ศาสตร์แห่งการตีความ

Derrida

นิทานในความทรงจำเรื่องนี้
เกิดจากจินตนาการ...
จะโลดแล่น ลึกซึ้ง ตราติดใจเพียงใด
ก็อยู่ที่ว่า... "ผู้อ่าน" เชื่อหมดใจ ว่า... "ผู้เขียน" ได้ "ตาย" ลงแล้ว เท่านั้น


อยากให้เส้นทางนี้... 
ที่เราเดินมา ได้พบ ได้เจอ และได้... รู้จัก
ขอให้ เส้นทางนี้ เป็นเพียงการ... ผ่านพบ ไม่ผูกพัน...
 
 
บุตรธิดาแห่งดวงดาว... จะอยู่ในความทรงจำเสมอ
จะไม่มี "อะไร" มาแทนที่ ทดแทน หรือแม้เทียบเคียง
 
แม้สิ่งนั้น... ไม่มีอยู่ แต่สิ่งนี้... กลับยังคง
เจ้าของ "แน่ใจ" เสมอ...
แม้คนรับ ไม่เคยเชื่อ แต่นั่นคงไม่สำคัญ อีกต่อไป...
 
ในเมื่อ ตระหนักแล้วว่า...
   คำถาม สำคัญ กว่าคำตอบ
   การให้ สำคัญ กว่าการรับ
   และการรัก สำคัญกว่า การถูกรัก...
 
ต่อให้ซื้อ/ ให้มี "เล่มใหม่" สักกี่เล่ม
ก็ไม่อาจทดแทน สิ่งนั้นได้...
ในเมื่อจิตวิญญาณ ตราไว้ อยู่ในนั้น
สิ่งนั้น จึงเป็น... สิ่งเดียวในโลก
 
บางคน... ไม่เข้าใจ เพราะไม่เคย รู้สึก
หลายคน... รู้สึก แต่ไม่เคย เข้าใจ
บางคน... ตระหนัก แต่ไม่เคย ยอมรับ
หลายคน... ยอมรับ แต่ไม่เคย ตระหนัก
 
สรรพสิ่ง แปรเปลี่ยน ไร้จุดเริ่ม มองไม่เห็นแม้จุดสิ้นสุด
ยึดไม่ได้ จะถือ ก็มักลื่น... หลุดมือ
ดูเหมือน... โลกนี้ไม่มีอะไรเป็นของเราจริงๆ
สิ่งนี้ใช่ไหม จึงควรเป็นต้นเหตุแห่งคำว่า... ผ่านพบ ไม่ผูกพัน?
 
หากเชื่อว่ากระแสทุกอย่างเป็นวงกลม ไร้จุดเริ่ม ไร้สิ้นสุด
 
วันนี้... จะ "ปล่อยทุกสิ่ง" ให้หมุนวนไปตามกระแสที่มันควรเป็น
เพื่อ... วันหน้า เมื่อ เวลาที่เหมาะ โอกาสที่ใช่ เดินทางมาบรรจบ
และ เรา... ยังคงอยู่ เพียงเพื่อ... พบเจอ...
 
 
*******

(แรงบันดาลใจ... จาก หนังสือ  อ.เสกสรรค์)