3 ธันวาคม 2547 14:14 น.
extreme life
กันเอาไว้ใจนี้ดีกว่าแก้
มันอาจแย่แพ้พ่ายไม่อาจฝืน
หากประมาทพลาดลงคงกล้ำกลืน
มิอาจคืนยืนอยู่คู่วันวาน
ทำให้มากตรากตรำกำมือสู้
ใครจะรู้ดูพอบ่สืบสาน
หากทำน้อยคอยหวังพลั้งซมซาน
ไปทำงานพาลสายคล้ายไม่พอ
กันเรื่องเล็กเสกไปใช้เรื่องใหญ่
เผื่อเอาไว้ใคร่มีที่เหลือหนอ
ดีกว่าเสี่ยงเลี้ยงภัยได้หน้างอ
อาจต้องรอท้อแท้แม้มิควร
อนาคตทดไว้ในเบื้องหน้า
วันเวลาค่าปีมิอาจหวน
สะสมไว้ใช้กินไม่สิ้นรวน
ความรู้ล้วนควรค่าหาใช้เอย
2 ธันวาคม 2547 15:45 น.
extreme life
เสียงสุดแปลกแทรกหูดูหน้าต่าง
แลเบื้องล่างกว้างตาพาฉงน
หมู่มวลเหมียวเกี้ยวพามาปะปน
วิ่งซุกซนบ่นกันมันแย่งแฟน
ช่วงนั้นผมซมซานอ่านหนังสือ
เหล่าเมียวดื้อตื้อกันมันห่วงแสน
ตัวเรานั้นรันทดหดหู่แทน
ผสมแค้นแก่นเหมียวเที่ยวไล่กัน
ทนไม่ไหวใจป่วนชวนมองเหมียว
เจ็ดตัวเชียวเทียวนับกับตาฉัน
มีตัวผู้ชู้หกวกเวียนพัน
ตัวเมียนั้นหันหนีมีหนึ่งตัว
เหล่าแมวจรอ้อนกันพันพัวจีบ
เราก็รีบบีบหนังสือยื้อเข้าหัว
เหมียวตัวผู้สู้กันมันไม่กลัว
ที่ริมรั้วผัวเมียเคลียคลอเอย
1 ธันวาคม 2547 18:38 น.
extreme life
ทำสิ่งใดใจตั้งมั่นอันแน่วแน่
ไม่ยอมแพ้แม้ปัญหามาขัดขวาง
สู้เหมือนมวยด้วยใจไม่ปล่อยวาง
ทุกก้าวย่างหวังเสมอเธอยังคอย
ดวงตะวันผันขึ้นฝืนหรือเปล่า
ทุกเรื่องราวสาวผ่านงานไม่น้อย
ทำกันไปไม่บ่นจนตัวลอย
คราวท้อถอยค่อยค่อยทำบำเพ็ญบุญ
อันเม็ดเกลือเนื้อเค็มเต็มเต็มคราบ
โลกรับทราบตราบฟ้าดาราหมุน
ให้รักษาค่าไว้ในตัวคุณ
เก็บเป็นทุนอุ่นใจไม่ขาดแคลน
วันเวลาพาผ่านนานเท่าไหร่
เดินต่อไปไม่สิ้นสุดหลุดหมื่นแสน
ได้เรียนรู้อยู่กินถิ่นทั่วแดน
เป็นตัวแทนแผ่นดินรินหลั่งใจ