23 เมษายน 2547 12:31 น.
doctorchira
หวลย้อนกลับมาอาศัยบ้านไพรพฤกษ์
ได้ระลึกถึงความหลังเมื่อครั้งหวาน
นอนหนุนตักนับดวงดาวทุกวันวาร
สุขใดปานแสนชุ่มชื่นรื่นอุรา
ใช้เสียงขลุ่ยแทนสุราพาใจฉ่ำ
ใช้ลำนำกลอนแสนหวานแทนภักษา
ใช้ความรักจากผองเพิ่อนแทนโซดา
น้ำแข็งมาจากน้ำใจเหล่าเพื่อนเกลอ
25 มีนาคม 2547 23:29 น.
doctorchira
ลมระริ้วพริ้วผ่านกายให้สยบ
จิตสงบไร้สำเนียงเสียงสับสน
เหนื่อยนักหนากับสังคมอลวล
เหมือนวังวนรุมรัดเร้าให้เข้าไป
ช่างโดดเดี่ยวเดียวดายไร้คุ่คิด
จะผ่อนจิตจะพักกายได้ตรงไหน
วันทุกวันก็เหมือนกันต่างอย่างไร
ในเมื่อใจยังเหนื่อยล้าไม่ต่างกัน
คิดประหวัดผูกใจจ่อแต่ก่อกิจ
พรหมลิขิตกำหนดให้ไร้ความฝัน
ต้องสานต่อก่อกอบกิจที่ผูกพัน
ที่อนันต์มาถาถมทนทรมาน
สุดเหน็ดเหนื่อยหน่ายล้าใจข้าเอ๋ย
มันไม่เคยจะผ่อนคลายให้หรรษา
คนอื่นเขายิ้มหัวสุขอุรา
แต่ตัวข้ายิ้มเพียงหน้าแต่ใจตรม
2 กุมภาพันธ์ 2547 00:48 น.
doctorchira
งานเลี้ยงใดไม่เลิกลา.......ไม่ปรากฎ
เหมือนกันหมดเป็นวัฎจักร์อย่ากังขา
จะเฉยเมย หรือเริงรื่น สมอุรา
หรือโศกาเศร้าระกำ...จำอาลัย
เมื่อมีพบ.ก็มีพราก.มากมายนัก
เมื่อมีรัก...ก็มีโศก......อย่าสงสัย
แรกพบกันโปรดถนอมดวงฤทัย
ให้อาลัยเมื่อถึงวัน...........ที่อำลา
1 กุมภาพันธ์ 2547 01:14 น.
doctorchira
ยิ่งอยู่สูงยิ่งหนาวเหน็บในดวงจิต
โอ้ชีวิต........เราลิขิต......ผิดไปหนา
ทนถากถางทางชีวิตสร้างมรรคา
จนกลายมาเป็นเทวดาเดินบนดิน
อยู่โดดเดี่ยวเดียวดายไร้เงาเพื่อน
ถึงมีเรือนแทบไม่เคยได้คืนถิ่น
ทุกวารวันได้แต่วุ่นเรื่องทำกิน
แม้แต่ลิ้น!...ไม่เคยลิ้มรสโอชา
ต้องเดินทางแสนไกลเหนื่อยกายนัก
ต้องปักหลัก..คอยจัดการ.....คอยสรรหา
คอยเร่งรัด.....คอยสั่งการ...คอยบัญชา
เพื่อได้มาของกิจการ..............มั่นคงทน
ถ้าย้อนได้..อยากขอย้อน..เวลากลับ
ขอระงับ.....วัฎจักร์ที่สับสน
ไม่ขอริ.......ไม่ขอเริ่มความอลวล
ปล่อยให้วนตามครรลองแห่งบุญกรรม
31 มกราคม 2547 08:41 น.
doctorchira
ความสุขสมรมณีย์ของชีวิต
ขอลิขิตกำหนดไว้เพียงในฝัน
ในโลกจริงเป็นอย่างไรปล่อยวางมัน
ไม่บากบั่นเปลี่ยนความฝันให้เป็นจริง
จะขออยู่เพียงเดียวดายอย่างไร้เพื่อน
ทำตัวเหมือนก้อนศิลาที่แน่วนิ่ง
ยืนหยัดสู้แดดลมฝนไม่ไหวติง
ไม่คิดอิงแนบหัวใจกับใครเลย
หน้าส่วนตัว
1397
