25 สิงหาคม 2552 13:59 น.
DaRk_LoRd
ไม่อยากเห็นเธอเศร้าอยู่อย่างนี้
ไม่อยากเห็นเธอคนดีต้องหวั่นไหว
ไม่อยากเลยที่เห็นเธอทนทุกข์ใจ
ไม่รู้จะทำอย่างไรเพื่อช่วยเธอ
ฉันได้แต่มองเธอจากตรงนี้
ฉันคงมีแต่ห่วงใยเธอเสมอ
ฉันคงทำได้เพียงปลอบโยนเธอ
ขอให้เธอได้พบเจอแต่สิ่งดี
ไม่เคยหวังหรือตั้งใจให้เธอเศร้า
ฉันยอมรับความโง่เขลาไม่ถอยหนี
ไม่ควรเลยที่พูดเรื่องไม่ค่อยดี
จนทำให้เธอนี้ไม่สบายใจ
ฉันจะทำอย่างไรในวันนี้
เพื่อให้เธอคนดีนั้นสดใส
นอกจากคอยปลอบโยนเธอด้วยหัวใจ
ฉันยังทำอะไรได้ไหมเธอ
เป็นเพราะฉันที่รื้อฟื้นเรื่องวันวาน
ซึ่งฉันนั้นกล่าวขานไปอย่างพลั้งเผลอ
ไม่รู้ว่าจะสร้างทุกข์ให้กับเธอ
อยากเสนอคำขอโทษโปรดอภัย
เลยอยากบอกเธอเรื่องเดิมเรื่องเก่าเก่า
ว่าฉันยังอยู่เป็นเงาไม่ไปไหน
ไม่ว่าเธอนั้นมีสุขหรือทุกข์ใด
ฉันยังอยู่ที่นี่ไงข้างใจเธอ
แค่มองหันกลับมาเรียกหาบ้าง
ยามอ้างว้างไม่เหลือใครใคร่เสนอ
ว่ายังมีฉันที่คอยคิดถึงเธอ
ห่วงเสมอเรื่องพี่ชายที่แสนดี
อยากให้ช่วยในสิ่งใดแค่เอ่ยมา
จะสรรหาจัดไปให้ไม่หน่ายหนี
บอกได้เลยจะรีบทำในทันที
สิ่งดีดีพร้อมมอบให้ทุกเวลา
เห็นเธอยุ่งอยู่กับงานพาลเป็นห่วง
อยากทักท้วงให้เธอพักบ้างเถิดหนา
เพียงอยากขอให้เธอดูแลกายา
พักสายตานิทราบ้างเพื่อคืนแรง
เรื่องเก่าเก่าเฝ้าคิดไปก็เท่านั้น
มีแต่บั่นทอนจิตใจให้หน่ายแหนง
ฉันจะเป็นกำลังเมื่อเธออ่อนแรง
ให้เธอเข้มแข็งขึ้นใหม่ได้ทุกยาม
ไม่วาดหวังคิดเป็นอื่นเกินกว่าเดิม
ไม่ฮึกเหิมเข้าไปขัดเป็นขวากหนาม
ไม่เคยหวังให้เธอนึกถึงทุกยาม
ไม่คิดถามว่าเธอห่วงฉันเท่าไร
ฉันยังเป็นตัวฉันอย่างที่เป็น
เธอก็เห็นฉันยังอยู่ไม่ไปไหน
เธอก็รู้ว่าใจฉันเป็นอย่างไร
ทุกข์เรื่องใดนึกถึงฉันเท่านั้นพอ...
17 สิงหาคม 2552 10:13 น.
DaRk_LoRd
กลับบ้านกลอนคืนบ้านเก่าในวันนี้
เพราะคิดถึงพี่พี่จนทนไม่ไหว
น้องคนนี้ยังอาวรณ์ยังห่วงใย
ถึงแม้เราจะห่างไกลไม่เจอกัน
ด้วยห่างหายไปสักพักเพราะป่วยบ่อย
แต่ค่อยค่อยดีขึ้นแล้วอย่างสุขสันต์
ขอขอบคุณในน้ำใจที่แบ่งปัน
ที่พี่พี่มีให้นั้นแสนซึ้งใจ
ออกโรงบาลกลับมาบ้านรักษาตัว
มีแต่เรื่องให้ปวดหัวเกือบไม่ไหว
เรียนก็หนักงานก็เยอะแทบขาดใจ
จนต้องกลับเข้าไปนอนโรงบาล
เข้าแล้วออก ออกแล้วเข้า อยู่พักใหญ่
จนหมอสุดจะหนักใจจึงกล่าวขาน
ทำไมหนูไม่ซื้อห้องในโรงบาล
จะได้อยู่ไปนานนานไม่เหนื่อยกาย
ฟังแล้วย้อนกลับมาคิดสักทีหนึ่ง
ก็ได้อึ้งและลึกซึ้งในความหมาย
หมอยังเอือม แต่ใยเราไม่ห่วงกาย
กว่าจะคิดได้สุดท้ายเกือบวายปราณย์
จนตอนนี้ร่างกายดีขึ้นมาแล้ว
แต่ไม่แคล้วต้องพักผ่อนไม่โหมหาญ
ได้แรงใจจากทุกคนจึงเบิกบาน
ขอขอบคุณที่เล่าขานห่วงกันมา
อบอุ่นใจเมื่อได้อ่านคำอวยพร
ที่พี่พี่ในบ้านกลอนคอยห่วงหา
ทั้งอีเมล์เฝ้าไต่ถามกรุณา
มีจิตใจเฝ้าเมตตาไม่เสื่อมคลาย
กลับมาแล้วจึงมาขอรายงานตัว
ใจหนึ่งกล้าใจหนึ่งกลัวว่าจะสาย
หากพี่พี่ลืมน้องแล้วคงเดียวดาย
น้องหวังว่าคงไม่สายที่กลับมา...
ฉันไม่คิดอาจเอื้อมหรอกไม่ต้องกลัว ฉันเจียมตัวว่าฉันควรอยู่ตรงไหน ฉันคอยเฝ้าเตือนเสมอในหัวใจ ฉันไม่เคยหวังอะไรที่ไกลเกิน ฉันเข้าใจในความจริงที่เป็นอยู่ ฉันก็รู้เรารู้จักเพียงผิวเผิน ฉันเป็นเพียงน้องคนหนึ่งซึ่งไกลเกิน ฉันและเธอนั้นห่างเหินเกินผูกพันธ์ ฉันรู้สึกยังไงใจเธอรู้ ฉันติดอยู่กับภาพเธอในความฝัน ฉันเคยหลอกตัวเองบ้างเหมือนกัน ฉันรู้ดีว่าเธอนั้นสูงเกินไป ฉันเป็นห่วง ฉันคิดถึง ฉันรักเธอ ฉันพร่ำเพ้อ ฉันเฝ้ารอ ฉันหวั่นไหว ฉันขมขื่น ฉันทดท้อ ฉันเหนื่อยใจ ฉันร่ำไห้ ฉันแทบบ้า ฉันอ่อนแอ ฉันนั้นดูน่ารำคาญมากใช่ไหม ฉันแคร์เธอจนใจเกิดรอยแผล ฉันเข้าใจว่าเธอคงไม่เหลียวแล ฉันท้อแท้แต่ว่าฉันก็รักเธอ ฉันปวดใจเมื่อเห็นเธอต้องทนเศร้า ฉันจึงเฝ้าอยู่ใกล้ใกล้เธอเสมอ ฉันจะคอยอยู่ตรงนี้เป็นเพื่อนเธอ ฉันไม่เผลอปล่อยให้เธอต้องเดียวดาย ฉันยินดีที่เธอมีสุดที่รัก ฉันก็ยังภักดีเธอไม่ห่างหาย ฉันยอมเป็นเพียงน้องเธอไปจนตาย ฉันรู้ตัวฉันมาสายเกินรักเธอ
หน้าส่วนตัว
2906
