25 สิงหาคม 2552 13:59 น.
DaRk_LoRd
ไม่อยากเห็นเธอเศร้าอยู่อย่างนี้
ไม่อยากเห็นเธอคนดีต้องหวั่นไหว
ไม่อยากเลยที่เห็นเธอทนทุกข์ใจ
ไม่รู้จะทำอย่างไรเพื่อช่วยเธอ
ฉันได้แต่มองเธอจากตรงนี้
ฉันคงมีแต่ห่วงใยเธอเสมอ
ฉันคงทำได้เพียงปลอบโยนเธอ
ขอให้เธอได้พบเจอแต่สิ่งดี
ไม่เคยหวังหรือตั้งใจให้เธอเศร้า
ฉันยอมรับความโง่เขลาไม่ถอยหนี
ไม่ควรเลยที่พูดเรื่องไม่ค่อยดี
จนทำให้เธอนี้ไม่สบายใจ
ฉันจะทำอย่างไรในวันนี้
เพื่อให้เธอคนดีนั้นสดใส
นอกจากคอยปลอบโยนเธอด้วยหัวใจ
ฉันยังทำอะไรได้ไหมเธอ
เป็นเพราะฉันที่รื้อฟื้นเรื่องวันวาน
ซึ่งฉันนั้นกล่าวขานไปอย่างพลั้งเผลอ
ไม่รู้ว่าจะสร้างทุกข์ให้กับเธอ
อยากเสนอคำขอโทษโปรดอภัย
เลยอยากบอกเธอเรื่องเดิมเรื่องเก่าเก่า
ว่าฉันยังอยู่เป็นเงาไม่ไปไหน
ไม่ว่าเธอนั้นมีสุขหรือทุกข์ใด
ฉันยังอยู่ที่นี่ไงข้างใจเธอ
แค่มองหันกลับมาเรียกหาบ้าง
ยามอ้างว้างไม่เหลือใครใคร่เสนอ
ว่ายังมีฉันที่คอยคิดถึงเธอ
ห่วงเสมอเรื่องพี่ชายที่แสนดี
อยากให้ช่วยในสิ่งใดแค่เอ่ยมา
จะสรรหาจัดไปให้ไม่หน่ายหนี
บอกได้เลยจะรีบทำในทันที
สิ่งดีดีพร้อมมอบให้ทุกเวลา
เห็นเธอยุ่งอยู่กับงานพาลเป็นห่วง
อยากทักท้วงให้เธอพักบ้างเถิดหนา
เพียงอยากขอให้เธอดูแลกายา
พักสายตานิทราบ้างเพื่อคืนแรง
เรื่องเก่าเก่าเฝ้าคิดไปก็เท่านั้น
มีแต่บั่นทอนจิตใจให้หน่ายแหนง
ฉันจะเป็นกำลังเมื่อเธออ่อนแรง
ให้เธอเข้มแข็งขึ้นใหม่ได้ทุกยาม
ไม่วาดหวังคิดเป็นอื่นเกินกว่าเดิม
ไม่ฮึกเหิมเข้าไปขัดเป็นขวากหนาม
ไม่เคยหวังให้เธอนึกถึงทุกยาม
ไม่คิดถามว่าเธอห่วงฉันเท่าไร
ฉันยังเป็นตัวฉันอย่างที่เป็น
เธอก็เห็นฉันยังอยู่ไม่ไปไหน
เธอก็รู้ว่าใจฉันเป็นอย่างไร
ทุกข์เรื่องใดนึกถึงฉันเท่านั้นพอ...
17 สิงหาคม 2552 10:13 น.
DaRk_LoRd
กลับบ้านกลอนคืนบ้านเก่าในวันนี้
เพราะคิดถึงพี่พี่จนทนไม่ไหว
น้องคนนี้ยังอาวรณ์ยังห่วงใย
ถึงแม้เราจะห่างไกลไม่เจอกัน
ด้วยห่างหายไปสักพักเพราะป่วยบ่อย
แต่ค่อยค่อยดีขึ้นแล้วอย่างสุขสันต์
ขอขอบคุณในน้ำใจที่แบ่งปัน
ที่พี่พี่มีให้นั้นแสนซึ้งใจ
ออกโรงบาลกลับมาบ้านรักษาตัว
มีแต่เรื่องให้ปวดหัวเกือบไม่ไหว
เรียนก็หนักงานก็เยอะแทบขาดใจ
จนต้องกลับเข้าไปนอนโรงบาล
เข้าแล้วออก ออกแล้วเข้า อยู่พักใหญ่
จนหมอสุดจะหนักใจจึงกล่าวขาน
ทำไมหนูไม่ซื้อห้องในโรงบาล
จะได้อยู่ไปนานนานไม่เหนื่อยกาย
ฟังแล้วย้อนกลับมาคิดสักทีหนึ่ง
ก็ได้อึ้งและลึกซึ้งในความหมาย
หมอยังเอือม แต่ใยเราไม่ห่วงกาย
กว่าจะคิดได้สุดท้ายเกือบวายปราณย์
จนตอนนี้ร่างกายดีขึ้นมาแล้ว
แต่ไม่แคล้วต้องพักผ่อนไม่โหมหาญ
ได้แรงใจจากทุกคนจึงเบิกบาน
ขอขอบคุณที่เล่าขานห่วงกันมา
อบอุ่นใจเมื่อได้อ่านคำอวยพร
ที่พี่พี่ในบ้านกลอนคอยห่วงหา
ทั้งอีเมล์เฝ้าไต่ถามกรุณา
มีจิตใจเฝ้าเมตตาไม่เสื่อมคลาย
กลับมาแล้วจึงมาขอรายงานตัว
ใจหนึ่งกล้าใจหนึ่งกลัวว่าจะสาย
หากพี่พี่ลืมน้องแล้วคงเดียวดาย
น้องหวังว่าคงไม่สายที่กลับมา...
16 มิถุนายน 2552 22:04 น.
DaRk_LoRd
ก่อนอื่นขอเรียนให้ทุกท่านทราบว่ากลอนบทนี้ข้าพเจ้าแต่งขึ้นเพื่อต้องการระบายความรู้สึกอึดอัดที่ได้พบเจอในช่วงนี้เท่านั้นไม่ได้คิดที่จะแอบอ้างหรือล้อเลียนถึงผู้ใด อนึ่ง กลอนบทนี้ไม่ได้มีเจตนาจะดูถูกหรือลบหลู่ใครเช่นกัน หากทำให้ผู้อ่านท่านใดไม่พอใจ ข้าพเจ้า ขออภัยไว้ ณ ที่นี้
นี่แหละฉัน..คนนี้แหละ..คือตัวฉัน
แม้ผ่านวันกาลเวลาไม่ผันเปลี่ยน
ยังเป็นตัวของตัวเองอย่างแนบเนียน
ได้รู้เรียนเรื่องต่างๆที่ผ่านมา
ในตัวตนเป็นเหมือนคนหลายบุคลิก
ทั้งน่าหยิกทั้งน่าตีให้ค้นหา
บางครั้งอาจดูเหมือนเจ้าปัญญา
แต่บางครั้งโง่หนักหนาเหมือนคนละคน
มีคนบอกเหมือนเป็นทอมเขาว่ากัน
แต่ฉันนั้นไม่เคยเป็นเลยสักหน
อาจมีบ้างที่ดูคล้ายเหมือนตัวตน
ฉันแค่คนไม่เรียบร้อยเท่านั้นเอง
กิริยาในบางครั้งดูแข็งกร้าว
เรื่องกร้าวร้าวมีบ้างแต่ไม่ข่มเหง
ถึงเป็นหญิงแต่ฉันก็ใจนักเลง
ไม่กลัวเกรงยึดผิดถูกว่ากันไป
ไม่เคยร้ายกับผู้ใดไม่เริ่มก่อน
แต่แน่นอนถ้าร้ายมาอย่าไปไหน
จะตอบโต้ทันควันไม่หวั่นใคร
ไม่เกรงใจถ้ามีใครมารุกราน
ฉันรักเพื่อนและไม่เคยดูถูกคน
เพราะเจียมตนไม่เคยคิดจะอาจหาญ
คบคนได้ทุกประเภทไม่ระราน
และรักงานที่ตนเองได้กระทำ
ดูมั่นใจในตัวเองหลายหลายสิ่ง
อาจดูหยิ่งและเด่นเกินเพลินถลำ
คนภายนอกมักมองฉันว่าใจดำ
เด่นแล้วทำไม่เห็นหัวคนอื่นเลย
มองกันไปว่ากันไปฉันเลวหมด
ไม่เหลือหยดความดีไว้เปิดเผย
ทำดีไปก็ยังด่าว่าเหมือนเคย
ล้วนแต่เอ่ยว่าออกมาให้ทุกข์ใจ
บ้างว่าฉันแก่แดดเกินอายุ
ขอถามวุฒิภาวะหน่อยได้ไหม
ว่าทุกท่านนั้นมองกันเป็นอย่างไร
เอาสิ่งไหนไปใช้วัดว่าต่างกัน
เพียงตัวเลขของอายุเท่านั้นหรือ
ที่ยึดถือเป็นหลักในการแบ่งผัน
หรือยึดถือที่ความรู้เป็นสำคัญ
ประสบการณ์ที่ผ่านนั้นวัดได้ดี
ไม่ได้คิดจะลบหลู่ข้ามหัวใคร
เพียงแค่อยากให้เปิดใจเรื่องศักดิ์ศรี
ค่าของความเป็นคนตนพึงมี
ไม่ได้แบ่งที่อายุแต่ละคน
ตัวฉันเองไม่เคยชอบเลียนแบบใคร
ในหัวใจจึงมีบ้างที่สับสน
ส่วนเรื่องของสุขภาพคงต้องทน
แต่ละหนเข้าโรงบาลเจ็บเจียนตาย
หน้าตาฉันอาจดูหยิ่งไม่ยอมคน
แต่เป็นคนมีเหตุผลเกินคาดหมาย
ลองคุยดูถึงจะรู้ อย่า งมงาย
อย่าติดสินคนง่ายง่ายเพียงสายตา
หลายคนว่าฉันทั้งเก๊กทั้งแอ๊บแบ๊ว
นึกดูแล้วฉันยอมรับไม่ถือสา
คงมีความเป็นจริงดั่งที่ว่ามา
ฉันชินชาแล้วกับเหล่าคำติเตียน
ด้วยอัดอั้นจึงบรรยายเป็นทบกลอน
จิตทอดถอนเพราะอ่อนใจจึงนั่งเขียน
บรรยายความเป็นตัวตนที่วนเวียน
ขอกราบเรียนให้พี่น้องรู้ทั่วกัน
หลงเข้ามาในบ้านกลอนได้พักหนึ่ง
สุดแสนซึ้งในน้ำใจเพื่อนร่วมฝัน
มีพี่พี่ที่น่ารักสุดอนันต์
คอยแบ่งปันคอยชี้แนะให้อุ่นใจ
ขอขอบคุณในไมตรีที่ให้มา
ชั่วชีวาจะไม่ขอจากไปไหน
อยู่บ้านกลอนขอฝากตัวฝากหัวใจ
DaRk_LoRd ไซร้จะไม่ขอลืมเลือนเลย...
จากวันพรุ่งนี้เป็นต้นไปเอิงคงหายจากเว็บกลอนไปสักพักนะคะ เนื่องจากว่าเอิงสุขภาพไม่ค่อยดี มีโรคประจำตัวหลายโรคมาก ซึ่งเป็นมานานแล้ว เอิงจึงขอถือโอกาสลาพี่ๆน้องๆไปซักช่วงหนึ่ง ถ้าเอิงเสร็จธุระเรื่องสุขภาพของเอิงแล้ว สัญญาว่าจะกลับมาโดยเร็วค่ะ ขอให้พี่ๆน้องๆชาวบ้านกลอนทุกท่าน ดูแลตัวเองดีนะคะ รักและและคิดถึงทุกๆคนเสมอค่ะ ^___^
ราตรีนี้สุดเดียวดายแสนเปล่าเปลี่ยว นั่งเงียบเงียบอยู่คนเดียวจึงหวั่นไหว เฝ้าคิดถึงใครคนหนึ่งซึ่งอยู่ไกล ทอดถอนใจอย่างแผ่วเบาเพียงลำพัง ภาพเก่าเก่าเฝ้าเตือนใจให้ครุ่นคิด ในดวงจิตหวนคำนึงถึงความหลัง เป็นความเศร้าเคล้าความจริงไม่ปิดบัง ยากยับยั้งการรินหลั่งของน้ำตา ฝนตกพรำตั้งแต่ค่ำถึงยามดึก ในส่วนลึกของใจจริงยิ่งเหว่ว้า ใครบางคนที่ฉันเคยลาจากมา ทั้งสีหน้าทั้งแววตายังตรึงใจ คนทั่วไปเขาพักตานิทราแล้ว แต่ฉันยังไม่เห็นแววจะหลับไหล เพ้อพะวงจะนอนลงได้อย่างไร อยากหักใจให้ข่มตามิกล้าพอ อยากเจอเธออีกสักหนคนเคยรัก ใจที่เคยย้ำแน่นหนักเริ่มร้องขอ ความอ่อนแอเริ่มเย้าแหย่การเฝ้ารอ จึงเกิดเป็นความทดท้อของชีวา ความรักเอยใยมิเคยสร้างความสุข มีแต่ทุกข์ให้ประจักษ์เป็นหนักหนา รักแล้วเลิก เลิกแล้วเจ็บ เหน็บอุรา จนชินชาราวกับว่าไร้หัวใจ รักครั้งเก่าเฝ้าหลอกหลอนสั่นคลอนจิต ชั่วชีวิตนี้จะมีสักวันไหม ที่ลืมเธอได้หมดสิ้นไปจากใจ พยายามสักเพียงใดวานบอกที เหงาเหลือเกินสิ่งที่ฉันเผชิญอยู่ ไม่อยากต้องทนรับรู้อยากหลีกหนี ไม่อยากหลอกตัวเองแล้วทำไงดี ฉันอยากมีสักคนที่ฉันจริงใจ ฉันเหนื่อยแล้วกับการรักแบบไม่จริง รักแบบหลอกเล่นแล้วทิ้งดีที่ไหน เพราะเวรกรรมมีแต่ทำฉันปวดใจ เรื่องอดีตอยากลืมไปไม่อยากจำ ยิ่งตกดึกยิ่งดิ่งลึกในความคิด อันดวงจิตเฝ้าเพ่งพิศติดถลำ โอ้ใจเอยใยไม่เคยเผยเงื่อนงำ ใยปล่อยให้ข้าเจ็บช้ำเรื่องวันวาน ต้องอยู่ในวังวนนี้นานเท่าไหร่ นี่คือเขาวงกตใจหรือสุสาน หรือเป็นกับดักให้ข้าทรมาณ หวังจะผลาญให้วายปราณย์และสิ้นลม สายฝนพรำคอยตอกย้ำซ้ำเติมอยู่ ดุจเป็นคู่ร้องเคียงข้าผู้ขื่นขม หยดน้ำตาไหลดั่งธาราระทม วิญญาณข้าดำดิ่งจมเศร้าตรมใจ...
ฉันไม่คิดอาจเอื้อมหรอกไม่ต้องกลัว ฉันเจียมตัวว่าฉันควรอยู่ตรงไหน ฉันคอยเฝ้าเตือนเสมอในหัวใจ ฉันไม่เคยหวังอะไรที่ไกลเกิน ฉันเข้าใจในความจริงที่เป็นอยู่ ฉันก็รู้เรารู้จักเพียงผิวเผิน ฉันเป็นเพียงน้องคนหนึ่งซึ่งไกลเกิน ฉันและเธอนั้นห่างเหินเกินผูกพันธ์ ฉันรู้สึกยังไงใจเธอรู้ ฉันติดอยู่กับภาพเธอในความฝัน ฉันเคยหลอกตัวเองบ้างเหมือนกัน ฉันรู้ดีว่าเธอนั้นสูงเกินไป ฉันเป็นห่วง ฉันคิดถึง ฉันรักเธอ ฉันพร่ำเพ้อ ฉันเฝ้ารอ ฉันหวั่นไหว ฉันขมขื่น ฉันทดท้อ ฉันเหนื่อยใจ ฉันร่ำไห้ ฉันแทบบ้า ฉันอ่อนแอ ฉันนั้นดูน่ารำคาญมากใช่ไหม ฉันแคร์เธอจนใจเกิดรอยแผล ฉันเข้าใจว่าเธอคงไม่เหลียวแล ฉันท้อแท้แต่ว่าฉันก็รักเธอ ฉันปวดใจเมื่อเห็นเธอต้องทนเศร้า ฉันจึงเฝ้าอยู่ใกล้ใกล้เธอเสมอ ฉันจะคอยอยู่ตรงนี้เป็นเพื่อนเธอ ฉันไม่เผลอปล่อยให้เธอต้องเดียวดาย ฉันยินดีที่เธอมีสุดที่รัก ฉันก็ยังภักดีเธอไม่ห่างหาย ฉันยอมเป็นเพียงน้องเธอไปจนตาย ฉันรู้ตัวฉันมาสายเกินรักเธอ
หน้าส่วนตัว
.jpg)
3115
