21 เมษายน 2545 09:50 น.
dokkoon
จะมีใคร..มาให้รัก
Jeminine
ฉันไม่ใช่คนเลิศเลอ...
อาจไม่มีสิ่งใดให้เธอค้นหา
เป็นเพียงคนเหงา..ที่ก้าวผ่านวันเวลา
เคยเจ็บช้ำ จนหมดน้ำตา...จะร้องไห้
ฉันมีเพียงหัวใจที่บอบช้ำ
ซ่อนอยู่หลังถ้อยคำบางคำ ที่อยากมอบให้
อยากมีใครสักคนเคียงข้างอย่างเข้าใจ
คนแล้วคนเล่า...ผ่านมาและจากไป..เหมือนเหมือนกัน
จะมีใครบ้างใหม...สักคน..
เปิดแขนรับคนหัวใจสับสนอย่างฉัน
อยากเป็นใครสักคนที่สำคัญ
สำหรับใครบางคน คนนั้น..ในหัวใจ
จะมีใครบ้างใหม..ให้ความรัก
ให้ที่พิงพัก..แก่คนหัวใจอ่อนไหว
ให้ความอบอุ่น..กับคนที่ไม่เคยมีใคร
ฉันขอเพียงที่ว่างเล็กเล็กในหัวใจ..ก็พอ
มาช่วยซ่อมกระท่อมรัก
dokkoon
ฉันก็เป็นคนธรรมดาเหมือนกัน
เพียงแค่สามัญเท่านั้นหนอ
อาจไม่มีอะไรสำคัญเพียงพอ
ได้แค่รอใครคนหนึ่งคนสำคัญ
ฉันอาจเคยหัวใจสลาย
แต่เรื่องร้ายร้ายก็ได้ผ่านผัน
รังเกียจไหมหากเราเริ่มต้นใหม่ด้วยกัน
เธอกับฉันเราคล้ายกันเคยเสียใจ
มีฉันคนนี้คนหนึ่ง
มีอ้อมแขนซึ่งอบอุ่นอ่อนไหว
รอใครสักคนมาเป็นมิ่งขวัญของใจ
ให้เกียรติได้ไหมมารับอุ่นไอหัวใจฉัน
ที่พิงพักที่หัวใจนี้
อาจไม่มีหัวใจใหม่ใหม่อย่างที่ฝัน
เคยแหลกยับมาบ้างเหมือนกัน
มาซ่อมกระท่อมรักกับฉันและเราจะรักกันตลอดไป
21 เมษายน 2545 04:04 น.
dokkoon
ฉันคนนี้ - - กับแม่คนนั้น
ข้าวปล้อง
บอกมานะ - - เธอรักใครกันแน่
ระหว่างฉันคนนี้กับเขาแม่คนนั้น
บอกมาสิเธอรักใครมากกว่ากัน
บอกให้รู้พร้อมกันไปเลยถ้าจะดี
ไหนเคยบอกว่ารักฉันเพียงคนเดียว
ไม่เคยเหลียวมองใคร นอกจากฉันคนนี้
แล้วยังไง อธิบายหน่อยสิพ่อตัวดี
แม่คนนี้เขาข้องเกี่ยวกับเธอยังไงกัน
คิดดี ๆ หาเหตุผลก่อนนะที่จะพูด
เพราะถ้าเธอหัวปูดขึ้นมาอย่าโทษฉัน
เธอก็รู้อารมณ์ฉันเคยแน่นอนที่ไหนกัน
พูดไม่เข้าหูกันฉันว่าเธออ่วมแน่พ่อตัวดี
ปากก็บอก บอกว่า มีแต่ฉัน รักแต่ฉัน
เพื่อนเท่านั้นไม่เคยมีอะไรนอกจากนี้
ฟังดูแล้วก็เกือบ ๆ คล้าย ๆ ว่าจะดี
แต่เหตุผลแค่นี้มันไม่ง่ายไปหน่อยรึไงเธอ
ไปเลยนะ รีบ ๆ ไปไกล ๆ จากตัวฉัน
แล้วก็เชิญไปรักกันให้สนั่นอย่างที่ใจเธอฝันเพ้อ
สิ่งสุดท้ายที่จะให้คงเป็นคำอวยพรดี ดีจากใจนี้ให้เธอ
ขอให้เธอกับแม่คนนั้นรักกัน - -
- - จนกระทั่งเวรกรรมตามทัน และเจ็บช้ำมากกว่าที่ฉันเป็น
รักแม่คนนี้
dokkoon
เธอคนนี้กับแม่คนนั้น
ใครสำคัญกว่ากันอย่าถามเป็นเล่น
ทำเป็นฟอร์มไม่รู้เชียวนะแม่เนื้อเย็น
มาทำเป็นเล่นเดี๋ยวจะได้เห็นดีกัน
เคยบอกว่ารักเธอคนเดียว
แล้วเดี๋ยวนี้เห็นไหมฉันรักใครกันนั่น
เคยควงใครไปให้เห็นที่ไหนกัน
ทำมาปั้นหน้างอเดี๋ยวก้อไม่ง้อเลย
คิดดีดีดูเหตุการณ์ก่อนจะถาม
จับไม่ทันได้ความก็ถามให้เฉลย
แม่ตัวดีเดี๋ยวจะตีหลายทีเลย
หึงเสียเคยลืมตาเลยมาดูกัน
แม่คนนั้นหน้าตาเหมือนฉันไหม
ทำไมหนอไม่เคยจำได้แม้สักวัน
ดูซิอนาคตน้องสามีของเธอนั่น
จำให้ได้แล้วกันจะได้มีสักวันไม่ต้องหาเรื่องไง
ที่บอกว่ามีแต่เธอรักแต่เธอ
ก็อย่าเผลอแล้วกันให้ตามไว้
ชอบนักคนแบบเธอที่ว่องไว
ไปทางไหนตามไปได้ไม่ท้อเลย
ทำมาไล่ให้ไปทางอื่น
เดี๋ยวไปอย่ามาสะอื้นนะเธอเอ๋ย
โธ่จะไปรักใครได้อย่างไรเลย
ก็ควงแขนฉันทั้งวันเลยแม้นาทีไม่มีที่ห่างกัน
21 เมษายน 2545 03:36 น.
dokkoon
เพราะรักเป็นเช่นน้ำแข็ง
ก่อนจะแกร่งเป็นน้ำไหล
ถูกความเย็นค่อยครอบงำไป
ผลสุดท้ายน้ำแข็งตัว
เมื่อเริ่มพบประสบพักตร์
เริ่มรู้จักชักเวียนหัว
ไม่กล้าพูดจาไม่กล้าพันพัว
กลัวไปทั่วทุกอย่างเลย
แต่ยิ่งได้อยู่ใกล้
ไม่เข้าใจทำไมเหวย
ความกลัวหายไปเลย
ความคุ้นเคยครอบงำเรา
พอสนิทได้ชิดใกล้
เปลี่ยนแปลงไปใจมันเร้า
ทำไมห่างเธอไกลใจมันเซา
อยู่ไกลเจ้าเหงาเหลือใจ
คงเป็นเช่นน้ำที่แช่แข็ง
นิ่งอยู่ไม่นานก็แกร่งเป็นก้อนใส
อยู่ใกล้เธอเหมือนแช่ใจ
ทนไม่ไหวไม่รู้ทำไมต้องรักเธอ
21 เมษายน 2545 03:07 น.
dokkoon
นิยายรักเรื่องเศร้า
อามามิยะ
แค่อยากให้เธอหวลคิดอีกครั้ง
ตลอดเวลาใครกัน...อยู่เคียงข้างเธอเสมอ
ยามเธอทุกข์ เธอเหงา ใครเศร้าพร้อมไปกับเธอ
ใครกันที่เธอจะหันมาเจอ...ทุกๆ คราว
ไม่ได้เรียกร้องให้เธอหันมองกลับมา
เพราะรู้ว่าระหว่างเรา...มันจบแล้วที่ความเศร้า
ฉันคงไม่ได้อยู่เคียงข้างเธอเหมือนเคยเป็น...เช่นดังเงา
นิยายรักจบลงที่ความเศร้า เหลือไว้เพียงความว่างเปล่า กับน้ำตา
นิยายยังไม่จบ
dokkoon
นิยายเศร้าจบหรือยัง
เห็นเธอมานั่งน้ำตานองหน้า
รู้ไหมนิยายเรื่องนี้ไม่ได้จบที่ร้างลา
ไม่ได้จบที่ความปวดปร่าบทที่เหลือยังเลอค่าน่าติดตาม
เข้าใจและรู้สึกได้ในใจลึกลึก
คนที่ฉันนึกถึงคนแรกไม่ต้องถาม
เธออยู่ในใจของฉันทุกโมงยาม
อยากให้ติดตามตลอดไปได้ไหมเธอ
ที่เธอเข้าใจผิด
ตรองดูสักนิดใช่ไหมที่ฉันรักเธอเสมอ
แค่คนอื่นพูดไปตัวเธอไม่เคยพบเจอ
เชื่อทำไมเหรอ....ขอให้มั่นใจเสมอ....นอกจากเธอไม่มีใคร
20 เมษายน 2545 17:31 น.
dokkoon
เขียนบทกลอนตามจินตนา
มิใช่ว่าจะหวาดไหว
ในบทกลอนอาจเศร้ามากมาย
ความจริงไซร้ไม่เศร้าเท่าบทกลอน
ในบทกลอนอาจชื่นหวาน
ซึ้งซาบซ่านใจไหวอ่อน
แต่อาจเขียนในบางตอน
ต่างจากบทกลอนเพราะเศร้าใจ
บางบทเขียนแข็งกร้าว
ก็เขียนในคราวที่อ่อนไหว
กำลังเศร้าซึมขรึมฤทัย
ก็ต้องการให้กำลังใจตนเอง
ต่างบทกลอนต่างจินตนา
ทั้งปวดปร่าถูกข่มเหง
อาจกล้าแกร่งดุจนักเลง
ซึ่งตัวเองผ่านมาและจะผ่านไป
ลำนำเป็นหนังสือ
และนี่คืออารมณ์ที่อ่อนไหว
เขียนบทกลอนไปตามใจ
บางครั้งวุ่นวนไปเพราะสับสนในตนเอง
หน้าส่วนตัว
794
