17 พฤศจิกายน 2546 00:26 น.
doctorchira
@ฟ้าสะท้านดินสะเทือนน้ำสยบ ทั่วพิภพล้วนสงบใต้เท้าข้า
หุบผาลึกภูผาใหญ่ไพรพนา ล้วนเกรงข้าเหยียบย่ำเข้าทำลาย
มหานทีและหมู่เกาะใหญ่และน้อย ถ้าไม่คล้อยเปิดทางข้าต้องราบหาย
เหล่าบรรดาสรรพสัตว์ต้องวอดวาย ต้องล้มตายกลายเป็นพรมรองบาทา
@พิชิตไปทุกเขตคามทั้งสามภพ เที่ยวท้ารบเทวดาและภูติผี
แม้บาดาลขุมนรกอเวจี เมื่อข้าลี้ก็ต้องหลบหมดทุกราย
เทพเจ้าแห่งสงครามผู้ไม่พ่าย แต่มลายเพราะพ่ายรักน่าใจหาย
เทพสงครามผู้มากล้นอันตราย ต้องกลับกลายเป็นเทพเจ้าความระทม
@ศาลเจ้าแห่งความระทมคนเชื่อถือ เสียงเล่าลือขจรไกลกว้างไพศาล
ว่าศักดิ์สิทธิ์ยิ่งนักตามตำนาน ดลบรรดาลสัมฤิทธิ์สุขให้ทุกคน
ผู้ใดที่ทุกข์ระทมไม่สมรัก เกื้อกูลขักเอื้อคู่ให้ได้สุขสม
แต่รู้ไหมตัวของเทพความระทม ไร้หน้ามลมาเป็นคู่อยู่เอกา
11 พฤศจิกายน 2546 01:39 น.
doctorchira
@เดือนสิบสองคืนวันเพ็ญสิบห้าค่ำ เหมือนเตือนย้ำความสนุกครั้งสุขสม
ประเพณีลอยกระทงตามนิยม ดวงจันทร์กลมงามเลิศล้ำสุดรำพัน
เงาจันทร์ทาบบนผิวน้ำปานสร้างสรร เธอและฉันเหมือนเคียงคู่อยู่สวรรค์
กระทงน้อยคล้อยเคียงคู่อยู่นิรันดร์ สุขอนันต์ดังสวรรค์ประทานพร
@ลอยความทุกข์ให้หายไปกับสายน้ำ หลอมความจำครั้งร้อยเรียงเคียงสมร
กรองความหวานกลั่นความชื่นเอื้ออาทร สร้างนุสรณ์แห่งชีวิตติดตรึงใจ
สิบห้าค่ำเดือนสิบสองของปีนี้ น้ำล้นปรี่มีมากมายเกินพิสัย
เพราะน้ำตาที่ล้นร่วงจากดวงใจ มาเติมใส่ให้ล้นหลามฝั่งนที
@ดวงจันทร์เพ็ญเด่นนภาฟ้าสลัว ใจมืดมัวไม่สดใสไร้ราศรี
ไร้กระทงที่ลอยทุกข์เหนือนที เพราะไม่มีนวลนางมาข้างกาย
ยืนระทมอมทุกข์ความสุขหาย อยู่เดียวดายบนตลิ่งสิ้นความหมาย
กายสงบนิ่งสนิทจิตมลาย ช่างวุ่นวายจริงหนอวันลอยกระทง
@จิตสลดรันทดถมจมความทุกข์ มลายสุขที่ตรึงใจใฝ่ไหลหลง
ท้อแท้ทาบจับจิตใจได้แต่ปลง ความทนงในใจกายมลายไป
อยู่คนเดียวเปลี่ยวกายใจไฟเศร้าสุม ความทุกข์รุมร้อนเร่งเร้าเข้าเสือกใส
เปรียบเหมือนนอนบนกองฟอนที่สุมไฟ รอเมื่อไรจะเผาใจให้ละลาย
23 สิงหาคม 2546 22:23 น.
doctorchira
เมื่อแสงสุรีย์หนีลับ สีดำมาทับทาบหล้า
ความมืดอ้อล้อจันทรา ดาราออกมาประชัน
ตัวข้าพลิกฟื้นตื่นจิต จะได้พบมิตรนางขวัญ
นักกลอนนอนดึกลาวรรณ์ ออกมาพบกัน.....ข้ารอ ..ฯ
เกี่ยวก้วยร้อยนิ้วชมชื่น พฤกษาร่มรื่นใบสอ
ทาบเงาดั่งขึงข่ายทอ โอบนวลละออแนบชาย
แว่วเสียงเรไรไพรกล่อม ปลุกจิตละม่อมสั่นไหว
พิณพาตย์แห่งป่าเสียดใจ เบียดให้ดวงใจแนบกัน
เรณูบุษบงส่งกลิ่น ลมพัดประทินกลิ่นสวรรค์
เฉื่ยยฉิวปลิวฟุ้งลาวัลย์ ประสานกอดกันเดินดง
ชื่นชมรมณีย์ชีวิต เงียบนิ่งสนิทมิ่งขวัญ
แสงรอดขอบฟ้าตะวัน คืนพรุ่งพบ..กัน..ข้ารอ ฯ
..............จ๋าจ๊ะ...............
23 สิงหาคม 2546 05:10 น.
doctorchira
สิบกว่าปีที่ผ่านมาไม่เคยรัก
ไม่รู้จักไม่สนใจไม่ถวิล
ไม่คิดคบไม่คิดหาไม่ยลยิน
ไม่คิดสิ้นให้ใจถูกมัดผูกพัน
แต่วันนี้ซิดวงใจมันไปโลด
ก้าวกระโดดหนีไปอยู่กับคู่ขวัญ
ใครไม่รู้ไม่รู้จักไม่เจอกัน
ชื่อจริงนั้นยังไม่รู้ดูซิเรา
จะระงับจิตลงที่ตรงนี้
จะไม่หนีไปไหนแล้วจอมขวัญ
จะอยู่นี่แล้วเขียนกลอนพล่ามรำพัน
ให้จอมขวัญมาได้เห็นบทกวี
จะไม่ไปยุ่มยามรำคาญจิต
แม่มิ่งมิตรให้ระเคืองเสื่อมราศรี
จะไม่ไปหยอกล้อต่อวาที
จะอยู่นี่จนกว่าเธอจะเมตตา
พริ้วลมจากห้วงใจไปริมปาก
ระรัวลากนิ้วกำกับบังคับเสียง
ขลุ่ยครวญเพลงหวานเสนาะเพาะสำเนียง
ลำดับเสียงตามบทเพลงแห่งคนธรรพ์
ดอกรักบานในใจใครทั้งโลก
แต่ดอกโศกบานอยู่ในหัวใจฉัน
สื่อเสียงเพลงเสียดดวงจิตกรีดชีวัน
หัวใจฉันแทบจะหยุดเมื่อสุดเพลง
ถึงทิกิจากใจที่พ่ายรัก
หน้าส่วนตัว
1608
