22 กุมภาพันธ์ 2545 02:52 น.
dokkoon
กำลัง...
cool-hearted
กำลังเกเร และ งอแง
กำลังโดนรังแก ด้วยความรัก
กำลังอกหัก หมดความรู้สึก
กำลังนึก ถึงความหวัง ที่ไร้ค่า
กำลังหมดปัญญา ตามหาความรัก
กำลังอยากพัก ไม่ต้องรักใคร
กำลังหมดกำลังใจ ไร้ความคิด
กำลังจะปิด ตัวเอง....อวสาน...
dokkoon
กำลังปิดตัวเองอวสาน
กำลังปิดสวิทความร้าวรานที่ล้างผลาญ
กำลังปิดความรู้สึกสับสนอลหม่าน
กำลังปิดหัวใจที่แหลกราญเราะร้าว
หยุดพักไม่รักใครหรอก
ดูแลตัวเองบอกให้ใจแข็งกร้าว
สร้างภูมิคุ้มกันรอบตัวให้แพรวพราว
ไม่ให้ใครก้าวมาทำร้ายรังแกกัน
เริ่มต้นสร้างความหวังขึ้นมาใหม่
ความหวังสดใสที่สร้างสรร
จุดพลังให้ตัวเองคงมั่น
แล้วสร้างฝันที่เรานั้นปั้นได้เอง
ให้กำลังใจน้องปอนด์ นะ ขอให้ตั้งสติและสู้ต่อไปให้ได้
22 กุมภาพันธ์ 2545 02:09 น.
dokkoon
ขอสักครั้งให้ฉันได้เลือกเอง
ข้าวปล้อง
ไม่ว่าในวันนี้หรือวันไหน
ใจยังคงเปล่าเปลี่ยวและอ้างว้าง
ฝืนจำทนเดินต่อไปตามทางร้าง
บนเส้นทางที่ไม่เคยได้เลือกเดิน
ใครต่อใครบีบบังคับให้ฉันเลือก
มองแค่เปลือกแลดูฉันแค่ผิวเผิน
ขีดเส้นทางสายเล็ก ๆ ให้ก้าวเดิน
ทุกคนเมินไม่สนใจตัวฉันเลย
ฉันต้องเดินบนทางนี้อีกนานไหม
ทางร้างไกลที่ตัวฉันถูกเมินเฉย
ฉันแค่อยากหลุดพ้นสิ่ง..ที่คุ้นเคย
อยากเดินเลยข้ามเส้นทางสายนี้ไป
แม้เส้นทางสายใหม่อาจเจ็บปวด
มีก้อนกรวดทิ่มแทงเลือดอาบไหล
อาจร้องไห้เพราะเจ็บปวดไม่เป็นไร
ฉันเต็มใจที่อย่างน้อยทางสายนั้น..
...ฉันเลือกเอง
บนทางสายใหม่
dokkoon
เคยเปล่าเปลี่ยวอ้างว้างมาก่อน
ต้องถอดถอนตัวเองเหมือนเคว้งคว้าง
เดินคนเดียวเปลี่ยวใจในเส้นทาง
ที่รกร้างเหมือนไม่เคยมีใครเลยผ่านมา
เคยสะทกสะท้อนตอนเดินใหม่
ร้องไห้น้อยใจให้อ่อนล้า
เหมือนถูกขับจับปล่อยค่อยโรยรา
ประหนึ่งว่าไม่มีใครสนใจเลย
เดินทางนานเท่าไรไม่ได้นับ
แต่เมื่อปรับใจได้จนคุ้นเคย
มองรอบตัวแสนสดใสน่าชมเชย
บนทางที่ปล่อยเลยตัวเองหลุดพ้นมา
อาจมีก้อนกรวดก้อนหินทิ่ม
แต่ก็มีหญ้านิ่มนิ่มอยู่ตรงหน้า
มีสิ่งสดใสมากมายสุดสายตา
ชุบชีวาให้สดใหม่ เพราะใจกล้า.........เลือกทางเอง
22 กุมภาพันธ์ 2545 01:40 น.
dokkoon
ขอบคุณ...dokkoon
คะน้า
ดอกดวงดอกไม้ที่ร่วงหล่น
เกลื่อนกร่นกระจายทั้งหลายนั่น
ดอกอื่นหมื่นแสนไม่สำคัญ
หนึ่งในดอกนั้นคือ dokkoon
น้ำใจไมตรีที่ให้กัน
แบ่งปันเผื่อแผ่มิสิ้นสูญ
ถึงห่างหายไปใจอาดูร
ถึงความเกื้อกูลของข้อความ
ขอบคุณในความห่วงใย
เมื่อห่างหายไปยังไต่ถาม
คอยให้กำลังใจในทุกยาม
และคอยติดตามไม่ห่างไป
ขอบคุณ คะน้า
dokkoon
แม้ดอกคูณจะเหลืองสด
งามงดในหน้าแล้งทุกแห่งไซร้
ยังต้องการแสงแดดและพงไพร
จึงขับให้สีเหลืองใสตัดกับไพรเขียวขจี
ดอกคูณบานทั้งพงไพร
ก็เพราะได้ แดด-น้ำ ฉ่ำพอที่
เหมือนเช่น ดอกคูณ อยู่ที่นี่
ก็เพราะมี มิ่งมิตร สนิทแนบ
ซึ้งใจคะน้ามาเสมอ
เพราะเธอแบ่งปันให้ไม่คับแคบ
ก่อนนี้เขียนกลอนไม่เป็นต้องเร้นแอบ
ได้คะน้า เป็นแบบ บอกแนวทาง
มาวันนี้จึงพูกพันฉันมิตรสนิท
หายไปก็คิดถึงไม่เคยว่าง
อยากเห็นเธอมีสุขทุกวันวาง
จะติดตามไม่ห่างไม่เคยจางความซึ้งใจ
20 กุมภาพันธ์ 2545 13:55 น.
dokkoon
คงไม่สำคัญ
คะน้า
การเงียบหายของใครสักคน
คงไม่มีผลทำให้เธอไหวหวั่น
และมันคงไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญ
ต่อการไม่มีฉันในสายตาเธอ
ในขณะที่เธอมีคนอีกมากมาย
ล้อมรอบกายเธอเสมอ-เสมอ
ฉันคงเป็นเพียงจุดเล็ก-เล็กที่หาไม่เจอ
ที่เธอไม่เคยเผลอส่งใจกลับมา
จึงอยากเงียบหายไปเฉย-เฉย
เหมือนตายไปเลยอย่างไร้ค่า
ไม่กล้าแม้จะเอ่ยคำร่ำลา
เพราะกลัวเธอไม่รู้สึกรู้สากับการจากไป...
รู้ไหมใครสำคัญ
dokkoon
ใครจะจากไปไหนก็ไปเถิด
คงไม่เกิดความหวั่นไหวกับใจได้
หากคนที่ทิ้งร้างห่างหายไป
เป็นใครใครที่ไม่ได้พูกพันกัน
แม้มีคนมากมายรอบกายอยู่
ก็ไม่ใช่คนที่ใจรับรู้ว่าสำคัญเพียงนั้น
ไม่กี่คนที่อาจทำให้ใจไหวหวั่น
จำนวนนั้นเธอเป็นหนึ่งอยู่รู้ไหมล่ะ
หากเธอเงียบหายไปเฉยๆ
คนที่ตายก่อนเลยคือฉันเองนะ
อย่าคิดแม้จะมาเอ่ยคำลาล่ะ
เพราะจะไม่ให้ห่างหายไปไหนเลย
17 กุมภาพันธ์ 2545 23:31 น.
dokkoon
วันที่ร้องไห้
ยังแคร์
ในวันที่ฉันร้องไห้
ไม่เคยต้องการอะไรนอกจากภาพใครตรงหน้า
กลับมาได้ไหม ฉันจะลืมทุกคำร่ำลา
ยินดีหลอกตัวเองว่าเธอห่วงหา แม้มันไม่จริง
สายไปไหม
dokkoon
ในวันที่ห่างหายจากไกล
คิดถึงเธอใจจะขาดอย่างยิ่ง
สายไปไหมหากกลับไปสู้ความจริง
คำลาทุกสิ่งที่บอกไม่จริงหรอกตรงข้ามกับใจ
หน้าส่วนตัว
800
