ยินดีมากอยากกลับมารับขวัญ
แต่อัดอั้นตันใจเกินไปหา
ด้วยภาระหน้าที่มีนานา
มันแสนคุ้มมากค่าหากฝ่าฟัน
หวังสักวันแสงทองจะส่องหล้า
ท้องนภา...กระจ่าง...อย่างที่ฝัน
ไร้ซึ่งฝุ่นสีเทาเขม่าควัน
ที่เห็นมันคลุมครอบอยู่รอบกาย
ยอมเดินเท้าสู้แดดที่แผดจ้า
เพราะศรัทธาในใจไม่สูญหาย
มิยอมให้คนผิดคิดอุบาย
ที่คลับคล้ายหมายใหญ่ในแผ่นดิน
กับกลอนอ้อนหลอนใจให้รู้สึก
ในสำนึกเคยแกร่งดังแท่งหิน
กลับอ่อนยวบโหยหาน้ำตาริน
ถึงเทพิน...ซึ่งหายห่าง....ดุจร้างรา
แล้วจะหวนทวนกลับมารับขวัญ
มีรอยยิ้มให่้กันในวันหน้า
วันแผ่นดินเย็นชื่นรื่นอุรา
วันที่ฟ้าใสส่องก่องประกาย
ศุภฤกษ์ดิถีขึ้นปีใหม่แต่ดวงใจอ่อนเพลียละเหี่ยขวัญหากมันเป็นเช่นนี้ทุกวี่วันยังมุ่งเดินสร้างสรรถักฝันไกลช่างมืดมิดทิศทางที่ย่างก้าวช่างรานร้าวหนาวเหน็บเจ็บไฉนแม้หากมีอุปสรรคหนักเท่าใดยังร่วมใจก้าวข้ามความมืดมนมวลมหาศรัทธาประชาราษฎร์คงช่วยชาติให้สว่างกระจ่างหนพระเทวาธิราชโปรดดาลดลให้ไทยพ้นจากบ่วงที่หน่วงใจจะสู้ไปทุกทางที่ย่างผ่านจะอาจหาญสร้างฝันอันยิ่งใหญ่เมื่อแผ่นดินมีทุกข์ลุกเป็นไฟจะดับเพลิงร้อนให้ได้ร่มเย็นศุภฤกษ์ดิถีขึ้นปีใหม่หลายล้านใจหม่นหมองต้องทุกข์เข็ญขอน้อมใจ...ให้ผู้คิด...ผิดประเด็นจงซ่านเซ็นพ้นถิ่นแผ่นดินไทย