จักจั่นสั่นปีกแล้วฉีกยิ้ม เกาะอยู่ริมใบไม้ที่ไหวสั่น เท่าที่ฟังยังคงส่งเสียงลั่น ร้องทั้งวันและคืนดูครื้นเครง ก็อากาศสาดร้อนในตอนนี้ อารมณ์ดีหายหมดหดโหรงเหรง โทรศัพท์งับอยู่ดูวังเวง เราก็เกรงเขาลืมดูซึมเซา ก็ได้แต่แค่รออย่างห่อเหี่ยว ใจดวงเดียวร้อนรนระคนเฉา จุดมุ่งหมายปลายทางห่างไกลเรา ได้แต่เฝ้ารอคอยหงอยอุรา จักจั่นสั่นหัวจนตัวแกว่ง เราร้องแข่งไม่นานกาลหรอกหนา ร้องลดลงคงถึงซึ่งเวลา กลับเข้าป่าเข้าดงพงไพรเอย