หน้าส่วนตัว
ใบมีดกระทบเนื้อ
เเล่เถือๆให้เลือดหลั่ง
ชิมเลือดที่ไหลคั่ง
น้ำตาหลั่งปรุงรสเค็ม
ทอดมองข้างๆกาย
เธอหายแล้วแลไม่เห็น
ชีวิตนี้ ช่างลำเค็ญ
หยิบมีดเย็นปาดหลอดคอ
อ่อก อ่อก แอ่ก แค่ก แค่ก
ตาเหลือก ล่อก แล่ก
หายใจไม่ออกหนอ
ไม่สามารถหายใจคอ
ทุรนทดท้อ ตะเกียกตะกาย
ผนังฝ้า เริ่มลางเลือน
เจ็บเนื้อที่เฉือน มากกว่าใจ
มองทอดออกไปไกล
เเว่วเสียงร่ำไห้ ของใครกัน?
นี่เลือดแม่ นี่หนังแม่
นี่เนื้อแม่ นี่ใจเเม่
ใครกันเป็นเจ้าของที่แท้
ใยเจ้าทำแม่ได้ลงคอ
ฟื้นสิลูกฟื้น
ลืมตาตื่น เถิดลูกรัก
มีดนี้ที่ลูกฟัก
มันปักตรงกลางลำใจ
ทรมานมากไหมลูก
ที่ลูกกรีดเนื้อของแม่
เจ้าคงเจ็บ เป็นแน่แท้
ใยฆ่าแม่ไปทั้งเป็น
โอ้แม่จ๋า น้ำตาแม่ไหล
ใครหนอใครทำแม่นี้
เเม้จ๋า บอกลูกที
หันมาทางนี้ ระบายให้ลูกฟัง
แม่จ๋าแม่ ได้ยินลูกไหม
แม่จ๋า ใจลูกป่วย
แม่จ๋า โปรดช่วยเป่าโรคร้ายไป
เหมือนสมัย ลูกยังคลาน
แม่จ๋าแม่ ยินเสียงลูกไหม
ใยไม่ใส่ใจ ลูกเหมือนเก่าก่อน
นั่นใครเล่าแม่ที่แม่กอดตระครอง
ใยกายเขานองไปด้วยเลือดแดง
แม่จ๋า อย่าร้อง....
แม่จ๋า โปรดหันหาลูก...
แม่จ๋า...
แม่
แม่
แม่
.
.
.
.
.
ใยแม่ไม่ได้ยินเสียงลูก...
ใยแม่ไม่ให้ลูกเห็นตาที่โอบอารีนั้นอีก
แม่จ๋า
แม่
1141
