ราตรีนี้สุดเดียวดายแสนเปล่าเปลี่ยว นั่งเงียบเงียบอยู่คนเดียวจึงหวั่นไหว เฝ้าคิดถึงใครคนหนึ่งซึ่งอยู่ไกล ทอดถอนใจอย่างแผ่วเบาเพียงลำพัง ภาพเก่าเก่าเฝ้าเตือนใจให้ครุ่นคิด ในดวงจิตหวนคำนึงถึงความหลัง เป็นความเศร้าเคล้าความจริงไม่ปิดบัง ยากยับยั้งการรินหลั่งของน้ำตา ฝนตกพรำตั้งแต่ค่ำถึงยามดึก ในส่วนลึกของใจจริงยิ่งเหว่ว้า ใครบางคนที่ฉันเคยลาจากมา ทั้งสีหน้าทั้งแววตายังตรึงใจ คนทั่วไปเขาพักตานิทราแล้ว แต่ฉันยังไม่เห็นแววจะหลับไหล เพ้อพะวงจะนอนลงได้อย่างไร อยากหักใจให้ข่มตามิกล้าพอ อยากเจอเธออีกสักหนคนเคยรัก ใจที่เคยย้ำแน่นหนักเริ่มร้องขอ ความอ่อนแอเริ่มเย้าแหย่การเฝ้ารอ จึงเกิดเป็นความทดท้อของชีวา ความรักเอยใยมิเคยสร้างความสุข มีแต่ทุกข์ให้ประจักษ์เป็นหนักหนา รักแล้วเลิก เลิกแล้วเจ็บ เหน็บอุรา จนชินชาราวกับว่าไร้หัวใจ รักครั้งเก่าเฝ้าหลอกหลอนสั่นคลอนจิต ชั่วชีวิตนี้จะมีสักวันไหม ที่ลืมเธอได้หมดสิ้นไปจากใจ พยายามสักเพียงใดวานบอกที เหงาเหลือเกินสิ่งที่ฉันเผชิญอยู่ ไม่อยากต้องทนรับรู้อยากหลีกหนี ไม่อยากหลอกตัวเองแล้วทำไงดี ฉันอยากมีสักคนที่ฉันจริงใจ ฉันเหนื่อยแล้วกับการรักแบบไม่จริง รักแบบหลอกเล่นแล้วทิ้งดีที่ไหน เพราะเวรกรรมมีแต่ทำฉันปวดใจ เรื่องอดีตอยากลืมไปไม่อยากจำ ยิ่งตกดึกยิ่งดิ่งลึกในความคิด อันดวงจิตเฝ้าเพ่งพิศติดถลำ โอ้ใจเอยใยไม่เคยเผยเงื่อนงำ ใยปล่อยให้ข้าเจ็บช้ำเรื่องวันวาน ต้องอยู่ในวังวนนี้นานเท่าไหร่ นี่คือเขาวงกตใจหรือสุสาน หรือเป็นกับดักให้ข้าทรมาณ หวังจะผลาญให้วายปราณย์และสิ้นลม สายฝนพรำคอยตอกย้ำซ้ำเติมอยู่ ดุจเป็นคู่ร้องเคียงข้าผู้ขื่นขม หยดน้ำตาไหลดั่งธาราระทม วิญญาณข้าดำดิ่งจมเศร้าตรมใจ...
หน้าส่วนตัว
.jpg)
3099
