20 มกราคม 2550 22:27 น.
extreme life
พระอาทิตย์ค่อยค่อยลอยสูงขึ้น
ทุกสิ่งตื่นทั้งคนจนพืชสัตว์
ทุกทุกสิ่งมองเห็นแบบเด่นชัด
ความร้อนจัดเผื่อแผ่แก่โลกเอย
18 มกราคม 2550 16:03 น.
extreme life
ใจดวงน้อยลอยไปในความมืด
ลืมความจืดจนสิ้นอินทรีย์สาร
ใจดวงน้อยลอยไปในหมู่มาร
สุขสำราญรื่นเริงบันเทิงใจ
มีเสียงหนึ่งร้องอยู่ไม่รู้เงียบ
มันแทงเสียบใจน้อยพลอยหวั่นไหว
ใจดวงน้อยจึงหยุดทรุดลงไป
และก็ไม่มีแรงแบ่งมาบิน
เสียงหนึ่งนั้นบอกใจให้ลุกขึ้น
ใจจึงฟื้นพลังดั่งผาหิน
เสียงหนึ่งนั้นปั้นข้าวเอาให้กิน
ใจน้อยดิ้นคึกคักเกินพักคอย
ใจดวงน้อยลอยไปในความแจ้ง
แสงสีแดงของไฟไม่เหงาหงอย
เสียงหนึ่งนั้นทอดทางร่างแนวรอย
ใจดวงน้อยเดินตามทุกยามเอย
17 มกราคม 2550 11:53 น.
extreme life
เมื่อไรเราถึงจะลดละเลิก
เพื่อบุกเบิกทางใหม่ให้ความฝัน
เมื่อไรจะริเริ่มเติมชีวัน
เพื่อวันนั้นของเราที่เข้าที
เมื่อไรจะหลุดพ้นจนสิ้นสุด
เพื่อจะหยุดเรื่องราวคราวบัดสี
เมื่อไรจะได้เป็นเช่นคนดี
เพื่อสิ่งนี้ช่วยฉันให้มั่นคง
เมื่อไรจะคิดได้คล้ายคิดออก
เพื่อจะบอกหัวใจให้หยุดหลง
เมื่อไรจะเลิกแกล้งแสร้งทำงง
เพื่อมุ่งตรงสู่ทางที่ร้างลา
เมื่อไรจะลุกตื่นพื้นพลัง
เพื่อความหวังบรรเจิดบังเกิดหนา
เมื่อไรจะซึมทราบคราบน้ำตา
เพื่อท้องฟ้าสดใสของใจเอย
10 มกราคม 2550 13:11 น.
extreme life
น้องน่ารักปักจิตจนมิดด้าม
ผ่านไปตามห้องใจไม่อาจฝืน
ทะลุผ่านแผ่นหลังล้มทั้งยืน
นอนสะอื้นเกินคนจะทนทาน
ไปหาหมอแสนหมวยช่วยเย็บแผล
ทำงอแงอ้อนหมอขอคำหวาน
หมอแสนหมวยปักเข็มเต็มแรงการ
พยาบาลวี๊ดว๊ายคล้ายตกใจ
กลับมานอนเลียแผลแค่คนเดียว
กลับเฉลียวตราตรึงถึงหน้าใส
น้องน่ารักนั่นเหรอเธอคือใคร
คงจะได้รู้กันสักวันนึง
ถึงวันนี้แผลหายคล้ายแผลเป็น
ยังคงเห็นหน้าน้องต้องคิดถึง
หากเจอกันคราวหน้าคงตราตรึง
ทำตาซึ้งลอยไปในฟ้าเอย
9 มกราคม 2550 21:11 น.
extreme life
ใบมะขามมีมากลำบากนับ
แต่เอื้อมจับอย่างไรก็ไม่ถึง
จึงได้แต่แค่มองลองคำนึง
อยากจะซึ้งในรสที่อดใจ
มันอาจเปรี้ยวเกินคนจะทนอด
หรือว่ารสแสนฝาด อนาถไหม
อยากจะลองชิมดูให้รู้ไป
ทำอย่างไรกันหนอขอถามที
บางทีลมก็พัดซัดมาใกล้
แต่ดันไม่กล้าเด็ดให้เสร็จนี่
พอหมดลมพัดโบกโศกฤดี
เป็นอย่างนี้มานานสะท้านตัว
ก็ได้แต่เสียดายหลายโอกาส
ที่เคยพาดผ่านมาน่าปวดหัว
ได้แต่ปลอบตัวเองอย่าเกรงกลัว
มีให้ทั่วใบมะขามย่ามใจเอย