10 พฤษภาคม 2545 02:06 น.
dokkoon
กาดาษ
กับกาลเวลาที่ล่วงเลยผ่านไป..ช้าช้า
เธอจะรู้บ้างไหมว่า..มีใครคนหนึ่งแอบเหงา
ยังคงรอเธออยู่ตรงนี้..ที่ที่เคยมีแต่คำว่า..เรา
ถึงมันจะเป็นเพียงภาพวันเก่าเก่า..ที่ทำให้เหงาใจ
กับความไกลห่าง..
เธอจะรู้สึกอ้างว้าง..เดียวดายบ้างไหม
ส่วนฉันคนนี้..มีแต่ความเหว่ว้าในใจ
อาจเป็นเพราะกลัวว่าความห่างไกล..จะทำให้ใจเธอเปลี่ยนแปลง
กับหัวใจที่ฉันมอบให้ไว้..
มันเป็นความรู้สึกจริงจริง จากใจ..ไม่เคยเสแสร้ง
ความรัก ความผูกพัน ที่มีให้กัน..ไม่ใช่การแสดง
ถึงวันนี้หัวใจจะอ่อนแรง..แต่ก็ไม่ได้แกล้งรักเธอ
กับความรักของเราในวันก่อน
ยังมีความห่วงหา..อาทรอยู่เสมอ
ถึงเวลาจะผ่าน..เนิ่นนานเพียงใด ที่ไม่ได้พบเจอ
แต่ความรู้สึกจะคงเดิมอยู่เสมอ..ว่าฉันจะรักเธอไม่มีวันเปลี่ยนใจ
dokkoon
ระยะทางกับกาลเวลา
ไม่อาจทำให้เสน่หามอดได้
ด้วยความรักที่มีในหัวใจ
ไม่มีทางหวั่นไหวแม้นต้องไกลและนมนาน
แม้ต้องเหงา
แต่เราก็เข้าใจกันในทุกด้าน
ต่างรับรู้จิตใจของกันทุกวันผันผ่าน
แม้บางครั้งอาจทรมานปานขาดใจ
มั่นใจได้นะที่รัก
หัวใจภักดิ์สมัครจิตไม่คิดเผลอไผล
รักเธออย่างไรไม่เคยเลยเปลี่ยนไป
แม้ตัวห่างไกลแต่ใจใกล้ชิดเธอ
กับความรักของเราแต่เก่าก่อน
หากมองย้อนกลับไปสุขใจเสมอ
แม้มิได้อยู่ในวงแขนของกันฉันและเธอ
แต่ภาพในใจย้ำเตือนเสมอ.....ฉันรักเธอ....ตลอดไป
8 พฤษภาคม 2545 07:52 น.
dokkoon
สายตา
jasmine
http://www1.thaipoem.com/web/poemdata.php?id=14714
..........สายตาที่เธอมองฉัน
มันไม่มีวันเหมือนเมื่อวานแล้วใช่ไหม
.สายตาวันนี้เฉยชาเยือกเย็นเกินไป
อยากรู้จังว่าทำด้วยอะไรถึงได้เยือกเย็นเหลือเกิน
........สายตาที่เธอจับจ้อง
ดวงตาทั้งสองที่เธอมองอาจดูผิวเผิน
แต่แฝงด้วยความเจ็บปวดที่มองเหลือเกิน
เมื่อต้องเผชิญกับดวงตาของเธอ
........สายตาที่มันเย็นชา
หัวใจมันอ่อนล้าเกินกว่าจะหลงพร่ำเพ้อ
สายตาที่เฉยเมินไม่เคยมีใครของเธอ
มองทีไรน้ำตามันล้นเอ่อทั้งที่เธอเงียบงัน
dokkoon
สายตาที่มองเธอ
เปี่ยมด้วยทุกความรู้สึกเสมอจากใจฉัน
เป็นสายตาที่ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
ยากเกินกลั้น....น้ำตามันจะเอ่อทุกที
สายตาที่สบตาเธอทั้งสอง
อยากมองจ้องทะลุไปถึงใจเธอนี้
คิดอย่างไรในใจเธอหนอคนดี
สายตาเธอคู่นี้ถึงเชือดเฉือนฉันจัง
สายตาคู่นี้ของฉัน
หากเธอเข้าใจมัน..จะเห็นสายน้ำตาหลั่ง
แม้ไม่มีหยดน้ำมาตาเอ่อคั่ง
ภายในยังเศร้าหมองตลอดมา
สายตาของคนผิดหวัง
คนที่ยังรักเธอแต่อ่อนล้า
รู้สึกช่างห่างไกลเกินไขว่คว้า
เหมือนว่าวจุฬ่าอยากแตะฟ้าแต่แสนไกล
8 พฤษภาคม 2545 01:05 น.
dokkoon
หยาดฝนหล่นบนผิวน้ำ
ฝนพรำพรำเต้นระบำผิวน้ำไหว
เสียงกระทบเตาะแตะกระแซะไซร้
หยาดฝนเย็นฉ่ำพร่ำพรำพรำ
กบเขียดกระแซะเซาะ
ส่งเสียงเสนาะเลาะข้างถ้ำ
ฝูงปลาโจนโผล่พ้นผิวน้ำ
ยามฝนพรำทุกอย่างช่างชื่นใจ
ฝนตกใส่ในใบบอน
หยดฝนวนจนหล่นไบไหว
แมงปอบินล้อข้างต้นตะไคร้
ลดพัดกิ่งไม้ไหวสบัดไปมา
กอหญ้ารื่นเริงกับสายฝน
ใบไหวเปียกปนเม็ดฝนเริงร่า
ฝุ่นฟุ้งกลางทุ่งหายไปในพริบตา
แสงแดดที่แรงกล้าก็บรรเทา
ขาดฝนคงป่นปี้
ทุกชีวีคงต้องเศร้า
ฝนมาคราใดแม้เบาเบา
ผองพวกเราชื่นใจสายฝนเย็น
7 พฤษภาคม 2545 01:24 น.
dokkoon
ฉัน.ผู้พ่ายแพ้
ไม่ยอมแน่แม้แพ้พ่าย
ตราบเท่าที่ชีพไม่วาย
ก็อย่าหมายจะยอมกัน
ฉัน.แค่เคยแพ้พ่าย
ในความหมายคือเคยพ่ายก็เท่านั้น
ไม่ได้หมายความถึงทุกวัน
จะแพ้มันตลอดไป
ฉัน..อาจจะแพ้
แต่ยังตอแยไม่ไปไหน
อย่าหวังว่าจะแพ้แย่เรื่อยไป
ยังสู้ท่วงท่าใหม่ไม่ยอมใคร ไม่แน่นอน
ฉันยังไม่แพ้
ใจรักยังแน่วแน่นะสมร
รอได้แม้นานวันไม่สั่นคลอน
รอวันเธอใจอ่อน สักวันแน่นอน..ใช่ไหมเธอ
7 พฤษภาคม 2545 01:22 น.
dokkoon
รู้สึกผิดที่ยังรักเธอเปลี่ยนไม่ได้
ผิดที่ใจยังรักเธอเอยู่สมอ
เวลานี้ไม่ใช่เวลามารักเธอ
แต่ยังเผลอใจไป..แม้ไม่ใช่เวลาของเรา
อาจเลยพ้นไปไกลเกินเอื้อมถึง
แค่ห้วงใจคำนึงถึงก็หงอยเหงา
เสียดายวันผ่านวันวานของสองเรา
ที่ไม่เฝ้าถนอมไว้ใจที่ปอง
เวลาผ่านนานปีมีพันธะ
เกินจะละกลับไปให้เราสอง
เริ่มต้นใหม่กับใจที่ยังปอง
ได้แต่มอง แล้วหมองจิต . ผิดเวลา
หน้าส่วนตัว
1215
