30 มกราคม 2547 23:46 น.
doctorchira
ซอมพลอแผ่ชูกิ่งก้านขึ้นอิงฟ้า
ใบระย้าลู่ลมพริ้วปลิวไสว
ชูพุ่มช่อแพนดอกฉ่ำงามวิไล
ดุจเปลวไฟเปล่งแสงจ้าท้าตะวัน
เหลืองบานเย็นแย้มระยับประดับแสด
เย้ยเปลวแดดที่ลามไล้ดังไฟฝัน
ดูลุ่มลึกร้อนเร่งไล้ใส่ตะวัน
จุดไฟฝันของคนจรให้ผ่อนกาย
หยิบขลุ่ยพลอมาริมปากฝากเสียงสั่ง
จากคนชังผู้แรมร้างหายไกลหาย
โปรดเมตตาช่วยข้าด้วยองค์พระพาย
ยามผ่านกายนางที่รักโปรดซักความ
ความรักตามพรหมลิขิตผิดตรงไหน
รู้แก่ใจไม่คู่ควรจึงนึกขาม
ชาตินี้บุญน้อยยิ่งนักละพยายาม
เลิกติดตามขอรักนางเพียงข้างเดียว
30 มกราคม 2547 01:41 น.
doctorchira
ส่องกระจก....เพื่อมองใจ.......ได้จริงหรือ ?
ใยต้องถือเป็นสาระดูน่าขัน
แต่ละคน...ต่างความคิด...ต่างจิตกัน
ใยต้องหยันวิจารณ์ร้าย.....ให้อายกัน
ผู้ที่อ่าน..........นวนิยาย...........ใช่ประเสริฐ
หรือเลอเลิศ...กว่าผู้อ่าน........เรื่องเฟ้อฝัน
ต่างก็เพ้อ...ต่างก็ฝัน.....เหมือนเหมือนกัน
คือสร้างสรรทางสนุก..................สุขใส่ตัว
ชีวิตจริงถูกกำเนิดเกิดมาต่าง
ต้องผ่านทางของชีวิตที่สลัว
ต้องดิ้นรนต้องต่อสู้อย่างมึดมัว
เพียงให้ตัวรอดจากทุกข์.........สุขสบาย
ลิขิตกลอน...ผ่อนอารมณ์......ให้คนอ่าน
เพียงต้องการ......มลายทุกข์.....ให้สลาย
วิญญูชน........พึงระวัง......อย่ากล้ำกราย
มาทำลาย......ความสุขสม.....ของคนตรม
28 มกราคม 2547 01:04 น.
doctorchira
ส่องกระจก....เพื่อมองใจ.......ได้จริงหรือ ?
ใยต้องถือเป็นสาระ................ดูน่าขัน
แต่ละคน.......ต่างความคิด....ต่างจิตกัน
ใยต้องหยัน...วิจารณ์ร้าย......ให้อายกัน
ผู้ที่อ่าน..........นวนิยาย..........ใช่ประเสริฐ
หรือเลอเลิศ...กว่าผู้อ่าน........นิยายสั้น
ต่างก็เพ้อ...ต่างก็ฝัน..เหมือนเหมือนกัน
คือสร้างสรรทางสนุก..............สุขใส่ตน
ชีวิตจริงถูกกำเนิดเกิดมาต่าง
ต้องสร้างทางผ่านชีวิตที่สลัว
ต้องดิ้นรนต้องต่อสู้อย่างเมามัว
เพียงให้ตัวรอดจากทุกข์....สุขสบาย
ลิขิตกลอน...ผ่อนอารมย์.......ให้คนอ่าน
เพียงต้องการ....มลายทุกข์.....ให้สลาย
วิญญูชน.......พึงระวัง....อย่ากล้ำกราย
มาทำลาย.....ความสุขสม..ของคนตรม
6 ธันวาคม 2546 02:25 น.
doctorchira
@แบกความทุกข์ที่ขื่นขมระทมรัก
ไว้ให้หนักอยู่ทำไมแล่าเพื่อนเอ๋ย
ทำไมจึงไม่ปล่อยวางเหมือนอย่างเคย
แล้วเฉยเมยต่อทุกข์นั้นไม่นำพา
นี่ไม่ใช่เป็นครั้งแรกนะเพื่อนยาก
ทุกข์ลำบากเคยฝ่าฟันมาหนักหนา
นับหลายครั้งนับหลายหนสุดคณา
แล้วจะมาอาลัยทำไมกัน
@เป็นมนุษย์สุดประเสริฐเลิศกว่าสัตว์
เพราะกำหนัดก่อกำเนิดไม่เลือกสรร
จะเช้าสายบ่ายค่ำดึกเกิดทุกวัน
สุดอนันต์เกิดได้ทั่วทุกตัวตน
ใจบอกอยากปากบอกรักมีมากล้น
ไม่ได้ตนก็ว่าทุกข์สุดฉงน
รักหรือใคร่รู้แก่ใจอยู่ทุกคน
แล้วจะทนแบกหรือวางก็ตามใจ
5 ธันวาคม 2546 00:52 น.
doctorchira
ละครชีวิต
@ยืนเป่าขลุ่ยใต้เงาจันทร์กลางไพรพฤกษ์
หวลระลึกความรู้สึกเมื่อปางหลัง
ความสุขสมความทุกข์ถมรุมประดัง
เป็นฉากดั่งดุจละครเมื่อย้อนดู
ครั้งเมื่อมีความรักนั้นมันสุขจิต
ฉากชีวิตพลันบรรเจิดเลิศงามหรู
ครั้งเมื่อทุกข์รุมประดังมาพรั่งพรู
ฉากเลิศหรูก็กลับกลายเป็นมืดมัว
@เปรียบชีวิตเหมือนละครที่ฟ้าสร้าง
ลิขิตทางกำหนดให้ไม่สับสน
โรงละครแห่งชีวิตแต่ละคน
อยู่วังวนพรหมลิขิตที่ขีดมา
ไม่มีเสียงปรบมือให้เมื่อหรรษา
ไร้น้ำตาเมื่อบทเศร้าเข้ามาหา
ไร้รางวัลปลอบขวัญเมื่อเลิกรา
ช่างไร้ค่าสำหรับคนที่ยลยิน
@ตัวละครในชีวิตกลับติดบท
ที่กำหนดบทบาทให้ไว้ทั้งสิ้น
กลับทุ่มเทจิตวิญญานและชีวิน
ไปทั้งสิ้นกับบทบาทที่วาดมา
ขอให้เจ้าจงได้คิดดวงจิตข้า
โลกมายาเป็นอย่างนี้อย่าถือสา
เสียงขลุ่ยหยุดสุดสำเนียงเสียงคีตา
ดวงใจข้า.เจียนจะหยุด.เมื่อสุดเพลง
หน้าส่วนตัว
1024
