30 มกราคม 2552 15:41 น.
Darkness_Hero
ก็แค่อยากมีใครสักคนอยู่เคียงข้าง
ในโลกที่แสนอ้างว้างใบนี้
เหน็บหนาวเหงาเศร้าอยู่นานปี
ถึงครานี้ยังไม่มีใครต้องการ
เป็นฉันผิดตรงไหนใคร่อย่างรู้
ถึงไม่มีคนเคียงคู่ให้ใจหวาน
เดินคนเดียวในเงามืดอยู่เนิ่นนาน
ฉันจึงผ่านเวลาเหงามามากมาย
หรือเพราะฉันบ้าบอมากไปนิด
แต่งกลอนบิดบิดเบี้ยวเบี้ยวไปก็หลาย
แต่งกลอนหวานให้ซึ้งใจยากจะตาย
แต่ก็ใช่ว่าจะรักใครไม่เป็น
หรือเพราะฉันไม่หวานหวานไม่ได้
ที่พอได้ก็มากสุดตามที่เห็น
ผิดด้วยหรือที่ฉันหวานไม่เป็น
จึงไม่โดดไม่เด่นไร้คนมอง
หรือเพราะฉันหล่อไม่พอก็ไม่รู้
แต่ที่ฉันไม่กล้าหยิ่งจองหอง
ก็ไม่หล่อแถมงยังไม่รวยเงินทอง
จึงไม่อาจครอบครองใจของใคร
หรือเพราะฉันเอาใจใครไม่เก่ง
จึงไม่อาจเป็นตัวเต็งของใครได้
อย่างน้อยๆฉันก็ไม่เอาแต่ใจ
แต่ไม่มีใครจะรู้เพราะคู่ไม่มี
ก็แค่อยากมีใครสักคนอยู่เคียงข้าง
ในโลกที่แสนอ้างว้างใบนี้
เหน็บหนาวเหงาเศร้าอยู่นานปี
ถึงครานี้ยังไม่มีใครต้องการ
29 มกราคม 2552 15:56 น.
Darkness_Hero
ฉันเหนื่อยนะกับสัญญาของเธอ
ให้หวังเก้อกับลมปากเธออยู่ได้
ให้คำมั่นนั่นนี่ตั้งมากมาย
แล้วสุดท้ายทำได้ไหม? ยังไม่มี
เธอบอกเลิกฉันมาตั้งกี่ครั้ง
เธอก็ว่าพลั้งพลาดไปแล้วพี่
เธอสัญญาครั้งหน้าจะไม่มี
แต่ก็"เลิก"ทุกทีที่ทะเลาะกัน
ฉันร้องไห้เสียใจมองหาเหล้า
ดื่มเหล้าเคล้าน้ำตาจนคนหยั่น
แก้วต่อแก้วกรึบกรึบอยู่ทั้งวัน
แก้วนี้นั้นมอบให้รักที่จากไป
ฉันก็เบื่อกับการคอยตามง้อ
พอเถอะพอ พอเถอะ พอได้ไหม
เลิกแล้วล่ะเชื่อคำมั่นสัญญาใจ
บอกเธอไว้ทำไม่ได้อย่าสัญญา
23 มกราคม 2552 16:57 น.
Darkness_Hero
อันทวยเทพเทพาบนชั้นฟ้า
อีกท้องนภาสาวยลมที่พริ้วไหว
อีกจันทราดารายังร่วมใจ
ขอบ่นให้รับรู้ไว้แต่ยังบริการ
ชาวบ้านกลอนชอบเอะอะก็ฝากฟ้า
เดี๋ยวก็ฝากลมฝากดาราตามคำขาน
ฝากพระจันทร์ฝากเทพามาเนินนาน
เกินต้านทานเกินแบกรับเหนื่อยเหลือทน
เดี๋ยวก็ฝากคิดถึงฝากความรัก
อยากรู้นักฝากกันตั้งกี่หน
แค่นั่งไล่รายชื่อก็วกวน
แต่ละคนฝากกี่ครั้งนับไม่ทัน
อันคำฝากมากมายล้นทะลัก
มิได้พักได้ผ่อนเพราะฝากฝัน
แต่ละคนเป็นพันคำฝากให้กัน
เหนื่อยนะนั่นรู้บ้างไหมชาวบ้านกลอน
21 มกราคม 2552 16:58 น.
Darkness_Hero
ฝ่าพายุฝ่าสายฝนฝ่าลมหนาว
มิอาจกร้าวจนทำให้ใจข้าหวั่นไหว
ฝ่ามรสุมรวนเรกลวาหัวใจ
ข้ามิอาจทานไหวเกินใจทน
ฝ่าศัตรูหมื่นแสนข้าฝ่าได้
ได้รับชัยมาแล้วทุกแห่งหน
ฝ่าการใดมิอาจสู้ฝ่าใจคน
ช่างวกวนเกินข้าจะฝ่าไป
ฝ่าปีศาจพยามารยังเคยฝ่า
ฝ่าศาตราสรรพวุธยังฝ่าไหว
ฝ่ากำแพงแห่งรักเกินฝ่าได้
ฝ่าอย่างไรก็มิอาจฝ่าถึงใจนาง