9 มีนาคม 2553 17:38 น.
Darkness_Hero
ราชสีห์หวังต่อกรพญาครุฑ
จึงเร่งรุดหวังรุนแรงสร้างศึกใหญ่
รวมเหล่าสัตว์ทั้วดินแดนให้สู้ไป
ตนนั้นไซร้หลบลี้สิ้นเสื่อมนาม
อันเหล่าสัตว์น้อยใหญ่ใจแม้สู้
แต่ก็รู้แม้ยกมาทั้งกรุงสยาม
คงมิอาจล้มล้างได้ในชั่วยาม
เหตุโดนปรามเหล่ามนุษย์ปกป้องเมือง
ราชสีห์หลบลี้ไกลสุดฟ้า
ให้นกช่วยคาบบินไปก่อนเกิดเรื่อง
วางระบบความสับสนเป็นฟันเฟือง
ครางเนื่องๆ"เสียงปืนแตกจะกลับมา" (นอกเรื่องๆ ป่าวเนี่ย- -)
สัตว์น้อยใหญ่จงฟังราชสีห์
สัตว์ตัวนี้หนักแน่นนักไม่มุสา
จักทำศึกพญาครุฑอำมาตยา
เหล่าสรรพสัตว์นานาจงเชื่อฟัง
อย่าไปฟังนกตัวจริงในไร่ส้ม
ที่นิยมพญาครุฑเคยปลุกฝัง
จงฟังข้าราชสีห์มากกำลัง
อย่าได้ยั้งอย่าใช้สมองคิดทำไม
จงโหมแรงโหมเขาเข้าเหล่าจตุบาท
จงรุกฆาตพญาครุฑผู้ยิ่งใหญ่
จงบ้าบิ่นสู้ประจันลุยต่อไป
ส่วนข้าไซร้ขอนอนเล่นสบายตัว
จงสวมหนังสีแดงเป็นสัญญะ
จงลดละใช้สมองกรองดีชั่ว
จงเชื่อฟังนกของข้าอย่างเมามัว
อย่าไปกลัวบาปกรรมสยามเทวา
พญาครุฑเห็นการไม่ดีแน่
สัตว์คงแย่ถ้าวิ่งพล่านจนตกผา
พญาครุฑเตือนสรรพสัตว์ด้วยเมตตา
ราชสีห์สั่งสกุณาแปรคำครุฑ
น่าสงสารเหล่าสัตว์ผู้ไร้สมอง
ไม่ตริตรองเชื่อคำลวงจะประยุทธ
จึงวิ่งห้อบ้าบอไม่ยั้งหยุด
จนที่สุดตกหน้าผาตายทั้งไพร
8 มีนาคม 2553 15:49 น.
Darkness_Hero
ใจเจ้าเอยอยากลงจากหลังเสือ
เหนื่อยจนเหลือจะประมาณยังมิได้
จำต้องสุ้ต้องโหมบ้ามันต่อไป
ลงตอนนี้นั้นไซร้ "กูตายชัวล์"
ไม่น่าเลยบ้าเงินตราจนตาบอด
จึงพลอดรักประกบปากกับคนชั่ว
จึงจมปรักมิอาจแม้ขยับตัว
ต้องชิงชั่วเล่นตามเกมโดนประจาน
คนชิงชังประนามและหยามเหยียด
โดนคนเกลียดคนสาปแช่งเสียงประสาน
ไม่เคยคิดก็ต้องกลายเป็นคนพาล
เที่ยวประหักประหารต้องจำใจ
ใครกันหนอจะรู้แน่แท้ใจฉัน
เห็นดุดันใจฟ่อแล้วแทบไม่ไหว
อันที่จริงฉันก็รักประเทศไทย
แต่ลงหลังเสือไม่ได้... "กูตายชัวล์"
แรงบันดาลใจจากกระทู้ "คิดว่าตอนนี้ผู้เกี่ยวข้องกับเสื้อแดงใครอยากลงจากหลังเสือมั่ง" (เสรีไทยเว็บบอร์ด) http://forum.serithai.org/index.php?topic=642.
6 มีนาคม 2553 10:12 น.
Darkness_Hero
เดินไปมาหาที่ไปแสนน่าเบื่อ
ใจยังเจือความคิดถึงบ้านหลังเก่า
เพื่อนแวะเวียนถามไถ่บ้างบ้างกระเซ้า
ทำเอาฉันกลับมาอ่านในบ้านกลอน
อ่านไปอ่านมาชักอยากเขียน
แต่ยังต้องพากเพียรหวังพี่สอน
Darkness Hero ขอน้อมพนมกร
ไคร่ขอวอนพี่ๆให้เมตตา
ขอพี่สั่งพี่สอนกลยุทธ
ที่มิเคยสิ้นสุดทางในภาษา
ล้านIdeaหลากวิถีแห่งอักษรา
ดังคลื่นซัดโถมถาตราบสิ้นกาล