อำลาความเข้าใจ

din

ความเข้าใจลางเลือนไม่เหมือนก่อน
หากจะย้อนเวลาคืนมาได้
รักเราที่เคยเห็นและเป็นไป
คงจะไม่ย่อยยับถึงอัปปาง

ฉันเหมือนเรือลอยล่องท่องหาฝั่ง
รอความหลังคืนมาจนฟ้าสาง
เมื่อทุกสิ่งที่หวังยังเลือนลาง
คงเคว้งคว้างอย่างนี้ชั่วชีวิต

จึงเรือน้อยลอยล่องกับฟองคลื่น
ซบสะอื้นรู้ดีไม่มีสิทธิ์
ร้าวอารมณ์ข่มอาลัยใครจะคิด
เธอจะผิดเพี้ยนไปไม่เหมือนเคย

ต่อให้รักเพียงใดใจจะขาด
ยังหวั่นหวาดทีท่าที่ชาเฉย
หน้าขรึมขรึมเหินห่างเหมือนร้างเลย
รอยยิ้มเย้ยเยาะหยันยังหวั่นใจ

ละทะเลเห่คลื่นคืนสู่ฝั่ง
เรือน้อยยังลอยล่องท่องอยู่ไหน
ประภาคารเคยเห็นก็เร้นไกล
เหลือคุณค่าสิ่งใดให้จดจำ


**********************************				

คนของแผ่นดิน

din

ดอกไม้ให้เธอ

din

 



บนเส้นทางชีวิตมีผิดบ้าง
ใต้ฟ้ากว้างบางคราวก็หนาวสั่น
ความทดท้อมีบ้างเป็นบางวัน
หากมีกันและกันไม่หวั่นใจ

เมื่อวันที่หัวใจไร้ที่พึ่ง
จงนึกถึงวันดีที่ฟ้าใส
เมื่อยามทุกข์ถาโถมโหมฤทัย
อุปสรรคหนักเท่าใดให้ฝ่าฟัน

เร่งก้าวไปให้ถึงเส้นทางใฝ่
อย่าหวั่นใจก้าวย่างตามทางฝัน
ในท่ามนวลแจรงแห่งแสงจันทร์
ยังมีฉันคอยช่วยด้วยห่วงใย

หากทางที่เธอเดินเผอิญผิด
ยังมีมิตรชี้ทางสว่างไสว
ถ้าเหนื่อยนักพักก่อนอย่าร้อนใจ
ฉันจะอยู่เคียงใกล้ให้ทุกข์คลาย

มีดอกไม้ให้ขวัญในวันท้อ
มีรักรอแบ่งปันวันขวัญหาย
มีอาทรใยเยื่อเมื่อเปล่าดาย
มีรอยยิ้มพริ้มพรายไว้ให้กัน

เมื่อเธอถึงฝั่งฝันวันข้างหน้า
จำไว้ว่าตรงนี้ยังมีฉัน
คอยขจัดปัดทุกข์ที่โรมรัน
เพื่อรอขวัญยืนได้ด้วยตัวเอง				

ออฟฟิศ

din

ออฟฟิศ


ออฟฟิศฉันนั้นวุ่นวาย                       คนก็มากมาย
งานยุ่งอิรุงตุงนัง
ผู้คนน่ารักน่าชัง	             บางครั้งก็ยัง
ทะเลาะหน้าดำหน้าแดง
บางคนมีเรี่ยวมีแรง	             มีข้อโต้แย้ง
ถกเถียงต่างต่างนานา
บางคนทุกข์ตรมอุรา	             จึงมีน้ำตา
ปิ่มว่าชีวาวางวาย
บางครั้งก็มีของหาย	             หากันแทบตาย
ไม่อาจจับมือใครดม
บางทีก็มีรักขม	            รวดร้าวระบม
หม่นหมองหม่นไหม้วิญญา
บ้างก็สมดั่งอุรา	            จัดงานวิวาห์
เฮฮาเริงรื่นชื่นใจ
ออฟฟิศคุณเป็นอย่างไร	           ช่วยบอกเล่าไป
ถามไถ่ด้วยมิตรไมตรี
				

จากเทพธิดาถึงเจ้าชาย

din

กระไอฝนร่วงหล่นบนลานฟ้า
หอบรักมาผลิบานเต็มลานฝัน
แว่วแว่วหวานบรรเลงเพลงคนธรรพ์
จนแอบฝันทุกทีที่ได้ยิน

เป็นน้ำทิพย์ธาราจากฟ้ากว้าง
หยดหยาดพร่างกลางใจให้ถวิล
หรือเป็นฉากละครที่หลอนจินต์
ก่อนพังภินทร์ย่อยยับกับสายตา

แล้วเจ้าชายไปไหนไยไม่กลับ
หรือลาลับแดนสรวงสิ้นห่วงหา
เมื่อคนธรรพ์บรรเลงเพลงอำลา
เทพธิดาเคว้งคว้างร้างรักไกล

กามเทพเล่นกลจนหลงผิด
กรรมลิขิตให้เห็นเป็นไปได้
เจ้าชายโบกมือลาสิ้นอาลัย
จึงน้ำใสไหลหยดรดฤดี

รุ้งทอดลำเป็นสายที่ปลายฟ้า
เทพธิดาหนาวเหน็บเจ็บเหลือที่
กระซิบบอกดวงดาวจ้าวราตรี
ดาวคือเพื่อนคือพี่ที่ผูกพัน

กระไอฝนร่วงหล่นบนลานฟ้า
แต่รักมาร้าวรานเต็มลานฝัน
เทพธิดาสะอื้นจนตื้นตัน
ไม่มีวันแสนดีของชีวิต