30 พฤศจิกายน 2548 08:44 น.
Dr.FreaK
ร้อยตะวัน พันคืน หมื่นราตรี
รอเพียงเจ้า คนดี มิมีเบื่อ
แสนทิวา ลับฟ้า ยังคลุมเคลือ
จะรอเพื่อ สิ่งใด ไม่อาจเดา
ล้านดวงเดือน ลับเลือน ยังเอื้อนเอ่ย
มิพบเลย ความหมาย ให้คลายเศร้า
ทำได้เพียง ผ่อนลม หายใจเบา
หรือจันทร์เหงา จำเศร้า ตลอดกาล
หนึ่งจันทร์เหงา ดวงนี้ ไร้ที่พัก
ตกหลุมรัก เงาฝัน ไม่ทันค้าน
ทั้งรู้เจ้า เพียงเงา ไม่อยู่นาน
ดีกว่าควาน คว้าลม ให้ตรมใจ
30 พฤศจิกายน 2548 08:43 น.
Dr.FreaK
หลงละเมอเพ้อเงาเค้าความฝัน
หลงแสงจันทร์นวลผ่องส่องราศี
หลงคารมชมชอบตอบยินดี
หลงราตรีสีหม่นปนดารา
หลงรูปโฉมแสนสวยรวยเสน่ห์
หลงความเท่ความเทียมไม่เจียมว่า
หลงทางอยู่บนเงาแห่งมายา
หลงวิชาพาตัวชั่วมัวเมา
หลับตาลงรับรู้ถึงภาพลวง
แท้ในทรวงเป็นเพียงแค่จันทร์เหงา
อยากได้ดาวเคล้าคลอพะนอเนา
กลับได้เงาความฝันมิยั่งยืน
27 พฤศจิกายน 2548 22:30 น.
Dr.FreaK
เหนื่อยเหลือเกินชีวิตทุกวันนี้
เดินท่องไปทุกที่ทุกแห่งหน
ทำทุกสิ่งเพื่อฝันพลันบันดล
ต้องทุกข์ทนเหนื่อยล้าข้าไม่แคร์
ก้มหน้าเดินมองเมียงเพียงข้างหน้า
มิเหลือบตามองฟ้ากลัวข้าแพ้
หน้าคือทางล่างคือดินเท่านั้นแล
มิแยแสสิ่งใดใฝ่แต่เดิน
จนวันหนึ่งทั้งกายทั้งใจสุด
จำต้องหยุดเดินทางอย่างเขินเขิน
เหนื่อยไปหน่อยปล่อยใจสบายเพลิน
ฟ้าเจ้าเคยถูกเมินข้าแหงนมอง
ฟ้าเจ้างามเท่านี้ตั้งแต่ไหน
มิเคยได้มองชัดถนัดต้อง
ใกล้แค่เพียงองศาศีรษะตรอง
แหงนหน้ามองเห็นเจ้าแล้วเข้าใจ
หัวเราะร่าลั่นฟ้าข้าสุดกลั้น
เรื่องน่าขันเช่นนี้มีที่ไหน
สุดขอบฟ้าของท่านที่ว่าไกล
กลับอยู่ใต้หัวข้าฮาจริงจริง
26 พฤศจิกายน 2548 21:50 น.
Dr.FreaK
ดึกดื่นฉันยังไม่หลับ
ดึกดื่นฉันนับดาวเดือน
ดึกดื่นฉันอยากลืมเลือน
ดึกดื่นไร้เพื่อนข้างกาย
ดึกดื่นคืนนอนไม่หลับ
ดึกดื่นดาวลับใจหาย
ดึกดื่นอยากพักผ่อนคลาย
ดึกดื่นเดือนหงายใจมัว
ดึกดื่นคืนหลับไม่ลง
ดึกดื่นยังคงหวาดกลัว
ดึกดื่นกลืนกินมิดตัว
ดึกดื่นฉันมัวคิดไกล
ดึกดื่นคืนฉันหลับตา
ดึกดื่นว้าวุ่นหวั่นไหว
ดึกดื่นคืนนี้มีใคร
ดึกดื่นมีไหมสักคน
ดึกดื่นคืนหลับไม่ได้
ดึกดื่นร้องไห้สับสน
ดึกดื่นสุขทุกข์ระคน
ดึกดื่นมืดหม่นหมองมัว
15 พฤศจิกายน 2548 08:53 น.
Dr.FreaK
โรยราร่วงหล่นบนพื้นไม้
ลมหายใจขาดตอนนอนแน่นิ่ง
เหลือบมองฟ้าหารักที่พักพิง
หลับตาทิ้งความกลัวลงกลั้วดิน
โอ้ชีวิตคิดไปใยแสนสั้น
เพียงชั่ววันพลันสลายมลายสิ้น
ก่อกำเนิดเกิดแล้วหายตายสู่ดิน
น้ำตารินไหลหล่นไร้คนมอง
ยามยืนต้นสีสดงดงามหมาย
เปล่งประกายวิบวับจับใจจ้อง
ผู้ผ่านพบสบเห็นเป็นหยุดตรอง
มาเมียงมองส่องยืนชืนชีวี
ยามละลิ่วปลิวปลิดชีวิตดับ
กลับอาภัพจับใจกระไรนี่
เคยชมชื่นคืนเห็นเป็นราคี
เกะกะที่กวาดโกยให้โหยใจ
หมดแล้วทุกสายตาเคยจับจ้อง
เหลือแต่กล้องจับภาพสุดท้ายไว้
ยิ้มอีกคราหวังวาดอาจจับใจ
ห วั ง เ พี ย ง ใ ค ร
หน้าส่วนตัว
1551
