8 เมษายน 2545 23:45 น.
dokkoon
เคยคิดว่าเมื่อคิดถึงก็ไปหา
คงช่วยบรรเทาความคิดถึงให้โรยราไปได้
แต่ทุกครั้งที่คิดถึงจนสุดใจ
แล้วมาหาครั้งใด ทำไมไม่หายคิดถึง...นะใจ
รู้ไหมเดี๋ยวนี้ไม่ได้พบไม่ได้แล้ว
ไม่ได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วทนไม่ไหว
ไม่ได้ยลหน้ามนรู้สึกเปลี่ยวจนจะขาดใจ
แล้วเมื่อใดจะหายคิดถึงกันได้นะเธอ
8 เมษายน 2545 09:50 น.
dokkoon
...จดหมายเก่า...
cool-hearted
เป็นลายมือที่คุ้นเคย
บนข้อความเฉย เฉย - - ที่มีความหมาย
บนกระดาษเก่าเก่า - - น้ำหมึกจางจาง มากมาย
อ่านแล้วน้ำตาไหล คิดถึงใครคนไกลเหลือเกิน
ค่อยค่อยแกะจดหมายเก่า ที่ละแผ่น
ความรู้สึกโลดแล่น ไปกับตัวหนังสือ ไปกับความทรงจำสะสม
อ่านข้อความที่ละบรรทัด ที่ละตอน ด้วยความรู้สึกชื่นชม
บรรจุทุกๆ อารมณ์ - - ความรัก - - ของคนสองคนร่วมกัน
ค่อยๆ เก็บค่อยๆเรียงซ้อนไล่ตามวันและเวลา
จดหมายที่เธอเขียนหา และทุกทุกคำว่ารัก - - มีความหมาย
ไม่ว่า - - จดหมายเหล่านั้นจะเก่า รักจะจืดจาง - - จากวันที่ผ่านพ้นไป
ก็จะเก็บไว้ - - เป็นสมบัติล้ำค่า เพื่อบอกกับหัวใจว่า........
- - ครั้งหนึ่งเธอเคยผูกพันธ์ เคยให้ความสำคัญ เคยรักฉันยิ่งกว่าใคร - -
dokkoon
จดหมายสัปดาห์ละหลายฉบับ
เขียนไปหาจนนับไม่ไหว
ลายมือไม่สวยแต่รวยด้วยจิตใจ
เขียนข้อความมากมายต้องการให้มีความหมายว่ารักเธอ
จดหมายแทนใจอยากเรียงร้อย
แต่ละฉบับเขียนไปได้ไม่น้อยลงท้าย คิดถึงเสมอ
นานวันไปเพิ่มคำลงท้ายว่ารักเธอ
บางวันก็ป้ำเป๋อเขียนว่ารักเธอทุกบรรทัดเลย
เปิดจดหมายที่เธอตอบ
ไม่ว่าจะเขียนอะไรก็ชอบอ่านไม่เคยเมินเฉย
แม้ไม่มีบรรทัดใดในจดหมายของเธอเลย
ที่จะเอ่ยสักครั้งเลยว่ารักเช่นกัน
อ่านจดหมายฉบับหนึ่งซึ้งหลายหน
แค่ลายมือของคนที่รักก็สุขสันต์
มองเห็นหน้าลอยเหนือจดหมายทุกครั้งที่อ่านมัน
เห็นรอยยิ้มพิมพ์ใจฉันลอยมาพร้อมกันกับหน้าเธอ
เพียงจดหมายก็มีความสุข
และทุกครั้งที่ได้รับฉันยิ้มรับเสมอ
รีบเปิดอ่าน...และยังอยากพบเจอ
คนในฝันของฉันคือเธอแน่นอน
มีข่าวเบาเบาเขามาบอก
มีคนอื่นทำให้ฉันช้ำชอกยอกย้อน
เขาอยู่ใกล้ทุกวันเคียงข้างคอยเว้าวอน
ฉันเขียนจดหมายด้วยความร้าวรอน ฉบับสุดท้ายยังลงท้ายว่า รักเธอ
6 เมษายน 2545 23:16 น.
dokkoon
ความรักกับความแค้น
รอยต่อแน่นแฟ้นชิดใกล้
ห่างกันนิดเดียวไม่ไกล
ตรงที่สมใจหรือเสียใจ
ช่องว่างระหว่างรักกับแค้น
ใกล้ชิดสนิทแน่นอ่อนไหว
ผิดจากรักไปไม่ทันใด
กลับแค้นใจไม่คืนดี
ยามรักแสนหวานสดชื่น
ไม่ว่าหลับหรือตื่นชื่นทุกที่
รอบตัวทุกอย่างแสนดี
หัวใจมีแต่สุขทุกวันไป
ยามแค้น.....
หุนหันพลันแล่นร้างไร้
อึดอัดสับสนหม่นใจ
หัวใจสลายสิ้น...ไม่ยินดี
6 เมษายน 2545 22:33 น.
dokkoon
ข้าวปล้อง
ฉันไม่ได้เป็นเช่นดังดอกฟ้า
ที่แลดูสูงค่าและเลอเลิศอยู่เสมอ
แค่คนนึงที่อาจเหมือนห่างไกลเธอ
แต่เป็นใครที่พบเจอในทุกห้วงคำนึง
ฉันก็เป็นเพียงแค่ผู้หญิงธรรมดา
ที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าชายคนหนึ่ง
คนที่ฉันสบสายตาให้กันอย่างหวานซึ้ง
และดื้อดึงอ้อนวอนให้เขานั้น . . รักเธอ
dokkoon
เป็นแค่ผู้ชายเจ็บช้ำคนหนึ่ง
คนซึ่งเข็ดกับความรักเสมอ
คนที่เคยพลาดและไม่อยากพบเจอ
ความเสียใจให้หลงเพ้ออีกต่อไป
หลบสายตาคนสวยที่มองซึ้ง
เพราะยังเจ็บครั้งหนึ่งลบไม่ได้
กลัวรักเธอแล้วท้ายสุดต้องเสียใจ
ไม่ใช่ไม่สนใจ...แต่ไร้ใจ...ไม่เคยลืม
4 เมษายน 2545 23:45 น.
dokkoon
หนทางยังคงแสนไกล
ท้ออะไรเวลานี้
มีเท้าก็ย่ำเข้าซี
อยู่ที่นี่มีอะไรดี
เดินหนีความยากไร้
แล้วทำไมจะอยู่กับที่
ไม่กล้าท้าความแปลกใหม่ก็พอดี
จนอยู่อย่างนี้ไม่มีรวย
วางทางชีวิตแล้ว
ถ้าไม่แจวใครจะช่วย
มีหรืออยู่นิ่งๆแล้วร่ำรวย
ชีวิตที่แสนสวย..จะ.มีได้ที่ปลายทาง
ลำบากก่อนแล้วสบาย
ยังไม่สายอย่าหมองหมาง
หากยังเดินในเส้นทาง
ยังไม่ร้าง...ยังเป็นไป
นักเดินทางแสวงโชค
ความหวังพัดโบกเย็นไสว
แม้กลางแดดร้อนเพียงใด
แต่ที่ใจแกร่งกล้าไว้....ใกล้ความจริง
หน้าส่วนตัว
717
