29 พฤศจิกายน 2549 09:16 น.
extreme life
จะเขียนกลอนอย่างไรให้น่าอ่าน
จะสร้างบ้านอย่างไรให้น่าอยู่
จะรู้มั้ยตริตรองลองคิดดู
จะเป็นหมู่หรือจ่าก็ว่าไป
ไฟฟ้านั้นมีจริงยิ่งกว่าโม้
ทำตาโตไม่เห็นเป็นสงสัย
ต่อแบบนี้แบบนั้นมันยังไง
งงเป็นไก่ตาแตกแยกไม่ทัน
ทำอย่างไรให้ชีพนั้นบีบแคบ
หลบไปแอบนาโนโอ้ความฝัน
แล้วโลกหมุนอย่างไรให้เปลี่ยนวัน
แล้วสิ่งนั้นทำไงให้เกิดมา
คนคนนั้นฉันเห็นเป็นอย่างไร
สิ่งแปลกใหม่มากมายคล้ายพฤกษา
มีเรื่องให้สนุกทุกเวลา
โต๊ะมีขานั้นสร้างอย่างไรเอย
27 พฤศจิกายน 2549 21:35 น.
extreme life
จุดมุ่งหมายปลายทางที่ว่างเปล่า
ไม่มีเงาความฝันอันเคยเห็น
ก็อยู่ไปวันวันมันเช้าเย็น
ก็ไม่เห็นคุณค่าหาไม่เจอ
มีความสุขชั่ววูบจูบไม่หอม
เอาตัวย้อมเกลือกกลั้วมั่วเสมอ
ใจที่ไม่มั่นคงหลงละเมอ
ทั้งที่เผลอตั้งใจไปด้วยกัน
นึกอนาถตัวเองบรรเลงโศก
นั่งดูโลกหมุนไปอาลัยขวัญ
คนรอบข้างก้าวเดินเพลินชีวัน
ส่วนตัวฉันนั่งอยู่ไม่รู้ดี
จึงอยากหยุดช่วงนี้ที่ไร้ค่า
โดดออกมาเสียก่อนแล้วร่อนหนี
จะไม่กลับไปแลแม้นาที
จากจุดนี้มีหวังตั้งใจเอย
26 พฤศจิกายน 2549 15:31 น.
extreme life
ความรู้สึกจากใจในตอนนี้
มันก็มีหลายเรื่องที่เคืองหัว
ยิ่งคิดถึงผลร้ายคล้ายว่ากลัว
เหมือนเอาตัวเข้าเสี่ยงเลี่ยงไม่ทัน
คิดคิดไปใจแป้วแล้วก็เครียด
เราจะเฉียดเส้นตายทำลายขวัญ
หรือเราจะระเบิดเกิดเป็นควัน
ขาเริ่มสั่นเหงื่อตกนรกมา
อนาคตดับสูญอาดูรแน่
มันคงแย่ทีเดียวเชียวแหละหนา
คนรอบข้างคงชังทั้งชีวา
แล้วจะหาไรกินสิ้นชีวี
แต่เวลายังคงดำรงอยู่
ให้เราสู้ตามทางย่างวิถี
เราก็แค่คิดไปว่าไม่ดี
นาทีนี้จงใช้ให้คุ้มเอย
13 พฤศจิกายน 2549 21:17 น.
extreme life
มีรถติดชิดซ้ายถึงปลายขวา
คนก็มาคลาคล่ำย่ำเดินหลง
เพื่อนของตูอยู่ไหนได้คราวงง
มันก็คงสงสัยทำไมนาน
เหลือบไปเห็นเป็นร้านงานดอกไม้
จึงดีใจไวว่องคล่องประสาน
แต่ไม่อยากมากหรอกดอกไม้บาน
เราต้องการงานถูกตุ๊กตา
คุณพระช่วยสวยเหลือสวมเสื้อครุย
งานไม่ชุ่ยลุยเลยอย่าเฉยหนา
ตุ๊กตาหน้ายิ้มปริ่มอุรา
จึงซื้อมาพาไปให้เพื่อนเรา
กว่าจะเจอเธอนั้นฉันงงนิด
เพื่อนสนิทมิตรสหายไว้คลายเฉา
จบแล้วหนอ ป.โท โอ้ไม่เบา
อยากเหมือนเขาเอาบ้างช่างอยากเป็น
เหล่ารุ่นน้องผองเพื่อนเคลื่อนมาบูม
ดอกไม้ตูมกลุ่มบานตระการเห็น
ซุ้มมากมายถ่ายวนจนค่ำเย็น
ไม่เคยเว้นเด่นว่างทุกทางเดิน
อีกหนึ่งปีนี้นะจะมาถึง
จะได้อึ้งทึ่งเสียวเชียวแหละเขิน
จะได้จบครบครันมันส์เหลือเกิน
เราจะเพลินเชิญเพื่อนมาเยือนเอย
14 ตุลาคม 2549 03:37 น.
extreme life
มันครั่นเนื้อครั่นตัวกลัวเป็นไข้
ถึงจะทำอย่างไรก็ไม่หาย
ตั้งแต่เจอเธอไปใจวุ่นวาย
โอ้ให้ตายเธอเป็นเช่นหมอนึง
ตั้งแต่นั้นตัวผมก็ล้มป่วย
ภายในใจระทวยด้วยคิดถึง
อยากจะพบอยากเจอเพ้อรำพึง
ใยเธอจึงน่ารักปักอุรา
ช่วยมาตรวจตรงนี้ทีเถิดหมอ
ใจผมรอหมอตรวจหมวดรักษา
ไม่จำเป็นก็ไม่ต้องใช้ยา
แค่หมอมาอยู่ใกล้ใจตรงกัน
ตรวจบ่อยบ่อยก็ได้ใช่ไหมครับ
ผมยอมรับว่าป่วยด้วยใจฝัน
ถ้าผมเป็นโรคหัวใจในเร็วพลัน
ตอนนี้นั้นตายลงคงคุ้มเอย
Lovers
0 คน เลิฟextreme life
หน้าส่วนตัว
985
