12 ธันวาคม 2549 08:33 น.
Dr.FreaK
บนหนทางย่างเยื้องอย่างเหนื่อยล้า
ชีวิตบ้าที่สุดไร้จุดหมาย
ย่ำเดินมุ่งพุ่งไปใยเดียวดาย
ท้ายกลับกลายย่ำอยู่ที่กูยืน
ตัวเดินไปใจยังหยุด ณ จุดเริ่ม
ไม่มีเติมเพิ่มบ้างแม้ทนฝืน
ปากหัวเราะหน้าขำใจกล้ำกลืน
ทุกวันคืนผ่านพ้นยังหม่นใจ
คล้ายเคลื่อนไหวเท่าใดใจไม่เคลื่อน
กลับดูเหมือนยังติดอยู่ไม่ไปไหน
เหมือนเวลาไหลเวียนเปลี่ยนผันไป
แต่หัวใจขืนกระแสไม่แปรตาม
ใช่ใจกูมั่นคงดั่งภูผา
หรือธาราพงไพรให้ใครขาม
ใจกูแค่น้ำหยดใกล้หมดชาม
เกาะติดตามดอกใบไร้ใครแล
อาทิตย์ส่องสาดแสงลงแหล่งไม้
เผาหยดใจระเหยหมดทั้งหยดแน่
สายลมพัดใบสะบัดเพียงชั่วแปร
หยดใจแถไถหล่นลงบนดิน
ฝนปรอยปรอยสาดกระเซ็นเพียงเบาเบา
ก็พาเอาใจหายละลายสิ้น
พื้นสะเทือนยามมดย่างเหยียบผืนดิน
ใจก็บินหายไปในนภา
ตัวเดินไปใจยังหยุด ณ จุดเริ่ม
ยังเหมือนเดิมแม้ใจน้อยจะอ่อยล้า
ที่แข็งขืนยืนต้านกาลเวลา
อาจเพราะว่าใจกู......อยู่ที่เดิม
หน้าส่วนตัว
1160
