ฉันเห็นเธอก้าวไปอย่างไร้ทิศใช้ชีวิตแกร่งกร้าวอย่างห้าวหาญไม่กลัวรักจะแยกลงแหลกรานเรื่่องวันวานผ่านผันไม่หันแลหัวใจเธอยอมปรับให้จับผิดจึงชีวิตหมองไหม้ใจมีแผลถูกเขาเย้ยหยันย้ำกระหน่ำแดสิ้นไร้แม้คนหวงเป็นห่วงกันไม่รู้ตัวว่าพญามัจจุราชหมายพิฆาตเข่นฆ่าให้อาสัญในมุมที่ไม่เห็นเป็นสำคัญรักจึงบั่นขาดลงเป็นผงคลีเธอจึงต้องร้อนรุ่มในมุมอับแว่วเสียงขับคร่ำครวญชวนหมองศรีว่า "นางฟ้าของซาตาน" รานฤดีป่านฉะนี้...เธอหมองหม่้น...อยู่หนใด
หลังพิงฝาตาหลับกับหยาดฝน ที่โปรยหล่นหยาดพร่างมิสร่างสาย มันเย็นเยียบเหมือนว่าจะบ้าตาย เหมือนดังคล้ายคมมีดกรีดดวงแดหลังพิงฝาตาหลับกับความหนาว ทุกเรื่องราวตอกย้ำซ้ำรอยแผล เมื่อทุกสิ่งทุกอย่างมันผันแปร ย้ำรอยแพ้แผลพิษปลิดดวงใจหลังพิงฝาตาหลับกับลมร้อน ยังอาทรถึงอยู่รู้บ้างไหม? ระยะทางห่างกันหลายพันไมล์ แต่คิดถึงห่วงใยไม่เคยจาง
ฉันก็ยังเป็นฉันทุกวันนี้ ผ่านชีวีร้อนหนาวยาวนานเนิ่น เหนื่อยแสนเหนื่อยทุกข์ยากลำบากเกิน ยังมุ่งเดินสร้างสรรถักฝันทอ กำลังใจมีไหมให้กันบ้าง คนอ้างว้างหม่นหมองมาร้องขอ แค่ปรายตามองเมียงก็เพียงพอ นานแสนนานยังรอมิท้อใจ บนทางเดินแสนกว้างเมื่อย่างเท้า พบแต่เงาเหงางันของวันใหม่ ยังดุ่มเดินดายเดียวเปลี่ยวฤทัย ล้มลุกคลุกคลานไปในเส้นทาง อรุณรุ่งของชีวีจะมีไหม ฤๅหัวใจใกล้ดับกับรักหมาง เพียงสายหมอกหยอกไล้ไอบางบาง พื้นที่ว่างกลางใจก็ไหวเอน