8 พฤศจิกายน 2546 10:13 น.
EvezY
โน้ตอาบน้ำเตรียมตัวเข้านอน แต่พอหัวถึงหมอนทำไมมันกลับนอนไม่หลับซะนี่ อยู่ดีดีก็นึกถึงรอยยิ้มของเธอขึ้นมาอีกแล้ว
"ถ้าหากรักนี้....ไม่บอกไม่พูดไม่กล่าว....แล้วเค้าจะรู้ว่ารักรึเปล่า...." เพลงที่โน้ตเปิดเพื่อกล่อมตัวเองให้หลับ
อยู่ดีดีเพลงนี้มันก็ดังขึ้นมา พร้อมๆกับรอยยิ้มนั้น ที่เข้ามาในความคิดของเค้า
3 อาทิตย์ที่ผ่านมามันสั้นมากเลยนะ คิดดีแล้วเหรอโน้ต ใช่เหรอโน้ต ชอบเค้าจริงๆเหรอ อยากจะบอกให้อีฟรู้เหมือนกัน
แต่ดูจากท่าทีแล้ว อีฟเค้าคงจะเฉยๆกับเรามากกว่า ถึงแม้บางครั้งอีฟจะเล่นจะแกล้งบ้างก็เถอะ
ก็ปกตินี่นาที่คนเราจะหัวเราะ หยอกล้อกับคนอื่น โว๊ย!! ทำไมต้องมาคิดมากเรื่องเธอด้วยเนี่ย อีฟ!!
นอนดีกว่าวุ๊ย!! ........ ว๊อย!! นอนไม่หลับ มีแต่ อีฟ อีฟ อีฟ
โน้ตได้แต่นอนคิดไปเรื่อยๆจนหลับไป
..........................................
ที่โรงอาหารวันนี้เจออีฟอีกแล้ว เย้ๆ!! อยากเดินเข้าไปทักจัง แต่ปล่อยเค้าไปเถอะ
เพราะเดี๋ยวก็ได้รับแค่คำว่า "หวัดดี" แล้วก็เดินหนีไปเหมือนทุกทีอะ - -"
อีฟ!! พูดหน่อยไม่ได้รึไง เดี๋ยวน้ำลายก็บูดหรอก โน้ตได้แต่คิด แล้วก็รีบเดินหาเพื่อนเพื่อที่จะไปร่วมวง
แต่ยังเดินไม่ถึงโต๊ะเลยก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยเรียกชื่อเค้า
"โน้ต..... ฮี่ฮี่ ก๋วยเตี๋ยวชามเดียวอิ่มเหรอท่านประธาน??"
โน้ตแทบบ้าอีกแล้ว แปลกมากอยู่ดีดีอีฟก็เข้ามาทัก เข้ามาพูดดีด้วย บุญหล่นทับรึเปล่าเนี่ย!! แต่ก็ดีแฮะ ได้เห็ยยิ่ม น่ารักๆ อีกแล้ว
"ว่าไง?? อิ่มเหรอแค่นี้อะ"
"ไม่อิ่มหรอก เดี๋ยวกินผัดไทในจานอีฟต่อก็คงอิ่มพอดี" เอาสิโน้ต โอกาสมาแล้ว eiei**
"นั่งตรงไหนเหรออีฟ??"
"เพื่อนเราจองโต๊ะไว้ทางโน้นอะ ไปละนะ เดี๋ยวเพื่อนมันรอนาน" แล้วอีฟก็ยกมืออีกข้างที่ไม่ได้ถือจานขึ้นบ้ายบายให้กับโน้ต
"เดี๋ยวสิ... นั่งเป็นเพื่อนโน้ตหน่อย -"- เพื่อนโน้ตไปกินอีกตึกนึงอะ"
อึม.... เอาไงดีน๊า.....
"เดินเสะ... หาที่นั่ง... ยืนขวางทางแบบนี้ละจะได้ทานมะเนี่ย!!"
เอาเถอะ นี่แหละอีฟ คงไม่เคยหวานเลยมั้ง ดูเหมือนห้าวแต่ไม่เลย โน้ตคิดพลางเดินหาที่นั่งไปด้วย
"ตรงนี้ว่างอะ นั่งนี่มะ??" อีฟถามโดยที่ไม่รอคำตอบ แต่กลับวางจานลงทันที แล้วก็หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรบอกเพื่อน
ว่าเธอจะนั่งทานข้าวเป็นเพื่อนโน้ต คงไม่ได้ไปร่วมวงด้วยเหมือนทุกวัน และแน่นอนที่จะต้องโดนแซวเป็นธรรมดา
"จะบ้าเหรอ เค้าไม่มีเพื่อนนั่งด้วย เราเลยนั่งเป็นเพื่อน รึว่าจะให้เค้าไปนั่งกับพวกเรา เอาไง???"
ละอีฟก็วางโทรศัพท์ไป ส่วนโน้ตลุยก๋วยเตี๋ยวไปเกือบครึ่งชามแล้วโทรศัพท์โน้ตก็ดังขึ้น
"ทานข้าวอยู่ พวกแกขึ้นห้องก่อนเลยกรูยังแด๊กไม่เสร็จอะ" ปลายสายถึงกับงง
เพราะก่อนที่โน้ตจะไปซื้อก๋วยเตี๋ยว โน้ตบอกให้เพื่อนนั่งจองโต๊ะรอ -"-
โน้ตเบี้ยวเพื่อน เพื่อให้ได้ทานข้าวกับอีฟเหรอนี่ เย้วู้!!!!
โน้ตทานหมดก็บอกให้อีฟนั่งรอที่นี่ก่อน เดี๋ยวจะไปซื้อน้ำให้ พอโน้ตเดินไป อีฟก็แอบยิ้ม ^_^"
แปลกแฮะ อยู่ๆก็มาญาติดีกับนายคนนี้ ก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรนี่นา เธอนั่งคิดตั้งแต่วันแรกที่ได้เจอโน้ต
จนถึงวันนี้เกือบเดือนแล้วนี่นา ละความรู้สึกตอนนี้ ที่รู้สึกหงุหงิดไม่อยากให้โน้ตเทคแคร์คนอื่น
นี่เค้าเรียกว่าหึงเหรอ อ๊อย!! เราชอบเค้าแล้วเหรอเนี่ย!?? แล้วก็มีเสียงขัดจังหวะอีกตามเคย
"น้ำเปล่ามาแล้วคร๊าบ คุณหนูอีฟ..ฟ...ฟ..ฟฟ" โน้ตลากเสียงซะยาว แล้วก็ขำตัวเอง
"ชื่อเรา ฟ ฟัน ตัวเดียวนะ ไม่ใช่ 88 ตัว จะได้ลากเสียงซะยาวขนาดนั้น" ละก็ทำหน้าบึ้งใส่ทันที
"ถามอะไรหน่อยได้มั้ยอีฟ" โน้ตถามด้วยความลังเล เพราะกลัวอีฟจะโกรธกับคำถามต่อไป
"อยากรู้อะไรเหรอ ตอบได้จะตอบละกัน"
7 พฤศจิกายน 2546 16:03 น.
EvezY
ทุกคนมากันครบแล้ว โน้ตก็เริ่มแบ่งงานทันทีเริ่มจากแจกบทละครให้กับตัวละครทุกตัว
พร้อมกับโน้ตเพลงที่ตัวละครแต่ละตัวจะต้องใช้ร้องในบทของใครของมัน เพื่อที่ทุกคนจะได้อ่านทำความเข้าใจก่อนซ้อม
"ชื่ออีฟใช่มั้ยคะ??"เสียงหวานๆสะดุดกับหูของอีฟ ซึ่งกำลังเพลินกับการอ่านโน้ตเพลง และฝึกเสียงอยู่
อีฟเงยหน้าขึ้นพร้อมกับพยักหน้า "อะฮะ.... ทำไมเหรอคะ???" o_o คำตอบของอีฟฟังดูไม่เข้าท่านัก
แต่ก็นี่แหละ "อีฟ" ผู้หญิงที่ดูเหมือนหยิ่ง ไม่ค่อยพูดจากับใคร หากแต่แท้ที่จริงแล้ว เธอเป็นคนร่าเริงสนุกสนาน
แต่กับคนที่อีฟไม่รู้จักแล้วหละก็ ไม่มีทางที่จะคุยด้วย ถ้าไม่จำเป็น ^^"
"อีก 5 นาทีจะเริ่มซ้อมแล้วนะคะ เฉพาะบทพูดอย่างเดียวค่ะ เพลงวันหลังค่อยซ้อม" ปลาชี้แจงการซ้อมของวันนี้ แล้วก็เดินไปบอกคนอื่นต่อ
อีฟก็เริ่มทำความเข้าใจและท่องจำบทให้ได้ภายใน 5 นาที จะได้ไม่เป็นตัวถ่วงของคนอื่นเค้า ดูเหมือนเวลาแค่ 5 นาทีมันสั้นมาก
แต่มีเหรอ คนอย่างเธอจะทำไม่ได้ eiei* (แอบเอาความเป็นตัวเองมาใส่นิดๆ คนอ่านไม่ว่ากันนะค๊า ^^")
ท่องไป มองไปรอบๆห้อง ก็แอบไปเห็นโน้ตกำลังนั่งเล่นกีต้าร์อยู่ นึกในใจผู้ชายอะไรกินแรงชะมัด
คนอื่นเค้านั่งทำงาน ตัดกระดาษ วาดรูป ลงสี ท่องบท อิตานี่นั่งดีดกีต้าร์ ต้องคุยกันหน่อยแล้วหละมั้ง
"นี่นาย ไม่มีไรทำรึไง นั่งเล่นกีตาร์อยู่ได้ เราท่องบทอยู่นะ หนวกหู รำคาญ" อีฟพยามปั้นหน้ายักษ์ใส่เหมือนโมโห
แต่ก็แค่จะแกล้ง ปนกับความหมั่นใส้เล็กๆ
คนที่ได้ฟังแบบนั้นก็แน่อยู่แล้วที่จะต้องหยุดเล่น ทุกคนตกใจที่เห็นอีฟมีท่าทางโมโหใส่ประธานนักเรียนแบบนั้น
เลยมีคนตะโกนแซวขึ้นมา "ประธานหนิครับ สบายจะตาย สั่งๆๆๆ จริงมั้ยพี่โน้ต???" คำพูดนั้นดังมาจากกลุ่มที่นั่งวาดรูปฉากอยู่
พร้อมกับเสียงฮาของทุกคน แต่อีฟสิได้แต่งง นี่เหรอประธานนักเรียน???? o_o
"ผมก็ทำงานเหมือนพวกคุณแหละคร๊าบบ..บ..บบ.บบบ เพียงแต่งานของผมมันปิดทองหลังพระ
มีใครจะด่าว่าผมอู้อีกมั้ยครับ......" ทุกคนห็หัวเราะกันอีกรอบ รวมทั้งตัวโน้ตเอง
แต่ยังไม่จบแค่นั้นหรอก โน้ตต่อท้ายประโยคเมื่อกี๊เบาๆ "จะด่าว่าผมอู้อีกมั้ยครับ...คุณหนู????" ตั้งใจให้อีฟได้ยินคนเดียว
พร้อมกับส่งยิ้มให้อีกเช่นเคย แต่...ว้า......- -" อีฟไม่ยิ้มตอบอีกแล้ว เดินหันหลังหนีไปเฉยเลย
หยิ่งจังวะ!!! แล้วเมื่อไหร่จะได้ค้นหาเธอสักทีหละอีฟ...... โน้ตได้แต่คิดคนเดียว
"สอบได้ด้วยแหละ เย้ๆๆ อาร์มดูสิ มีชื่อเล็กด้วย"
"ดูนี่สิเล็ก... ชื่อใครเอ่ย เย้ๆๆ เราก็สอบได้"
โน้ตได้แต่นั่งจ้องรอยยิ้มนั้น ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเพียงแค่ในบทละครที่อีฟได้รับบทเป็นเล็กก็เถอะ
แม้ว่ารอยยิ้มนั้นจะไม่ได้ยิ้มให้เค้าก็ตาม มันรู้สึกดีแปลกๆที่ได้เห็นยิ้มนี้ "น่ารักจัง"
........................
การซ้อมก็ผ่านไปเรื่อยๆ จนถึงวันนี้ก็ปาเข้าไป 3 อาทิตย์แล้ว.... ^^" (แอบตัดตอนเลย คนอ่านอย่าว่ากันน๊า.....)
"น้ำครับคุณหนู" โน้ตยื่นกระป๋องน้ำอัดลมให้แต่ไม่กล้าส่งยิ้มให้อีกแล้วเพราะกลัวว่าสิ่งที่ได้รับกลับมาจะเป็นแค่ความว่างเปล่าเหมือนเดิม
แต่ผิดคาด!!!! อีฟไม่นิ่งเงียบเหมือนเดิมอีกแล้ว อีฟเบ้ปากให้!! -"- อุตส่าห์จะหาโอกาสคุย ถือน้ำมาให้ด้วย เบ้ปากให้เฉยเลย
เอาวะ ยังดีกว่าไม่ตอบอะไรเลย เฮ้อ....เธอน่าค้นหาจริงๆเหรอเนี่ย
"ขอบใจนะลูกสมุน แต่อีฟไม่ดื่มน้ำอัดลมอะค่ะ ขอน้ำเปล่าได้มั้ยคะ" อีฟเริ่มจะคุยกับโน้ตบ้างแล้ว แต่ก็ยังเหมือนเดิม ผู้หญิงเฉยๆ
ยังกะคนไร้ความรู้สึก แต่จากคำตอบที่ได้เมื่อกี๊เธอก็ยังตอบพร้อมกับยิ้มให้โน้ตด้วย
ท่าทางโน้ตจะมีความหวังแล้วนะคะเพื่อนๆ ^^" เชียร์โน้ตกันอยู่รึเปล่าอ่า.......
"อะนี่......น้ำเปล่า" โน้ตลองทำหน้าแบบไร้อารมณ์เหมือนอีฟบ้างเผื่อจะได้รอยยิ้มแบบเมื่อกี๊อีก
อีฟรับน้ำมาพร้อมกับงงนิดๆ วันนี้โน้ตมาแปลกแฮะ ไม่ยิ้มสดใสเหมือนเมื่อก่อนเลย เป็นอะไรเนี่ย แต่ก็ช่างมันเถอะ
ไม่ใช่เรื่องของเราซักหน่อย ..... แต่มันก็น่าแปลกน๊า...... แล้วเราจะสนใจเค้าทำไมเนี่ย!!!
อีฟได้แต่มองตามโน้ตที่เดินห่างออกไปเรื่อยๆ ถามคนอื่นๆ"น้ำมั้ยครับ เอาน้ำมั้ยครับ???"
โธ่.....- -" อีฟนึกว่าโน้ตเอามาให้เธอคนเดียวซะอีก ที่ไหนได้แจกทุกคนเลย - -"
หวงเหรอ!!!! เง้อ..... ไม่ใช่นะ อีฟกำลังต่อต้านความรู้สึกของตัวเอง
"กลับกันได้เลยนะครับวันนี้ดึกแล้ว พอแค่นี้แหละ"
"คร๊าบ.....บบ...บบ ท่านประธาน ผมลานะครับ" มีเสียงตะโกนมาแต่ไกล
แล้วทุกคนก็แยกย้ายกันกลับ
7 พฤศจิกายน 2546 07:23 น.
EvezY
"อีฟ" เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ กำลังซ้อมร้องเพลงประสานเสียงกับเพื่อนๆที่ชมรม จู่ๆก็มีผู้ชายคนนึงผลักประตูเข้ามาโดยพลักการ
พร้อมกับเอ่ยปากถาม ด้วยน้ำเสียงกระหืดกระหอบ จากท่าทางคงรีบวิ่งมา
"ขอโทษนะครับ อาจารย์สุกัญญาขอพบคนชื่ออีฟครับ"
อีฟได้ยืนงง ในใจก็คิดว่าไปทำผิดอะไรเนี่ยถึงได้โดนอาจารย์ฝ่ายปกครองเรียกพบ
ด้วยความร้อนใจก็เลยรีบก้าวขาออกจากห้องซ้อมเพื่อที่จะตรงไปห้องฝ่ายปกครอง แต่ก็มีเสียงขัดจังหวะขึ้น
"อาจารย์ไม่ได้อยู่ที่ห้องปกครองครับ" นายคนนั้นรีบบอกเพราะกลัวเธอจะไปแล้วไม่เจอ
"อ้าว!! แล้วอยู่ไหนหละ บอกมาสิ จะได้รีบไป"อีฟตอบกลับด้วยความร้อนใจเพราะไม่เคยถูกฝ่ายปกครองเรียกพบมาก่อนเลย
"ตามเรามาละกัน" นายคนนั้นทิ้งท้ายไว้แค่นั้น แล้วก็รีบเดินนำหน้าเธอไป
อีฟเริ่มหงุดหงิด เพราะไม่ชอบหน้านายนี่เอาซะเลย ไม่ยอมบอกว่ามีเรื่องอะไร แถมทำตัวปริศนาอีก อะไรกันเนี่ย นายคนนี้
คนยิ่งร้อนใจ อยู่ๆก็โดนเรียก อ๊อย!! นานาความคิดผุดขึ้นยังกับเห็ดในหัวของเธอตอนนี้
แล้วก็มีเสียงมาขัดจังหวะอีกแล้ว!!!! อ๊อย!! อะไรกันเนี่ย นายนี่
"ชื่ออีฟเหรอครับ"
"อึม" อีฟตอบพร้อมกับท่าทางที่ไม่อยากจะตอบสักเท่าไหร่
"กลัวรึไง ที่อาจารย์เค้าเรียกพบหนะ" นายคนนั้นถาม แต่ท่าทางดูเหมือนจะขำเธอในใจด้วย ที่เธอเห็นรู้สึกกระวนกระวายเล็กๆ
"ก็ปล่าวหรอก แค่งงอะ เราทำอะไรผิด อยู่ๆก็โดนเรียกพบเฉยเลย"
สีหน้างงๆ ขยาดเล็กน้อย บวกกับรอยยิ้มที่มุมปาก "น่ารักดีแฮะ" ความคิดของเค้าที่มีต่อเธอ
"ไม่แย่ขนาดนั้นหรอก..... ลืมไปเลย เราชื่อโน้ตนะ" โน้ตบอกพร้อมกับส่งยิ้มให้ เพราะหวังว่าจะได้เห็นรอยยิ้มของอีฟอีกครั้ง
แต่สิ่งที่ได้กลับมา กลับคือ"ความว่างเปล่า" บนใบหน้าที่นิ่งเฉย ไร้อารมณ์ ไร้ความรู้สึก
ผู้หญิงอะไรหยิ่งชะมัด โน้ตได้แต่คิดเองคนเดียว เพราะรู้ว่าถ้าพูดออกไปคงเป็นเรื่องแน่แน่
...........................
"อาจารย์อยู่ในห้องหนะ เข้าไปสิ รึต้องให้ผมเปิดประตูให้ครับคุณหนู??" โน้ตถามเชิงกวนๆ บวกกับรอยยิ้มที่ส่งไป เพราะหวังว่าเธอจะยิ้มตอบกลับมาอีกครั้ง
"ก็เปิดสิลูกสมุน" อีฟตอบกลับด้วยเสียงขำๆ พร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆที่เขาต้องการ
ทำไมเวลายิ้มน่ารักอย่างนี้วะ "อีฟ"....เป็นใครทำไมไม่เคยเห็นมาก่อนเลย ได้แต่คิดพร้อมกับเดินตามเข้าไป
"สวัสดีค่ะอาจารย์"
"อ้าว มาแล้วเหรอ เธอใช่มั้ยที่เพิ่งย้ายมา อาจารย์ที่ปรึกษาชมรมบอกว่าเธอหนะร้องเพลงเพราะ
ครูเลยมีงานอยากจะให้เธอลองดูหนะ เผื่อเธอจะสนใจ น่าลองนะ" อาจารย์สุกัญญาบอกกับอีฟด้วยท่าทีที่ยิ้มแย้ม
ทำเอาอีฟงงไปเลย ไหนเพื่อนๆพูดกันบ่อยๆว่าอาจารย์ฝ่ายปกครองคนนี้ดุยิ่งกว่าเสือซะอีก ท่าทางใจดีออก ^^
"ค่ะ งานอะไรเหรอคะ หนูก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะทำได้รึเปล่า"
"งานเลี้ยงครบรอบวันเกิดโรงเรียนหนะ ครูคิดว่าจะทำละครเพลง เพราะปีนี้มีศิษย์เก่ามากันเยอะเลย ว่าไง สนมั้ย??
อีกแค่ 2 เดือนเอง ครูมีเวลาไม่มากที่จะหาคนมาแสดง มันกระชั้นชิด ถ้าต้องมาฝึกกันใหม่คงไม่ทันแน่เลย
จะเอาคนเก่าๆที่ชมรมเธอ คนก็คงเบื่อกันหมดแล้วมั้ง"
"อาจารย์จะไม่ให้หนูเอากลับไปคิดหน่อยเหรอคะ"
"ก็ตามใจนะ แต่ครูอยากให้เธอรับงานนี้"
อะไรกัน เราจะทำได้มั้ย ยังใหม่กับโรงเรียนและชมรมอยู่เลย แต่เราก็มีฝีมือนี่นา อาจารย์เค้าไว้ใจขนาดนี้จะปฏิเสธได้ไงเล่าอีฟ!!!
"ค่ะ ขอบคุณอาจารย์มากนะคะที่ให้โอกาสหนู"
รอยยิ้มก็เปื้อนบนใบหน้าของทั้ง 3 คนที่นั่งอยู่ในห้องนั้นทันที แต่กับโน้ตนี่สิ เค้ายังคิดอยู่ ว่าทำไมรอยยิ้มของเธอคนนี้มันน่ารักขนาดนี้นะ
ทั้งๆที่เธอก็ไม่ใช่คนสวยอะไรมากมาย เวลาพูด คะ ขา ก็ออกจะเพราะ แต่ทำไมเวลาคุยกับเค้าถึงได้ไร้อารมณ์ ความรู้สึกแบบนั้น
"น่าค้นหา" คำตอบเดียวที่ให้ได้กับความรู้สึกของโน้ตตอนนี้
"เอ่อ.... อาจารย์คะ แล้วจะเริ่มซ้อมกันเมื่อไหร่คะ??"
"ครูปรึกษากับที่ปรึกษาชมรมเธอแล้ว เรื่องเพลงและไลน์ประสาน คงเป็นพรุ่งนี้มะรืนนี้ก็เริ่มงานกันเลย
ทั้งตัวละคร ฉาก บท ทุกอย่างวางโครงการเรียบร้อยแล้ว ครูว่ามะรืนนี้ตอนเย็นเริ่มกันเลยดีมั้ยโน้ต??" ครูบอกพร้อมกับหันไปถามโน้ต
"ครับ งั้นพรุ่งนี้ผมจะไปบอกให้ทุกคนมาเตรียมงานกันมะรืนนี้ เอาเป็นว่าที่นี่เลยนะครับอาจารย์"
"อึม อย่าลืมหละ งั้นมะรืนนี้เลิกเรียนแล้วมารวมกันที่นี่เลยนะ เดี๋ยวครูจะแวะมาดู"
"ค่ะ/ครับ"
อีฟลุกขึ้นลาอาจารย์สุกัญญา เพราะต้องรีบกลับไปซ้อมร้องเพลงต่อ
"ไปนะลูกสมุน"
"ต้องเปิดประตูให้อีกรอบมั้ยครับ"
สิ่งที่ได้กลับมามีแต่ร้อยยิ้มใสใสบนใบหน้าของเธอ แต่นั่นแหละคือสิ่งที่โน้ตต้องการ
หน้าส่วนตัว
466
