6 มิถุนายน 2547 17:51 น.
doctorchira
ในกระท่อมแห่งความฝันที่ฉันสร้าง
มันเวิ้งว้างอยู่เดียวดายไร้ความหวัง
นั่งนับดาวใต้ฟ้าหม่นจมภวังค์
ความจีรังที่จรรโลงคืออาลัย
เห็นกระท่อมแห่งความฝันหลังนั้นไหม
จะมีใครคิดเมตตามาอาศัย
มีเสียงขลุ่ยเป็นเพื่อนรักประโลมใจ
กับน้ำใสที่ย้อมตา....................ให้พร่ามัว
30 พฤษภาคม 2547 13:36 น.
doctorchira
ฝนหลั่งมาจนฟ้าดับอับความหวัง
พรูประดังพสุธากั้นฟ้าหมอง
มืดสนืทปิดสายตาเมื่อยามมอง
ฟ้าคนองผ่าเมฆาน่าสพึง
พฤกษ์สยบรอชะตาฟ้าพิโรธ
พิภพโอดวายุไล่ใส่ขมึง
นทีคลั่งกระเซ็นซ่านน่าพรั่นพรึง
หวลคนึงรักสองเราที่เฝ้ารอ
วัฎจักร์แห่งฝนมาฟ้าดินหลบ
พื้นพิภพมืดสนิทปิดทางหนอ
หวังเพียงว่าฝนสั่งฟ้าคงได้คลอ
อยู่พนอเคียงคู่กันนิรันดร์กาล
4 พฤษภาคม 2547 13:07 น.
doctorchira
นับดวงดาวบนท้องฟ้าพาใจหาย
นั่งเดียวดายกายสงบกลบใจไหว
โอ้ชะตาฟ้าลิขิตให้ผิดไป
ที่วาดไว้พังทลายกับสายลม
%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%
หนี่งใจภักดิ์หนึ่งใจปองสองดวงจิต
พรหมลิขิตกำหนดไว้ให้เหมาะสม
แต่เธอทำให้หมองใจเศร้าอารมย์
สุดขื่นขมเพราะเธอนั้น......สามหัวใจ
1 พฤษภาคม 2547 00:04 น.
doctorchira
ถูกกำหนดให้เกิดมาเป็นยาจก
ต้องงันงกหาตอนเช้าแล้วกินค่ำ
ชีวิตจนข่นแค้นแสนระกำ
จิตแสนช้ำไม่หวังให้ใครผูกพัน
ชีวิตตนประคองไปแทบไม่รอด
ได้แต่กอดสายลมจมความฝัน
กายซุกดินห่มแผ่นฟ้าทุกวารวัน
คอยนับวันกลับสุ่ดินสิ้นชีวัน
ห้าสิบสี่พรรษาที่มาเกิด
รอกำเนิดปฎิหารย์เหมือนความฝัน
หวังจะได้ความเมตตาจากลาวัณย์
เป็นเพื่อนกันต่อคำถ้อยร้อยวาที
จะหนักเบาปัญหาสารพัด
เธอช่วยปัดแก้ไขให้เข้าที่
เป็นประทีปส่องสว่างกลางฤดี
เปรียบอัคคีสุมสว่างกลางใจเรา
24 เมษายน 2547 09:21 น.
doctorchira
ยืนเปล่าเปลี่ยวเดียวดายใต้เงาฝน
ต้องสายลมสะท้านกายใจเหน็บหนาว
หยาดน้ำฝนตกกระหน่ำดูพรั่งพราว
ประดุจราวมีดแสนคมหล่นใส่ใจ
ยืนสะทกสั่นสะเทิ้นใจระทึก
ความเจ็บลึกบาดหัวใจให้หวั่นไหว
เมื่อรักร้างจำจากจรไปแสนไกล
ความอาลัยคงหายไปเมื่อฝนซา
หน้าส่วนตัว
1887
