30 มีนาคม 2551 02:26 น.
Dot...space
"จำไว้ให้ขึ้นใจ"
"หากแกทำงานผิดพลาด ทางเลือกของแกมีแค่สองทางเท่านั้น"
"หนึ่ง คือ เฉยไว้ ปล่อยให้ทุกอย่างผ่านไปอย่างเงียบกริบที่สุด"
"หรือไม่...แกก็จงไปยอมรับผิดแต่โดยดี"
รุ่นพี่คนหนึ่งพยายามอธิบายทุกๆอย่างให้ผมฟัง
"โทษของการทำงานพลาด หนึ่งครั้ง ต่อ นิ้วมือ หนึ่งนิ้ว"
-------------------------------------------------------------------------------------------
ผมยอมรับเลยว่าใจนึงผมก็ยังกลัวๆเกรงๆต่อการตัดสินใจครั้งนี้
ผมเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งขององค์กรผู้มีอิทธิพลกลุ่มหนึ่ง
มันเป็นหนทางที่ดีในการหาเงิน แต่ก็ต้องแลกกับความหวาดระแวง
ระแวงต่อความผิดพลาด
ระแวงต่อกฎหมาย
ระแวงต่อบาป ที่ค่อยๆก่อตัวมากขึ้นทุกวันๆ
แต่ผมก็ได้ตัดสินใจลงไปแล้ว
รุ่นพี่ของกลุ่มได้บอกกับผมอย่างชัดเจนถึงกฎของความผิดพลาดว่า
"ความผิดพลาดหนึ่งครั้ง แลกกับนิ้วมือหนึ่งนิ้ว"
นั่นหมายความว่า ต่อไปนี้ผมต้องรอบคอบอย่างที่สุด
"นิ่งเงียบเข้าไว้ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น"
หรือไม่ก็ ต้องเสแสร้งให้แนบเนียนที่สุด
ความผิดพลาดมักเกิดขึ้นได้กับคนเราอย่างคาดไม่ถึงจริงๆ
ผมเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่ได้เพียงสองเดือน
แต่นิ้วมือซ้ายของผมก็เหลือเพียง นิ้วหัวแม่มือและนิ้วชี้
หลายคนมองว่ามันคือตราบาปของผู้ที่ผิดพลาดและล้มเหลว
แต่สำหรับพวกเรา มันคือ สัญลักษณ์แห่งความภาคภูมิใจ
สิ่งที่แลกไปเพื่อระลึกถึงความผิดพลาด
และวันนี้ก็เป็นวันรวมตัวครั้งยิ่งใหญ่ของสมาชิกกลุ่มจากทั่วประเทศ
ไม่น่าเชื่อว่า กลุ่มราจะมีสมาชิกรวมทั้งหมดราวๆ สองสามพันคน
และไม่น่าเชื่ออีกว่า มีเพียง ไม่ถึง ยี่สิบคน ที่สูญเสียนิ้วมือของตนเอง
"ไอ้พวกที่เหลือมันใจปลาซิว"
ชายร่างสูงใหญ่คนหนึ่งเดินเข้ามาทักทายผมด้วยถ้อยคำปนความโกรธแค้น
"มึงรู้มั้ย พวกกูไปกันสิบกว่าคน โดนตำรวจมันจับ สุดท้าย มีกูคนเดียวที่ไปรับโทษ"
ผมค่อยๆก้มมองที่มือทั้งสองข้างของชายแปลกหน้า
แต่ไม่เห็นนิ้วหัวแม่มือทั้งซ้ายและขวาของเค้า
"มึงก็ไม่เลวนี่ สามครั้งเชียวหรอ มึงแน่มาก"
เค้าพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินไปยังกลุ่มคนอื่นๆต่อไป
พวกเรารวมกลุ่มคุยกันได้เพียงไม่นาน
ก็มีการประกาศเรียกสมาชิกทุกคนที่ถูกตัดนิ้ว ให้มานั่งประชุมกัน
และแสดงความให้เกียรติแก่บุคคลเหล่านั้น
รวมถึงผม ก็ได้รับเชิญในครั้งนี้ด้วย
เรานั่งเรียงกัน จากท้ายโต๊ะ คือคนที่เสียนิ้วไปเพียงนิ้วเดียว เรียงมาเรื่อยๆ
ไปจนถึงหัวโต๊ะ ซึ่งเว้นที่ว่างไว้ สำหรับใครซักคน
ชายสองคนที่นั่งด้านข้างบริเวณหัวโต๊ะนั้น มีนิ้วมือเพียงนิ้วเดียว
ทั้งยังมีบาดแผลมากมายบนตัวซึ่งเห็นได้ชัดเจน
ชายเหล่านี้ทุกคนได้ก้าวผ่านความเป้นความตายกันมา
ได้เรียนรู้ถึงความผิดพลาดต่างๆนาๆ
และได้กล้าที่จะยอมรับต่อความผิดพลาดเหล่านั้น
ต่างจากคนที่ยังสมบูรณ์และปรกติทั่วไป ที่ยืนรายล้อม
เฝ้าจับตาดูการประชุมครั้งนี้อยู่
เพียงแค่อึดใจเดียวเท่านั้น
ก็มีชายคนหนึ่งเดินมานั่งที่หัวโต๊ะที่เว้นว่างเอาไว้
ชายสวมสูทสีดำ ผิวขาวผ่อง ดวงตาที่มีความมุ่งมั่น
และรอยยิ้มเล็กๆ มันมีสเน่ห์อย่างประหลาด
เขาสะกดทุกคนเอาไว้ในวินาทีนั้นเอง
"สวัสดีครับ หัวหน้า" มีเสียงหนึ่งดังขึ้น
ก่อนที่ทุกๆคนจะกล่าวทักทายตามๆกัน
ชายคนนี้นี่เอง คือหัวหน้าของเราทุกคน
เค้าค่อยๆยกแขนทั้งสองข้างขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะ
สิ่งที่ทำให้ผมต้องตกใจ นั่นคือ
ชายผู้นี้ ไม่มีนิ้วมือเลย ซักเพียงนิ้วเดียว
อย่างนี้นี่เอง คนที่จะก้าวขึ้นไปถึงจุดสูงสุด
ต้องผ่านความผิดพลาดมานับครั้งไม่ถ้วน
เรียนรู้ และ เติบโต
การประชุมเริ่มขึ้น มีการแลกเปลี่ยนข่าวสารกันอย่างเข้มข้น
ผมได้แต่นั่งฟังเพียงอย่างเดียว
จนกระทั่งการประชุมดำเนินไปจนถึงช่วงสุดท้าย
"สุดท้ายนี้ ผมอยากจะเล่าบางสิ่งให้พวกคุณฟัง" ชายผู้ไม่มีนิ้ว
ได้กล่าวขึ้นอย่างจริงจัง
"ผมเคยมีเพื่อนที่รักกันมาก หนึ่งคน ตอนนั้นเราพึ่งเข้ามาที่นี่ใหม่ๆ"
"ช่วงนั้นทุกอย่างมีความเสี่ยง อันตรายเกิดขึ้นได้ทุกเวลา"
"ตำรวจเฝ้าจับตาดูพวกเราอย่างแทบจะไม่ได้กระดิกตัว"
หัวหน้ายังคงส่งยิ้มให้กับสมาชิกทุกคนที่กำลังตั้งใจฟังเรื่องราว
"วันนึง ผมและเพื่อน เราไปทำงานชิ้นสำคัญด้วยกัน"
"แต่แล้วด้วยความบุ่มบ่ามของมัน เลยทำให้ตำรวจไหวตัวทัน"
"มันจึงยิงตำรวจคนนั้นซะ ก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปเพื่อเก็บปืนจากตำรวจคนนั้น"
"ระหว่างที่มันกำลังให้ความสนใจกับปืนกระบอกสวยนั้น"
"ตำรวจคนนั้นลุกขึ้นมาและคว้ามีดที่ด้านหลังออกมา"
"ผมวิ่งตรงเข้าไป...."
ชายหนุ่มค่อยๆ ยกแขนที่ไร้นิ้วทั้งสองข้างขึ้นมาต่อหน้าพวกเราทุกคน
"ผมเอาสองมือนี้.....จับมีดนั้นไว้"
ทุกคนจับจ้องไปยังมือด้วนๆของหัวหน้า
"เราทำงานผิดพลาดก็จริง...."
"แต่ผมไม่ได้สูญเสียนิ้วมือทั้งหมดนี้ไป"
"เพียงเพราะความผิดพลาดแต่อย่างใด"
"ผมสูญเสียนิ้วมือทั้งหมดนี้ไป"
"เพียงเพื่อ....."
"ความถูกต้อง"
"เพียงครั้งเดียว"
29 มีนาคม 2551 13:15 น.
Dot...space
" 7 วัน เท่านั้นครับ อีกเพียงเจ็ดวันโลกที่เราอาศัยอยู่กันมานานแสนนาน ก็ถึงวันที่ต้องดับสลายไป"
เหล่านักวิทยาศาสตร์ผลัดเปลี่ยนหน้ากันกระจายข่าวตามสื่อต่างๆกันอย่างชุลมุน
มันคงเป็นเรื่องยากที่เราจะยอมรับความจริงอันนี้ได้
เหล่าพนักงาน บริษัท องค์กรต่างๆ
พากันทบทวนตลอดชีวิตที่พวกเค้าสูญเสียไปกับการทำสิ่งที่ซ้ำซากจำเจกันทุกๆวัน
ต่างจากพวกบรรดาเกษตรกรทั้งหลาย
ที่พักเหนื่อยจากการทำงานเพื่อหาเลี้ยงชีพไปวันๆ
เพราะอาหารสำหรับวันพรุ่งนี้ ....คงไม่จำเป็นอีกต่อไปแล้ว
------------------------------------------------------------------------------------------
" อีกเพียง 6 วัน เท่านั้น..."
เสียงจากวิทยุเทคโนโลยีรุ่นใหม่ล่าสุดที่กำลังจะวางตลาดดังเล็ดลอดออกมาจากสลัมแห่งหนึ่ง
หลังจากทราบข่าวทางบริษัทก็แจกฟรีให้กับทุกคน ทำให้ในย่านสลัมต่างๆทั่วเมือง
ยกระดับชีวิตขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อ
-------------------------------------------------------------------------------------------
" แม่บอกว่าอีก 5 วัน เราจะย้ายไปอยู่บ้านใหม่แล้วแหละ"
"จริงหรอ.. แต่บ้านเราเค้าบอกว่า อีก 5 วันเราจะไม่ได้อยู่ด้วยกันอีกแล้ว"
เสียงเด็กกลุ่มหนึ่งจับกลุ่มคุยกันที่สนามเด็กเล่นเล็กๆในโรงเรียน
บางกลุ่มก็เตะฟุตบอลกันอย่างสนุก
บางกลุ่มก็วิ่งเล่น
บางคนก็นั่งคุยหัวเราะกันอย่างร่าเริง
นั่นเพราะ โรงเรียนได้งดการสอนเป็น เวลา 7 วัน
และไม่มีครูหรือผู้ใหญ่คนไหนโผล่หน้ามาที่โรงเรียนอีกเลย
------------------------------------------------------------------------------------------
"เหลืออีกเพียง 4 วัน แล้วใช่มั้ย ... ผมรักคุณนะ"
ประโยคที่ถูกออกเสียงมากที่สุดในช่วงเวลานี้คือ "ผมรักคุณ"
ไม่ว่าจะจากปากต่อปาก
จากปากส่งไปยังโทรศัพท์มือถือ
มีคนบางกลุ่มพากันเดินขบวนเพื่อบอกรักคนทุกคนที่เดินผ่าน ทุกคนที่เข้ามาในชีวิต
บอกรักพ่อ บอกรักแม่ บอกรักพี่ บอกรักน้อง
บอกรักเพื่อน... เพื่อนบ้าน... อาแปะร้านขายของ...
ป้าแก่ที่นั่งขอทานอยู่บนสะพานลอย...
รวมถึงบอกรัก... หมาตัวหนึ่งที่บังเอิญวิ่งมากระดิกหางและยิ้มให้
------------------------------------------------------------------------------------------
" แค่ 3 วัน บันทึกเล่มนี้ก็คงถูกปิดลง"
ลายมือที่ไม่ค่อยบรรจงนัก ค่อยๆขีดตัวหนังสือลงไปยังสมุดบันทึก
ตลอดทั้งเล่มอัดแน่นไปด้วยความทรงจำแห่งวันวาน
ความรักสมัยเด็ก
ของขวัญวันเกิดครบรอบสิบขวบ
ไปเที่ยวต่างจังหวัดกับเพื่อน
และอีกมากมาย
ความสุข..
ความเศร้า..
สำเร็จ..
ผิดหวัง..
หัวเราะ..
ร้องไห้..
ทุกอย่างถูกขีดเขียนด้วยความตั้งใจมาโดยตลอด
จวบจนถึงวินาทีนี้ และเวลาที่ยังเหลืออยู่...
------------------------------------------------------------------------------------------
"นายฝันอยากเป็นอะไร"
"ถามอะไรตอนนี้วะ อีกแค่ 2 วัน เราไม่มีเวลาสำหรับความฝันแล้ว"
เสียงชายหนุ่มมากมายท่ามกลางวงเหล้ากับเสียงอึกทึกดังติดต่อกันมาหลายวัน
ชายหนุ่มมักจะชอบพูดถึงความฝันของตัวเอง
ทุกคนล้วน...มีความฝัน
แต่ทุกคน ณ ตอนนี้ ขาดเพียงแค่...เวลา
"กูมีนะ ความฝัน" ชายคนหนึ่งลุกขึ้นพูด
"กูเบื่อสังคมเฮงซวย กับพวกขยะสังคมจริงๆ"
พูดจบชายผู้นั้นก็วิ่งหายไป...
ใครจะรู้ว่าชายผู้นั้นได้ไปไล่ฆ่าพวก...
นักเลงที่ชอบหาเรื่อง
นักการเมืองที่โกงกิน
และพวกนักโทษ นับไม่ถ้วน
แม้จะดูงี่เง่าไปบ้าง เพราะคนเหล่านั้นก็เหลือเวลาอีกไม่มากดังเช่นคนทุกคน
แต่ก็เป็นความฝันหนึ่งที่ลูกผู้ชายคนหนึ่งกล้าที่จะทำ
แม้จะไม่มีสิ่งที่เรียกว่า "เวลา" ก็ตามที
------------------------------------------------------------------------------------------
"พรุ่งนี้แล้วสินะ" ตัวอักษรที่พึ่งถูกพิมพ์ลงไปด้วยแป้นคีย์บอร์ด ผ่านเครื่องคอมพิวเตอร์
เข้าสู่เครือข่ายอินเตอร์เน็ต กระจายไปทั่วโลกอย่างรวดเร็ว
"ไม่สิ อีกเพียงไม่กี่นาทีก็จะถึงเวลา 0.00 นาฬิกาแล้ว"
"เอาหล่ะ เรามานับถอยหลังกันดีกว่า..."
------------------------------------------------------------------
10....
ถ้าชีวิตคุณถูกกำหนดวันสิ้นสุด คุณจะทำ..อะไรกับเวลาที่เหลือ
9...
คุณจะยิ้ม...เหมือนเมื่อวานที่ยิ้มให้กับผมได้มั้ย
8...
คุณจะหัวเราะ....กับการกระทำที่ทำมาตลอดชีวิตโดยที่ไม่รู้ว่าทำไปเพื่ออะไร ได้มั้ย
7...
หรือคุณจะนั่งร้องไห้....ให้กับความไม่เป็นธรรมของอะไรซักอย่างที่ทำให้เรื่องทั้งหมดเป็นแบบนี้
6...
คุณจะรักกันเพิ่มมากขึ้นกว่าเมื่อวันวานงั้นหรอ ทั้งที่ไม่มีเวลาให้คุณแสดงความรักนั้นอีกแล้ว
5...
ทำไมคุณถึงต้องรอให้ถึงวันนี้.. เพื่อมาตอบคำถามเหล่านี้ของผม
4...
เพราะโลกนี้มันยังหมุนดีอยู่ใช่มั้ย
3...
เพราะทุกอย่างเป็นปรกติดี...ใช่มั้ย
2...
คุณเลยไม่จำเป็นต้องคิด หรือ ทำอะไร
1...
ผมเคยคิดแบบนั้น เคยคิดแบบคุณ....
มาตลอด...
ทั้งชีวิต......
หน้าส่วนตัว
575
