15 มีนาคม 2555 15:33 น.
din
สิ่งที่อยู่ภายในดวงใจนี้
จะยังมีใครซึ้งถึงความหมาย
มันหนาวเหน็บเจ็บปวดรวดร้าวกาย
ทิ้งไว้เพียงเปล่าดายในสายลม
ยังคงมีหัวใจอาลัยอยู่
เธอจะรู้บ้างไหมใครขื่นขม?
เพียงแค่รอยแปร่งปร่าแห่งอารมณ์
ยังระบมซมเศร้าอยู่เท่านาน
หยาดน้ำตาไหลพร่างอย่างมิหยุด
เกินยื้อยุดอาวรณ์ความอ่อนหวาน
สิ่งที่เหลือคือฝันเมื่อวันวาน
เป็นตำนานให้เขาเล่าขานกัน
จำทนอยู่ต่อไปอย่างไร้รัก
จำต้องหักอาลัยไปจากขวัญ
เมื่อเยื่อใยไม่เหลือเพื่อผูกพัน
ค่าของมันเหือดหายสลายเลือน
เหมือนชีพแยกแตกลงเป็นผงป่น
หัวใจคนแพ้พ่ายคล้ายถูกเฉือน
มันเจ็บปวดรวดร้าวถึงดาวเดือน
สั่นสะเทือน...ถึงภพโน้น...ที่โพ้นไกล
เราจากกันด้วยดีนะที่รัก
โปรดตระหนักความจริงสิ่งที่ไข
เมื่อเราต่างจางจืดชืดน้ำใจ
ทำอย่างไร...ก็ไม่เป็น...เหมือนเช่นเดิม
2 มีนาคม 2555 17:03 น.
din
พิศเพียงภาพเพ็ญเพียง ร่วมเรียงคิด
หมองหม่นมิตรมองเมิน เกินร้องขอ
ใจจารจดจ้องจับ เพื่อปรับรอ
ตรองตริต่อตามติด ด้วยจิตปอง
รักรุ่มเร้าร้อนเร่า จนเฝ้าคิด
มืดเม้นมิดหม่นไหม้ หัวใจหมอง
ครุ่นคิดครวญใคร่ค้น คนหมายปอง
จนจิตจองจ่อจับ ประดับจินต์
16 มิถุนายน 2556 22:13 น.
din
ฉันก็ยังเป็นฉันทุกวันนี้
ผ่านชีวีร้อนหนาวยาวนานเนิ่น
เหนื่อยแสนเหนื่อยทุกข์ยากลำบากเกิน
ยังมุ่งเดินสร้างสรรถักฝันทอ
กำลังใจมีไหมให้กันบ้าง
คนอ้างว้างหม่นหมองมาร้องขอ
แค่ปรายตามองเมียงก็เพียงพอ
นานแสนนานยังรอมิท้อใจ
บนทางเดินแสนกว้างเมื่อย่างเท้า
พบแต่เงาเหงางันของวันใหม่
ยังดุ่มเดินดายเดียวเปลี่ยวฤทัย
ล้มลุกคลุกคลานไปในเส้นทาง
อรุณรุ่งของชีวีจะมีไหม
ฤๅหัวใจใกล้ดับกับรักหมาง
เพียงสายหมอกหยอกไล้ไอบางบาง
พื้นที่ว่างกลางใจก็ไหวเอน
16 กุมภาพันธ์ 2555 15:53 น.
din
เธอเป็นซากซากหนึ่งซึ่งเดินได้
มีหัวใจจมปลักกับรักขม
ยอมให้ความหม่นหมองครองอารมณ์
อยู่กับปมชีวิตที่บิดเบือน
จะรักเก่ารักใหม่เธอไม่รู้
เพราะจมอยู่กับฝันอันลอยเลื่อน
คืนวันผันผ่านคล้อยเป็นร้อยเดือน
ยังขาดเพื่อนขาดมิตรคู่ชิดใจ
หากทะเลน้ำตามันว้าเหว่
จะร่อนเร่ชีวิตทิศทางไหน
ยอมให้รักร้าวรานประจานใจ
ซมอยู่ในช่องว่างที่กว้างเกิน
เห็นเธอหม่นก่นเศร้าฉันเฝ้าคิด
ดวงชีวิต...เวียนวก...ระหกระเหิน
ฉันอยากฉุดเธอลากกระชากเดิน
เธอกลับเมินเหินห่างก่อนร้างไป
เพราะช่องว่างกว้างไกลไร้ขอบเขต
คือมูลเหตุทุกข์ตรมระทมไหม้
ช่องที่ว่าง...กั้นกลาง...หว่างสองใจ
แยกเราให้เหินห่างอย่างที่เป็น
เมื่อทะเลน้ำตามากางกั้น
หวิวหวาดหวั่นร้างราอย่างที่เห็น
ทั้งหนาวเหน็บเจ็บแปลบแสบลำเค็ญ
ไร้ประเด็นเว้นว่างเหมือนอย่างเคย
หากรักกันไม่ได้ไม่ต้องรัก
จำต้องหักใจเดินเหมือนเมินเฉย
เสียเวลาปลอบร่ำพร่ำภิเปรย
แล้วก็เลยจากกันนิรันดร์กาล
7 กุมภาพันธ์ 2555 16:08 น.
din
ความเหินห่างทางใจฉันได้รับ
ทวีทับดวงกมลจนเจียนคลั่ง
เมื่อความรักภักดีไม่จีรัง
ก็เกินจะฉุดรั้งเพื่อยั้งใคร
เธอวางใจเอาไว้ในทึ่ว่าง
แต่หัวใจ....เธอไม่ว่าง...งั้นใช่ไหม?
เธอเจ็บปวดโทรมทรุดสุดบึ้งใจ
จะเยียวยาอย่างไรให้ผ่อนคลาย
เธอมัวแต่มุ่งหวังรักครั้งเก่า
ทั้งที่เขาเมินมองมิปองหมาย
ชีวิตเธอชุลมุนดูวุ่นวาย
อยู่หรือตาย...สุขหรือเศร้า...จึงเท่ากัน
เธอเคยไหม...ที่จะลอง...ตรองดูบ้าง
ใครที่หวังเคียงร่างอยู่ข้างขวัญ
เที่ยวมองหาคนใจดีทุกวี่วัน
แต่มองข้ามฉันไปเหมือนไม่แคร์
เธอพาใจพักร้อนผ่อนใจพัก
ไม่ตระหนักรักนั้นมันมีแผล
จึงร้าวรวดปวดแปลบแสบดวงแด
มีก็แต่ความเหงาเศร้าอุรา
อาการเธอเยียวยารักษาได้
ถ้าหากใจพรักพร้อมยอมรักษา
แต่กลับปล่อยน้ำใสไหลจากตา
แล้วพ้อว่า...ขอชอกช้ำ...เพียงลำพัง
คนที่เจ็บกว่าเจ็บก็ใครเล่า
คนหม่นเศร้าร้าวรอนทอนความหลัง
คนถูกทุกข์รุกโหมโถมประดัง
คนเจียนคลั่ง...คนนั้น...ฉันนั่นไง
เมื่อช่องว่างมองเห็นเป็นช่องว่าง
หากมองผ่านเสียบ้างจะได้ไหม?
ถ้าคำตอบ...คือ"ไม่ได้"...ไม่เป็นไร
พร้อมแล้วจะตัดใจไปจากกัน
Calendar
Lovers
28 คน เลิฟdin
หน้าส่วนตัว
2975
