5 ตุลาคม 2550 21:57 น.
ebisu
พอหลังจากนั้นพอเห็นพี่คนนี้เดินมาทีไรต้องนินทาเค้าตลอดเหมือนเป็นอะไรที่ขาดไม่ได้เรย เหอ ๆ จนกระทั้ง วันหนึง พี่เค้าคงถึงคราวเหลืออดจริง ๆ จำได้ว่ากำลังกินข้าว อยู่ๆ พี่เค้าก้อเดินเข้ามา ถามเรย "น้องครับ หน้าพี่มีคำว่า ฮา ติดอยู่หรือครับ เห็นมองที่ไรน้องหัวเราะกันทุกที เท่านั้นแหละ ก้อตอบไปแบบไม่คิดไรนะ "ก้อพี่หลอ่ มองหน่อยไม่ได้หรือไง โห งกจริง" เท่านั่นแหละ พี่เค้าเหมือนเขิน ๆ เรยเดินไป ไอตัวเราที่พุดก้อไม่ได้คิดไร สักพักพี่เค้าก้อวื้อขนมมาเลี้ยง ก็เริ่มคิดว่า เอ่อ พี่เค้าก้อนิสัยดีเหมือนกันนี้หว่า ให้ขนมกินฟรีด้วย เหอ ๆๆ (เหงแก่กินเนอะ)
หลังจากเหตุการณ์นั้น พี่เค้าก้อชอบมาทักพวกเราบ่อย ๆ ก้อเรยคิดกันไปต่าง ๆ นานา ว่าพี่เค้าคงมาชอบใครในกลุ่มแน่ ตอนแรกเพื่อนก้อบอกว่าเรา แต่พอคิด ๆ ไป พี่เค้าคงไม่มาชอบเราหรอก ไม่สวย แถมกวนตีนพี่เค้าอีก ก้อเรยคิดว่าต้องเป็น เมย์แน่นอน เพราะเมย์ ดูจากที่ผ่าน ๆ มาแล้ว น่ารัก มีคนมาชอบเยอะ ไม่แปลกที่จะพี่เค้ามาชอบ ก็เรยยุยงให้เมย์จีบพี่เค้า (ทั้ง ๆที่มันมีแฟนแล้ว) แรก ๆ เมย์ก้อไม่สมัครใจเท่าไร แต่หลัง ๆ ก้อทำด้วยความเต็มใจ อันนี้ไม่รู้เพราะอะไร จนกระทั้ง วันหนึ่ง พี่เค้าโทรนัดให้พวกเราออกมา (พี่เค้ามีเบอร์พวกเราทุกคน) บอกมีเรื่องจะนัด พอมารวมกัน พี่ก้อบอกว่า วันนี้วันเกิด อยากเลี้ยงข้าวน้อง ๆ เรยขอนัดไปกินหมูกระทะ ฉันเรย ปฏิเสธคนแรกเรยว่าไม่อยากไป ขี้เกียจ อยากลับบ้าน ฝนตก อ้างสารพัน แต่ไอเมย์ดิ มันอยากไป ถ้าเราไม่ได้ มันก้อไม่รู้จะกลับบ้านกับใคร ก้อเรยต้องจำใจไป พอพี่เค้านัดเวลาเสร็จก้อขอตัวไป เพื่อนพี่เค้าแอบกระซิบกับพวกเราว่า พี่เค้ามีเซอร์ไพร์ จะให้ของขวัญคนที่เค้าชอบในงานด้วย แต่งตัวกันสวย ๆ ละกัน ในใจเราคิดว่า จะแต่งไปทำไมวะ ยังไงก้อไม่ช่ายเรา ก้อเรยหันไปบอกเมย์ให้แต่งมาให้น่ารักหน่อยละกัน เหอ ๆๆ
พอถึงเวลานัดก้อไปเจอกันที่ร้านหมูกระทะเรย เพราะต่างคนต่างไป พี่เค้าจัดโต๊ะรออยู่แล้ว พอเหงคนอื่นแต่งตัวแล้วรู้สึกแปลก ๆ ไงไม่รู้ หรือเพราะเราแต่งตัวสบายมากเกินไปก้อไม่รู้ พอให้เลือกที่นั่ง เพื่อนที่เค้าก้อให้เรานั้งใกล้ ๆ พี่เค้าแต่เราไม่นั่งหรอก ไปนั่ง คนสุดท้ายเรย กับไอบอม จะได้กินกันสองคน ไม่ต้องแบ่งกระทะใคร พอถึงเวลากัน ก้อกินกับไอบอมอย่างเมามัน แหม พี่เค้าก้อเอาใจจริง ๆ สั่งเบียร์มาเยอะดี พอกินกันไปได้สักพัก ก้อเริ่มมีคนทยอยเอาของขวัญไปให้พี่เค้า ไอเราก้อเตรียมไม่ทันไม่รู้จะเอาใรให้ ก้อเรยเอาสร้อยคอที่ซื้อมานานแหละ เป็นรูปลูกเต๋าให้พี่เค้า แหม พี่เค้าดีใจ มองไม่วางตา แถมให้เราใส่ให้ แต่ขอโทษ คนอย่างเราหรอ จะใส่ให้ยากมากก็เรยสวนไปว่า ให้แฟนพี่ใส่ให้ดิ เท่านั้นแหละ เพื่อนพี่เค้าก้อเรยพูดขึ้นมาว่า "เฮ้ย ไอหนึ่ง มึงก้อบอกน้องเค้าสิว่ะ ว่าทุกวันนี้ ที่มึงคุยกับพวกน้องเค้าง่ะ มึงจีบใครในกลุ่มน้องเค้า" เท่านั่นแหละ พี่หนึ่งเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะพูดว่า "อันที่จริง วันนี้พี่ก้อมีเรื่องอยากสารภาพกับรุ่นน้องคนหนึ่งที่พี่แอบชอบน่ะ แต่พี่ก้อไม่รู้หรอกว่าน้องเค้าคิดไงกับพี่ แต่พี่แค่อยากบอกเค้าก้อเท่านั้นเอง" แล้วพี่แกก้อร่ายยาว ๆอะไรไม่รุ้หนักหนา ฟัง ๆ แล้วอยากเข้าห้องน้ำ อยู่ๆ พี่โจ้ก้อถามเราว่า "เฮ้ย ไปไหนว่ะ ไอแพร " "ไปขี้พี่ กลับมาบอกด้วยละกัน ว่าพี่หนึ่งชอบใคร " เท่านั้นแหละพี่หนึ่งเงียบ บอกว่า รอแพรกลับมาก่อนละกันพี่จะพูด เอ้า เอาเข้าไป
พูดแบบนี้ใครจะไปลงว่ะ ก้อเรยบอกว่า "ง้านก้อบอกมาดิ ชอบใคร โห นานแหละนี้ ยากหนักไง แค่บอกว่า ชอบคนที่เราชอบ"
อยู่ๆ พี่หนึ่งก้อโพล่งถามเรามาว่า "แพรเกลียดพี่หรอ" โห อึ้งน่ะ "ไม่ได้เกลียด ทำไมหรอ" "เปล่า พี่ชอบแพร" เราก้อหัวเราะออกมา บอกว่า "แพรก้อชอบพี่เหมือนกัน " แหม ไอเราก้อคิดว่าเป็นเรื่องโจ๊ก แต่ที่ไหนได้ พี่เค้าโกรษมาก อยู่ๆ ก้อมาลากเราไปขึ้นรถ ไม่สนใจคนอื่นเรย แต่ก้อแปลกใจเหมือนกัน ที่ไม่เห็นมีคนมาห้าม เรย แมร่ง แกล้งกูไงว่ะ
*********ติดสอบเรยไม่ได้มาอัพเรย ไว้จะมาอัพต่อนะค่ะว่าจะเป้ฯไง*****************
24 กันยายน 2550 21:33 น.
ebisu
จำได้เลย ตอนทีได้เข้ามหาลัยครั้งแรก สายตาก็สอดส่องมองว่า จะมีคนหล่อ ๆ บ้างป่ะ เอาไว้ไปเมาท์กับเพื่อนที่เข้ามาด้วย วันแรกยังไม่เห็นเท่าไรแต่ก็คิดว่า ก็ธรรมดาน่ะ กับมหาลับเปิดแบบนี้ เหอ ๆๆ ไว้พรุ่งนี้ค่อยหาต่อ
จำได้ว่าตั้งแต่ มหาลับเปิดไม่เคยไปเรียนเรยเอาแต่อยู่บ้าน ขี้เกียจอย่างแรง แต่วันหนึ่ง เพื่อนก็แซะให้ไปเรียนจนได้ จำได้ว่าไม่ได้อยากไปเลย พอเข้าไปในห้อง ขอบอกค่ะ สดุดรัก ผู้ชายคนหนึ่ง โอ๊ย น่ารักซะ ไม่เกรงใจใครเรย ดูก็พอเดาออกแหละ ว่าเป็นคนภาคไหน เหอ ๆๆ แต่ก็นะ ไม่กล้าเข้าไปนั่งใกล้ด้วยหรอก แต่ก้อนั่งอยุ่ข้างหลัง ค่อยมองเค้าเรียนไป เหอ ๆ เรียนไม่รู้เรื่องเรย พอหลังจากวันนั้นก็ไปเรียนทุกวันค่ะ แบบ แอบหวังเล็ก ๆ เหมือนกัน ว่าจะได้พบ
"ตี๋น้อย " (ฉายาตั้งให้)
มีอยู่วันหนึ่ง เหมือนฟ้าเป็นใจ หรือสงสารก็ไม่รู้ ตี๋น้อยคนนี้ เข้ามาคุยด้วย โอ๊ย ได้เยินเสียงครั้งแรก ปลื้มค่ะ บอกได้คำเดียว หลังจากนั้นก็สนิทกันเร็วมาก
(อาศัยความแหละนิด ๆ ) จนเป็นเพื่อนสนิทกันเรย เหมือนฟ้าเปิดโอกาสให้ แล้วเค้กาอชอบชวนเราไปไหนมาไหนด้วยตลอดเรย บ้างที่การกระทำเค้าก้อทำให้เราคิดมากเหมือนกันน่ะ มีโอบไหล่ โอบเอวม้าง โทรหาเราบ่อย ๆ (ใครบ้างไม่คิด จริงป่ะ) จนกระทั้ง วันหนึ่ง
มีเหตุการณ์ที่พอนึกถึงที่ไรจะขำทุกที ไปเลี้ยงสังสรรค์กัน เค้าก็พาเพื่อนไปด้วย ขอบอก เพื่อนแต่ละคน น่ารักโคตร ก็ไม่ได้คิดอะไร ก็น่ะ กินกัน แบบ เค้าเมามาก กลับบ้านไม่ได้ เราก็นะอาสาไปส่ง (มีแผน) ครั้งแรกที่ได้เห็นห้องเค้านะ ก็แบบ โอ้โฮ้ เรียบร้อยมาก ๆ สะอาดเรียบร้อย ทุกอย่าง แต่ไม่ได้ติดใจอะไรมากมาย พอพามาห้องก็ เช็ดตัวให้ แต่ไม่ได้ล่วงเกินอะไรเค้าเรย แค่สำรวจบ้างนิดหน่อย พอดีมันดึกแหละน่ะ ก็เรยนอนค้างซะเรย
รุ่งเช้า มีเสียงโวยวายแต่เช้าเรย ได้ยินเสียงคนทะเลาะกัน ลืมไปนึกว่าอยู่บ้านก็เรยไม่สนใจ สักพักเสียงก็ไม่หยุด นึกได้ว่านอนค้างบ้านคนอื่นก็เรยรีบไปดู เหงเค้า ร้องให้ ส่วนผู้ชายอีกคนก็ร้องให้ เค้าเหมือนพยายามอธิบายเรื่องของฉันอยู่ แต่เหมือนอีกคนไม่รับฟัง ฉันก็ งง ทำอะไรไม่ถูกเรย พูดไปแบบโง่ ๆว่า
"มีไรถามได้น่ะ" เท่านั้นแหละ ผู้ชายอีกคนปรี่เข้ามา จ้องหน้า ถามเรยว่า เมื่อคืนทำไรกัน ฉันก็เรยเล่าให้ฟังซะ เหมือนปัญหาจะคลี่คลายไปได้ด้วยดี แต่ตัวฉันไม่เข้าใจ
คนที่แอบชอบก็เรยบอกความจริงทั้งหมดว่า เค้าเป็น "เกย์ " อีกคนคือแฟนเค้า ทะเลาะกันเพราะเข้าใจผิดเรื่องเรา โอ้โฮ้ ค่ะ เหมือนหูอื้อฟังอะไรไม่ออก แต่ก็ยิ้มสู้ พอสักพักก็ร้องให้ แล้วก็หัวเราะไปพร้อมกัน (บ้าไปแล้ว) แต่ก็ดีที่รู้ตอนนี้ดีกว่า รักเค้าไป พอหลังจากเหตุการณ์นั้น เค้าก้อเปิดตัวกับฉันมากขึ้น ไว้ใจกันมากขึ้น ก็คบกันแบบเพื่อนมาตลอด จนกระทั้ง มีเหตุการ์ที่ไม่คาดฝันได้เกิดขึ้น
จำได้ วันนั้น นั่งเมาท์ ผู้ชายทุกคนที่เดินผ่าน แล้วมีพี่คนหนึ่ง โคตรหล่อ เดินมา ไอตอนเค้าเดินมาก็ไม่ได้พูดไรหรอก แต่พอเค้าเดินไปเท่านั้นแหละ สุ่มหัวนินทากันเรยค่ะ ด้วยความที่คิดว่าเค้าจะไม่ได้ยิน ก็เรยพูดชมเค้าดังไปนิดหนึ่งว่า "โห ผู้ชายไรว่ะ แมร่งโคตรหล่อ ฉิบหายเรยวะ" ก็นะ คิดว่าพี่คนที่เรานินทาเค้าคงไม่ได้ยินหรอก ที่ไหนได้ เต็ม ๆ ค่ะ เค้าก็มองมาทางกลุ่มเรา เหมือนไม่พอใจ แต่ขอโทษน่ะ ไม่สนใจหรอก มองก็มองไปสิ คิดแบบนี้
แต่ไม่เคยคิดเรยนะว่า เหตุการณ์ในวันนั้น จะทำให้เกิด เรื่องราว ที่ทำให้ ฉันเองไม่สามารถลืมได้เรยไปตลอดชีวิต..........................
23 กันยายน 2550 23:32 น.
ebisu
วันที่ 2......
ยังนอนจมน้ำตาอยู่แบบนี้เหมือนเคย ยังเฝ้ารอการกลับมาของเธอ คนดีจะรู้บ้างไหมว่า ใจของคน ๆ หนึ่ง ที่ยังอยู่นี้ ยังเฝ้ารอ การกลับมาของใจเสมอ แต่ถึงรอให้ตายยังไง คนดีของใจก้อไม่มีวันกลับมาอยู่แล้ว ฉันเข้าใจ ฉันเป็นเพียงคนโง่ ที่ยังงมงายกับรักที่ไม่สมหวัง ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเค้าไม่รักไม่สนใจเรา ก้อยังจะเฝ้ารอเค้าต่อไป เฝ้ารอไปเพื่ออะไร ให้ใจช้ำ นะหรอ เป็นคำถามที่ไม่สามารถตอบตัวเองได้เหมือนกัน ว่าเพราะอะไร
วันนี้มีกำหนดการว่าจะออกไปซื้อของ ยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อวาน พอแม่กลับไป ห้องก้ดูโล่งเหมือนกัน เดี้ยวจาไปอาบน้ำแต่งตัว ออกไปซื้ออะไรมาตุนไว้ดีกว่า จะทำตัวให้โทรมต่อไปไม่ได้หรอก เดี้ยวเพื่อน ๆ ล้อแย่เรย
เสียงโทรสัพที่ดังเข้ามา ทำให้ฉัน รีบลุกจากที่นอนไปรับทันที ในใจก้อหวังลึก ๆ ว่า เค้าจะติดต่อกลับมา แต่ผิดคาด เป็นไอ้เพื่อนตัวแสบ ที่ยังเฝ้ารอการติดต่อกลับ ของฉันด้วยความเป็นห่วง
" เป็นไงบ้างว่ะ เพื่อน ตายแล้วหรือยัง นี้อยู่ข้างล่าง ไม่เกิน 5 นาที จะขึ้นไปนะ เตรียมจาน ใส่กับข้าวด้วย อ้อ มีน้ำไหม ให้ซื้อมาหรือเปล่า" เป็นเสียงผ่านสาย ที่ทำให้ฉันรู้ว่า ฉันไม่ได้มีแค่เค้าคนเดียวในโลกของฉัน ยังมีคนที่รักและเป็นห่วงฉันมากมายแบบนี้ "งั้น แกซื้อน้ำแดงมานะ ฉันจะรอกิน" ต้องอาบน้ำ แ ต่สงสัยอาบไม่ทันแหละ งั้น ล้างหน้าละกัน
" ไง โทรมเชียว เหมือนตัวไรก้อไม่รู้ว่ะ บอกไม่ถูก วันนี้ซื้อส้มตำ เจ้าประจำว่ะ ป้าเค้าถามถึงแกด้วยนะโว้ย ไม่เห็นหลายวัน " เป็นคำแรกทีเพื่อนพูดกับฉัน "ไม่ต้องคิดมากนะโว้ย ไม่มีผู้ชาย มึงก้อยังมีพวกกูอยู่ด้วยเสมอแหละ"
เจ๊เมย์ ปากตลาด ขาประจำ เรื่องความตรง งิงิ
แปลกดีเหมือนกันน่ะ พอเหงหน้าพวกมัน แล้วก้อทำให้ฉันหายเศร้าลงไปได้เยอะเรย กินอะไรได้เยอะกว่าวัน แรก ๆ ที่เสียใจอีก แล้วฉันจะมานั้งเสียใจไปทำไม ในเมื่อยังมีคนที่รักฉันแหละเห็นค่าความสำคัญของตัวฉันอยู่เสมอ ต่อไปนี้ ฉันจะยิ้มให้สุด ๆ จะหัวเราะให้กว้าง ๆ ฉันจะไม่นึกถึงอะไรที่ผ่านมา ต้องขอบคุณ เพื่อน ๆ แหละพ่อแม่ ที่ทำให้ฉันรู้ว่า ฉันยังมีค่าสำหรับพวกเค้าเสมอ ..........
22 กันยายน 2550 00:13 น.
ebisu
วันที่ 1....
1 วันแล้ว ที่คนดีจากไป ทิ้งให้ห้อง ๆ นี่ว่างเปล่า มีแค่ตัวฉันกับหัวใจที่พัง ยับเยิน ฉันยังนอนอยู่บนที่นอน ตอนนี้ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น เสียงโทรสัพท์ที่ดัง มาตลอดทั้งคืน บัดนี้ได้แผดเสียงขึ้นมาอีก ฉันคงทำให้ใครหลายคนเป็นห่วงมากเรยสินะ กับการที่ฉันร้องให้เหมือนคนบ้าเมื่อวานนี้ ใครหลายคนอาจจะคิดว่าฉันเป็นบ้าไปแล้ว แต่สำหรับตัวฉัน เหมือนได้ปลดปล่อยทางอารมณ์ ทำไมนะหรอ ? ก็คนที่ฉันรักหนักรักหนานะสิ ทำให้ฉันต้องเป็นแบบนี้
6 เดือน ที่เธอ หลอกฉันด้วยคำพูดหวาน ๆ อ้างสารพัดเรื่องงาน ทำตัวห่างเหิน รู้ไหม ฉันไม่เคยปริปากบ่นเรยสักครั้ง เพราะอะไรนะหรอ เพราะไว้ใจไง แต่สุดท้ายสิ่งที่ฉันให้เทอไป มันก้อเหมือนแค่ ก้อนดินที่ไร้ค่า เธอไม่เคยเห็นค่าความดีของฉันเรย หลอกลวงฉัน และ ผู้หญิงอีกคน ไปพร้อม ๆ กัน เธอทำแบบนี้ได้ยังไง ?
ในขนาดที่ฉันกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น อยู่ ๆ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ฉันไม่อยากลุกไปเปิด แต่ก็ทนไม่ได้ ในใจคิดว่า อาจจะเป็น เธอก็ได้ ทันทีที่ฉันเปิดประตู ภาพตรงหน้า ยิ่งทำให้ฉัน ต้องร้องให้หนักกว่าเดิม แม่มาหาฉัน ท่านนั้งรถข้าม จังหวัด มาหาฉัน ที่กรุงเทพ ฉันได้แต่ร้องให้ แม่กอดฉันบอกว่า "ไม่เป็นไรหรอกลูก เราต้องเข้มแข็งนะ ทุกคนเป็นห่วงลูก" แม่บอกฉันทั้งน้ำตา......
หน้าส่วนตัว
907
