รักลวงบนHI5 ตอน ๒

ยาแก้ปวด

    Happy New Year ค่ะพี่นักรบ น้อยเดินเข้ามาที่โต๊ะทำงานของผม
และส่งห่อของขวัญให้ด้วยใบหน้าสดใสเช่นเคย
       โห ใส่ระเบิดไว้ในนี้หรือเปล่าเนี่ยผมแกล้งล้อเธอ
      อยากใส่เหมือนกัน แต่พอดีตอนเดินเข้าที่ทำงานมาเขาตรวจเข้มซะก่อนน้อยเล่าเมื่อนึกถึงตอนเดินเข้ากระทรวง
      ขอบใจนะน้อยผมรับของขวัญนั้นมา  แกะเลยได้ไหม
น้อยมองผมแล้วเลิกคิ้วเหมือนปฏิเสธ
      ไม่สนแระแกะเลยดีกว่าพูดเสร็จผมก็เริ่มจัดการแกะของขวัญ
นั้นโดยมีน้อยยืนมองอยู่ใกล้ๆ  สิ่งที่บรรจุข้างในเป็นกล่องไม้เล็กๆแกะ
สลักลวดลายอย่างประณีต  ผมเปิดฝากล่องไม้นั้นออกมาจึงมีเสียงเพลง
บรรเลงดีดเบาๆกังวานมาตามลานที่ไข     เพลงบรรเลงที่ผมคุ้นเคย
เหลือเกิน...เพลงเพราะ..อะไร   ใช่.... มันเป็นเพลงที่ผมมักจะเปิด
เวลาที่คิดถึงพี่หญิง  น้อยไม่เคยลืมรายละเอียดเล็กๆน้อยๆเหล่านี้เลย  
เอาอีกแล้วสิ หัวใจของผมรู้สึกกระตุกขึ้นมาอีกนิด  อีกปีแล้วสินะที่ผม
รออย่างไม่มีจุดหมาย..
      เป็นอะไรคะพี่นักรบน้อยถามที่เห็นผมอึ้งไปนาน
      เปล่า  เพราะมากเลย  ว่าแต่วันนี้ไปเที่ยวที่ไหนหล่ะเรา ผมสะบัด
ห้วงนึกออกไปแล้วรีบเปลี่ยนเรื่องสนทนาโดยไว
     รอพี่ถามคำนี้แหละ อยากหม่ำของฟรีใจจะขาดแล้วเนี่ยน้อยหัวเราะ
อย่างร่าเริง
    บ๊ะ มีแผนนี่เรา เอ้า ยอมๆงั้นเดี๋ยวเลิกงานพี่พาไปนะน้อยยิ้มร่า 
    แล้วจะรีบมาทวงสัญญาน้อยทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินไปห้องทำงาน
ของเธอ     
        ผมหมุนตัวกลับมาที่โต๊ะทำงานซึ่งจอคอมพิวเตอร์เปิดอยู่เหมือนเคย  
สะสางงานของผมอยู่พักใหญ่ก่อนจะกดเปิดเวฟไฮไฟว์เข้าไปดูในโปร
ไฟล์ซึ่งผมทำไว้  ผมค่อยๆจรดเม้าท์เลื่อนลงมา...เสียงเพลงจากโปรไฟล์
ค่อยๆเปิดออกมา   เพลงเพราะอะไร.....ผมลงบทเพลงนี้ไว้ในนี้   
ผมเลื่อนลงไปเรื่อยๆเห็นข้อความต่างๆที่คนมาลงเม้นท์ทั้งที่รู้จักผม
และไม่รู้จักผม  จนกระทั่งผมไปสะดุดกับข้อความหนึ่ง..
         31 ธ.ค. 12:04น.
            Warunee พูดว่า:
        กลอนที่ลงในนี้เพราะมาก อ่านแล้วรู้สึกถึงหัวใจคนเขียน     
        เพลงที่ประกอบเพราะมากเลยค่ะ  อยากจะเขียนได้แบบนี้บ้าง..
        ถ้าว่างช่วยสอนหน่อยนะคะ
   ผมอ่านรู้สึกดีใจที่มีคนมาชื่นชมผลงานของผมแม้ว่าจะเป็นคนที่ผม
ไม่รู้จักก็ตาม    และนี่คือจุดเริ่มต้นมิตรภาพบนโลกไซเบอร์โดยผม
ไม่รู้ตัว     เพราะทุกครั้งที่ผมเปิดโปรไฟล์ของผม   ผมจะเห็นข้อความ
ของ warunee ปรากฏอยู่ในโปรไฟล์มิขาดสาย   เธอมักจะแวะเวียนเข้า
มาวิจารณ์งานต่างๆที่ผมจัดลงไว้   จนผมรู้สึกคุ้นเคยกับเธอโดยการส่ง
ข้อความไปมา  อย่างน้อยเธอก็เป็นอีกคนหนึ่งนอกจากน้อยที่ดูเหมือน
จะเข้ามาในความรู้สึกรัก พี่หญิงของผมโดยไม่เจตนา..
      หากดินแดนไซเบอร์แห่งนี้คือที่เก็บบันทึกต่างๆ  ที่นี่ก็คงเป็นแดน
แห่งเดียวที่ผมสามารถพูดทุกอย่าง  ระบายความในใจลงบนบทกลอน
หรือเสียงเพลงเพื่อพี่หญิง  เหมือนเป็นกล่องลิ้นชักแห่งความทรงจำ...  
    เคยมีใครบอกพี่หญิงไหมครับ  ว่าพี่หญิงเป็นคนที่อบอุ่นมากเสียง
ผมคุยกับพี่หญิงยังดังก้องในห้วงนึกถึง
   ใครจะหลงหน้ามึนมาบอกพี่หล่ะ พี่ไม่ใช่สาวๆแล้วเสียงนุ่มหวานสุภาพ
ของพี่หญิงไม่เคยหายไปจากใจผมเลย  ผมมองผู้หญิงตรงหน้าผิวขาวดวง
ตากลมโตดำขลับคิ้วคมเข้มใบหน้าเรียวยาวสวย  โดยเฉพาะรอยยิ้มราวกับ
ตรึงหัวใจไว้ทุกคนที่พบเห็น...
  งั้นผมขอยอมมึนเป็นคนแรกผมบอกพี่หญิงอย่างจริงใจ
  ไว้เธอเจอสาวๆถูกใจ เธอจะไม่พูดแบบนี้พี่หญิงมองลึกลงในตาของผม
      ผมว่าผมเจอแล้วนะครับ ตาสบตาพี่หญิงกลับเป็นฝ่ายหลบ
      เพราะอะไรเหรอนักรบ พอพี่หญิงถามตรงๆผมกลับไม่มีคำตอบให้เธอ  เหมือนมันมีคำตอบมากมายจนผมไม่รู้จะเริ่มต้นตอบที่ตรงไหนก่อน    
พี่หญิงครับวันนั้นที่ผมไม่ได้ตอบพี่  ๑๖ ปีที่ผ่านมานี่ผมได้คำตอบมาให้พี่แล้วครับ

เคยถามฉันมาว่า
อะไรหนาทำให้รัก
อะไรที่รู้จัก
ที่ฉันฝักใฝ่ค้นมา
อยากรู้เพราะอะไร
รอยยิ้มใดปรารถนา
ฤาแรกรักสบตา
เฝ้าค้นหาแต่ไม่เจอ
อาจฟังไร้เหตุผล
อะไรดลใจให้เผลอ
ดลใครให้ละเมอ
หลงรักเธอเข้าจริงจริง
หากหาแค่เหตุผล
คำตอบค้นยากยลยิ่ง
เหตุใดอยากแอบอิง
ใจหยุดนิ่งเมื่อเธอถาม
หยุดคิดและใคร่ครวญ
คำตอบล้วนเกินหักห้าม
เกินกว่าจะนิยาม
เธองดงามเกินห้ามใจ
บางทีก็สับสน
คล้ายเหมือนคนที่อ่อนไหว
คำตอบลึกข้างใน
ต้องเก็บไว้อยู่คนเดียว
มองฉันคนกะล่อน
คอยปลิ้นปล้อนย้อนหยอกเกี้ยว
หากหยุดใจเฉลียว
เธอผู้เดียวที่ฉันรัก
หากฉันจะต้องตาย
แม้ข้างกายไร้คนภักดิ์
ภูมิใจได้รู้จัก
เธอ..ที่รัก..สักครั้งหนึ่ง
* ~ * ~ * ~ *