ผีเสื้อกรายปีกทักดอกรักหวานผึ้งรำคาญตัวต่อมาป้อหาเขียดยังเพลินแหวกว่ายสายธาราโน่นอีกาบอกรักทักแมงปอชะนีกู่โห่ร้องก้องไพรพฤกษ์เค้าแมวคึก...ชวนแขกเต้า...เข้าห้องหอกิ้งก่าแต่งตัวเริดทำเชิดคอม้าหางงอสอนนกให้ชกลมมดดำเลียน้ำค้างข้างกอหญ้าตั๊กแตนชวนปลาหาผ้าห่มเอี้ยงแอบหนีเจ้ทุยไปลุยตมกวางตาคมหัวยุ่งมุ่งแต่นอนเสียงนกเขาขันคูจู้กรูฮุกเจ้าหนูพุกเอ็ดหมาไม่ให้หอนดวงดาวบอกลาฟ้าข้าขอจรอาิทิตย์งอนถูกปลุกลุกทำงาน
ที่นิ่งเฉยใช่เห็นเป็นคนอื่นน้ำตารื้นกับวันอันอับเฉาฟ้าชีวิตวันนี้เป็นสีเทาไร้แม้เงาคนหวงห่วงอาทรจนค่อนแจ้งแสงเดือนลับเลือนฟ้าคอยวาจารักฝากจากสมรจวบเดือนต่ำดาวตกหัวอกรอนดุจจะทอนหัวใจไปจากกันคงลงเอยด้วยคำว่าลาจากพบเพื่อพรากจากไปใช่ไหมขวัญ?บนทางเดินเหินห่างระหว่างวันใครแปรผัน...ใครลวงหลอก...ช่วยบอกที
เมื่อใบไม้ปลิดปลิวละลิ่วหล่นให้เกลื่อนก่นลงดินดังสิ้นค่าเพียงลมโบกโกรกหวิวพัดพลิ้วมาก็ลับตาหายวับกับสายลมเปรียบดังเช่นสัจจธรรมค้ำุจุนอยู่เพื่อเรียนรู้ความชื่นความขื่นขมโลกมีเกิดมีดับสลับปมมีรื่นรมย์...สุข,เศร้า...เคล้าคละกันเคยถูกแดดลูบโลมชะโลมต้องอีกละอองฝนสาดจนหวาดขวัญขาดน้ำใจพอเพียงเลี้ยงชีวันใบไม้พลันซวนซบลงกลบดินแล้วใบไม้ใบสุดท้ายก็กรายจากเหลือเพียงรากหยั่งใจให้ถวิลเพียงต้นกล้าต้นใหม่ได้ยลยินมิรู้สิ้นบรรจบทวนทบรอย