22 พฤศจิกายน 2544 22:33 น.
dokkoon
พรหมลิขิตก็คงลิขิตได้
แต่อย่างไรพรหมคงไม่ห้ามให้ใจลิขิต
ชีวิตเราจะก้าวย่างก็คงเป็นไปอย่างที่คิด
ไม่ต้องรอให้ใครใครมาลิขิตชีวิตเรา
หากปล่อยตัวไปวันวัน
และมัวหวั่นต่อสิ่งที่ขลาดเขลา
ชีวิตก็คงไม่เป็นของเรา
ปล่อยให้ใครๆเร้าชีวิตเราให้เป็นไป
ฉันเองขอเลือกทาง
ขอวางทุกอย่างไม่หวั่นไหว
ลิขิตชีวิตให้เป็นไป
ตามอย่างใจที่อยากให้ได้เป็นไป
22 พฤศจิกายน 2544 21:50 น.
dokkoon
กลับมาเพื่อแก้ตัว
ฉันอาจเคยขลาดกลัวกับการสูญเสีย
ระหว่างเราแค่คิดก็อ่อนเพลีย
ก่อนจะสูญเสียจึงต้องหลีกลี้หนีไกล
มิใช่เมินเฉยห่างหาย
ความรู้สึกยิ่งกว่าตายหลายเท่าเข้าใจไหม
กายห่างเธอแต่ใจไม่เคยทำได้
น้ำตาหลั่งไหลทุกวันที่ไกลไปจากเธอ
วันนี้กล้ามากขึ้น
ไม่อยากฝืนความรู้สึกที่พร่ำเพ้อ
กลับมาเพื่อสารภาพต่อเธอ
ขาดเธอ . ฉันก็เหมือน ขาดใจ
22 พฤศจิกายน 2544 21:36 น.
dokkoon
เมื่อมาถึงทางสองแพร่ง
ทางแห่งหนึ่งดูกว้างขวาง
อีกทางหนึ่งลำบากรกร้าง
คนส่วนใหญ่เดินไปในที่กว้างสบาย
ตรึกตรองดูให้แน่
ที่แท้ทางรกร้างอาจมีความหมาย
แม้ลำบากอาจมีสิ่งท้าทาย
ที่บั้นปลายคงแตกต่าง ไม่เหมือนทางทั่วๆไป
เดินทางที่กว้างขวาง
ไม่รกร้างและเห็นปลายทางได้
คนที่ผ่านเห็นแล้วก็หลายราย
ชีวิตก็คล้ายๆ ไม่ได้แตกต่างไปจากใครๆ
ชีวิตหากไม่เสี่ยง
ก็คงเดินหลีกเลี่ยงทางที่ร้างไร้
เดินตามไปกับผู้คนส่วนใหญ่
ชีวิตก็ได้แค่คนทั่วๆไป
หากกล้าไม่กลัวเสี่ยง
ก็คงเลียบเคียงทางร้างไร้
แม้จะลำบากแต่ท้าทายข้างใน
ไม่ต้องการจะเหมือนใคร ต้องการท่องไปในโลกของตนเอง
17 พฤศจิกายน 2544 21:08 น.
dokkoon
คงอยากได้ก็แค่ใจที่พันผูก
คงจะปลุกให้ตื่นได้จากใจท้อ
หากมีเธอยืนข้างฉันนั่นเพียงพอ
ลุกสู้ต่อคงไม่ท้อ... ได้สักที
อาจดูเหมือนมีแรงที่แข็งกล้า
แต่ที่ใจก็อ่อนล้าจนเต็มที่
หากสู้เพียงลำพังไม่เข้าที
ต้องการมีกำลังใจ ... ได้จากเธอ
คนแข้มแข็งที่ใจล้า
เป็นคนกล้าในสายตาใครได้เสมอ
แต่อ่อนแอในใจ .. รู้ไหมเธอ
อยากเคียงใกล้ อยากให้เธอ คอยดูแล
17 พฤศจิกายน 2544 19:44 น.
dokkoon
แดดร้อน เสียแทบตาย อยู่ที่ใดก็ร้อนรน
สักพักฟ้ามืดมน ลมพัดวน เมฆลอยต่ำ
ฝุ่นฟุ้ง เป็นวงวน พายุฝน ฟ้าลั่นซ้ำ
น้ำฝนพรมพร่างพรำลอยลงต่ำกระทบดิน
ฝนตกชะฝุ่นหาย ใบหญ้า-ไม้ ได้สดใส
ดินแตกน้ำซึมผ่านได้ผสานไม่ขาดวิ่น
ดินซับรับน้ำไว้โอบอุ้มในเนื้อดิน
พืชพันธุ์อาศัยกินน้ำใต้ดินได้รอดตาย
รุ่มร้อนเสียแทบตายภายในใจแทบวายวอด
เสียใจเจียนไม่รอดกับความหลังที่พังสลาย
รักเขามากกว่าเรารักเราสุดท้ายเขากลับทำร้าย
ความรักที่สูญหาย . . . ใจละลาย .. . น้ำตาไหล อยู่หลายวัน
หลั่งน้ำตามามากมาย เพื่อระบาย ความเศร้าหมอง
น้ำตาที่นองล้น เหมือนน้ำฝน ชะดินนั่น
ล้างแล้วความเสียใจ จากนี้ไป ใจเชื่อมั่น
ฉันอยู่ได้ด้วยตัวฉันจะไม่มีวันต้องพึ่งใคร
หน้าส่วนตัว
992
