหาหนังสือที่ถูกใจ 
เงยๆก้มๆ เงยอีกที อะจึ๋ยๆๆ แม่สาวหน้าใสคนนี้อีกแล้ว มายืนตั้งแต่เมื่อไหร่(ฟร่ะ)เนี่ยะ 
	
" สงกรานต์นี้ พี่ไปเที่ยวไหนไหมคะ?  
นั่นไง เอาล่ะซิ ฉันอุตส่าห์(แอบ)หลบมุมเลือกหาหนังสือดีๆสักเล่ม 
	" เอ่อ คงไปที่ใต้น่ะค่ะ " ฉันยิ้มให้คุณเธอ พลางตอบไปเพื่อ(รักษา)มารยาท ทั้งๆที่ฉันคิดในใจว่า อะไรกันนักหนาหว่า 
	" แหมๆ ..น่าอิจฉาจัง หน้าร้อนไปเที่ยวทะเล คงสนุกนะคะพี่ "
 เจ้าหล่อนยังคงจีบปากจีบคอพร่ำไปเรื่อย
( จีบปากจีบคอไม่เป็นไร ขอเพียงอย่ามาจีบลูกค้าคนนี้ก็แล้วกัน 555) 
	" มัง จะรู้อะไรไหมเนี่ย ก็บ้านตรูอยุ่ที่ใต้นี่หว่า "
 ฉันได้แต่คิดแบบปลงๆ พลางยิ้มแหยๆให้เธอ 1ที พร้อมขยับถอยห่างอีก1ก้าว
	" พี่ขา พี่มีเพื่อนไปยังคะ หนูยังว่างนะคะ " 
เอาล่ะซิ เจ้าหล่อนพูดทีเล่นทีจริง ดวงตาวับแวม 
เฮ้อ.. หล่อนมาไม้ไหนของเค้านะ เดี๋ยวฉันก็ให้ไม้หน้าสามไปซะหรอก อิอิ ยั้งๆไว้ก่อน อ่ะ ล้อเล่ง 555
	"  เนี๊ยะ ... พี่รู้ป่าว หนูชอบพี่จัง เอ่อ.. คือชอบสไตล์การแต่งตัวของพี่น่ะค่ะ พี่ดูเท่ดีนะคะ อย่าคิดอย่างอื่น "
เธอคนนั้น รีบออกตัวเมื่อเห็นทำตาโตตกใจนิดๆ
 ตะลึงหน่อยๆกับคำว่า " หนูชอบพี่จัง "
.......................................................................................................
3.........	พ๊อคเก็ตบุ๊คสองเล่มรวมทั้งนิตยสารเกี่ยวกับเรื่องราวของวรรณกรรมอีกประมาณสัก3เล่มอยุ่ในมือฉันเรียบร้อย
สายตาสอดส่ายหาทางหนีทีไล่ ( ทำยังกับจะหนีใครเขางั้นแหละ เนอะ อิอิ )
แน่ะ .. ดูซิ เจ้าหล่อนยังเดินตามต้อยๆ แม้ว่าจะทิ้งระยะห่างพอสมควร เพื่อไม่ให้เหยื่ออย่างฉันตื่นกลัว (ว่าเข้าไปนั่น 555)
	" เอ่อ .. พี่คะ พี่เป็นนักเขียนหรือคะ ? " คำถามอย่างต้องการอยากรู้เอ่ยจากปากเธอ
	" อ่อ .. เปล่าคะ ไม่ได้เป็นนักเขียนคะ แต่พยายามเป็นนักอ่านที่ดี เขียนไม่ได้เรื่องราวสักอย่างด้วยซิคะ "
ฉันจำได้ว่า ตอบเธอไปอย่างงั้นจริงๆ เพราะฉันคิดว่า แม้ตัวเองอาจเป็นนักอ่านที่ดีได้ แต่คงเป็นนักเขียนที่ดีไม่ได้
	" งั้น พี่คงเป็นศิลปินเพื่อชีวิตหรือเปล่าคะ ? "
 อีกแล้ว คำถามชวนปวดหัวของเธออีกแล้วซิคะ
พระเจ้าช่วยกล้วยตาก ทำไม ต้องมาเจอหล่อนด้วยว๊า เริ่มที่จะปวดหัวหนึบๆ 555 เล่นเอาเครียดนะเนี่ยะ
	............... ฉันมองหน้าหล่อนเต็มสายตา ดวงตาเธอมีแววแจ่มใส เหมือนคนซื่อๆ(แต่จะบื้อด้วยหรือเปล่าไม่ทราบได้คะ)
อายุเธอราวๆ 18 - 19 ปีที่ผ่านโลกนี้มา ตัวเล็กๆผิวไม่ถึงกับขาวซีด แต่ออกผิวขาวเหลือง เธอยังคงส่งยิ้มมาขณะที่รอฟังคำตอบ
	" เอ... แล้วทำไมถึงคิดว่า พี่เป็นศิลปินเพื่อชีวิตล่ะคะ ? "
 ฉันสะกิดใจในคำถามของเธอ เลยอดที่จะย้อนถามกลับไปบ้าง
	" ก็เหมือนพี่แต่งตัวเท่ๆ เซอร์ๆ กางเกงลายพรางทหาร รองเท้าผ้าใบ ใส่หมวกแก๊บ สะพายเป้ หนูว่า พี่เท่ดีน่ะคะ หนูชอบ "
	" คือ เหมือนพี่แต่งตัวไม่ค่อยเหมือนผู้หญิงสักเท่าไหร่น่ะค่ะ แหะ..แหะ.." เธอพูดแล้วหัวเราะแบบเขินอายที่พูดความจริงมั้งคะ
	           คำตอบสุดท้ายของเธอ แต่เป็นบทสรุปให้ฉันได้อย่างดีเยี่ยม
	
" ..................."  ฉันคิดในใจ น้องขา น้องหลอกด่าพี่ หรือชมพี่กันแน่คะ  5555
....................................................................................................................
4..........	หนังสือที่ฉันต้องการ ถูกนำมาวางที่หน้าเคาร์เตอร์แคชเชียร์ รอการจ่ายเงิน และบรรจุลงถุง
	" 285 บาทค่ะ นี่เป็นส่วนลดแล้วนะคะ จากบัตรสมาชิกค่ะ โอกาสหน้ามาใหม่นะคะ "
	" อย่าลืมรับกระเป๋าคืนด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะพี่ "
ผ่านพ้นร้านหนังสือมาได้ เฮ้อ..โล่งอกเสียนี่กระไร อิอิ
 แต่คำถามบางสิ่งบางอย่างแว่บเกิดขึ้นในใจ
ฉันคนนี้ "แต่งตัวไม่เหมือนผู้หญิงสักเท่าไหร่ "  ฉันก้มมองดูกางเกงที่สวมอยุ่ ไหนจะรองเท้าผ้าใบ 
ไหนจะหมวกแก๊บที่ฉันชอบสวม
	ผิดไหมที่...ฉันใส่กางเกงลายพรางทหาร
... แทนที่จะใส่กระโปรงสั้นเลยเข่าโชว์ขาขาวๆ อิอิ
	ผิดไหมที่...ฉันใส่เสื้อยืด
... แทนที่จะใส่เสื้อเอวลอย สายเดี่ยวโชว์สะดือ(จุ่นๆ)
	ผิดไหมที่...ฉันใส่รองเท้าผ้าใบ
... แทนที่จะใส่รองเท้าส้นสูง 3 นิ้วหรือส้นตึก ดีนะ ไม่มีส้นคอนโดด้วย อิอิ
	ผิดไหมที่...ฉันสวมหมวกแก๊ป.
.. แทนที่จะรัดที่คาดผมสีหวานๆน่ารักๆ
     สารพัดคำถามหลากหลายเกิดขึ้นในใจฉัน ผิดไหมที่... ผิดไหมที่.. ฯลฯ
ไม่ผิดหรอกน่ะ ก็ในเมื่อเราเป็นศิลปินเพื่อชีวิต(ตัวเอง)นี่นา 55555
คิดแบบนี้ก็เป็นสุขใจแล้ว ไม่ทำให้เดือดร้อนใคร เราเป็นของเราแบบนี้ดีที่สุด 
	
แต่ก็นั่นแหละนะ ความคิดคนเราห้ามกันไม่ได้ เขามองเรา อาจคิดว่า เราเป็นแบบนี้ แบบนั้น  
น้องขา น้องที่ขายหนังสือน่ะค่ะ น้องจะทราบไหมคะ ว่า
 พี่คนนี้ที่น้องยกให้เป็นศิลปินเพื่อชีวิต(ตัวเอง)
เดี๋ยวศิลปินเพื่อชีวิตก็ต้องไปห้อยโหนรถเมล์แล้วนะคะ โหนรถเมล์ทั้งชีวิตจนมือจะยาวเป็นชะนีแล้วซิคะ
กลัวจังคะ จะส่งเสียงร้องหาปั๊วๆๆๆๆ  เสียงเหมือนชะนีหลงไพร อิอิ 
	............ อ้าว แล้วกันซิคะ ขึ้นต้นด้วยร้านหนังสือ มาจบลงด้วยเรื่องของชะนีหลงไพร
                     ..........................................................
                     ( ฉางน้อย ทะเลไร้คลื่น )