16 สิงหาคม 2545 10:42 น.
dokkoon
ภาพอดีตที่ผ่านไว
ยังจำได้หัวใจหวาน
อิ่มอุ่นไอใจต่อใจแม้ไม่นาน
ยังซาบซ่านกับวันวารที่ผ่านไป
ทุกอย่างย่อมไม่คงที่
เช่นความรักอาจเปลี่ยนหนีไปก็ได้
แต่อยากขอร้องหากวันหนึ่งเธอต้องจากไป
กอดฉันก่อนได้ไหมแม้ว่าใจไม่ต้องการ
กระซิบเบาเบาก่อนจะจาก
บอกว่ารักฉันมากด้วยคำหวาน
ให้ฉันรู้สึกว่าเธอยังต้องการ
อยากบันทึกสิ่งที่ผ่านให้หวานชื่นตลอดไป
แต่ถ้าหากเป็นไปได้
อยากเก็บรักไว้ไม่ให้หาย
ใจต่อใจแนบไว้ไม่ให้ไกล
อยู่อย่างมีความหมายแม้ชีพวายยังมั่นคง
9 สิงหาคม 2545 07:23 น.
dokkoon
ความรัก ไม่มีถูกผิด
แพรวา
อย่าคิดเรื่องที่เรารักกัน ว่าถูกหรือผิด
เพราะบางทีความรักก็ไม่มีสิทธิ์ตัดสินได้
จำเป็นต้องใช้เวลา เพื่อค้นหาความเข้าใจ
แล้วเราจะรู้ว่าเราควรอยู่ตรงไหน..ในเส้นทาง
อย่าตัดสินฉัน ด้วยท่าทีภายนอก
เพราะสิ่งนั้นมันไม่อาจบอก.อะไรสักอย่าง
ความเฉยเมยของฉัน ไม่ได้หมายความว่ารักนั้น เบาเบาง
ระยะทางที่ไกลห่างก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะร้างและเลิกรา
ไม่ได้รักเธอ บนคำว่า เหตุผล
แต่ฉันรักเพราะคนหนึ่งคนอยากมีซักคนที่รู้ค่า
รักเพราะว่ารัก อย่างบริสุทธิ์ใจ เสมอมา
ระหว่างเราไม่ต้องสัญญา เพราะฉันจะรักจนกว่าเธอไม่ต้องการ
dokkoon
อดคิดไม่ได้ว่ารักเธอถูกหรือผิด
ต่อต้านกับความคิดถูกหรือผิดด้าน
ฉันรักเธอแต่เหมือนเธอไม่ต้องการ
แต่มิได้ต่อต้านจนฉันสับสนหนทางที่เป็น
เฉยเมยอย่างนี้มีหรือจะรู้
หากรักอยู่ในใจใช่มองเห็น
แม้ฉันจ้องตาหาสิ่งซ่อนเร้น
ก็ยังไม่เห็นอะไรนอกจากแววตาที่เฉยชา
ความรักไม่มีเหตุผล
ฉันเป็นคนหนึ่งซึ่งรู้ค่า
แต่หากไม่เอ่ยคำจำนรรจา
ฉันไม่อาจแปลความว่าเธอรักฉันจากสายตาที่ชาเย็น
7 สิงหาคม 2545 21:31 น.
dokkoon
ถ้าเธออยากรู้ว่ารักเธอแค่ไหน
ลองนับเม็ดทรายหมดทะเลคงคะเนได้
และอยากรู้ขาดเธอฉันเจ็บช้ำเท่าใด
นับเม็ดฝนดูก็ได้คงใกล้ๆกับน้ำตา
เพราะฉันรักเธอเพียงคนเดียว
ขาดไปเพียงประเดี๋ยวใจผวา
และหากรู้ว่าเธอต้องการจากลา
ฝนหมดฟ้าคงไม่เท่าน้ำตาของฉันเลย
อย่าทรมานฉันด้วยการบอกลา
ยิ้มให้แล้วหายไปดีกว่าลาจากอย่างเปิดเผย
ปล่อยให้ฉันจมอยู่กับความรู้สึกที่คุ้นเคย
แม้ไม่เห็นกันเลยยังดีกว่าบอกลาว่าจะจากไป
6 สิงหาคม 2545 04:57 น.
dokkoon
คือบทกวีของคนเหงา
Jeminine
หากแม้หัวใจเหงา
จะเห็นแสงดาวสวยได้ ไฉน
แม้บทกวีที่เขียนไป
จะเป็นอื่นใด นอกจากเหงา
เห็นแต่ฟ้าเวิ้งว้าง...
หนาวน้ำค้างในคืนเศร้า
เสียงใบไม้ไหวเบาเบา
ยังฟังเศร้า...สะเทือนใจ
ฉันเป็นแค่คนเหงา
เกินปัดเป่าความอ่อนไหว
คิดถึงคนแสนไกล
เหงาเกินใจ...จะทัดทาน
คือบทกวีที่ปลอบเจ้า
dokkoon
ฉันเป็นน้ำค้าง
ตกมาเพื่อล้างความหงอยเหงา
อาจเยียบเย็นในคืนเธอเศร้า
แต่ตกมาเพื่อบรรเทาความเศร้าใจ
ฉันเป็นสายลม
ที่พร่างพรมเบาๆให้ใบไม้ไหว
พัดมาเพื่อหอบเอาความเศร้าของเจ้าไว้
แล้วพัดพาให้เศร้าคลายจากใจเธอ
ฉันเป็นนภา
จะนัดดารามาเต็มฟ้าในคืนเก้อ
ทุกคืนที่มองฟ้าจะพบเจอ
เดือนดาวอยู่กับเธอมากมาย
ฉันเป็นฉัน
ที่อยากบอกเธออย่าหวั่นฝันร้าย
แม้ห่างไกลอย่างไรแต่มั่นใจ
เธอคือคนสุดท้ายที่ฉันรักมั่นขอสัญญา
5 สิงหาคม 2545 19:34 น.
dokkoon
เวลาช่างโหดร้าย
ชอบจากไปไม่กลับหัน
ไม่ให้โอกาสได้กลับไปแก้ไขทัน
กับเรื่องที่ผ่านผันซึ่งฉันผิดพลาดไป
เวลาช่างโหดร้ายเหลือเกิน
ปล่อยฉันเพลินเวลาผ่านหาย
ความสุขอยากเก็บไว้ไม่ให้หายไกล
เวลาผ่านสุขสิ้นสลายมันสูญหายไม่เหลือเลย
เวลาโหดร้ายขนาดไหน
ทุกนาทีที่ผ่านไปเวลาเอ๋ย
ความหนุ่มสาวถูกริดรอนกร่อนเลย
เวลาไม่เคยเห็นใจใคร
หน้าส่วนตัว
1108
