19 พฤศจิกายน 2552 21:24 น.
drroyz
แล้ววันคืน ก้อผ่านไป ใจยังเหงา
โอ้ตัวเรา ยังคงติด ยังคิดถึง
นึกน้อยใจ ก้อเพราะเจ้า ไม่คำนึง
ยิ่งนึกถึง ก้อน้อยใจ ไปทุกที
แล้วก้อมี สาวคนใหม่ ผ่านเข้ามา
ชุบชีวา ที่หม่นหมอง ให้มีศรี
ด้วยอารมณ์ เปลี่ยวเศร้าเหงา กลับเริ่มดี
เหมือนว่ามี มือให้จับ รีบรับพลัน
มิทันได้ ตรองใจดู ให้รู้ก่อน
เพราะรีบร้อน ไม่ไคร่ดู ลู่ทางฝัน
ทั้งที่จิต คิดถึงน้อง อยู่เหมือนกัน
ยังดื้อรั้น จะมีรัก ไม่พักใจ
จึงต้องกลับ มาทบทวน หวนคิดดู
คนที่คบ ทุกวันอยู่ มันมิใช่
ต้องจำจาก เลิกร้างห่าง หมางกันไป
จากนี้ไป ต้องพักใจ อีกเป็นปี
จึงขอโทษ และขอบคุณ ที่มารัก
สุดท้ายหาก ทำผิดไป ให้หมองศรี
ต้องขอโทษ มาจากใจ อภัยที
และจากนี้ จะรักใคร ต้องไคร่ครวญ
......
เอ๊ะอยู่ไป ทำไมใจ ก้อยังเหงา
หน้าคนเก่า ลอยเข้ามา ในดวงจิต
ว่าจะตัด ใจจำจาก ให้ห่างทิศ
แต่ยังติด กดเบอร์โทร ไปหาเธอ
โอ้น้องสาว ก้อน่ารัก ที่ไม่โกรธ
เธอไม่โทษ ในทุกสิ่ง ที่พลั้งเผลอ
ด้วยอารมณ์ วันสะรุ่น วัยละเมอ....... (จริงๆ ก้อ สามสิบก่าแระ -..-)
น้องจ๋าเธอ ไม่โกรธเรา เข้าใจดี
แล้วยังเง้ พี่จะตัด เจ้าได้ง้าย
ในดวงใจ ยิ่งมีเจ้า มาแทนที่
หลับตาลง ก้อเห็นหน้า น้องแสนดี
โทรไม่เจอ น้องคนดี พี่แต่งกลอน (งุยๆๆๆๆ......^^)
ว่าจะตัด ใจจากเจ้า ไม่เฝ้าคิด
แล้วไยจิต ของเรานั้น มันยังหลอน
หรือว่านี่ มันครือรัก ที่เว้าวอน
จึงแต่งกลอน ให้กับน้อง มาจากใจ
จะเป็นรัก หรือผิดหวัง เหมือนดั่งเคย
มิรู้เลย จะดำเนิน ไปแบบไหน
อะไรมัน จะบังเกิด ให้เป็นไป
สุดแต่สวรรค์ บันดาลไซร้ ให้เป็นกัน
4 พฤศจิกายน 2552 22:34 น.
drroyz
โอ้วันวาน ผ่านไป ใจแอบเหงา
ใจหนอใจ ของเรา ช่างสับสน
รักทำไม เข้าใจยาก และทุกข์ทน
จะมีไหม ใครสักคน รักเราจริง
มองใครใคร เขามีคู่ กันถ้วนทั่ว
เราสิตัว คนเดียว เปลี่ยวใจยิ่ง
คิดน้อยใจ กระไรหนอ ท้อทุกสิ่ง
หวังเพียงหญิง มองเห็นค่า มารักกัน
แต่แล้วกลับ มิใช่เป็น อย่างที่คิด
คนที่จิต คิดว่าใช่ ไม่สมฝัน
คงแค่เพ้อ ไปคนเดียว ไม่เกี่ยวกัน
ที่เคยฝัน มันก้อเก้อ เออหนอเรา
ด้วยระยะ ทางที่ไกล ให้ห่างเหิน
สุดจะเดิน ทางไปเฝ้า เอาใจเขา
แม้จะอยาก ไปอยู่ไกล้ ให้เหมือนเงา
แต่ด้วยเรา อยู่ไกลแสน แล่นไม่ทัน
แล้วอีกทั้ง น้องนางเจ้า ยังเรียนอยู่
เจ้าโฉมตรู ก้อกลัวรัก ไม่สมฝัน
แม่เจ้าเตือน ว่าเรื่องรัก พักไว้พลัน
อีกเจ้านั้น ก้อแคร์เพื่อน อีกมายมาย
สุดท้ายแล้ว รักลมลม จมไปสิ้น
ดั่งก้อนหิน จมลงน้ำ ลึกสุดหมาย
แม้จะไม่ ได้หมดหวัง ดั่งเหมือนตาย
ฉากสุดท้าย กลายเป็นเศร้า เราอกตรม
จึงจำเป็น ต้องทำใจ แล้วตอนนี้
ลดดีกรี ที่หวังไว้ ให้เหมาะสม
จากที่ฝัน เป็นคู่เคล้า เราสองคน
ฝืนใจทน เรียกน้องสาว เท่านั้นเอง
ขอให้น้อง ได้พานพบ คนดีดี
ที่เค้ามี รักอย่างพี่ มิข่มเหง
คิดสิ่งได ให้ได้สม ใจตนเอง
ส่วนเค้าเอง จะทำใจ ไปจากจร
ขอให้ได้พบคนดีดีนะครับน้อง :'(
18 ตุลาคม 2552 20:04 น.
drroyz
แม้มิได้ อยู่ไกล้ไกล้ คอยพัวพัน
ใจพี่นั้น คิดถึงน้อง อยู่เสมอ
แม้ว่าเรา มิค่อยได้ มาพบเจอ
อยากให้รู้ ไว้นะเออ ว่า"คิดถึง"
ตัวอยู่ไกล ก้อยังดี กว่าใจห่าง
คิดถึงบ้าง บางเวลา ก้อสุดซึ้ง
ด้วยวันว่าง นั้นจำกัด งานรัดตึง
คิดคำนึง ถึงแต่น้อง อยู่มิวาย
อิจฉาคน ที่อยู่ไกล้ ได้ดูแล
พี่ได้แค่ ส่งวาจา ไปตามสาย
อยากจะกุม มือน้องไว้ ให้หายคลาย
ยามน้องนั้น ไม่สบาย ให้หายดี
ด้วยเวลา ไม่ค่อยว่าง ห่างกายเจ้า
พี่เลยเศร้า กลัวจะแพ้ คนไกล้ที่
เลยฝากกลอน มาบอกน้อง ที่แสนดี
ถึงพี่นี้ จะอยู่ไกล แต่ใจตรึง
^_^
14 ตุลาคม 2552 17:34 น.
drroyz
เอื้อมมือหมาย เด็ดดอม เจ้าดอกฟ้า
อนิจจา หมาวัด ช่างวาดหวัง
หากจะโน้ม กิ่งดมดอม ต้องระวัง
ดอกจะช้ำ เพราะเกินคว้า ไม่ภาคี
วาสนา หรืออาเพท ที่นำพา
ให้นุ้งหมา พบดอกฟ้า ที่แสนดี
ก้อเจ้าช่าง แสนน่ารัก น่าภักดี
แต่ตัวพี่ แสนด้อยค่า ก้มหน้าทน
อันดอกฟ้า นั้นสูงค่า ดั่งดารา
เธอเลอค่า มีคนรัก ไม่ขัดสน
ยิ้มเจ้าหวาน ปานน้ำผึ้ง ตรึงใจคน
อีกน่ายล ในรูป และวาจา
อันตัวข้า นั้นไรค่า ดั่งเศษดิน
ดั่งก้อนหิน ริมทางเท้า ติดบาทา
ไม่เคยพบ ประสบรัก เลยซักครา
เพราะรู้ค่า อยู่แก่ตัว ว่าไม่มี
แล้วยังมี หน้ามาหลง รักดอกฟ้า
มิเกรงว่า คนจะหยาม ตามเสียดสี
มิหวั่นเกรง ความผิดหวัง ด้วยคิดดี
มีเคยที่ คิดทำลาย ให้เสียใจ
อันดอกฟ้า ก้อแสนดี เป็นนักหนา
มิรังเกียจ เศษไร้ค่า ไร้ความหมาย
เศษก้อยิ่ง ตกหลุมรัก ดั่งเมามาย
ตายเป็นตาย พร้อมพลีแท้ แม้ชีวัน
-*-
-*-
-*-
หน้าส่วนตัว
1607
