30 เมษายน 2549 23:26 น.
Dr.FreaK
เธอไม่หัวเราะกับมุกตลกของเด็กชาย
และตัดสินใจเดินจากไปเงียบๆ
สำหรับเธอแล้ว
ความเหงาหมายเลข 42
ไม่ใช่เรื่องตลก
เธอเดินทางกลับที่พักของเธอ
วางความเหงาหมายเลข 42 ลงข้างๆหมายเลข 41
ครุ่นคิดว่าความเหงาทั้งสองหมายเลขนี่ต่างกันอย่างไร
อันที่จริงเธอถามผิดคำถาม
เธอควรจะถามว่า
"ความเหงาคืออะไร"
เพราะเธอไม่เคยเหงา
ที่นี่ ไม่มีความรู้สึกเหมือนข้างบนหรอก
เธออยากรู้ว่าคนข้างบนทิ้งมันลงมาที่นี่
เพราะเหงาเป็นเรื่องแย่
หรือเรื่องดีกันแน่
เธอเหลียวมองไปรอบตัว
ไม่มีใครอยู่แถวนี้
เธอไม่มีเพื่อน
เธอนึกถึงเสียงของหมายเลข 5
"ฉันไม่มีเพื่อน"
บางทีเธออาจจะเหงาก็ได้
เธอยกหมายเลข 42 ขึ้นแนบหู
ปกติแล้วความเหงาที่เธอเคยพบจะมีเสียง
เสียงแห่งความเหน็บหนาว
แต่เสียงของหมายเลข 42 นั้นแปลก
มันเหมือนเสียงของความอบอุ่นมากกว่า
แปลกดี
หรือความจริงแล้วหมายเลข 42 ไม่ใช่ความเหงา
งั้นทำไมเธอถึงเห็นเป็นความเหงาล่ะ?
หรือคนข้างบนเข้าใจผิด
หมายเลข 42 น่าจะเป็นอย่างอื่นมากกว่า
เด็กหญิงวางหมายเลข 42 ลง
แล้วเดินกลับไปยังสถานี
รอรถไฟขบวนถัดไป
บางทีเธออาจจะเข้าใจความเหงา
เมื่อเธอพบหมายเลข 43
30 เมษายน 2549 09:00 น.
Dr.FreaK
"รถไฟมาแล้ว!"
และนั่นไม่ใช่คำโกหก
เพราะพาหนะไฟท่วมขบวนนั้น
กำลังเคลื่อนตัวเข้ามายังสถานี
มันจอดสนิท
เปลวไฟลุกโชนก่อให้เกิดความสว่างไปทั่วบริเวณ
ครู่หนึ่งก่อนจะเคลื่อนขบวนไปยังสถานีถัดไป
ทิ้งกองวัตถุที่ทุกมาไว้กองหนึ่ง
เมื่อขบวนรถวิ่งออกไปพ้นทาง
เงาดำที่ซ่อนตัวอยู่
(รวมถึงเจ้าของเสียงแรก)
ก็โผล่ตัวออกมาจากที่ซ่อน
ดังร่ายมนตร์
เพียงไม่กี่วินาที
บนกองวัตถุนั้นก็เต็มไปด้วยเด็กน้อยมากมาย
"อันนี้ของกระผมขอรับ"
"ดิฉันเจอก่อนนะเจ้าคะ"
"คุณไปค้นที่อื่นดีกว่าไหม"
ภาษาที่ใช้ดูมีมารยาทผิดกับการกระทำ
เด็กๆแย่งกันหาสมบัติของตัวเอง
กลัวว่าใครจะแย่งของที่ตนอยากได้ไป
ในมุมหนึ่งของความวุ่นวาย
เด็กหญิงมองดูวัตถุในมือเธออย่างมีความหมาย
มันส่งแสงเป็นประกายสะท้อนนัยน์ตาของเธอ
ซึ่งคงไม่มีใครมองเห็น
เพราะประกายนั้นเป็นของเธอคนเดียว
เป็นประกายในห้วงคำนึงของเธอเท่านั้น
"คุณได้อะไรมาบ้างครับ"
เด็กชายที่อยู่ใกล้ๆถาม
"ความเหงาหมายเลข42"
เธอตอบอย่างภาคภูมิใจ
"ใยต้องหมายเลข 42"
"ข้างบนนั้นเขานิยมนับเป็นตัวเลข"
"จริงหรือ"
"ท่านอาจารย์บอกมา"
"น่าขัน"
"แล้วคุณล่ะคะได้อะไรบ้าง"
"คำสัญญา.......หมายเลข517ครับ"
เด็กชายหัวเราะ
แต่เด็กหญิงไม่หัวเราะ
ไกลออกไป
ชายชราคนหนึ่งนั่งอยู่ท่ามกลางสายฝน
"นานเท่าไหร่แล้วนะที่ฝนไม่ตก"
เขาคิดในใจ
"เมื่อไหร่ฝนจะตกสักที...."
เขายังคงคิดอยู่
"น่ารำคาญไอ้เม็ดน้ำบ้านี่"
เขาลืมไปแล้วว่าฝนเป็นอย่างไร
สายฝนยังคงตกอยู่ในความมืด
บัดนี้รถไฟได้เดินทางไปไกลแล้ว
พวกเด็กน้อยก็แยกย้ายกันไป
เหลือเพียงรางรถไฟ
กับเศษซากสิ่งของจาก"ข้างบน"
หน้าส่วนตัว
1130
