13 กันยายน 2547 22:19 น.
Darkness_Hero
เรื่องจริง....ของผม เชื่อหรือไม่แล้วแต่คิดครับ
ครั้งหนึ่ง....
คนๆหนึ่งทุ่มเทสุดชีวิต
เพียงเพราะคิดให้เธอได้ดังใจหวัง
ทำทุกอย่างให้เธอสุดกำลัง
เพื่อความหวังเห็นรอยยิ้มบนหน้าเธอ
ทำงานไป 6 โมงเช้ายัน5ทุ่ม
เครียดและกลุ้มมีตลอดแม้ยามเผลอ
ข้าวไม่กินเก็บเงินให้แด่เธอ
เพียงเธออิ่มแค่นี้ฉันพอใจ
นอนแสบท้องเพราะอดข้าวให้เธออิ่ม
ให้เธอยิ้มให้เธอสุขและสดใส
ไม่เคยบอกเธอสักครั้งว่าข้างใน
ท้องยังแสบแอบกลืนซึ่งน้ำตา
แล้ววันหนึ่งก็รู้จักความไร้ค่า
ตลอดเวลาเธอหลอกเธอมุสา
ไหน..เธอว่ารักฉันตลอดมา
แต่เธอกลับเขี้ยฉันทิ้งจากหัวใจ
เหมือนทำดีทำไปมันไร้ค่า
เสียเวลาเสียน้ำตาที่รินไหล
เสียเพียนพ้องเสียหยาดเหงื่อฉันเสียใจ
ที่เสียไปไร้ค่า.... บ้าจริงจริง
คนตักเตือนมากมายไม่เคยสน
จนเสียคนทำไปดังใจสิงห์
จนสุดท้ายก็ไร้ที่พักพิง
ต้องแอบอิงความเหงาเพียงเดียวดาย
แต่หากถามผมว่า ณ.วันนี้ผมเข็ดไหม
คำตอบของผม..คือ ไม่เข็ด ผมก็ยังเป็นผมอยู่วันยังค่ำแหละครับ... เฮ้อ
13 กันยายน 2547 02:33 น.
Darkness_Hero
อืม...จะว่าไงดี
งานก็ยังมีอยู่ไม่ห่างหาย
ทำแต่งานวันๆจะบ้าตาย
สุดท้ายพักบ้างมาแต่งกลอน
หายไปนานหลายคนคงรู้อยู่
และคงรู้งานฉันตามหลอกหลอน
วันวันทำแต่งานไม่ได้นอน
และริดรอนแรงกายกับกำลัง
ทำแต่งานwebนี้ไม่ค่อยเข้า
รองานเบาหวังจะเข้าได้แต่หวัง
พอจะเข้าก็มีงานมาบดบัง
เอาพลังทั้งหมดไปสู้งาน
ขอโทษทุกทุกคนที่หายไป
แต่ในใจยังคงคิดจะขับขาน
ใจยังคิดจะ Postกลอนมาเนินนาน
ในวันวานแต่งๆมาอยู่มากมาย
เขียนไปมากมายหายไปหมด
ที่จดๆเขียนๆมันปลิวหาย
เวรแล้วอุตส่าห์แต่งจะบ้าตาย
เลยแต่งสดให้หายบ้า...สักครั้งหนึ่ง
------
สวัสดีครับทุกๆคน... ผมไม่รู้จะว่างช่วงไหนเหมือนกัน... คงจะมาไม่ค่อยบ่อย
คิดถึงทุกคนนะครับ
23 สิงหาคม 2547 20:53 น.
Darkness_Hero
ในที่สุดก็ได้กลับมา
ดินแดนแห่งภาษา Thai poem
ยังคงเห็นบทกลอนเรียงรายเต็ม
จึงค่อยๆเล่มในหัวคิดแต่งกลอน
หายไปงานงานยุ่งตาดไม่ถึง
เราจึงพึงพักแต่งกลอนดังครูสอน
แม้ในใจร่ำร้องและอาวรณ์
แต่พักก่อนยังไม่แต่ง...แล้วทำงาน
Bad Award งานแรกก็ผ่านพ้น
ทำงานจนไม่มีตังค์ช่างล้างผลาญ
ทำงานทำแต่งานอยู่เน้นนาน
และลนลานแม้สุดเสียววินาที
ผมไม่ผ่านเข้ารอบไม่แปลกใจ
งานส่งไปทุ่มเทไม่ถอยหนี
ปัญหาน้อยใหญ่ตามราวี
แต่สุดท้ายไม่ผ่านสักทีน่าช้ำใจ
ตามติดมาTact Award ต้องทำต่อ
ยังไม่พอมีงานอื่นไม่ต้องสงสัย
ไม่ว่าจะวันนี้หรือวันใด
โอ้ยทำไมมีแต่งาน งานเยอะจัง
ขอพอพัก สมองบ้าง ให้เพลินจิต
ปล่อยชีวิตตามคลื่นลมดังในหนัง
แม้ตังน้อยไร้ข้าวปลาจะประทัง
แต่มีหวังในมาม่าทุกวันไป
จึงกลับมาเข้าเวป Thai Poem
เห็นกลอนเต็มดาษดื่น ไม่สงสัย
แห่งอย่างนี้ย้าก...ยาก บังคับใจ
จึงปล่อยไปตามอารมณ์ แต่งบ้างเอย
15 สิงหาคม 2547 20:21 น.
Darkness_Hero
มาดมั่นหมายสู้บู้ชีวิต
สวรรค์ลิขิตเจ็บกี่ครั้งไม่เคยสน
ทุกข์แค่ไหนเศร้าแค่ไหนกล้าเดินชน
แม้ลมฝนที่หนาวเหน็บยังผ่ามา
มาวันนี้ท้อแท้เกินก้าวต่อ
แต่คงพอรู้ตัวเองใช่ไหมหา?
คงรู้ว่ามันต้องมีสักเวลา
ที่จะกล้าสู้ต่อเพื่อตัวเอง
14 สิงหาคม 2547 16:17 น.
Darkness_Hero
เหงา เหงา เหงา เหงา เหงา
เศร้า เศร้า เศร้า เศร้า เศร้า เศร้า
เรา เรา เรา เรา เรา
เหงา เหงา เหงา เหงา เหงา เหงา
ด้วยความเหงามันเกาะกินใจ
มองหาใครไม่เจอสุดจะเศร้า
สุดท้ายอยู่คนเดียวกับตัวเรา
เหงา เหงา เหงา เพราะมีเราอยู่คนเดียว
เหงา ก่อเกิดในจิดใจ
เศร้าทำให้ใจห่อเหี่ยว
เรา ก็คงอยู่คนเดียว
ให้เราเหงาเศร้าซึมจนเซ็งตาย
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟDarkness_Hero
หน้าส่วนตัว
1037
