23 พฤศจิกายน 2544 00:57 น.
dokkoon
เจ็บแปลบใจจริงนัก
มีความรักแล้วต้องซ่อนเร้น
ไม่อาจบอกเธออย่างที่มันเป็น
เพราะใครใครก็เห็นฉันไม่ควรคู่เธอ
ทำไมต้องเชื่อคนอื่น
อยากจะฝืนและตามใจ ....กลัวเก้อ
หลงรักเธอทั้งที่รู้ว่าได้แค่ชะเง้อ
ระหว่าง ฉัน-เธอ ช่างห่างกันไกล
ใครเปรียบนะว่าเหมือนหมา
แค่เลียกะลาคงจะได้
แต่หากอยากคว้าไขว่
เครื่องบินก็คงได้แค่เห่าหอน
23 พฤศจิกายน 2544 00:43 น.
dokkoon
แม้นไม่มีเป้าหมาย
จะเดินทางใดให้ขัดเขิน
รู้สึกห่างไกลเหลือเกิน
แค่เริ่มต้นเดินก็มืดมน
เป้าหมายเป็นเข็มทิศ
กำหนดความคิดไม่สับสน
รู้จักเริ่มต้น ทางที่ไป ไม่หมุนวน
ไม่ปะปน หลายหลายสิ่ง แล้วก็ทิ้งความจำเป็น
ชีวิตไม่มีเป้าหมาย
ความสำเร็จไม่มีทางได้พบเห็น
อยู่ไปวันวันก็ยากเย็น
ชีวิตไม่ใช่ของล้อเล่นกัน
22 พฤศจิกายน 2544 23:16 น.
dokkoon
ก่อนจากกัน
มีคำมั่นที่เราจะรักษา
ถึงอย่างไรอดีตที่เป็นมา
ก็มีค่าระหว่างกัน
วันนี้แม้ทนไม่ได้
ต้องแยกกันไกลใจอย่าหวั่น
ชีวิตแต่ละคนก็สำคัญ
เธอกันฉันจึงไปคนละทาง
จะพกแต่ความรู้สึกที่ดี
ที่เคยมีให้กันไม่หมองหมาง
หากวันใดชีวิตใครจืดจาง
ลองย้อนกลับสู่ทางเคยร่วมกัน
22 พฤศจิกายน 2544 22:48 น.
dokkoon
รู้หน้าไม่รู้ใจ
แสดงออกอย่างไรใครจะรู้
ถึงจะทำแสนดีเท่าที่ดู
สงสัยอยู่คิดอย่างไรในใจเธอ
มองไม่ออกหรอกนะ
ถึงจะบอกฉันว่าแสนรักจนพร่ำเพ้อ
ความรู้สึกลึกลึกบอกให้ฉันอย่าพึ่งเชื่อเธอ
เคยพบเจอคนที่พูดไม่ตรงใจ
อยากให้เวลาผ่าน
ดูกันนานนานได้ไหม
ฉันยังไม่ตัดสินใจ
รอได้ไหม ให้เวลา พิสูจน์เธอ
22 พฤศจิกายน 2544 22:33 น.
dokkoon
พรหมลิขิตก็คงลิขิตได้
แต่อย่างไรพรหมคงไม่ห้ามให้ใจลิขิต
ชีวิตเราจะก้าวย่างก็คงเป็นไปอย่างที่คิด
ไม่ต้องรอให้ใครใครมาลิขิตชีวิตเรา
หากปล่อยตัวไปวันวัน
และมัวหวั่นต่อสิ่งที่ขลาดเขลา
ชีวิตก็คงไม่เป็นของเรา
ปล่อยให้ใครๆเร้าชีวิตเราให้เป็นไป
ฉันเองขอเลือกทาง
ขอวางทุกอย่างไม่หวั่นไหว
ลิขิตชีวิตให้เป็นไป
ตามอย่างใจที่อยากให้ได้เป็นไป
หน้าส่วนตัว
691
