11 มีนาคม 2551 23:00 น.
extreme life
เรื่องเบิกบานเริงร่าพาเหงียบเหงา
หัวใจเราเหนื่อยหนักควักให้เห็น
ใจที่เคยเริงร่ากลับชาเย็น
กลายไปเป็นเม่นแคระแทะก้อนมัน
ขอมุดหลบพักใจในรูลึก
กั้นเก็บกักความรู้สึกที่ซ่อนเร้น
กินน้ำตาแทนข้าวทุกเช้าเย็น
สุดลำเค็ญเรื่องความรักแสนหนักใจ
ขอหยุดพักหัวใจในรูนี้
สถานที่ที่ใครไม่อาจเห็น
ทิ้งก้อนมันเหยียบเละเตะกระเด็น
มองไม่เห็นแลคุณค่าว่าก้อนมัน
เมื่อความรักหยุดงานนานน้อยหนึ่ง
เม่นเแคระจึงออกเที่ยวเลี้ยวเลาะหา
โลกยังคงกว้างใหญ่ในแววตา
โอ้หลั่นล้าเก็บกักพักใจเอย
8 มีนาคม 2551 21:22 น.
extreme life
ชอบเธออยู่ข้างเดียว...เอ๊ะเดี๋ยวก่อน
เธอตัดรอนก็ไม่ทำไมหนอ
คิดถึงเธอหนึ่งคนจนตัวงอ
เธออะก็คุยเล่นเป็นบางครา
ก็ชอบเธอเหลือเกินเดินยังคิด
บังคับจิตให้ครบหลบขี้หมา
แต่ภาพเธอแน่นอนย้อนกลับมา
ในอุราเบิกบานดั่งจานบิน
พระเจ้ารักมนุษย์ที่สุดแล้ว
ก็ไม่แคล้วโดนตรึงขึงจนสิ้น
พระเจ้ายังคงรักปักชีวิน
ทุกแผ่นดินแสงส่องผ่องอำไพ
บางคนรักพระเจ้าทั้งเช้าเย็น
บางคนเป็นคนไม่ดีที่เหลวไหล
แต่ก็อาจกลับจิตสะกิดใจ
เหมือนเธอไงนั่นแน่แหะแหะเนียล
ก็ชอบเธอข้างเดียวเทียวคิดถึง
เธอไม่ดึงไม่ผลักชักปวดเศียร
ก็หวังว่าข้างเดียวนั้นที่หมั่นเวียน
เธออาจเอียนเอนมาบ้างข้างเดียวกัน
ข้างเดียวนั้นอะหรือคือข้างใจ
ไม่มีใครดึงออกได้คล้ายเห็บหัน
เก็บเธอไว้ข้างใจในทุกวัน
หัวใจนั้นข้างซ้ายช่ายข้างเดียว...จิงป่ะ...อิอิ