30 พฤศจิกายน 2548 08:43 น.
Dr.FreaK
หลงละเมอเพ้อเงาเค้าความฝัน
หลงแสงจันทร์นวลผ่องส่องราศี
หลงคารมชมชอบตอบยินดี
หลงราตรีสีหม่นปนดารา
หลงรูปโฉมแสนสวยรวยเสน่ห์
หลงความเท่ความเทียมไม่เจียมว่า
หลงทางอยู่บนเงาแห่งมายา
หลงวิชาพาตัวชั่วมัวเมา
หลับตาลงรับรู้ถึงภาพลวง
แท้ในทรวงเป็นเพียงแค่จันทร์เหงา
อยากได้ดาวเคล้าคลอพะนอเนา
กลับได้เงาความฝันมิยั่งยืน
27 พฤศจิกายน 2548 22:30 น.
Dr.FreaK
เหนื่อยเหลือเกินชีวิตทุกวันนี้
เดินท่องไปทุกที่ทุกแห่งหน
ทำทุกสิ่งเพื่อฝันพลันบันดล
ต้องทุกข์ทนเหนื่อยล้าข้าไม่แคร์
ก้มหน้าเดินมองเมียงเพียงข้างหน้า
มิเหลือบตามองฟ้ากลัวข้าแพ้
หน้าคือทางล่างคือดินเท่านั้นแล
มิแยแสสิ่งใดใฝ่แต่เดิน
จนวันหนึ่งทั้งกายทั้งใจสุด
จำต้องหยุดเดินทางอย่างเขินเขิน
เหนื่อยไปหน่อยปล่อยใจสบายเพลิน
ฟ้าเจ้าเคยถูกเมินข้าแหงนมอง
ฟ้าเจ้างามเท่านี้ตั้งแต่ไหน
มิเคยได้มองชัดถนัดต้อง
ใกล้แค่เพียงองศาศีรษะตรอง
แหงนหน้ามองเห็นเจ้าแล้วเข้าใจ
หัวเราะร่าลั่นฟ้าข้าสุดกลั้น
เรื่องน่าขันเช่นนี้มีที่ไหน
สุดขอบฟ้าของท่านที่ว่าไกล
กลับอยู่ใต้หัวข้าฮาจริงจริง
26 พฤศจิกายน 2548 21:50 น.
Dr.FreaK
ดึกดื่นฉันยังไม่หลับ
ดึกดื่นฉันนับดาวเดือน
ดึกดื่นฉันอยากลืมเลือน
ดึกดื่นไร้เพื่อนข้างกาย
ดึกดื่นคืนนอนไม่หลับ
ดึกดื่นดาวลับใจหาย
ดึกดื่นอยากพักผ่อนคลาย
ดึกดื่นเดือนหงายใจมัว
ดึกดื่นคืนหลับไม่ลง
ดึกดื่นยังคงหวาดกลัว
ดึกดื่นกลืนกินมิดตัว
ดึกดื่นฉันมัวคิดไกล
ดึกดื่นคืนฉันหลับตา
ดึกดื่นว้าวุ่นหวั่นไหว
ดึกดื่นคืนนี้มีใคร
ดึกดื่นมีไหมสักคน
ดึกดื่นคืนหลับไม่ได้
ดึกดื่นร้องไห้สับสน
ดึกดื่นสุขทุกข์ระคน
ดึกดื่นมืดหม่นหมองมัว
15 พฤศจิกายน 2548 08:53 น.
Dr.FreaK
โรยราร่วงหล่นบนพื้นไม้
ลมหายใจขาดตอนนอนแน่นิ่ง
เหลือบมองฟ้าหารักที่พักพิง
หลับตาทิ้งความกลัวลงกลั้วดิน
โอ้ชีวิตคิดไปใยแสนสั้น
เพียงชั่ววันพลันสลายมลายสิ้น
ก่อกำเนิดเกิดแล้วหายตายสู่ดิน
น้ำตารินไหลหล่นไร้คนมอง
ยามยืนต้นสีสดงดงามหมาย
เปล่งประกายวิบวับจับใจจ้อง
ผู้ผ่านพบสบเห็นเป็นหยุดตรอง
มาเมียงมองส่องยืนชืนชีวี
ยามละลิ่วปลิวปลิดชีวิตดับ
กลับอาภัพจับใจกระไรนี่
เคยชมชื่นคืนเห็นเป็นราคี
เกะกะที่กวาดโกยให้โหยใจ
หมดแล้วทุกสายตาเคยจับจ้อง
เหลือแต่กล้องจับภาพสุดท้ายไว้
ยิ้มอีกคราหวังวาดอาจจับใจ
ห วั ง เ พี ย ง ใ ค ร
21 ตุลาคม 2548 14:12 น.
Dr.FreaK
ถามกับเธอ กับฉัน กับฟ้ากว้าง
ถามทุกอย่าง อยากรู้ ว่าอยู่ไหน
ไอ้ปลายทาง ชีวิต ที่ใครใคร
เขาบอกไว้ ไม่ไกล จากใจเรา
ถามกับลม กับแดด กับหาดทราย
ว่าสุดท้าย มนุษย์ สุดจะเหงา
มีเหตุผล ดลใจ อะไรเรา
ให้คนเศร้า เปล่าเปลี่ยว ทุกเที่ยวไป
ถามกับนก กับปลา กับกระบือ
อะไรคือ ความรัก รู้จักไหม
บ้างหัวเราะ งามนัก รักละไม
บ้างร้องไห้ ทำไม ตอบฉันที
ถามกับไฟ กับฟืน กับคืนมืด
พวกคนยืด ทะนงตัว ชั่วหรือพี่
ฉันไม่รู้ ไม้บรรทัด วัดชั่วดี
จะเทียบที่ ส่วนใด ในใจคน
ถามกับเมาส์ คอมพิวเตอร์ โทรทัศน์
อะไรหัด ชีวิต คิดฉงน
อะไรสร้าง คำถาม ให้ทุกคน
คิดวกวน อยากรู้ อยากเข้าใจ
หรือคนเรา เก่งเพียง แค่ตั้งแง่
มิอาจแก้ ปัญหา พาสงสัย
หรือคำตอบ ที่เรา ไม่เข้าใจ
เพียงเพราะใช้ คำถาม ที่ไม่จริง
แรงบันดาลใจ
พี่โตโต้ หัวแตงโม
หน้าส่วนตัว
1062
