29 พฤษภาคม 2547 09:36 น.
fatima
เราเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกัน เรียนด้วยกีนมาตั้งแต่ประถม-มัธยม แต่ไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่ เพราะเรียนอยู่คนละห้อง
หลังจากจบม.ปลาย ต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไป
พอเรียนจบ ป.ตรี ฉันกลับมาทำงานที่บ้าน และได้เจอเธออีกครั้ง เมื่อเธอมาเป็นตำรวจอยู่ อำเภอใกล้ๆ ในงาน
แต่งงานเพื่อนคนหนึ่ง เธอขอเบอร์ฉันด้วยเหตุผลที่ว่า เผื่อมีธุระ ไม่เป็นไร เพื่อนให้เบอร์เพื่อนไม่เห็นน่าเกลียด
วันหนึ่ง เธอโทรมาคุยกับฉัน ชมว่าเสียงฉันเพราะจัง รู้สึกทะแม่งๆ ยังไงก็ไม่รู้ แต่ฉันอาจจะคิดมากไปเองก็ได้
วันเกิดฉัน ไม่รู้ใครบอกเธอ เธอเอาของขวัญมาให้ ฉันได้กลิ่นเหล้าจากปากเธอด้วย ไม่ชอบเลย แต่ไม่ได้พูดอะไร
เธอบอกฉันว่า ขอเป็นคนร่วมสร้างความฝัน ร่วมสร้างอนาคตกับฉันได้ไหม ฉันรู้แล้วว่าทำไมเธอต้องดื่มเหล้า
ฉันตอบเธอไปว่า ฉันมีคนๆนั้นอยู่แล้ว ระหว่างเรา ขอให้เป็นเพื่อนกันเหมือนที่เราเคยเป็น
วันรุ่งขึ้น เพื่อนฉันบอกว่า เจอเธอดื่มเหล้าเมามาย ถามอะไรก็ไม่ตอบ เอาแต่พูดว่า เขามีแฟนแล้วๆๆ
เธอหายไปช่วงหนึ่ง ก่อนจะกลับมาอีกครั้ง ซึ่งฉันคิดว่า คงเป็นเพราะเพื่อนไปเล่าให้เธอฟังว่า ฉันเลิกกับแฟนแล้ว
แต่ฉันก็ให้เธอได้แค่เพื่อนเหมือนเดิม ฉันบอกเพื่อนคนอื่นว่า ถ้าหวังดีต่อเธอ ก็อย่าเชียร์เธออีกเลย มันเป็นไปไม่
ได้ มีแต่จะทำให้เธอเจ็บปวดมากขึ้นเปล่าๆ
เธอส่งผู้ใหญ่มาทาบทามสู่ขอฉัน แต่ฉันปฏิเสธ พร้อมกับบอกว่า เราเป็นเพื่อนกัน แต่แล้วเธอก็ส่งผู้ใหญ่มาทาบ
ทามอีก บอกว่าคราวนี้จะเพิ่มค่าสินสอดทองหมั้นให้ ฉันเริ่มโมโห เพราะเธอพูดไม่รู้เรื่อง ฉันบอกว่าที่ปฏิเสธ
ไม่ใช่เพราะเกี่ยงเรื่องสินสอดเลย แต่เพราะฉันเห็นเธอเป็นเพื่อนจริงๆ
พ่อแม่เธอมาพูดกับพ่อแม่ฉัน บอกว่าให้ผู้ใหญ่จัดการได้ไหม แต่แม่ฉันบอกว่า ถ้าให้ผู้ใหญ่จัดการ ก็ให้ผู้ใหญ่
แต่งกันเองก็แล้วกัน
ฉันฝากไปบอกเธอว่า ให้ตัดใจจากฉันซะ มันไม่มีประโยชน์ แต่เธอกลับบอกว่า จะรอฉัน จะไม่มีใครจนกว่าฉัน
จะแต่งงาน มันจะเป็นไปได้ยังไง ก็ฉันยังไม่ลืมคนๆนั้นเหมือนกัน
เธอรักฉัน เหมือนที่ฉันรักคนๆนั้น เธอรักฉัน แต่ฉันเกิดมาเพื่อรักคนอื่น
เธอ และฉัน เราต่าง ...รัก? ...หลง?...หรืองมงาย?... กันแน่
20 พฤษภาคม 2547 16:55 น.
fatima
ช่วงเวลาที่ทำให้ฉันคิดถึงบ้านมากที่สุด คือ ช่วงสอบค่ะ เพราะมันเป็นอะไรที่เครียดมาก สอบทีก็คิดถึงบ้านที( ตอนเที่ยวไม่ได้คิดถึงเลยค่ะ อิๆๆๆ )
แต่ละวิชาที่สอบนั้น เนื้อหาก็เป็นเล่มๆ ประมาณว่า อาจารย์จะเอาอะไรออกน๊ะ...เพราะมันเยอะจริงๆ อะไรก็ดูสำคัญไปหมด..แต่ไม่ต้องห่วงคะ...เพราะฉันมีของดี ไม่ใช่เครื่องลางของขลังหรอกนะคะ แต่เป็น รุ่ง เพื่อนซี้ของฉันนั่นเอง คุณเธอมีดีกรีเกียรตินิยมอันดับหนึ่งห้อย เอ๊ย..แขวนคอด้วยนะคะ...
วิธีการใช้เพื่อนให้เป็นประโยชน์ของฉันก็คือ วิชาไหนที่อาศัยความเข้าใจ ฉันก็จะอ่านแล้วทำความเข้าใจเอง ถ้าไม่เข้าใจตรงไหน ก็จะให้รุ่งอธิบายให้ ส่วนวิชาที่ไหนที่อาศัยความท่องจำล่ะก็ ..ฉันจะให้รุ่ง คนนี้แหละ เป็นคนพูดให้ฟัง โดยมีข้อแม้ว่า ให้พูดเฉพาะที่รุ่งคิดว่าอาจารย์จะออกข้อสอบเท่านั้น ถ้าเรื่องไหนที่รุ่งคิดว่า อาจารย์ไม่ออกก็ไม่ต้องพูดเลย เนื่องจาก สมองของฉันรอยหยักค่อนข้างจะตื้นค่ะ ก็เลยเอาไว้จำเฉพาะที่จำเป็นๆก่อนล่ะกัน...อาจดูเสี่ยงนะคะ..แต่ฉันเชื่อใจเพื่อนค่ะ ส่วนเพื่อนคนอื่นๆมักจะบอกว่า ฉันฉลาดแกมโกงค่ะ...เพราะไม่ต้องงมอ่านหนังสือมากเหมือนคนอื่นๆ อันนี้ก็ช่วยไม่ได้ นะคะ มันเป็นวาสนาส่วนตัวจริงๆๆ 555
และทุกครั้งที่มีการสอบ ฉันจะเครียดมาก ผลที่ตามมาก็คือ ปวดท้องค่ะ..เหมือนจะอึ แต่ก็ไม่ใช่..ยิ่งช่วงรอเข้าห้องสอบ แล้วได้ยินเพื่อนคนอื่นพูดเรื่องโน้น เรื่องนี้ ฉันก็ใจเสีย เดินไปสะกิดรุ่งว่า " รุ่งๆ ทำไมเรื่องนี้เราจำไม่ได้เลยอ่ะ " ส่วนรุ่ง จะนิ่งมาก บอกฉันว่า จะลนไปทำไม ทำเท่าที่เราอ่านมานั่นแหละ แล้วที่คนอื่นพูดกันก็ใช่จะออกสอบซะเมื่อไหร ฉันค่อยใจชื้นขึ้นมาหน่อย...
แต่การสอบที่ประทับอยู่ในหัวใจฉันมาตลอดก็คือ วิชา เภสัชศาสตร์ค่ะ สอบทีต้องอ่านหนังสือเป็นเล่มๆ รุ่งก็ช่วยไม่ได้เท่าไหร เนื่องจากเนื้อหาเยอะมาก ต้องอาศัยความจำของฉันเอง ซึ่งลิมิตก็ช่างน้อยซะเหลือเกิน...
วันนั้นฉันเดินเข้าห้องสอบด้วยความไม่มั่นใจเลย แล้วก็ช็อคอีกรอบเมื่อเจอข้อสอบ 100 กว่าข้อ คำถามยาว 2-3แถว เป็นอย่างต่ำ ส่วนความยาวของตัวเลือกแต่ละข้อก็ไม่ต่างกันเล้ย... เวลาสอบ 3 ชม.อ่านแล้วกายังไม่รู้จะทันหรือเปล่า บางข้อก็จำไม่ได้เลยว่าเรียนไปตั้งแต่เมื่อไหร่...
สุดท้ายพอหมดเวลา ฉันกับเพื่อนเดินออกมาด้วยสีหน้าที่บรรยายไม่ถูกจริงๆ และแล้วก็มีมือหนึ่งมาสะกิดฉัน " เมื่อกี้ ชัวร์เปล่า นี่พี่ลอกตามทุกข้อเลยนะ" พี่ฉลองนั่นเอง ถามฉันด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่
" โห..มือชั้นนี้แล้วพี่ " ฉันตอบอย่างภาคภูมิใจ พร้อมกับคิดในใจว่า ลอกตามได้ทุกข้อเลยเหรอ อัฉริยะในการลอกจริงๆ
" เฮ้อ..ค่อยยังชั่วหน่อย " พี่ฉลองเดินกลับไปด้วยสีหน้าที่คลายกังวล ส่วนฉัน มองตามแล้วก็พูดว่า
" หนูก็ยังไม่รู้จะรอดรึเปล่าเลยพี่ " พร้อมกับมองหน้าแหยๆ ของสาย อ้อ ไม่เว้นแม้แต่ รุ่ง สาวน้อยเกียรตินิยม
7 พฤษภาคม 2547 16:29 น.
fatima
ตอนอยุ่ปี 4 ฉัน สาย จ๋า สายน้อย โอ๋ แล้วก็เมย์ รวม 6 คน ได้ไปฝึกงานที่รพ. เชียงรายประชานุเคราะห์
ก่อนไปฝึกงาน อาจารย์จะส่งรายชื่อนศ.ฝึกงานไปที่ รพ. แล้วก็ห้องแล็ปก่อน เพื่อเป็นการขออนุญาตในการฝึกงาน
และพวากเราก็พึ่งมารู้ทีหลังว่า พวกพี่ๆห้องแล็ป ที่นั่นเค้าดูรายชื่อพวกเราแล้วก็ให้แต่ละคนทายว่า ในจำนวนนศ.ฝึกงานที่มาเนี่ย
ใครจะเป็นคนที่สวยที่สุด
และแล้ววันที่พวกเรารอคอยก็มาถึง ...พวกเราทั้ง 6 คน ต่างเดินหน้าตั้งหลังตรงไปที่ห้องแล็ป แล้วก็รายงานตัว ว่าเป็น
นศ.ฝึกงานจากคณะเทคนิคการแพทย์ มช.
พี่หัวหน้าห้องแล็ป ก็จัดแจงแยกย้ายพวกเราไปฝึกงานในแต่ละห้อง...
หลังจากเริ่มงานได้ซักพัก นายเงาะ ซึ่งเป็นเจ้าพนักงานห้องแล็ปที่นั่น ก็เดินเข้ามา( มาทำงานสายค่ะ )
แล้วนายเงาะแกจะไปเดินดู นศ.ฝึกงานแต่ละคน ห้องโน้นห้องนี้ ( คือจะดูว่าใครสวยที่สุด) จนผ่านมาถึงห้องธนาคารเลือด นายเงาะ
ก็เห็น นศ.ฝึกงานคนหนึ่ง ผมซอยสั่นจู๋ ใส่แว่น นั่งอ่านเอกสารอยู่บนโต๊ะ...ด้วยความสงสัย จึงเดินเข้าไปถามพี่วิทย์ที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
ว่า " พี่ๆ ไหนเค้าบอกว่า นศ. ที่มาฝึกงานเนี่ย มีแต่ผู้หญิงไง "
" ฮื่อ.." พี่วิทย์รับคำ พร้อมกับทำงานต่อ
" แล้วทำไม มีผู้ชายมาด้วยอ่ะ.."
พี่วิทย์ทำหน้างงๆ แล้วก็ถามว่า " ไหน คนไหน..."
" ก็นั่นไง...คนนั้นไง "
พี่วิทย์มองตามนิ้วชี้ของนายเงาะ แล้วก็ต้องหัวเราะออกมา
" นั่นแหละ... คนนั้นแหล ะน้องอมร คนที่แกทายว่าต้องสวยที่สุดใน นศ. ฝึกงาน ไง "
พี่วิทย์พูด พร้อมกับมองนายเงาะที่กำลังอ้าปากหวอ แต่นายเงาะก็ยังไม่วายจะพูดอีกนะว่า
" ใครจะไปรู้ล่ะ...ว่าชื่ออมร จะทอมบอยขนาดนี้"
ตอนหลัง นายเงาะยังมาบอกโอ็ อีกนะว่า ถ้าโอ๋ ไม่ใส่กระโปรง นศ.เนี่ย..จะไม่มีใครรู้เลย ว่า โอ๋เป็นผู้หญิง...
...ดูปากมันพูด...
5 พฤษภาคม 2547 20:52 น.
fatima
เย็นวันหนึ่ง พี่แอ๋มกับเจมส์นั่งคุยกันใต้หอพักชาย คุยกันสัพเพเหระ จนช่วงหนึ่งพี่แอ๋มแกเผลอบอกเจมส์ว่า
ตอนนี้แกมีเป้าหมายจะจีบ จ๋า partner lab. ของฉันเอง...แกกำชับนักกำชับหนาว่า อย่าพึ่งบอกใคร เอะอะโวยวายไป เดี๋ยวไก่ตื่นหมด
ยิ่งปากแต่ละคนใช่ย่อยซะเมื่อไหร เจมส์ก็ครับๆๆๆ แล้วก็คืนนั้นแหละที่เจมส์เอาเรื่องนี้มาเล่าให้ฉันฟัง...พร้อมกับบอกว่า คราวนี้พี่แอ๋มเสร็จแน่
เพราะเจมส์เคยโดนพี่แอ๋มแกล้งมาแล้วหลายครั้ง และตอนนี้หัวใจที่เร่าร้อนไปด้วยความต้องการแก้แค้นก็คุกรุ่นอยู่เต็มอก
วันรุ่งขึ้น ณ ห้องบรรยาย
ขณะที่พวกเรากำลังรออาจารย์ผู้สอนอยู่นั้น กลุ่มผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างหลังก็ตะโกนบอกจ๋าที่พึ่งเดินเข้ามาว่า
" จ๋าๆๆ รู้เปล่า...ตอนนี้มีหนุ่มคนนึง กำลังแอบปิ๊งจ๋า อยู่นะ " พร้อมกับส่งเสียงหัวเราะกันคิกคักๆ เพื่อนคนอื่นๆต่างหันไปมอง แล้วก็ถามว่า ใคร ๆๆๆ
พวกผู้ชายก็บอกว่าให้ทาย
" ใช่ คณะเรารึเปล่า " เสียงเพื่อนผู้หญิงคนนึงตะโกนออกมา
" คณะเรา ปีเดียวกะเรานี่แหละ "
" แหวะ...ไม่เห็นมีใครหล่อเลย " สิ้นเสียงพูด เสียงฮาก็ดังสนั่นทันที
" ใครน่ะ...บอกหน่อย " คราวนี้เป็นเสียงจ๋าที่ถามเพราะความอยากรู้
" เป็นชายหนุ่ม รูปร่างสูง ใหญ่ แมนมาก " ทุกคนมองหากันใหญ่ อาจไม่ทันสังเกตุว่ามีคนนั่งหน้าแดง แต่ทำอะไรไม่ได้อยู่คนนึง
" ชื่อเล่นขึ้นต้นด้วย อ. " เท่านั้นแหละ " พี่แอ๋มเหรอๆๆๆ...จริงรึเปล่าพี่ "
"พี่แอ๋มๆ จะจีบจ๋าจริงๆเหรอพี่ คิดดูให้ดีน๊ะ " คราวนี้เป็นเสียงจ๋าตะโกนมาจากแถวหน้า
พวกผู้ชายกลุ่มข้างหลังก็หัวเราะกันใหญ่ แล้วก็ต้องหยุดลงเมื่ออาจารย์เดินเข้ามา
เรื่องนี้กลายเป็น talk of the town ในคณะเราไปหลายวันเลยทีเดียว
ส่วนเจมส์ไม่รู้ว่าโดนพี่แอ๋มเล่นงานรึเปล่า รู้แต่ว่า งานนี้พี่แอ๋ม ชวด ฉลู ซะแล้ว เนื่องจากไก่ตื่นซะก่อน สงสารพี่แอ๋มจังเลย อุตส่าห์วางแผนซะดิบดี
ดันแผนแตกได้เพราะปากเจมส์นายเจมส์แท้ๆเชียว
หน้าส่วนตัว
1250
