ในความผูกพัน...

Derrida

แม่-ลูก... สองคำ หนึ่งความหมาย หนึ่งหัวใจ

วันที่ฉันท้อ... แม่นั่งมองห่างๆ ไม่ยุ่ง เพราะแม่รู้ฉันโตพอที่จะแก้ปมเงื่อนที่ถูกผูก

วันที่โดนทำร้ายจนหมดกำลังใจ... ไม่พูดกับใคร ไม่สนใจภายใน/นอก น้ำมากมายไหลจากตาโดยไม่รู้สึกตัว เช่นกันมือที่ไหนไม่รู้ดึงฉันไปกอดแล้วนั่งร้องไห้ข้างฉัน จนน้ำหยุดไหล เหลือเพียงรอยยิ้มอบอุ่น

วันที่ฉันมีทางเลือกที่ดีกว่าในชีวิต... ฉันเดินเข้าบ้าน แม่นั่งยิ้มเมื่อเห็นฉัน ไม่มีคำพูด ฉันเข้าไปกอดตักแม่ แม่ลูบหัวอวยพร ความสุขเกิดในใจ

วันนี้ ... ฉันรู้แม่กังวล ฉันก็กังวล คนละแบบ เพราะความผูกพันไม่แผกต่าง

แม่... ห่วงที่ลูกต้องเดินทางไกล แม้ไม่นาน แต่แม่ก็ยังห่วง ใครจะกอดลูกยามลูกหมดกำลัง?? ใครจะดูแลยามลูกไม่สบาย?? ลูกจะโดนใครกลั่นแกล้งไหม?? แม่ไม่น่าสอนให้ลูกมองคนในด้านดีอย่างเดียว ลูกจะทันเขาไหมนะ?

ฉัน... ห่วงที่แม่ต้องอยู่ลำพัง ใครจะช่วยแม่ซื้อของ ของหนักใครจะช่วยแม่ถือ ?? ใครจะเตือนแม่กินยา ?? ใครจะช่วยแม่จัดของ ??
ไม่มีคำพูด เพราะคำพูด "พ่อ" ดังก้อง... "เราต้องแยกกันเพื่อทำหน้าที่..."
คำสัญญา ข้างพ่อ.. วันสุดท้าย.. คือ สิ่งที่ฉันต้องทำให้ได้.. พ่อห่วงเรื่องเรียน

พรุ่งนี้... เช่นเคย ไม่ต้องมีคำพูด แต่หากฉันถาม...

แม่จ๋า... ถ้าหนูไปเรียนในกรุงแล้วไม่จบ แม่จะว่าอะไรไหม?
... แม่รู้ลูกแม่จะทำดีที่สุด เมื่อไม่ไหวเราควรถอย ชีวิตมีให้เดินหลายทาง จุดหมายไม่จำเป็นต้องอยู่หน้าเราเสมอ
ไม่จบก็ช่างมัน อย่าเรียนจนเอาใบปริญญาคลุมหน้า แม่ขอแค่ลูกมีสุขภายกาย/ใจที่ดี แม่ขอ... ขอแค่ลูกแม่คืนมา ...

ทั้งหมดคือสิ่งที่แม่แสดงให้ฉันเห็นตลอดมา... คำตอบที่ดัง"ในใจ" เรามีค่ามากกว่า "ลมปาก" ที่เย็นผ่านเพียงชั่วคราว...

... และสิ่งเหล่านี้คือ คำพูดที่ไร้เสียง แต่กลับ"ดำรง" ได้... ยาวนาน... ในความผูกพัน.