27 พฤศจิกายน 2544 21:36 น.
dokkoon
เดินทางถึงจุดหนึ่ง
ก็ยังไม่ใช่จะถึงปลายเป้าหมาย
แค่ระหว่างจุดพัก เดินทางไกล
ยังมีทางให้เดินไปหลายโค้งคม
พูดถึงความสำเร็จ
เมื่อได้ไม่ใช่สำเร็จเสร็จสม
อาจสมใจมีใครๆเขาชื่นชม
อย่าโง่งมจมอยู่กับคำชมของใครๆ
อย่าหยุดอยู่แค่นี้
ยังมีอีกหลายก้าวให้คว้าไขว่
สำเร็จแล้วเดินทางต่อไป
ความสำเร็จใหม่ๆยังรอเรา
27 พฤศจิกายน 2544 19:26 น.
dokkoon
สุดท้ายของวันคือตะวันลับขอบฟ้า
ความมืดคีบคลานมาแทนฟ้าที่สดใส
และแล้วจันทราและดาราระยิบไหว
สุดท้ายค่ำคืนลาแทนฟ้าด้วยตะวัน
สุดท้ายของความรุ่งเรือง
หมดความเฟื่องเรื่องไฝ่ฝัน
แทนที่ด้วยเศร้าโศกศัลย์
มองคืนวันรัดทดใจ
แต่ไม่ใช่จะหมดสิ้น
ชีวิตขาดวิ่นแล้วไปไม่ไหว
ต่อสู้ต้องอยู่ได้ต่อไป
ยอมแพ้ทำไม .. ขอให้ใจสู้กับมัน
สุดท้ายของการสูญหมดสิ้น
หลังจากรินน้ำตาหวั่น
ถ้าสู้อยู่ก็จะก็ถึงซึ่งสักวัน
ที่ฟันฝ่าพ้นวิกฤติกัน
ตะวันลับแล้วก็กลับมาใหม่
แล้วเหตุใดจะเลิกฝัน
กลั้นใจแล้วต่อสู้อยู่กับมัน
ตั้งมั่นแล้วจะผ่านมันได้เอง
27 พฤศจิกายน 2544 18:57 น.
dokkoon
เคยสังเกตุตัวเอง
บางวันฟังเพลงช่างสุดซึ้ง
มองดอกไม้ช่างสวยตราตรึง
รถติดยังซึ้งกับหมอกควัน
โลกทั้งโลกสดสวย
เราเองก็รวยอารมณ์ขัน
ผู้คนรอบข้างช่างสุขสันต์
วันทั้งวันสดชื่นจริงจริง
แต่ในบางวัน
เพลงเดิมของฉันดูเหมือนครางหงิงหงิง
ดอกไม้สีสันรำคาญจริง
รถติดเป็นสิ่งเร้าให้เศร้าใจ
โลกทั้งโลกโศกเหลือเกิน
ตัวเราช่างเมินเฉยกับทุกอย่างได้
ผู้คนรอบข้างอยากให้ห่างไกล
วันทั้งวันเป็นยังไงไม่ได้ความ
ทุกอย่างก็อยู่ที่ใจ
วันไหนมีสุขก็หวานหวาม
วันไหนมีทุกข์ไม่งดงาม
เฝ้าถามตัวเอง ... เลือกได้เองใช่ไหมเรา
27 พฤศจิกายน 2544 18:43 น.
dokkoon
คงไม่ใช่ใครใครที่พูดเก่ง
คงไม่เป็นนักเลงอย่างใครเขา
คงไม่ใช่คนเก่งกล้านะตัวเรา
คงไม่เท่าทันใครได้ทุกคน
ก็เป็นแค่คนหนึ่งซึ่งเฉยๆ
ก็เป็นคนถูกเย้ยหยันหลายๆหน
ก็เป็นเพียงคนหนึ่งซึ่งยังจน
ก็เป็นเพียงผู้คนธรรมดา
แต่ก็มีความไฝ่ฝันได้ใช่ไหม
ไม่ต้องการเปรียบกับใครให้เหนื่อยล้า
ฝันของฉัน คือของฉัน ซึ่งปั้นมา
เจตนา ก็เพื่อวัน ฝันเป็นจริง
ฝันที่จะก้าวไปข้างหน้า
ฝันว่าจะฝ่าฟันอุปสรรคได้ทุกสิ่ง
ฝันว่าจะ สร้างชีวิต ให้ดียิ่ง
สรรพสิ่งที่ไฝ่ฝันต้องมีวันได้เป็นไป
จึงลงมือทุ่มกายตั้งใจมาก
แม้ลำบากก็จะสู้ไม่หวั่นไหว
อยู่กับฝัน ทำให้มัน เป็นอย่างได้ตั้งใจ
จะไม่ให้อะไรมากีดกั้นความฝันเลย
25 พฤศจิกายน 2544 14:09 น.
dokkoon
แม้อยู่ห่างไกล
ลมหายใจของฉันคงไปถึง
ทุกครั้งที่สายลมพัดอึง
ก็ฝากลมหายใจไปถึงเธอ
ทุกครั้งที่ใบไม้โบกสบัด
ไม่ใช่เพียงสายลมพัดเสมอ
มีลมหายใจของฉันด้วยนะเออ
ถึงเธอ บอกว่า รัก ผูกพัน
แม้ในวันที่ไม่มีลมพัด
ยังจัดส่ง รัก มากับฟ้านั่น
แหงนหน้ามองฟ้าแล้วกัน
เห็นไหมนั่น เมฆฝน เป็นรูปหัวใจ
อยู่ในห้องในตึก
อย่านึกนะว่า รัก ห่างหาย
เพราะยังฝาก รัก เอาไว้
ข้างๆใจของเธอนั่นเอง
หน้าส่วนตัว
768
